ตอนที่ 382 จี้เอาตัวไป
ไวน์แดงชาโต้ ลาฟีต ขวดนี้ของคุณมีมูลค่า 588,000 หยวน หากคุณต้องการการบริการ กรุณาเช็คบิลก่อน ” บริกรกล่าว
หยางโปมองไปที่บริกร เขาเพิ่งจะเข้าใจสิ่งที่บริกรพูดมาตั้งมากมาย นั้นก็คือบริกรอยากให้เขาจ่ายเงินก่อนนั้นเอง !
เมื่อนึกถึง เย่เหวยหลินกำชับก่อนที่เขาจะไป หยางโปก็ส่ายหัว ช่างเถอะ บริการหรือไม่บริการ ฉันเพิ่งมาได้ไม่นาน บางทีดื่มไวน์นี้หมด ตอนที่จะไปค่อยว่ากันก็แล้วกัน “
งั้นคุณจ่ายเงินค่าไวน์นี้ก่อนได้ไหมครับ บริกรพูด
หยางโปมองอย่างสงสัย อ่อ หมายถึงอันนี้
หยางโปเหลือบมองไปที่ฟอร์เต้นรำ แต่ไม่เห็นเงาของเย่เหวยหลินเลย ตอนจะออกไป เดี๋ยวจะมีคนมาเช็คบิลให้ นายกลัวว่าฉันจะไม่จ่ายเงินเหรอ ?
บริกรมีสีหน้าค่อนข้างลำบากใจ เขาไม่สามารถลบล้างคำพูดได้ในชั่วพริบตาเดียว
เมื่อถังพังจื้อเห็นสถานการณ์นี้จากที่ไกลๆ เขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมาเบาๆ เดินเข้าไปตบเข้าที่ด้านหลังของบริกรชาย ทำอะไรน่ะ？
บริกรชายมองไปที่ เถ้าแก่ถังอย่างลำบากใจ
เถ้าแก่ถังโบกมือ ยังไม่รีบไสหัวไปอีก !
บริกรชายรีบหันหลังเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ถังพังจื้อเหลือบมองไปที่หยางโป คุณลูกค้ามีชื่อสกุลอะไรเหรอครับ？
หยางโปมองกลับไปที่ฝ่ายตรงข้าม ถังพังจื้อรูปร่างไม่สูง อ้วนเตี้ย ถ้าพูดตามตรงก็คือน่าตลกขบขันมาก
คุณเป็นเถ้าแก่ของที่นี่เหรอ ? หยางโปถาม
ถังพังจื้อชะงักงันไปเล็กน้อย” ผมไม่ใช่ ผมเป็นแค่คนที่มาทำงานที่นี่เท่านั้น “
หยางโปมองไปยังถังพังจื้อ เขาพยักหน้าเล็กน้อย อ่อ แล้วคุณก็มาเรียกเก็บเงินด้วยเหรอ？ผมยังดื่มไวน์ไม่หมดเลย ที่นี่คงไม่มีกฎแบบนี้นะ？
ถังพังจื้อจ้องมองหยางโปและหัวเราะ ช่วยไม่ได้ ไวน์ตัวนี้แพงเกินไป พวกเรากลัวว่าคุณจะจ่ายไม่ไหว พวกเราจึงไม่รู้ว่าจะกลับไปอธิบายยังไงต่อเถ้าแก่ดี !
ในขณะที่พูด ถังพังจื้อก็โบกมือ ยามรักษาความปลอดภัยสองคนที่ร่างกายแข็งแรงบึกบึนก็เดินเข้ามา จ้องมองหยางโปอย่างดุร้ายคล้ายกับกำลังจะเขมือบ
หยางโปหัวเราะ เถ้าแก่นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมคุณถึงรวยใช่ไหม ?
ไอ้เด็กน้อย ถ้าไม่มีตังจ่าย แกจะมาที่นี่เพื่อกินฟรีมันใช่เหตุไหม ? ถังพังจื้อทำเพื่อให้เรื่องนี้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี และก่อนที่ หยางโป จะพูดอะไรมาก เขาก็ได้ปิดกั้นคำพูดของหยางโปและป้องกันไม่ให้เขา พูดอะไร
หยางโปชำเลืองมองถังพังจื้อ หันกลับมาก็เห็นซุนเหอจั๋วยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น แต่ด้านหน้าเขามีหลิวยียี ที่เพิ่งจะออกไปยืนอยู่ หลิวยียีถูกมัดมือไขว้เอาไว้ด้านหลัง ถูกอุดปาก มีชายร่างใหญ่ยืนอยู่ข้างๆเธอ ดูออกชัดเจนว่าเธอถูกมัดเอาไว้
หยางโปประหลาดใจเล็กน้อย เหลือบตาไปมองถังพังจื้ออีกครั้ง ก็เข้าใจขึ้นมาทันที ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเขา !
