“ม….ไม่”
เมื่อได้ยินคำชมของหลินเฉิงหยูซานก็เขินและกลับไปเป็นเด็กโง่อีกครั้ง “ก็แค่ เป็นผลจากการติดตามเขาในช่วงที่ผ่านมาเอง ถ้าหนูจำไม่ได้ก็น่าจะเป็นคนทีล้มเหลวแล้วหละค่ะ…”
“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร…”
เห็นหญิงสาวไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวหลินเฉิงก็ยิ้มให้อีกครั้ง “ถ้ารู้แล้วว่าฉางเหวินฉวนอยู่ที่ไหน ก็ไปตามหาเขาเร็ว! จำไว้นะว่าถ้าเธอเจอตำแหน่งที่เหมาะสมกับการซุ่มโจมตีแล้วหละก็ รีบแจ้งกับฉันทันทีเลยนะ เข้าใจไหม!”
“เข้าใจแล้ว!”
หยูซานพยักหน้าอย่างแรงไม่มีเวลามาเอ้อละเหยแล้ว เธอทำใจให้สงบและรีบออกไปในทันที
หลังจากที่ลมหายใจของหยูซานห่างจากเขาไปแล้วหลินเฉิงก็อดที่จะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบอีกมวนไม่่ได้ ถ้าลงไปข้างล่างแล้วเขาจะสูบไม่ได้แล้ว จะว่าไปแล้วตั้งแต่ที่เขามาถึงฐานทัพ เหมือนกับว่าเขาจะสูบบุหรี่บ่อยขึ้นและเยอะขึ้นมาก น่าจะเป็นเพราะสู้ไม่บ่อยและต้องใช้สมองหลายครั้งมากกว่าเดิมเยอะ
…
“กรู๊…..กรู๊…..”
ขณะที่นอนเบื่ออยู่บนด่านฟ้าเรือ หลินเฉิงกำลังหรี่ตาลงพร้อมจะปิดตา แต่อยู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงนกนางนวลร้อง เขาก็เปิดตาขึ้น เขาเห็นนกนางนวลตัวใหญ่ผิดหูผิดตาบินผ่านหัวของเขาไป!
“บ้าจริงตั้งแต่ออกทะเลมาไม่เคยเจออะไรตัวเล็กๆ เลยโว้ย!”
หลังจากที่หยู กวงฉุน มองไปยังนกนางนวลสองสามครั้ง หลินเฉิงก็ลุกขึ้นมาบ่นพึมพัมกับตัวเอง เขารู้สึกหมดคำพูดกับสัตว์พวกนี้จริงๆ ตั้งแต่เขาสู่ช่วงสิ้นสุดของโลก
เกือบนึงชั่วโมงที่กองพันที่หนึ่งออกสำรวจทะเลกองเรือกองนี้ก็เข้าสู่เขตมหาสุมทรเสียที ตอนนี้ทำเลนั้นไร้ขอบเขตจริงๆ แล้ว ไม่ว่าจะเป็นเส้นขอบฟ้าหรือท้องทะเล ไม่มีการแบ่งแยกดินแดนในระยะกว่า 100 ไมลทะเลยนี้
“อ่า….”
หลินเฉิงมองไปยังลูกเรือที่กำลังจะเตรียมการล่าสัตว์ตามคำสั่งพวกเขาโยนแหขนาดยักษ์ออกไปที่ละอัน นั้นทำให้เขาสนใจมากๆ
สิ่งที่พวกเขาทำเหมือนกับการแก้ผ้าและรอให้พวกสัตว์ทะเลจู่โจมยังไงยังงั้นพวกเขาทำมันเหมือนกับเรื่องปกติไม่ต่างจากก่อนวันสิ้นโลกเลยสักนิด
“พี่หลินพี่หลิน!” มองไปยังชายร่างกำยำกำลังเหวี่ยงแหกันอย่างขันแข็งหลินเฉิงก็ได้เสียงของหยูซานก้องอยู่ในหู!
“ว่าไง?เจอฉางเหวินฉวนแล้วหรอ?”
เห็นหยูซานกลับมาหลินเฉิงก็เลิกสนใจฉากตกปลาแล้ว เขาหันกลับไปหาหยูซานและถามตรงๆ
“เจอแล้วค่ะ!แต่….”
หยูซานพยักหน้าและพูดอย่างเป็นกังวล“เหมือนเขากำลังจะมาที่นี่แล้ว! ถ้าไม่มีอะไรผิดปกติไป เขาน่าจะมาถึงอีกไม่กี่นาทีแล้ว!”
“มาที่นี่เนี่ยนะ?”
ได้ยินแบบนั้นหลินเฉิงก็ขมวดคิ้วเขาไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้ฉางเหวินฉวนขึ้นมาบนนี้ได้
“ใช่แล้วค่ะ!ทำอย่างไรดี? ถ้าเขามาหาพี่หลินจริงๆ งั้นพวกเราก็…?”
เห็นหลินเฉิงขมวดคิ้วแน่นหยูซานก็กังวลมากว่าเดิมอีก
“ไม่ต้องกลัวไป”
เห็นหยูซานกำลังเครียดหลินเฉิงก็บอกให้เธอใจเย็นลง “ถ้าเขามาหาฉันจริง และจัดการกับเขาไม่ได้ง่ายๆ หรือจัดการไม่ได้เลยหละก็ ฉันจะหาทางให้เขาไปอยู่ในจุดที่ควบคุมได้ง่ายที่สุดเท่าที่จะเป้นไปได้เอง เรายังทำได้นะ!”
