ตอนที่****445 การตัดสินใจที่สำคัญ
มันเป็นไปไม่ได้ที่ซวนเทียนหมิงจะคาดเดาสิ่งที่เฟิงหยูเฮงนำออกมาจากมิติของนาง แต่จากความร้อนที่มาจากข้างหลังเขา เขาสามารถประมาณคร่าว ๆ ได้ว่า “ก๋วยเตี๋ยวหรือ? มีน้ำแกงด้วย”
เฟิงหยูเฮงยิ้มและเดินไปรอบ ๆ ด้านหน้า “อันที่จริงไม่มีอะไรยิ่งใหญ่ มันเป็นแค่น้ำแกงหมูและเกี๊ยวใส่ต้นหอมกับบะหมี่ น้ำแกงอุ่นมาก รีบกินเร็ว” นางยื่นช้อน และตะเกียบให้เขากล่าวว่า “ในอนาคตถ้าเจ้าไม่กินกับคนอื่น เจ้าก็ไปกินกับข้าในมิติของข้า ! “
นี่เป็นครั้งแรกที่นางเชิญคนเข้ามาในมิติของนาง และนี่เป็นเพียงเพราะเขาเป็นที่รักของนาง เฟิงหยูเฮงไม่รู้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้ถูกหรือผิด แต่นางเข้าใจว่าซวนเทียนหมิงเป็นคนที่นางรักมากที่สุด นางต้องการให้ชายคนนี้ได้ทานอะไรดี ๆ และนอนหลับดีขึ้น นางต้องการให้ผู้ชายคนนี้มีส่วนร่วมในความลับที่สุดของนาง หากมีวันหนึ่งที่นางพบว่านางผิด นางจะต้องยอมรับความล้มเหลวนั้นเพราะความรู้สึกของนางโดยไม่มีการคร่ำครวญเรียนหรือเสียใจ
ซวนเทียนหมิงรู้สึกว่าสวรรค์ปฏิบัติต่อเขาได้ดีทีเดียว ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าเขาควรพูดถึงการเข้าไปในมิติของผู้หญิงคนนี้ ผู้หญิงคนนี้มองว่ามิติของนางมีความสำคัญอย่างยิ่ง เขากลัวว่าเขาจะลงเอยด้วยการถูกโกรธ อย่างไรก็ตามเขาไม่คิดว่าเมื่อเขาไม่พูดอะไร นางจะมีความคิดริเริ่มพาเขาเข้าไป เป็นความประหลาดใจที่น่ายินดีซึ่งพุ่งเข้ามาโดยเขาไม่ทันได้ตั้งตัว
เฟิงหยูเฮงเห็นเขาหยุดชะงักและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “เจ้าคิดอะไร ? กินข้าวได้แล้ว”
ซวนเทียนหมิงถามนางอีกครั้ง “เจ้าจะพาข้าเข้าไปจริง ๆ หรือ ? ”
นางยิ้มและพยักหน้า “จริง ๆ ”
“ถ้าอย่างนั้นทำไมเจ้าไม่ให้ข้าเข้าไปก่อน” เขาถามเด็กสาวว่า “ย้อนกลับไปตอนที่เราทำงานเกี่ยวกับเหล็กกล้าในถ้ำซูเทียน สภาพแวดล้อมนั้นแย่มาก ทำไมเจ้าไม่คิดที่จะพาข้าไปด้วย ? ”
เฟิงหยูเฮงไม่รู้วิธีการตอบกลับในขณะนั้น ในเวลานั้นไม่ใช่ว่านางไม่คิดจะพาซวนเทียนหมิงไปพักผ่อน แต่นางก็ยังคงมีอะไรติดค้างอยู่ในใจ หลังจากทั้งหมดนางไม่ได้มาจากยุคนี้ สิ่งที่อยู่ในมิติของนางไม่ได้เป็นของยุคนี้ อะไรก็ตามที่ถูกนำออกมานั้นสามารถทำให้โลกสั่นสะเทือนได้ จะเป็นการดีที่สุดถ้านางไม่อนุญาตให้บุคคลอื่นเข้าไปในสถานที่นั้นและสงวนไว้ให้นางเข้าไปได้คนเดียว
