ทุกคนที่ยืนดูอยู่ด้านข้างตกใจอย่างมาก โดยเฉพาะหลิวยู่ติงและเฉินช่าวเย่ที่ไม่อยากจะเชื่อสายตากับสิ่งที่ได้เห็น เมื่อเฉินช่าวเย่หยิบเอาปืนออกมาซุปเปอร์ซอมบี้ก็พุ่งเข้าใส่ชูฮันแล้ว ทั้งๆที่เฉินช่าวเย่ยังไม่ทันได้หาช่องยิงเลยด้วยซ้ำ
ชูฮันก็ได้จัดการโจมตีซุปเปอร์ซอมบี้ไปแล้วสามรอบ การเคลื่อนไหวทั้งหมดของชูฮันนั้นเป็นไปอย่างต่อเนื่องและไหลรื่น ชูฮันดูคุ้นชินกับการเคลื่อนไหวพวกนี้อย่างมาก ราวกับฝึกฝนมาเป็นพันครั้ง!
“หยุดเดี๋ยวนี้! อย่าทำร้ายลูกสาวฉัน!” เหลิงเล่ยที่ถูกกูเหลียงเฉินจับกดอยู่ที่พื้นแหกปากใส่ชูฮัน คนเป็นพ่อมองไปที่ซุปเปอร์ซอมบี้ที่เลือดโชกอย่างปวดหัวใจ “อย่าทำร้ายเธอ! เธอไม่ทำร้ายใคร เชื่อฉัน! ฉันรับรอง เธอไม่เป็นอันตราย ปล่อยเธอไป!”
ทุกคนตะลึง ความสงสารก่อตัวขึ้นในใจของหลายคนปนกับความรู้สึกสับสน ถ้าซุปเปอร์ซอมบี้และเหลิงเล่ยเป็นคู่พ่อลูกมาตั้งแต่ในยุคศิวิไลซ์ แล้วทำไมซุปเปอร์ซอมบี้ถึงเชื่อฟังเหลิงเล่ยแบบนี้ ตั้งแต่แรกที่พวกเขาเจอกับเด็กสาวพร้อมกับเหลิงเล่ย ซุปเปอร์ซอมบี้ฉลาดและมีปัญญาขนาดนี้เลยเหรอ?
กูเหลียงเฉินที่กดผู้เป็นพ่ออยู่ก็มึนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเหมือนกัน เขาเองก็สงสัยตัวตนของเด็กสาวคนนี้มานานแล้ว แต่เป็นเพราะว่ารูปร่างภายนอกของซุปเปอร์ซอมบี้มันอยู่เหนือความคาดหมายของเขา เขาถึงยังไขข้อกระจ่างไม่ได้สักที
อย่างที่รู้กันดีว่าซอมบี้คือสายพันธุ์ที่เกิดขึ้นใหม่อย่างสมบูรณ์แบบ มันเป็นไปไม่ได้ที่จะคงเหลือความทรงจำก่อนจะกลายร่างเป็นซอมบี้และก็เป็นไปไม่ได้ที่จะเชื่องต่อมนุษย์ เพราะอย่างที่รู้ว่าเลือดคือสิ่งที่จะทำให้พวกมันคลั่งและหิวโหย
คนเป็นพ่อยังคงดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากการถูดกด ขณะแหกปากใส่ชูฮันไปด้วย “อย่าทำร้ายลูกสาวฉัน ฉันสามารถทำให้เธอเชื่องได้จริงๆ ฉันควบคุมเธอได้!”
แววตาของชูฮันเย็นยะเยือกประกอบกับรอยยิ้มมุมปากที่ทำให้เขายิ่งดูค่อนข้างเท่ “เชื่อง? มนุษย์ไม่สามารถทำให้ซอมบี้เชื่องได้ มีเพียงแค่ลูกผสมเท่านั้นที่สามารถควบคุมซอมบี้ได้ แต่มันก็ควบคุมได้แค่ซอมบี้ปกติ ไม่ใช่ซุปเปอร์ซอมบี้…นอกจากว่าจะเป็นราชาซอมบี้ งั้นก้ไม่มีใครควบคุมพวกมันได้!”