“อ๊ะ!?”
หยุซานได้ยินก็เอ่ยปากอย่างไม่รู้ตัว“แต่ตามขั้นตอนหนูก็ต้องลุยพร้อมกับพี่หลินนะจะดีหรอค่ะ?”
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเลย!”
หลินเฉิงส่ายหัวอย่างไม่คิดอะไรมาก“ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร เราต้องเล็งไปที่เป้าหมายหลักก่อน เรื่องอื่นเรารอได้ โอกาสนี้เองก็ไม่ได้หาง่ายๆ นะ!”
เมื่อหลินเฉิงพูดจบเขาก็ยักคิ้วเป็นสัญญาณกับหยูซานให้หยุดพูดก่อน หลังจากรับรู้ถึงฉางเหวินฉวนเขาก็มองไปยังประตูทางขึ้นด่านฟ้าเรือก่อนที่จะส่งสัญญาณ “เขากำลังมาแล้ว ไม่ได้มาคนเดียวด้วย! เธอรีบถอยไปไกลๆ เลยนะ ให้มองพวกฉันเห็นก็พอแล้ว+”
“งั้นพี่หลินก็ระวังตัวด้วยนะ!ฉันรู้สึกว่าไอหมอนี้มันแปลกๆ อยู่ตลอดเวลาเลย…”
เมื่อหลินเฉิงเตือนว่าเขากำลังจะมาแล้วหยูซานก็รีบเตือนหลินเฉิงอีกที ก่อนที่จะถอยไป
หลังจากที่หยูซานออกไปฉางเหวินฉวนก็ขึ้นมาพอดี พร้อมกับชายชุดดำร่างใหญ่จำนวนหนึ่ง และชูฉิงเองก็ขึ้นมาด้วย!
“นั้นหลินเฉิงใช่ไหม?พี่ชายของเสี่ยวเดีย?”
ก่อนที่จะได้เข้ามาใกล้กันฉางเหวินฉวนก็ทักหลินเฉิงเสียก่อนด้วยรอยยิ้ม นั้นทำให้เขารู้ว่าฉางเหวินฉวนมาเพื่อเจอเข้าจริงๆ แล้วไง หลินเฉิงก็เล่นไปตามบท ก่อนที่จะส่ายหัวอย่างหมดซึ่งคำพูด “ช่างบังเอิญจริงๆ ท่านรองผู้บังคับบัญชา…”
“น้องหลีพาท่านเลขาและคนอื่นๆ ไปหากัปตันเฉินเพื่อรับทราบข้อมูลก่อนนะ ฉันมีเรื่องต้องทำก่อน”
เมื่อมาทักทายแล้วเขาก็ไม่มีท่าทีว่าจะกลับไป เขาหันไปบอกกับเลขาของตัวเองให้พาชูฉิงไปที่อื่นก่อนพร้อมกับขอโทษไป “ขออนุญาตินะครับท่านเลขาชู ชายคนนี้เป็นสมาชิกใหม่ของเรา ฉันต้องแนะนำอะไรหลายๆ อย่างให้เขาก่อน กับตันเฉินเองก็อยู่ไม่ไกล ให้น้องหลีนำท่านเลขาไปก่อนนะ เดี๋ยวผมจะรีบตามไป!”
“ไม่เป็นไรถ้าท่านรองผบ.กำลังยุ่ง ก็ไม่ต้องห่วงเรื่องของพวกเราหรอก!”
ชูฉิงพยักหน้าให้แต่ไม่ได้แสดงความไม่พอใจอะไรออกมา ก่อนที่จะเดินตามชายชุดดำไป เมื่อเดินผ่านหลินเฉิงเธอมองกลับมาอย่างมีเลห์นัย
ชูฉิงมองมายังเขาอย่างไม่ได้คาดคิดเอาไว้ก่อนหลินเฉิงจึงบ่นกับตัวเองอยู่ในใจ แต่เขาก็ไม่เก็บไปคิดมาก เธอทำเรื่องของเธอเสร็จแล้วยังอุส่ามาดูเขาอีก!
หลังจากที่ทีมของชูฉิงจากไปก็เหลือแค่ฉางเหวินฉวนกับเขาสองคน เขาเดินเข้ามาและยิ้มให้ เห็นหลินเฉิงเบื่อๆ เขาก็พูดพร้อมกับรอยยิ้ม “ฉันได้ยินมาจากน้องฉางของแผนทดสอบ ว่าหลินเฉิงเป็นคนที่แข็งแกร่งมาก ฉันก็คิดว่าน่าจะเป็นนาย พวกเราดันมาเจอกันตรงนี้พอดีอีก แต่ก็ไม่คิดแบบนั้นนะเหมือนนายจะดูเบื่อๆ อย่างไงก็ไม่รู้”
“อะไรหละนั้น…”
หลินเฮิงรีบโบกมือ“ฉันเบื่อก็เพราะมีอะไรแปลกๆ กับกองพันของนายนี้แหละ! วันแรกที่ฉันมารายงานตัวดันเป็นวันออกตัวของกองพันซะได้ แต่ฉันเดินมาทั้งวันแล้ววันนี้ แล้วก็ไม่มีอะไรทำด้วย เลยนั่งเซ็งๆ อยู่ตรงนี้…”
—————————
��SC: บทที่ 359 ความกระตือรือร้น