แต่นั่นเป็นวิธีที่ผู้คนเป็น เมื่อพูดถึงความลับ บางคนยิ่งเข้าใจว่าไม่มีใครต้องเรียนรู้เกี่ยวกับมัน อีกคนหนึ่งก็อยากแบ่งปันมันกับใครบางคน นี่เป็นสภาวะทางจิตวิทยาทั่วไปของมนุษย์ เฟิงหยูเฮงเป็นมนุษย์เช่นกันและนางไม่สามารถหลีกเลี่ยงสิ่งนี้ได้ นางอธิบายเหตุผลนี้ต่อซวนเทียนหมิงแล้วบอกเขาว่า “เนื่องจากได้พิจารณาแล้วว่าจะมีคนที่จะแบ่งปันสถานที่นั้นกับข้า ซวนเทียนหมิง ข้าหวังว่ามันจะเป็นเจ้า ต้องเป็นเจ้า ! ”
เขาหัวเราะและเอื้อมมือจับใบหน้าของนาง แก้มกลมและนุ่ม เขารู้สึกมีความสุขเล็กน้อย “หากมิติของเจ้ามีที่พักผ่อนที่ดียิ่งขึ้น อย่าอดทนนอนในสถานที่แห่งนี้ เมื่อเจ้ากลับมาที่เมืองหลวงครั้งแรก ข้าเห็นเจ้าที่ทางเข้าเมือง หลังจากตรวจสอบข้าพบว่าเจ้าเป็นบุตรสาวคนรองของตระกูลเฟิงที่หมั้นกับข้าตั้งแต่อายุยังน้อย อาเฮง เจ้าไม่รู้ว่าโชคดีแค่ไหนที่ข้ารู้สึกในเวลานั้น ประการแรกข้าไม่จำเป็นต้องทำอะไรซ้ำซากเช่นการเผาคฤหาสน์เฟิง ประการที่สองข้าไม่จำเป็นต้องทำอะไรยาก ๆ อย่างเช่นมองหาผู้หญิงที่รักษาขาของข้าที่ภูเขาทางตะวันตกเฉียงเหนือ ข้ารู้ว่าคนในตระกูลเฟิงเป็นคนที่น่ารังเกียจ และข้ารู้ว่าเจ้าจะไม่มีความสุขกับการอยู่ที่นั่น นั่นคือเหตุผลที่ข้ามอบคฤหาสน์แก่เจ้า คฤหาสน์นั้นอยู่ในสถานที่ที่ทุกคนอยู่ในเมืองหลวง ตอนนี้เรากำลังเผชิญกับภัยพิบัติ และข้าไม่มีความสามารถใด ๆ ที่จะอนุญาตให้เจ้าใช้ชีวิตอย่างสะดวกสบายมากขึ้น เนื่องจากเจ้ามีมิติ เจ้าก็เพียงแค่เดินไปข้างหน้าและนอนหลับอย่างสบายใจ”
เฟิงหยูเฮงหัวเราะ “เจ้าแน่ใจหรือว่าพูดเบา ๆ ทุกคนนอนด้วยกันสวมใส่เสื้อผ้า ถ้าข้าหายไปทุกคืน สถานการณ์แบบนั้นจะเป็นเช่นไร ? ข้าเป็นเพียงองค์หญิงแห่งมณฑลที่ได้รับตำแหน่งเป็นฮองเฮาในภายหลัง เทียนเก้อเป็นราชนิกูลเช่นกัน แต่นางก็ยังอดทนต่อความยากลำบาก ข้าจะไม่ทนกับสิ่งนี้กับทุกคนได้อย่างไร ซวนเทียนหมิง ข้าไม่ใช่คนที่บอบบาง”
เขาหัวเราะเบา ๆ “เจ้าจะบอบบางได้อย่างไร อาเฮงของข้าเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดในโลก”
“แล้วผู้หญิงที่ดีที่สุดคนนี้จะพาเจ้าเข้าไปในมิติของข้าอย่างลับ ๆ ในอนาคต เมื่อไม่มีใครจะแอบเอาดูอาหาร ! ” นางแนะนำให้เขากินต่อไป จากนั้นก็เริ่มดึงขนมออกจากแขนเสื้อของนาง
ลูกกวาดเป็นสิ่งที่นางวางไว้ในลิ้นชักของว่าง เฟิงหยูเฮงมีความสุขมากที่นางเป็นเด็กผู้หญิงที่ขี้เกียจในชีวิตก่อนหน้านี้ สิ่งเดียวที่ทำให้นางมีชีวิตอย่างมีความสุขในโลกโบราณ
