บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 496
แม้ว่าเมเดลีนจะไม่รับดอกกุหลาบช่อนั้น แต่เขาก็พอใจกับการแสดงท่าทีตอบรับอย่างเงียบ ๆ ของเธอ
แต่ทว่า จู่ ๆ เมเดลีนก็ได้โยนเอกสารการหย่าไปยังที่นั่งคนขับในทันทีที่เธอเข้ามานั่งในรถ
“ฉันได้เซ็นในส่วนของฉันแล้ว เมื่อนายเซ็นเสร็จแล้วก็ส่งคืนกลับมาให้ฉันด้วย”
เจเรมี่รู้สึกใจหายทันทีที่เขาเพ่งมองคำที่อยู่บนเอกสารฉบับนั้น
เขาบังคับตัวเองไม่ให้คิดมากจนเกินไป จากนั้นเขาก็เก็บเอกสารนั่นลงและเหยียบคันเร่งออกไป
“แจ็คไม่เคยสัมผัสว่าครอบครัวที่สมบูรณ์แบบและมีความสุขเป็นยังไงในช่วงหกปีที่ผ่านมา เอวลีน เธอจะทำแบบนี้จริง ๆ เหรอ”
“อย่าพยายามใช้แจ็คมาเป็นข้ออ้างที่จะไม่เซ็นเอกสารเลย เจเรมี่ ฉันไม่รู้ว่านายพยายามที่อยากจะได้อะไรนะ แต่นายควรหยุดพยายามที่จะเชื่อว่า ฉันจะเชื่อคำโกหกของนายที่บอกว่ารักฉันสักที”
น้ำเสียงของเมเดลีนเย็นชาและไม่มีช่องว่างสำหรับการพูดต่อ
ดังนั้น เจเรมี่จึงนิ่งเงียบและรู้สึกเจ็บปวดยู่ในใจของเขาเอง
เมื่อมาถึงโรงเรียนอนุบาล เมเดลีนก็ย้ายไปนั่งที่เบาะหลังเพื่อที่เธอจะได้คุยกับแจ็คสันได้ง่ายขึ้น
หัวใจของเธอบีบรัดเมื่อเห็นเจเรมี่อยู่ในรูปลักษณ์ของเด็กคนนี้
‘แม่มีความสุขมากที่ได้พบลูกอีกครั้งนะ แจ็ค’
‘การที่รู้ว่าความเจ็บปวดทั้งหลายที่แม่อดทนมา มันได้นำเราไปสู่การกลับมาพบกันใหม่ นั่นทำให้ทุกอย่างดูคุ้มค่าเหลือเกิน แม่รู้สึกพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่นี้’
เมเดลีนไม่ได้โต้แย้งอะไร ขณะที่เจเรมี่ขับรถพาพวกเขาไปที่คฤหาสน์
เมื่อถึงคฤหาสน์แล้ว เมเดลีนก็เดินเข้าไปที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารมื้อเย็นทันที
ในระหว่างนั้น เจเรมี่ก็นั่งลงและสอนการบ้านแจ็คสัน เมื่อเธอทำอาหารเสร็จแล้ว เมเดลีนก็เรียกทุกคนมาทานอาหารเย็นด้วยกัน
เจเรมี่กำลังรู้สึกว่าหัวใจของเขาห่อเหี่ยวเมื่อจ้องมองไปยังอาหารน่ารับประทานและน้ำซุปที่อยู่บนโต๊ะ
ที่ผ่านมาเธอเคยทำอาหารเย็นให้เขาด้วยเช่นกัน
เพียงแต่เขาไม่เคยกลับบ้านมา เพื่อทานอาหารฝีมือเธอเลย
และตอนนั้น สิ่งเหล่านั้นไม่ได้เป็นเหมือนที่เมเดลีนคิดไว้เลย ไม่ใช่เพราะเขาใช้เวลาทั้งคืนอยู่กับเมเรดิธ
แต่อันที่จริงเขาใช้เวลาทุกคืนในที่ทำงาน เขาไม่เคยค้างคืนตามลำพังกับเมเรดิธเลยสักครั้ง
ขณะที่ทุกคนนั่งลงที่โต๊ะอาหาร เมเดลีนก็เริ่มตักอาหารให้แจ็คสันและปอกกุ้งให้เขาทาน
