“แต่ว่าปู่ครับ ต่อให้ปู่จะวางแผนมาอย่างดีและทำทุกอย่างที่ทำลายมดราชินีสอง ปู่ก็ยังต้องสูญเสียในท้ายที่สุดอยู่ดี เพราะพวกเขาสองคนเป็นคนที่มีฝีมือมากนะครับ”
“ที่แกต้องทำก็แค่ไม่แพร่งพรายเรื่องนี้ออกไปเท่านั้นแหละ เรียนผู้ถือหุ้นทุกคนนะครับ รอดูหนังดังเป็นพลุแตกได้เลย!” ผู้อาวุโสหนานกงเอ่ยอย่างมั่นอกมั่นใจ
ไม่ใช่ทุกคนที่เป็นเหมือนหนานกงเฉวียน พวกเขาต่างไม่ได้คิดพึ่งพาความสามารถที่แท้จริงเพื่อไปให้ถึงความสำเร็จ
อย่างไรเสียผู้ถือหุ้นก็ต้องการเห็นตัวเงินเท่านั้น!
ตราบใดที่พวกเขาได้เงิน ไม่เพียงแต่พวกเขาจะเก็บเป็นความลับ แต่ยังแสร้งเล่นไปตามน้ำหากจำเป็นอีกด้วย
“โอเคตอนนี้เราก็พูดถึงเรื่องแรกกันไปแล้ว มาว่าเรื่องถัดไปกันครับ ปู่ครับ ถ้าปู่ทำร้ายร่างกายคนอื่น เราควรจะทำยังไงกันล่ะครับ แค่เพราะผมไม่ได้เอาความ ไม่ได้หมายความว่าผมจะไม่มีหลักฐานนะครับ ถ้าผมบอกตำรวจให้สืบสวนเรื่องนี้ต่อไป ผมมั่นใจว่าปู่คงดิ้นไม่หลุดแน่ ถ้าปู่ทำร้ายคนอื่นอีกผมจะส่งปู่เข้าคุกด้วยตัวเอง!” หนานกงเฉวียนออกปากเตือน
“โอเค” ชายแก่พยักหน้า
“สาม ถ้าครั้งนี้ปู่ทำไม่สำเร็จ ผมอยากให้ปู่ถอนตัวจากชุนชิวไปซะ ยังไงก็มีคนมากมายที่สนับสนุนตระกูลของพวกเขา ไม่มีใครอยากเล่นเกมบ้าๆ ของปู่หรอก!”
“ฉันตกลงก็ได้”
หลังจากเจรจาตกลงกับชายสูงวัยเสร็จ หนานกงเฉวียนเริ่มเหงื่อแตกพลั่ก เมื่อเห็นดังนั้นซูโยวหรานสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอจึงรีบถาม “คุณอยากจะกลับไปที่โรงพยาบาลไหมคะ”
“ครับ” หนานกงเฉวียนพยักหน้า เขามองหน้าผู้อาวุโสหนานกงก่อนว่าขึ้น “ในเมื่อเราตกลงกันแล้ว ปู่จะถอนคนของปู่ออกจากโรงพยาบาลได้หรือยังครับ”
ชายแก่ไหวไหล่ เขาไม่มีเหตุผลอะไรต้องปฏิเสธอยู่แล้ว
ผู้อาวุโสหนานกงนึกไม่ถึงว่าหนานกงเฉวียนจะยอมให้ความบ้าระห่ำของเขาและไม่เข้ามาแทรกแซงอีก
ดูท่าแล้วเขาคงยังเชื่อมั่นในความสามารถของตระกูลโม่
“เฉวียนคะ คุณจะปิดบังเรื่องนี้จากตระกูลโม่จริงเหรอคะ คุณจะไม่บอกเรื่องใหญ่ขนาดนี้กับเขาเหรอคะ พวกเขาเพิ่ง…”
หนานกงเฉวียนจับมือซูโยวหรานไว้คล้ายห้ามไม่ให้พูดต่อ “ทั้งถังหนิงกับโม่ถิงก็ผ่านเรื่องทำนองนี้มามาก เมื่อก่อนตอนที่พวกเขามีเรื่องก็ไม่เคยได้รับสัญญาณเตือนล่วงหน้าเหมือนกัน ดังนั้นไม่ต้องกังวลหรอกครับ ต่อให้ตาเฒ่าทำอย่างนี้และต่อให้เขาเลือกใช้วิธีที่โหดเหี้ยมกว่านั้น เขาก็เอาชนะถังหนิงกับโม่ถิงไม่ได้หรอก”
“คุณเชื่อมั่นในตัวพวกเขามากขนาดนั้นเลยเหรอคะ”
“ครับ” หนานกงเฉวียนยืนกราน “คอยดูเถอะครับ…
…ต่อให้ผมไม่ให้โอกาสครั้งนี้กับปู่ ต่อให้ผมจะคัดค้านเขาต่อไป เขาก็จะยังทำตามแผนเขาต่อไปอยู่ดี ความจริงแล้วเขาอาจจะทำร้ายคนมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ดังนั้นแทนที่จะปล่อยให้มันเกิดขึ้นสู้ผมปล่อยให้เขาทำอย่างที่เขาต้องการจะดีกับตัวผมมากกว่าครับ ผมเชื่อว่าโม่ถิงกับถังหนิงจะทำให้เขาได้รับผลกรรมตามสนองเอง!”
