ตอนที่ 389 อาจารย์ฉินปรากฏตัวอีกครั้ง
หลังจากลงจากเครื่องบิน ทันใดนั้นลัวย่าวหัวเหมือนจะนึกอะไรออก แล้วหันไปมองหยางโป
นี่ก็ใกล้จะครบรอบวันเกิดผู้เฒ่าชุยแล้วไม่ใช่เหรอ ?
ยังเหลืออีกสิบกว่าวัน ! หยางโปพูด
ลัวย่าวหัวพยักหน้า ครั้งที่แล้วฉันนึกไม่ถึงว่านายจะตอบตกลง งั้นก็อย่าหาเรื่องให้ยุ่งยากอีกล่ะ ครั้งนี้ผู้เฒ่าชุยช่วยนายเอาไว้ไม่น้อยเลยทีเดียว
นายวางใจได้ ฉันจะหลีกเลี่ยงปัญหาที่เกิดขึ้นอย่างที่สุด หยางโปกล่าว
เพราะมาถึงค่ำ ทั้งสองคนเลยไม่ได้ไปหาหลูตงซิงในทันที แต่ไปพักที่บ้านของหยางโปหนึ่งคืนแทน
เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ทั้งสองคนก็รีบไปที่บ้านของหลูตงซิง
เมื่อเจออาจารย์ฉิน หยางโปก็ตกตะลึง เห็นอาจารย์ฉินถือไม้เท้าเอาไว้ใต้แขนซ้าย ทั่วทั้งตัวทั้งดำทั้งผอม ริ้วรอยบนใบหน้าหยั่งลงลึก เห็นได้ชัดว่าผ่านอะไรมาเยอะ แต่ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
เมื่อพบกับหยางโป อาจารย์ฉินก็ยิ้มแย้มเผยให้เห็นฟันขาวเหมือนหิมะเรียงตัวกันอย่างเป็นระเบียบ” นายมาแล้วเหรอ ! “
หยางโปพยักหน้า อาจารย์ฉิน บาดแผลหายดีแล้วรึยังครับ
” ดีขึ้นมากแล้ว ขาหักไปข้างหนึ่ง แต่โชคดีที่รอดชีวิตกลับมาได้ ! ” เห็นได้ชัดว่าอาจารย์ฉินใจกว้างและสุภาพ เวลาที่พูดเขาไม่หุบยิ้มเลย
หยางโปเดาได้เลยว่าอีกฝ่ายได้ชำระแค้นแล้วเกิดอารมณ์ดีและสบายใจ เขารีบพูดว่า เจอกับภัยพิบัติที่ยิ่งใหญ่แต่กลับมีชีวิตรอดกลับมาได้ ภายภาคหน้าต้องพบเจอแต่เรื่องดีๆอย่างแน่นอน อาจารย์ฉินเป็นคนมีวาสนา ต่อไปต้องมีชีวิตที่ปลอดภัยและมีความสุขแน่ๆ
เมื่ออาจารย์ฉินได้ฟัง ก็หัวเราะฮ่าฮ่าออกมา” งั้นขอรับคำอวยพของนาย หวังว่าฉันจะปลอดภัยและมีความสุขในอนาคตนะ ! “
หยางโปเงยหน้าขึ้นมอง เห็นชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างอาจารย์ฉิน รูปร่างผอมบาง เห็นได้ชัดว่าเป็นคนมีความสามารถฉลาดเฉลียว นั่นคือ โหยวเสียวอู่ หยางโปหันไปพยักหน้าให้เขา ถึงค่อยมองไปทางหลูตงซิง
หลูตงซิงลุกขึ้นยืนนานแล้ว เขายื่นมือไปทางหยางโป ทั้งสองจับมือกัน ยินดีต้อนรับยินดีต้อนรับ！คุณหยางไม่ได้มาหาผมที่นี่นานมากแล้วจริงๆ
หยางโปหัวเราะ ช่วงนี้ยุ่งมาก จนตอนนี้ธุรกิจการประมูลยังไม่ได้ดำเนินการเลยสักอย่าง รอมีเวลาว่างหน่อยผมจะมาหาแน่ๆ
ลัวย่าวหัวก็เข้าไปจับมือกับทุกคน ทุกคนพูดถึงเรื่องเก่าๆ แล้วถือโอกาสพูดเข้าประเด็น
” ครั้งก่อนที่อาจารย์หายตัวไป เราทุกคนเสียใจมาก ต่อมา หยางโปยังไปหาหัวหน้าแผนกรัฐบาลท้องถิ่น ขอให้พวกเขาช่วยตามหา แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่พบอะไร มาตอนนี้อาจารย์ปรากฏตัวอีกครั้ง ทำให้พวกเราสบายใจแล้ว ” ลัวย่าวหัวเอ่ยปากพูดด้วยความเป็นห่วง
อาจารย์ฉินหัวเราะออกมา ” มันเป็นความจริงที่พวกคุณตามหา แต่สบายใจไหมนั้นก็ไม่แน่ ทุกครั้งที่ฉันมาปรากฏตัว ก็ไม่ได้นำข่าวดีอะไรมาให้เลย ! “
อาจารย์ถ่อมตัวไปแล้ว พวกเราตั้งตารออยู่ ! ลัวย่าวหัวพูดว่า ท่านสามารถกลับมาอย่างปลอดภัย พวกเราก็ดีใจมากแล้ว !