หยางโปยืนขึ้น มือซ้ายเดินถือถ้วยแก้วไวน์ไปหา ถังพังจื้อยืนขวางทางเขาอยู่เบื้องหน้าเอาไว้
หยางโปตะโกนออกมาอย่างเยาะเย้ย นายไม่มีค่าพอที่จะมาขวางทางฉัน นายเห็นไหมว่าเจ้านายของแกจับคนเพื่อมาขู่ฉัน นายคิดว่านายสามารถขวางฉันได้ไหม
คำพูดของหยางโปทำให้ถังพังจื้อตกใจ และไม่ขยับไปไหนสักพัก
หยางโปเดินเข้ามาถึงด้านหน้าของซุนเหอจั๋วมองไปที่แขนขวาของเขา คุณชายซุนมีอะไรไหม ?
ซุนเหอจั๋วยิ้มเล็กน้อย ฉันมาที่นี่เพื่อจะเซอร์ไพรส์นาย ไม่รู้ว่าการเซอร์ไพรส์ครั้งนี้
จะเป็นยังไง？
หยางโปจ้องมอง เรื่องบางอย่างกลัวว่าอาจจะไม่สามารถทำไปมั่วๆได้ คิดไม่ถึงว่าสองวันมานี้นายยังจะมีทีท่าแบบนี้ !
ซุนเหอจั๋วส่ายหัว เราสามารถประสบความสำเร็จได้ แต่ก็ถูกพวกนายจี้เอาไป ! เราได้เจรจาราคากับประเทศญี่ปุ่นไปแล้ว รอพวกเขาได้ตราสืบราชบัลลังก์มา เราก็สามารถจ่ายเงินไปได้ แต่ก็ถูกพวกนายคว้าไปก่อน !
หยางโปตื่นตระหนกตกใจ มองตรงไปที่ซุนเหอจัว ไม่น่าละ ?
หยางโป จ้องไปที่ ซุนเหอจั๋ว แต่คิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะซับซ้อนจนทำการไม่สำเร็จแบบนี้ มันน่าแปลกที่มีของโบราณวัตถุของราชวงศ์หยวนกลับมาในประเทศ แต่ไม่ใช่ประเทศญี่ปุ่น มันน่าแปลกที่ในเวลานั้นมีข่าวรั่วไหลออกมา ว่ามีตราสืบราชบัลลังก์ที่แท้ก็คือซุนเหอจั๋ว แทนที่จะมีการตรวจสอบก่อน !
เป็นเพราะพวกเขามีความสัมพันธ์กับคนประเทศญี่ปุ่น จึงรู้ว่ากลุ่มของพวกเขาได้ไปมองโกเลีย เขาถึงได้กล้ามั่นใจแบบนี้ !
ซุนเหอจั๋วเดินไปข้างหน้า ลูบผมที่ปลิวไหวของหลิวยียีด้วยมือซ้ายเบาๆ ฉันแน่ใจแล้วว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ทำงานที่นี่ เธอคงจะมีความสัมพันธ์ที่ดีกับนายใช่มั้ย ？
หยางโปชำเลืองมอง ซุนเหอจั๋ว นายมันเป็นคนขี้ขลาดจริงๆ ! ตราสืบบัลลังก์ไม่ได้อยู่กับฉันแล้วแล้ว ถ้านายต้องการมันจริงๆ นายสามารถไปเอามาได้ด้วยตัวเอง จะมารังแกผู้หญิงคนหนึ่งที่นี่ มันจะไปมีความหมายอะไร ？ “
ซุนเหอจั๋วจ้องเขม็งไปที่หยางโป พูดมันง่าย นายไปเอาที่คลังแห่งชาติมาสิ ？
ในระหว่างการสนทนาซุนเหอจั๋วเลื่อนมือไปที่ลำคอของหลิวยียี เขาหลับตาลงเล็กน้อย สีหน้ามึนเมา คืนนี้ฉันมีความสุขแล้ว !