ลูกกวาดนำออกได้ง่ายกว่าไข่และขนได้ง่ายกว่า หลังจากซวนเทียนหมิงกินบะหมี่เสร็จแล้ว นางก็เอาขนมออกมาเต็มเตียงแล้ว มีกล่องกระดาษแข็งอยู่ในมิติของนางซึ่งเคยใช้เป็นที่เก็บยา นางดึงออกมาและวางลูกกวาดไว้ในกล่อง จากนั้นนางก็เรียกทหารมานำออกไปแจกจ่ายให้กับผู้ลี้ภัย เด็กเล็กจะได้รับเป็นพิเศษ
ทหารอายุน้อยคนหนึ่งพบว่าลูกกวาดนั้นแปลก ดังนั้นนางแกะบางส่วนให้ทหารแต่ละคน
ทหารคนหนึ่งกล่าวว่า “เมื่อเราแจกจ่ายไข่เมื่อวานนี้ มีผู้ลี้ภัยที่บอกว่าตอนนี้พวกเขาได้กินอาหารที่ดีกว่าก่อนเกิดภัยพิบัติ ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่สามารถกินข้าวขาวได้ อย่างไรก็ตามตอนนี้พวกเขาไม่เพียงแต่มีข้าวขาวให้กินเท่านั้น แต่ยังมียาที่ดีและมีไข่กินด้วย พวกเขาบอกว่านี่เป็นผลมาจากโชคดีที่ได้รับจากชีวิตก่อนหน้านี้ นอกจากนี้ยังมีคนที่บอกว่าถ้าพวกเขารู้ว่าสิ่งต่าง ๆ จะเป็นเช่นนี้ ฝนก็ตกลงมาเยอะ ๆ เลย”
ซวนเทียนหมิงแค่นเสียงกล่าวว่า “ผู้คนไม่รู้จักพอจริง ๆ เมื่อรู้สึกพอใจในเวลาที่ยากลำบากเราให้สิ่งที่ดีแก่พวกเขา และพวกเขาคิดว่าพวกเขาควรจะสนุกกับการดูแลเช่นนี้ตลอดเวลาได้อย่างไร พวกเขาคงคิดว่าเงินทองสามารถตกลงมาจากฟากฟ้าก็เป็นได้ เป็นไปไม่ได้ที่เราจะดูแลพวกเขาตลอดชีวิตโดยไม่มีเหตุผล” เขาโบกมือ “เอามันออกไปแจกจ่ายกัน แค่บอกว่าองค์หญิงแห่งมณฑลมอบให้ หากพวกเขาต้องการที่จะขอบคุณ พวกเขาจะต้องขอบคุณองค์หญิงแห่งมณฑล”
ทหารได้รับคำสั่งและดำเนินการแจกจ่ายลูกกวาด เฟิงหยูเฮงปลอบใจซวนเทียนหมิงเบา ๆ “เหตุผลที่บางคนกำลังทุกข์ทรมานคือชีวิตประจำวันของพวกเขาเลวร้ายไปแล้ว และพวกเขาไม่มีเงินที่จะซ่อมบ้านของพวกเขา มีคนอื่นที่อาศัยอยู่ในสถานที่ที่ดีกว่า ไม่ว่าบ้านของพวกเขาจะดีแค่ไหนมันก็ไม่สำคัญ คิดถึงบ้านเดิมของตระกูลเฟิง เฟิงจินหยวนเป็นอดีตเสนาบดี แม้ว่าเขาจะไม่มีแก่ใจที่จะให้ความช่วยเหลือด้านวัตถุ แต่ด้วยการใช้ชื่อของเขา ตระกูลเฟิงก็สามารถใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในมณฑลเฟิงตง แต่ในที่สุดพวกเขาก็ยังประสบกับความหายนะ บ้านของครอบครัวที่ดีเช่นนี้ถูกทำลายออกไปด้วยใช่หรือไม่ ? สำหรับผู้ลี้ภัยเหล่านี้ เรากำลังช่วยพวกเขาให้อยู่รอดท่ามกลางสายฝน ให้การรักษาและจัดหาอาหารให้ เมื่อฝนหยุด เราต้องคิดหาวิธีที่จะช่วยพวกเขาหาที่ให้ปักหลักและกลับไปทำงานได้ ในขณะเดียวกันมณฑลที่ได้รับผลกระทบจากภัยพิบัติจะต้องสร้างขึ้นใหม่อย่างแน่นอน เพื่อหลีกเลี่ยงอุทกภัยที่อาจเกิดขึ้นในปีหน้าหรือปีถัดไป”
นางกล่าวและกล่าวต่อไปอย่างฉับพลันทำให้ซวนเทียนหมิงหัวเราะ เขายื่นมือออกไปลูบหัว “เด็กโง่ ข้าจะไม่เข้าใจเหตุผลนี้ได้อย่างไร เจ้าพูดเสียยืดยาวเหมือนหญิงชรา ! ”