“มันคือเรื่องจริง มันคือความจริง” แววตาของเหลิงเล่ยเต็มไปด้วยความเจ็บปวดขณะนอนสะอื้นอยู่ที่พื้น “ฉันขอโทษที่โกหก เธอกลายเป็นซอมบี้ก็จริงแต่ได้โปรดเชื่อฉัน เธอแตกต่างจากซอมบี้อื่นๆ เธอรู้จักฉัน เธอรู้ว่าฉันเป็นใครและคุณก็เห็นว่าเธอเชื่องต่อฉันมากแค่ไหน ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากฉันเธอจะไม่โจมตีใส่ใครเด็ดขาด ก่อนหน้านี้เธอก็นั่งสงบนิ่งเงียบๆมาตลอด ถ้าคุณไม่ลงมือใส่เธอก่อนเธอจะไม่มีทางทำร้ายใครเด็ดขาด เธอไม่ได้เป็นภัย!”
คำพูดของเหลิงเล่ยทำให้หลายคนเริ่มลังเล มันก็จริงอย่างที่เหลิงเล่ยพูด ก่อนหน้านี้มันไม่มีท่าทีก้าวร้าวหรือรุนแรงใดๆเลย จนกระทั่งชูฮันทำร้ายมันก่อน อีกฝ่ายจึงตอบโต้กลับ แม้พลังและการโจมตีของซุปเปอร์ซอมบี้จะน่ากลัวมากและเป็นถึงซุปเปอร์ซอมบี้ระยะ 5 แต่กลับถูกขวานของหัวหน้าชูฮันตัดได้ง่ายๆ
เมื่อได้เห็นสีหน้าที่เริ่มเปลี่ยนแปลงของฝูงชน เหลิงเล่ยก็รีบตะโกนใส่ลูกสาวของเขาที่อยู่ห่างออกไป “อย่าเข้ามา อย่าเข้ามาใกล้ อยู่ตรงนั้นแหละอย่าขยับ เดี๋ยวพ่อจะไปหาลูกเอง!”
ซุปเปอร์ซอมบี้อยู่โดดเดี่ยวห่างออกไปจากทุกคน เลือดตรงแขนยังคงไหลไม่หยุด แม้แต่ขาก็อ่อนแอจนล้มไปกองที่พื้นเหมือนกับเด็กน้อย นั่งเงียบๆอยู่ข้างกองไฟฟังบทสนทนาของผู้คนที่อยู่ห่างออกไป
ทุกคนที่ได้เห็นภาพก็ต่างประหลาดใจ
“คุณเห็นมั้ย? ดูสิ?” เหลิงเล่ยพูดด้วยเสียงแข็งผสมกับความตื่นเต้น “เธอเข้าใจฉันจริงๆ เธออับอายมากพอแล้วอย่าทำร้ายเธอเลย! ฉันสัญญาว่าจะไม่ปล่อยเธอเด็ดขาด ได้โปรดเชื่อฉันเถอะ!”
“ท่านพลเอกครับ” หนึ่งในทหารของชูฮันเริ่มลังเล “ผมว่ามันสมเหตุสมผล เพราะเธอก็นิ่งเฉยอยู่แบบนี้”
หลายคนอดไม่ได้ที่จะพยักหน้าตามอย่างเห็นด้วย ไม่อย่างนั้นจะอธิบายเรื่องที่ซุปเปอร์ซอมบี้ตัวนี้แตกต่างจากตัวอื่นอย่างไร?
ชูฮันกวาดสายตามองทุกคน “ถ้าเป็นไปตามสิ่งที่พวกคุณเห็น งั้นฉันควรหยุดใช่มั้ย?”
“ท่านครับ ให้โอกาสพ่อลูกคู่นี้เถอะครับ” ทหารคนเดิมเอ่ยกระซิบ
ทุกคนที่เห็นท่าทางสงบนิ่งของซุปเปอร์ซอมบี้ก็ทนไม่ไหวและต่างส่งเสียงสนับสนุนตามมา
“ใช่ครับ”
“และซอมบี้ตัวนี้ก็ไม่เป็นภัย ไม่มีใครถูกกิน เพราะอย่างนั้นพ่อลูกคู่นี้ก็น่าจะใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปได้?”
เสียงไม่เห็นด้วยผสมกับขอความเห็นใจของหลายคนดังขึ้น พร้อมๆกับแววตาเย็นชาของชูฮันที่เริ่มแข็งกร้าวขึ้นเรื่อยๆ “ฉันขอร้องล่ะ ปล่อยเธอไปเถอะ ปล่อยฉันไป ฉันสามารถโน้มน้าวเธอได้ จริงๆน่ะ!”