เสียงที่ดังกระหึ่ม ท่าทางของซุนเหอจั๋วก็แข็งทื่อขึ้นมาทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยสีแดง มองไปที่หยางโป เห็นแต่เท้าข้างหนึ่งถีบเข้ามา เขาอยากจะถอยหลังแต่ไม่ทันแล้ว
หยางโปถีบเข้ามา ก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง ของซุนเหอจั๋ว ที่กำลังคลุมเป้ากางเกงแล้วล้มลงไปบนพื้น
ถังพังจื้อกำลังยืนอยู่รอบนอก กำลังจัดเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้ปิดล้อมรอบๆนี้เอาไว้ ทันใดนั้นเมื่อเขาเห็นฉากนั้นตรงหน้า ก็ตกตะลึงไปทันทีและรีบพุ่งเข้าไปหาหยางโป พยายามขัดขวางหยางโปเอาไว้
หยางโปรู้สึกตาขวากระตุกเล็กน้อย มุมตาขวาของเขามีเงาหนา ๆ แวบผ่านไป ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้พบกับสถานการณ์แบบนี้ เขาจึงตอบสนองขึ้นมาทันที เขาตะหวัดตัวเตะถังพังจื้อล้มลงไปบนพื้น !
หยางโป แก้เชือกบนร่างของหลิวยียีไม่ทัน เขาก้าวไปข้างหน้าและเหยียบเข้าไปที่เอวของถังพังจื้อ
อย่างรุนแรง และทุบแก้วไวน์ไปที่หลังของเขา จนได้ยินเสียงแตกกระจายของแก้วไวน์ที่ถูกตีแตก
เมื่อหันกลับมาก็เห็นซุนเหอจั๋วนั่งอยู่บนพื้น ยังคงร้องตะโกน ” อ่า อ่า ” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามารอบ ๆ ตัวเขาทั้งสี่ด้าน
หยางโป ก้าวเท้าเข้ามาเตะโดนใบหน้าของซุนเหอจั๋ว ซุนเหอจั๋วก้มลงไปบนพื้นพร้อมกับเสียงร้อง หยางโปถือแก้วไวน์ที่เหลือครึ่งหนึ่งเอาไว้ ชี้ไปที่คอของซุนเหอจั๋ว
การกระทำของหยางโปนั้นรวดเร็วเกินไป ในตอนที่เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพุ่งเข้ามา เมื่อเห็นฉากนี้ พวกเขาก็ตะลึงทันที รีบเอื้อมมือออกไปหยุดยามรักษาความปลอดภัยเอาไว้อย่างรวดเร็ว ” อย่าขยับ ！ หยุดขยับทั้งหมด ！ “
ที่เกิดเหตุมีผู้คนจับจ้องอยู่เป็นจำนวนมาก ฟอร์เต้นรำหยุดลงแล้ว เพลงก็ถูดหยุดเปิดชั่วคราว ทุกคนต่างมองมายังเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น
ซุนเหอจั๋วก้มดูเศษแก้วบาง ๆ ที่อยู่ใกล้ตัวเขามากมาย ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความกลัว
หยาง … หยางโป แกคิดจะทำอะไร ?
หยางโปกอดคอซุนเหอจั๋วเอาไว้ เขาเงยหน้าขึ้นทันที ถังพังจื้อ อย่าปล่อยให้คนของนายเข้ามาใกล้ฉัน อย่าคิดว่าฉันมองไม่เห็นคนด้านหลังนะ !
หยางโปใช้แรงเน้นไปที่กระจกในมือ กระจกไม่ได้จมลงไปในคอของ ซุนเหอจั๋ว แต่เลือดก็ซึมออกมาแล้ว
เดิมทีถังพังจื้อ กำลังส่งสายตาทำสัญญาณให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาด้านหลังของหยางโป เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเพิ่งขยับเท้าได้สองก้าว ก็ถูกหยางโปสังเกตเห็นแล้ว
ซุนเหอจั๋วสีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว ถังพังจื้อ แกอยากตายรึไง บอกพวกมันอย่าขยับซิ !
ถังพังจื้อ ยกมือขึ้น ทุกคนอย่าขยับ !