อาจารย์ฉินโบกมือ ครั้งนี้ถือว่าตายแล้วเกิดใหม่ แต่ก็มีประโยชน์นิดหน่อย !
หยางโปมองไปทางอาจารย์ฉิน รู้ว่าตอนนี้เขาได้พูดเข้าประเด็นแล้ว
อาจารย์ฉันหันไปทางหยางโปและลัวย่าวหัว ยังจำแผนที่ครั้งก่อนผืนนั้นได้ไหม ?
แน่นอนว่าหยางโปจำแผนที่สมบัตินั้นได้ ครั้งล่าสุดที่พวกเขาได้รับแผนที่ ก็มีเรื่องแปลกๆ จนถึงตอนนี้เขาก็ยังจำมันได้ดี จำได้ว่า แผนที่สมบัตินั้นมีอะไรแปลกๆ เหมือนจะซ่อนเรื่องไม่ดีเอาไว้ หลังจากได้มา ก็จะพบเจอกับเรื่องซวยๆไม่ดีมาตลอด !
อาจารย์ฉินพยักหน้า ต่อมาแผนที่สมบัติผืนนั้นหายไปไหนแล้ว ?
หยางโปกับลัวย่าวหัวสบตากัน แผนที่สมบัติถูกซุนหนีของหมู่บ้านซื่อสุ่ยเอาไปแล้ว ต่อมาเขาก็มาช่วยพวกเราทุกคนทำเครื่องรางเพื่อถอดคำสาปแช่งออกไป
ถูกซุนหนีเอาไป ? อาจารย์ฉินมองหยางโปด้วยสีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย
หยางโปพยักหน้า ใช่ เขาเอาไปแล้ว ในเวลานั้นเราคิดแต่อยากจะแก้คำสาปในตัว เลยไม่ได้คิดถึงเรื่องสมบัติ ? ดังนั้นเลยไม่ได้คิดอะไรมาก จึงมอบให้ซุนหนีไป !
อาจารย์ฉินพยักหน้า และมองไปที่หยางโปอีกครั้ง แบบนี้เหรอ
หลังจากพูดถึงเรื่องนี้ ท่านอาจารย์ฉินก็นิ่งเงียบไป ทำให้หยางโปและลัวย่าวหัวดูแล้วไม่เข้าใจ
ลัวย่าวหัวอดไม่ได้ที่จะถาม ท่านอาจารย์ จริงๆแล้วมันเกิดอะไรขึ้น ? แผนที่สมบัติเป็นแผนที่สมบัติจริงๆเหรอ ?
อาจารย์ฉินลังเลเล็กน้อย จากบันทึกข้อมูลที่ฉันค้นพบ นั่นคือแผนที่ของถนนที่ไปสู่เทียนกั๋ว !
เทียนกั๋ว ? หยางโปประหลาดใจมาก ปฏิกิริยาแรกของเขาคือเทียนผิงเทียนกั๋ว แต่เขาก็ปฏิเสธอย่างรวดเร็ว เพราะชนกลุ่มน้อยเผ่าอี๋ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเทียนผิงเทียนกั๋ว เขาก็นึกถึงประโยคที่อยู่บนคทาขึ้นมาได้ทันที อาณาจักรที่ถูกทอดทิ้ง ” นี่ใช่เทียนกั๋วไหม ?