ดวงตาของนางตวัดมองเขาและไม่มีความสุขในทันที “เจ้าพูดถึงใคร ถ้าข้าเป็นหญิงชรา เจ้าก็เป็นคนชราเช่นกัน แม้ว่าเราทั้งคู่จะชรา แต่เจ้าก็จะเป็นคนแรกที่ชรา มีช่องว่างเกือบสิบปี เจ้ามีข้อได้เปรียบอะไรจากข้า”
ซวนเทียนหมิงมองดูรูปร่างหน้าตาของนางที่คล้ายกับเสือและยิ้มมากขึ้น
ในเวลานี้หวงซวนเดินเข้ามาจากข้างนอกพร้อมกับใครบางคนอยู่ข้างหลังนาง นางส่งสายตาไปที่เฟิงหยูเฮงเป็นเชิงบอกใบ้ให้เฟิงหยูเฮงมองไปข้างหลังนาง เฟิงหยูเฮงมอง และพบว่าคนที่อยู่ข้างหลังนางสวมเสื้อคลุม นางคือเฉิงจุนม่าน
“ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่ ? ” นางคิดเกี่ยวกับมันแต่ก็ยังไม่สามารถเรียกท่านแม่ได้ มีช่องว่างอายุไม่มากระหว่างพวกเขา นอกจากนี้จากมุมมองของเฟิงหยูเฮงในฐานะวิญญาณอายุ 30 ปี นางอาจเป็นน้องสาวของเฟิงหยูเฮง
จุนม่านถอดเสื้อคลุมออกจากหัวของนางแล้วเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นว่าซวนเทียนหมิงอยู่ด้วยด้วย นางจึงรีบไปทักทายโดยกล่าวว่า “ฮูหยินเสนาบดีคารวะองค์ชายเพคะ”
ซวนเทียนหมิงโบกมือโดยแสดงให้เห็นว่าไม่จำเป็นที่นางจะต้องสุภาพ จากนั้นเขาก็ตบไหล่ของเฟิงหยูเฮง ละกล่าวกับนางว่า “พวกเจ้าทั้งสองคุยกันเถิด ข้าจะออกไปสำรวจค่ายข้างนอกก่อน”
เมื่อเขาออกจากที่พักพิง ในที่สุดจุนม่านก็ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว และสีหน้าอับจนหนทางปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง “ฮูหยินผู้เฒ่าเฟิงร้องไห้คร่ำครวญและบังคับให้ข้าเข้าไปในพระราชวังเพื่อขอป้ายในการออกจากเมืองหลวงเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงดึงตัวนางลงมานั่ง ในใจของนาง นางเข้าใจว่าทำไมจุนม่านถึงมาหานาง “เพราะเฟิงจินหยวนใช่หรือไม่ ? ”
จุนม่านพยักหน้า “เมื่อถูกลดขั้นไปเป็นขั้น 5 แล้ว เขาก็ยังไม่พอใจ เขายังหลอกลวงผู้คน เขามอบโฉนดปลอมให้กับขันทีจางหยวน ข้าเข้าไปในพระราชวังและได้ยินเสด็จป้าพูดถึงมัน ในตอนแรกจางหยวนไม่รู้ว่าโฉนดเป็นของปลอม หลังจากกลับมาที่พระราชวัง เขามอบมันให้กับเสด็จลุงเพื่อดูในรายงาน เป็นผลให้เสด็จลุงสังเกตเห็นและโกรธมากจนเกือบสั่งให้ฆ่าเฟิงจินหยวน ต่อจากนั้นเสด็จลุงก็นึกถึงององค์หญิงแห่งมณฑลและอนุญาตให้เขามีชีวิตอยู่ เพียงแต่ให้ซูจิงหยวนขังเขาไว้เท่านั้น”
อันที่จริงเฟิงหยูเฮงต้องการกล่าวว่า “ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับข้า” แต่ในสายตาของคนอื่น ๆ เฟิงจินหยวนยังคงเป็นบิดาของนาง มันจะไม่เป็นการดีเกินไปสำหรับนางที่จะไม่ประนีประนอม
