บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 490
“แล้วไหนจะตอนนั้นที่เมเรดิธใส่ร้ายฉันและขังฉันไว้ในคุกล่ะ? นายจำได้ไหมตอนนั้นนายบอกอะไรกับฉัน? นายบอกฉันให้ฆ่าไอ้เด็กสารเลวนี้ซะ เพื่อชดเชยความผิดที่ทำให้เมเรดิธต้องแท้ง”
“นายลืมทุกอย่างที่บอกกับฉันไปแล้วเหรอเจเรมี่? อะไรทำให้นายคิดว่านายมีสิทธิ์ที่จะสัญญากับแจ็คว่าเราจะเป็นครอบครัวที่มีความสุข นายเคยทำสิ่งที่ไร้ความปราณีกับแจ็คและฉัน ดังนั้นนายไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็นพ่อของแจ็ค!”
เมเดลีนสะบัดมือของเจเรมี่ออก เธอหมุนตัวออกไปอย่างเย็นชา
เจเรมี่ยืนค้างเติ่งอยู่กับที่ ด้วยหัวใจที่เต้นรัวและลมหายใจที่ถี่เร็ว
เกล็ดหิมะโปรยปรายลงมาที่ไหล่ของเขา ก่อนที่ดูเหมือนมันจะละลายลงไปที่ใจของเขา แล้วเหลือไว้เพียงความหนาวเย็นและเปียกชุ่มบนอก…
รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นของเมเดลีนพุ่งตรงไปยังแจ็คสัน เมื่อเธอก้าวเข้ามาในบ้าน “จากนี้ไปหนูอยากไปอยู่กับแม่ไหม แจ็ค?”
แจ็คสันพยักหน้าตอบตกลงอย่างมีความสุข แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจสถานการณ์เท่าไหร่ก็ตาม “ผมอยากอยู่กับแม่ครับ! แล้วก็แดดดี้ด้วย แบบนั้นผมจะได้เหมือนเด็กคนอื่น ๆ ที่มีทั้งพ่อและแม่!”
ประกายแสงในตาของเมนเดลีนหม่นลง
“นั่นหมายความว่า ผมจะสามารถกลับบ้านกับแม่และแดดดี้ หลังจากพวกเราทานอาหารค่ำเสร็จ ใช่ไหมครับแม่?” เด็กชายดวงตาเต็มไปด้วยความหวัง
ในระยะที่ไกลออกมา เจเรมี่รู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังจะด้านชาด้วยความเจ็บปวด
เขามั่นใจว่าเมเดลีนจะปฏิเสธในสิ่งที่เด็กน้อยร้องขอ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้คาดหวังว่าเธอจะพยักหน้าตอบรับ
แต่เธอกลับพยักหน้าตอบรับคำถามของของแจ็คสัน! เธอตอบตกลง!
“ครับลูก แม่กับพ่อจะพาหนูกลับบ้านหลังทานอาหารมือค่ำเสร็จนะแจ็ค” เมเดลีนยิ้มให้ขณะที่ดวงตาของเธอ เปี่ยมไปด้วยความรักของแม่ “แจ็ค ลูกคือสิ่งล้ำค่าของแม่กับพ่อเสมอ บอกแม่นะ ถ้ามีใครกล้าว่าลูกไม่มีพ่อหรือไม่มีแม่ ตกลงไหม? แม่จะสั่งสอนพวกเขาเอง!”
“เย่!” แจ็คสันปรบมือด้วยความตื่นเต้นดีใจ ขณะที่เขาหันหลังวิ่งไปหาเอโลอิสและฌอน “คุณยายครับ คุณตาครับ เดี๋ยวผมจะกลับบ้านกับพ่อและแม่ แล้วเดี๋ยวผมจะกลับมาหานะ ตกลงไหม? เพราะฉะนั้นอย่าคิดถึงผมมากนะครับ”
ขอบตาเอโลอิสเริ่มร้อนผ่าว ขณะที่เธอลูบหัวแจ็คสันด้วยความรัก “ตากับยายคงจะคิดถึงหนูน่าดูเลยแจ็ค หลานรัก”
แน่นอน พวกเขาจะคิดถึงเด็กน้อย… มากกว่าที่พวกเขาเคยทำเช่นกัน
พวกเขาจะไม่รักเขาได้อย่างไร ในเมื่อเขาเป็นส่วนหนึ่งของลูกสาวสุดที่รักของพวกเขา?
ขอบคุณแจ็คสันที่เกิดมาแล้ว ทั้งเอโลอิสและฌอนก็ได้ทานอาหารค่ำกับเมเดลีน อย่างสุดแสนจะมีความสุข
หลังจากมื้อค่ำ เมเดลีนจูงมือแจ็คสัน ขณะที่พวกเขาขึ้นไปบนรถของเจเรมี่
เอโลอิสและฌอนเฝ้าดูพวกเขาจากไป
ความจริงแล้ว แค่พวกเขาได้เจอเมเดลีนนั่นก็เพียงพอแล้ว
เจเรมี่กำลังเฝ้ามองดูผู้หญิงคนนั้นกำลังพูดคุยกับแจ็คสันอย่างร่าเริงสดใส ผ่านกระจกมองหลังอย่างเงียบ ๆ ขณะขับรถ ความหงอยเหงาในดวงตาของเขามีมากขึ้น และหัวใจของเขาเจ็บปวดราวกับถูกเข็มทิ่มแทงอย่างนับครั้งไม่ถ้วน
รถจอดอยู่ด้านหน้าคฤหาสน์ที่เขาและเมเดลีนเคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันหลังแต่งงาน แล้วเมเดลีนก็พาแจ็คสันเข้าในบ้าน
เมเดลีนพาแจ็คสันไปที่ห้องของเขา แล้วออกมาเมื่อส่งแจ็คสันอาบน้ำและเข้านอนแล้ว
เมื่อออกจากห้อง เมเดลีนก็พบกับสายตาเศร้าซึมของเจเรมี่ ที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ประตู
เขาน่าจะยืนรออยู่ตรงนั้นมาสักพัก เนื่องจากเขายังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลย
เธอมองดูเขาด้วยความเย็นชา หลังจากนั้นเมเดลีนก็เดินเฉียดผ่านเขาออกไป
“เมเดลีน”
เจเรมี่เรียกเธอ มีแค่เพียงเมเดลีนที่เมินเฉยและเดินหนีจากไปเรื่อย ๆ
“เมเดลีน เมเดลีน” เจเรมี่ยังคงร้องเรียกชื่อเธอ ขณะที่เขาจับมือเธอเพื่อรั้งเธอไม่ให้ไป เจเรมี่จับมือเธอไว้แน่น ขณะที่เขารู้สึกได้ว่าเมเดลีนกำลังจะสะบัดมือเขาออกด้วยความรังเกียจ เขาก็ก้าวขายาว ๆ เพื่อจะไปหยุดยืนตรงหน้าเธอ ก่อนที่เขาจะคุกเข่าลงต่อหน้าเธอพร้อมเสียงดัง ตุ๊บ