แม้ว่าซูโยวหรานจะรู้สึกผิดกับคู่รักโม่ แต่มันก็ถูกอย่างที่หนานกงเฉวียนพูด
ไม่ว่าคนจะพยายามขวางทางเขาแค่ไหน ชายแก่หัวแข็งก็ยังหมายมาดที่จะทุ่มสุดตัวเพื่อทำร้ายตระกูลโม่ ดังนั้นแทนที่จะห้ามเขา ปล่อยให้เขาหงายไพ่ออกมาแล้วป้องกันไม่ให้เขาใช้ลูกไม้อื่นคงเป็นการดีกว่า
หลังจากนั้นหนานกงเฉวียนกลับไปที่โรงพยาบาลเพื่อรักษาตัวต่อ อย่างไรเสียชายสูงวัยก็ยังต้องรอไปอีกหลายเดือน ดังนั้นในระหว่างนี้จึงเป็นช่วงที่เหมาะสมที่หนานกงเฉวียนจะพักฟื้นร่างกายและแอบสืบเรื่องนักฆ่าที่ทำร้ายเขา
ในตอนที่เกิดเหตุ จริงอยู่ที่ชายคนนั้นจู่โจมหนานกงเฉวียนจากด้านหลัง แต่เงาของอีกฝ่ายได้ปรากฏบนหน้าจอแล็ปท็อป แม้ว่าหนานกงเฉวียนไม่อาจระบุหน้าตาของชายคนนั้นได้ แต่เขาก็รู้ว่าตัวเองจะจำอีกฝ่ายได้หากได้เห็นหน้าอีกครั้ง
คืนนั้นเมื่อเสี่ยวต้านเขอเลิกเรียนและเห็นว่าหนานกงเฉวียนฟื้นขึ้นมาแล้ว เธอสุดแสนดีใจ “พ่อขา ในที่สุดพ่อก็ตื่นแล้ว หนูเกือบคิดว่าพ่อไม่ต้องการหนูแล้วซะอีกค่ะ”
“พ่อจะทิ้งหนูกับแม่ได้ลงคอได้ยังไงกันครับ” หนานกงเฉวียนเอื้อมแขนออกไปกอดภรรยาและลูกสาวไว้ “สำหรับทั้งสองคน ต่อให้ตายพ่อก็จะฟื้นคืนชีพขึ้นมาให้ได้”
“อย่างนั้นพ่อจะไม่กลายเป็นซอมบี้เหรอคะ…” เสี่ยวต้านเขอถามอย่างใสซื่อ
คำตอบของเสี่ยวต้านเขอทำให้ซูโยวหรานหัวเราะ หลังผ่านหลายวันคืนที่หม่นหมอง ในที่สุดสายฝนก็จางหายพร้อมกับแสงอาทิตย์ที่ส่องสว่างอีกครั้ง…
…
อย่างที่รับปากไว้ หนานกงเฉวียนไม่ได้บอกแผนของผู้อาวุโสหนานกงให้โม่ถิงรู้ ตอนนี้ชายแก่จึงมีโอกาสครั้งใหญ่ในการแก้แค้น หากแต่มันก็เป็นโอกาสที่เขาจะได้รู้ว่าตระกูลโม่ไม่ได้เล่นงานได้ง่ายๆ เช่นกัน
ตราบใดที่ชายสูงวัยไม่ทำร้ายคนอื่นอีก!