“ผลก็คือเขาถูกขัง แต่ฮูหยินผู้เฒ่าเฟิงยังไม่สามารถทนได้เจ้าค่ะ” จุนม่านยังกล่าวต่อไปว่า“ขณะที่ฝนที่ตกหนัก ท่านฮูหยินผู้เฒ่าเฟิงยืนยันว่านางจะออกจากคฤหาสน์ไปยังทางการ น่าเสียดายที่พวกเขาไม่อนุญาตให้นางไป นางหมดทางเลือก และหลังจากนั้นก็ร้องไห้คร่ำครวญกับจุนเหม่ยและข้า บอกว่านางต้องให้ข้าออกมาจากเมืองเพื่อมาปรึกษาองค์หญิงเจ้าค่ะ”
เฟิงหยูเฮงส่ายหน้าของนางอย่างไร้ประโยชน์ แต่นางก็ถามจุนม่านว่า “อย่างน้อยเขาก็เป็นสามีของเจ้า เป็นไปได้หรือไม่ที่พวกเจ้าทั้งสองคนไม่ต้องการช่วยเขาด้วยซ้ำ”
จุนม่านไม่เคยคิดมาก่อนที่จะบอกเฟิงหยูเฮง “นับตั้งแต่วันที่เราออกจากพระราชวัง เราสองพี่น้องรู้ว่าเหตุผลที่เสด็จป้าส่งเราไปที่คฤหาสน์เฟิงไม่ใช่เพราะตำแหน่งเสนาบดีของเฟิงจินหยวน แต่เราถูกส่งไปจับตาดูเขา ท่านป้าบอกว่าตราบใดที่เราติดตามองค์หญิงแห่งมณฑล เราจะสามารถใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้” คำพูดเหล่านี้ถูกพูดโดยไม่จำเป็นต้องมีความคิด ความคิดของการติดตามเฟิงหยูเฮงนั้นได้ฝังรากลึกในใจพวกเขาแล้ว มันจะไม่เปลี่ยนแปลงแน่นอน
เฟิงหยูเฮงรู้ถึงความคิดของฮองเฮา คนที่สามารถอยู่ในพระราชวังหลักได้หลายปีคือคนที่มีสติปัญญาและประสบการณ์ที่ยอดเยี่ยม โดยปกติแล้วนางจะต้องหาผู้สนับสนุนที่เชื่อถือได้สำหรับหลานสาวของนาง
นางไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม นางบอกจุนม่าน “กลับไปบอกท่านย่าว่าข้างนอกมีผู้ลี้ภัยอยู่ทุกหนทุกแห่ง แม้แต่องค์หญิงแห่งมณฑลและองค์ชายเก้า ตลอดจนองค์หญิงก็ยังต้องลงมาให้ความช่วยเหลือ ถ้านางรู้สึกว่าเฟิงจินหยวนอยู่อย่างลำบากในห้องขัง ข้าจะให้คนนำเฟิงจินหยวนออกจากเมืองหลวงมาช่วยดูแลผู้ลี้ภัย หรือจะอยู่ในห้องขังส่วนที่เหลืออยู่นอกเมือง ให้ท่านย่าเลือกด้วยตัวเอง”
จุนม่านปิดปากนางไว้และยิ้ม แล้วกล่าวว่า “ท่านแม่คงไม่เต็มใจที่จะส่งบุตรสุดที่รักของนางออกมานอกเมืองเพื่อทนทุกข์ เอาล่ะ ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะกลับไปเล่าเรื่องนี้ให้นางฟัง แต่เดิมข้าเพิ่งจะออกมา จุนเหม่ยกับข้ามอบเงินจำนวนมากให้กับคุณหนูสามเพื่อซื้อเสื้อผ้า มันจะเพียงพอที่จะรับมือกับภัยพิบัติที่นี่ ข้ากลับก่อนเจ้าค่ะ”
นางยืนขึ้นและกล่าวคำอำลา นางใส่เสื้อคลุมของนางอีกครั้ง เฟิงหยูเฮงส่งนางออกไปจากที่พักพิงและมองจุนม่านเข้าไปในรถ นางก็เห็นรถม้าอีกคันออกมาจากประตูเมืองและวิ่งมาหานาง