รอยยิ้มบนใบหน้าของเด็กน้อยก็เพียงพอแล้ว ที่จะทำให้เมเดลีนเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความสุข
หลังจากอาหารเย็น เจเรมี่ก็เริ่มเข้าไปล้างจาน แต่ทว่าเมเดลีนไม่สนใจเขาและเธอก็จับมือแจ็คสันออกไปเดินเล่นข้างนอก ในเวลานั้นแม่และลูกอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
หลังจากทำความสะอาดห้องครัวเสร็จเรียบร้อย เจเรมี่ก็ได้เดินออกไปตามหาครอบครัวของเขาในสวนสาธารณะใกล้ ๆ เมื่อแจ็คสันเห็นเขาก็โบกมือเรียกพ่อของเขาทันที
เมเดลีนไม่ต้องการทำลายความสุขของแจ็คสันในขณะที่เขาเรียกหาพ่อของเขา เมเดลีนทำได้เพียงยิ้มและจ้องมองไปยังลูกที่เธอพึ่งได้รับกลับคืนมาอย่างโหยหา
ในครึ่งชั่วโมงต่อมา ท้องฟ้าก็มืดลง
เจเรมี่และเมเดลีนเดินกลับไปที่คฤหาสน์ตามทางเดินใต้โคมไฟส่องนำทางริมถนน พร้อมด้วยแจ็คสันที่ดูง่วงนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา
เมื่อลมหนาวปะทะเข้าถึงกระดูกของเขา แต่เจเรมี่ก็ไม่เคยรู้สึกอุ่นกว่านี้เลย
เขาเห็นจากหางตาของเขาว่าเมเดลีนกำลังตัวสั่นในเสื้อคลุมตัวบางของเธอ ดังนั้นเขาจึงเอื้อมมือออกไปจับมือที่เย็นเล็กน้อยของเธอเข้าไปในกระเป๋าของเขา
เมเดลีนอยากที่จะดึงมือของเธอออกแต่เธอเปลี่ยนใจไม่ดึงมือออกมา เพราะเธอไม่ต้องการรบกวนแจ็คสันที่กำลังเคลิ้มหลับไปอย่างช้า ๆ
แสงจันทร์สีเงินยามค่ำคืนส่องกระทบบนหลังของพวกเขา มันห่อหุ้มพวกเขาด้วยแสงสว่างอันอบอุ่นหัวใจ
แค่เพียงพวกเขากลับมาถึงคฤหาสน์ และเจเรมี่ก็ได้พาแจ็คสันเข้านอน หลังจากนั้นเมเดลีนก็เปลี่ยนท่าทีของเธอกลับไปห่างเหินเช่นเดิม แล้วเธอก็ยื่นใบหย่าให้เขาอีกครั้ง “เซ็นซะ”
เจเรมี่ขมวดคิ้ว “ฉันไม่เซ็น”
มันเป็นคำตอบที่คุ้นเคยมาก่อน ครั้งหนึ่งเมเดลีนเคยดึงดันปฏิเสธกับเขามาก่อน
“ฉันเคยทำเรื่องที่ผิดพลาดไปแล้วครั้งหนึ่ง และฉันไม่ต้องการที่จะทำมันอีก” เจเรมี่จ้องไปที่เมเดลีน “ให้โอกาสฉันอีกครั้งเถอะนะ ลินนี่ เพื่อแจ็คและลิลลี่ได้ไหม?”
เมเดลีนเงียบไปสองวินาที “ฉันบอกไปแล้วไงว่าลิเลียนไม่ใช่ลูกสาวของนาย”
“ลิลลี่เป็นลูกสาวของเรา” สายตาของเจเรมี่แสดงออกถึงความอบอุ่น “ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะยอมปล่อยให้ตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของชายอื่น หลังจากที่เธอได้รับบาดเจ็บสาหัสจากไอ้เลวคนนี้ที่เธอรักมาก”
เขาค่อย ๆ เดินไปหาเมเดลีน “ลิลลี่เป็นลูกสาวของเรา ลินนี่ ฉันจำได้ว่าเธอตั้งท้องตั้งแต่ตอนที่ฉันบังคับขืนใจเธอที่อพาร์ตเมนต์นั่นเมื่อสามปีที่แล้ว”