“โอเค ไปเลย” ชูฮันแสยะยิ้มและสบตากูเหลียงเฉิน
กูเหลียงเฉินขมวดคิ้วอย่างสงสัย หากเขาก็ยังปล่อยเหลิงเล่ยออกไปตามคำสั่ง พอเหลิงเล่ยเป็นอิสระเขาก็กระโดดตัวเด้งขึ้นมาอย่างตื่นเต้นและวิ่งพุ่งไปทางซุปเปอร์ซอมบี้ทันที
หลายคนถอนหายใจอยู่ในอก ความจริงแล้วท่านพลเอกชูฮันก็ไม่ได้โหดเหี้ยมเลือดเย็นเหมือนคนอื่น อย่างน้อยเขาก็ยังฟังคำพูดของทุกคน อีกทั้งเขาก็ยังทำเพื่อทุกคนมากมาย ทั้งๆที่พวกเขาเอาแต่ตั้งคำถามและสงสัยในการกระทำของพลเอกชูฮัน
และในเวลาเดียวกัน ทุกคนก็ได้เห็นมุมมองใหม่ๆของซอมบี้ ไม่ใช่ซอมบี้ทุกตัวเป็นสัตว์ประหลาดกันหมด ก็เหมือนกับซุปเปอร์ซอมบี้ตัวนี้ที่สามารถสร้างสัมพันธ์กับมนุษย์ได้
ความหวังค่อยๆก่อตัวขึ้นในใจของหลายคนถ้าซอมบี้สามารถอยู่ร่วมกับมนุษย์ได้ งั้นโลกของพวกเราก็ไม่ต้องสู้กับวิกฤตซอมบี้อีก พวกเขาสามารถย้อนกลับไปใช้ชีวิตเหมือนในยุคศิวิไลซ์ได้? แล้วก็ไม่ต้องมีสงครามอีก พวกเขาสามารถกลับไปใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิม?
และในขณะที่ทุกคนเริ่มลดความระวังภัยลงและความคิดที่ลอยไปไกลขึ้นเรื่อยๆ—–
ทันใดนั้นชูฮันก็พูดขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงไร้อารมณ์ “คุณบอกว่าคุณเป็นพ่อของมัน งั้นคุณบอกฉันสิว่ามันชื่ออะไร? อายุเท่าไหร่? เกิดวันที่เท่าไหร่?”
หลังจากสามคำถามจากชูฮัน หลายคนก็อึ้งและมองไปที่ชูฮันด้วยสายตาที่คาดเดาไม่ออก
ความเยือกเย็นของชูฮันส่งผลกระทบต่อเหลิงเล่ยที่กำลังวิ่งเข้าไปหาซุปเปอร์ซอมบี้และทำให้ฝีเท้าของเหลิงเล่ยหยุดชะงัก จากนั้นก็หมุนตัวกลับมาสบตาชูฮันด้วยแววตาสับสน ไม่เพียงแต่สับสนแต่มันดูเลื่อนลอยว่างเปล่าไม่ต่างกับหุ่นเชิด!
เมื่อได้ภาพที่เกิดขึ้น ทุกคนก็ตกใจและเริ่มรู้สึกได้ลางสังหรณ์ที่ไม่ดี ถ้าเหลิงเล่ยเป็นพ่อของซุปเปอร์ซอมบี้นี่จริงๆตั้งแต่ยุคศิวิไลซ์ ทำไมเขาต้องชะงักกับคำถามแค่นี้ด้วย มันเป็นข้อมูลปกติที่พ่อทุกคนต้องรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอไง?
“ตอบไม่ได้งั้นเหรอ?” สีหน้าของชูฮันหนาวเหน็บ และประโยคต่อมาของชูฮันก็ได้ลากความหวังของทุกคนลงหลุมไปภายในพริบตาและกลับคืนสู่นรกแห่งความเป็นจริง “คุณทำให้มันเชื่องได้จริงๆ? หรือว่ามันชักใยจิตใจคุณอยู่กันแน่?”
“เฮือก!”
ความตกใจปรากฏขึ้นในหัวใจของทุกคน เหมือนกับตอนที่ตกใจที่รู้ว่าเด็กสาวเป็นซุปเปอร์ซอมบี้ เกิดเสียงอุทานอย่างตกใจและถกเถียงของผู้คนเต็มไปหมดภายในซุปเปอร์มาร์เก็ต
จัดการจิตใจมนุษย์? มันเป็นไปได้ยังไง?