ในขณะเดียวกันที่ไห่รุ่ย โม่ถิงสั่งให้ลู่เช่อไปดูว่าสุดท้ายหนานกงเฉวียนจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร ทว่าลู่เช่อกลับมามือเปล่า “หนานกงเฉวียนกลับไปที่บริษัทในวันที่เขาฟื้นขึ้นมาแล้วก็จัดประชุมคณะกรรมการบริหารครับ แต่แปลกที่เขาไม่ได้ทำอะไรผู้อาวุโสหนานกงเลย กลับปล่อยให้รักษาการตำแหน่งประธานบริหารต่อไปด้วยครับ”
“หนานกงเฉวียนเคยตกหลุมพรางของปู่ตัวเองครั้งหนึ่งแล้ว เป็นเรื่องธรรมดาที่จะรู้ว่าการขัดขวางเขาไม่ได้ทำให้มีประโยชน์อะไร ไม่แปลกที่เขาจะเรียนรู้ที่จะยอมลงให้หรอก”
“รับทราบครับ ท่านประธาน” ลู่เช่อพยักหน้ารับรู้
“แล้วฉันไม่เคยหวังให้หนานกงเฉวียนคุมปู่ของเขาอยู่แล้ว ยังไงคนที่มีขีดจำกัดก็เอาชนะคนที่โหดเหี้ยมและเลือดเย็นไม่ได้หรอก”
“อย่างนั้นต่อไปนี้…”
“จับตามองตาเฒ่านั่นต่อไป ถ้าเขาไม่ได้ทำอะไรใหญ่โตเราก็แค่ทำเมินเขาไปซะ” โม่ถิงสั่ง อย่างที่ถัง
หนิงบอกไว้ก่อนหน้านี้ พวกเขาต้องหยุดใช้ชีวิตเพราะการปรากฏตัวของชายแก่แค่คนเดียวด้วยหรือ
พวกเขาจะจับตามองเขาต่อไป แต่ก็จะทำให้ไอ้ชั่วนั่นรู้ว่าตัวเองไม่ได้สำคัญกับไห่รุ่ยอย่างที่เขาคิด
ในขณะเดียวกันที่กองถ่ายของมดราชินีสองในที่สุดฉากของโม่ถิงถ่ายทำทั้งหมดในคราวเดียว ทว่ายิ่งพวกเขาเข้าใกล้ช่วงท้ายของภาพยนตร์เท่าไร เขาก็ยิ่งเหนื่อยเพราะมีฉากต่อสู้มากมายหลายฉาก
เช่นเดียวกับถังหนิง เขามักจะแสดงด้วยตัวเองอยู่เสมอด้วยต้องการให้ตัวละครของเขาสมบทบาท เขาจึงไม่เคยใช้ตัวแสดงแทนสักครั้ง
มาถึงขั้นนี้ไม่ว่าผู้อาวุโสหนานกงจะมีลูกไม้อะไร มันก็ไม่มีทางที่จะยับยั้งความคืบหน้าของมดราชินีสองในฐานะผลงานชิ้นโบแดงของไห่รุ่ยในปีต่อไป โม่ถิงกับถังหนิงทุ่มสุดตัวกับภาพยนตร์เรื่องนี้
แน่นอนว่าผู้อาวุโสหนานกงไม่ได้บอกรายละเอียดทุกอย่างของแผนการตัวเองในที่ประชุม อย่างที่เขาไม่ได้พูดถึงความตั้งใจจะใช้แฝดโม่เป็นเครื่องมือออกมาสักคำ อย่างไรเสียมันก็ไม่ใช้สิ่งที่จะพูดได้อย่างโจ่งแจ้ง
ทว่าเขายังคงวางแผนจะทำมัน ไม่อย่างนั้นแค่ทำให้ไห่รุ่ยเสียหายจะมีประโยชน์อะไรกัน เป้าหมายที่สำคัญที่สุดของเขาคือฝาแฝดต่างหาก
ตระกูลโม่ทำให้เขาต้องทุกข์ทรมานอย่างสิ้นหวังในคุกมาหลายปี
เขาจะทำให้พวกเขาเสียเงินไปสักนิดเฉยๆ ได้อย่างไร เขาจะทำให้พวกเขาต้องชดใช้ทุกอย่างที่พวกเขาติดค้างไว้
ฝาแฝดเป็นความหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของตระกูลโม่ เพียงแค่ทำลายความหวังนี้ได้ เขาก็จะรู้สึกได้ล้างแค้นอย่างแท้จริง!
พวกเขาจะมาโทษว่าเขาโหดร้ายไม่ได้ หากเขาไม่กระหายที่จะล้างแค้นเขาคงไม่อยู่รอดในคุกมาได้ถึง ยี่สิบปี…
ดังนั้นเขาจึงหมายมั่นที่จะทำให้ตระกูลโม่ชดใช้ให้เขาเป็นสิบเท่า!