เทียนกั๋วอยู่ที่ไหน ? หยางโปถาม
เย่หลางกั๋ว! ท่านอาจารย์ฉินพูด
ทันใดนั้นหยางโปรู้สึกเหมือนไปฟังธรรมแล้วสำนึกตัวได้ และเข้าใจเรื่องบางสิ่งบางอย่างขึ้นมา
แต่ก็เป็นอีกครั้งที่เขาไม่เข้าใจ ประโยคบนคทาของโหรในช่วงปลายราชวงศ์หยวน เกี่ยวข้องอะไรกับเย่หลางกั๋วรึเปล่า ? ประโยคนี้มีความหมายว่าอะไรกันแน่ ? หรือว่าชนเผ่ามองโกเลียกับชนเผ่าอี้มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกัน ? แต่มันก็ยากที่จะเข้าใจในชั่วระยะเวลาอันสั้นได้
หยางโปงุนงงไปครู่หนึ่ง อาจารย์ฉินเหลียวมองหยางโป เกิดข้อสงสัยขึ้นมาในใจ แต่เห็นหยางโปเหมือนกับกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ เขาก็ไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
จนกระทั่งลัวย่าวหัวเงยหน้าขึ้นและถามว่า อาจารย์พบข้อมูลที่เกี่ยวข้องเหรอ ? นั่นหมายความว่าอาจารย์ได้พบที่เก็บสมบัติของซุนหนีแล้วใช่ไหม ? หรือว่าเป็นสถานที่มีซากวัตถุโบราณ ? “
” หลังจากตกหน้าผา ฉันเคราะห์ดีที่ไม่ตาย จึงได้ค้นพบสถานที่แห่งหนึ่ง ได้เห็นอักษรจารึกบนกระดูกสัตว์ ต่อมาเสี่ยวอู่ก็ไปพบฉัน แล้วพาฉันออกมา “อาจารย์ฉินพูด
ลัวย่าวหัวพยักหน้า ไม่ได้ถามเจาะลึกลงไป เพียงแค่ไม่กี่ประโยคก็สามารถสรุปได้ว่า ก่อนที่อาจารย์ฉินจะไปที่บ้านของซุนหนี เขาคงจะเตรียมตัวไว้พร้อมแล้ว จนกระทั่งหลังจากเกิดอุบัติเหตุ กลัวว่าจะเป็นโชคชะตาซะมากกว่า
เมื่อหยางโปได้สติกลับคืนมา ทุกคนในที่นี้ก็ได้หยุดพูดคุยกันแล้ว หลูตงซิงจึงเอ่ยออกมาว่า
ในเมื่อทุกคนไม่มีความคิดเห็นอะไร งั้นเราก็รีบออกเดินทางกันได้แล้ว ไปที่กุ้ยโจว เพื่อค้นหาแผนที่สมบัติที่นั่นค่อยมาพูดคุยกันถึงสิ่งที่จะทำกันต่อไปอีกที !
หยางโปไม่ได้ถามอะไรมาก เขาเดินตามลัวย่าวหัวออกไปเตรียมตัวทันที
หลังออกจากบ้านมา หยางโปถึงถามลัวย่าวหัวว่า เมื่อสักครู่พวกนายพูดอะไรกัน ? พรุ่งนี้เราจะไปกุ้ยโจวเหรอ ?
นายไม่ได้ยินเหรอ ? ฉันนึกว่านายฟังจนเข้าใจแล้วซะอีก ลัวย่าวหัวถามด้วยความแปลกใจ โดยไม่รอให้หยางโปอธิบาย เขาก็พูดต่อว่า ก็ไม่มีอะไรมาก พวกเราปรึกษากันแล้วไม่ได้อะไร ดังนั้นเถ้าแก่หลูเลยเสนอให้พวกเราไปดูหน้างาน ฉันก็สนับสนุนอาจารย์ฉินก็ไม่ได้คัดค้าน พวกเราเลยตัดสินใจกันแบบนี้
หยางโปพยักหน้า งั้นก็ดี เรากลับไปเก็บของกันเถอะ
หยางโปไม่สามารถเข้าใจแจ่มแจ้งได้ แต่เขามีลางสังหรณ์ที่แม่นยำ สิ่งที่พวกเขาเจอทั้งหมดที่มองโกเลียนอกนั้น ต้องเกี่ยวข้องกับเผ่าอี้อย่างแน่นอนและเกี่ยวข้องกับเย่หลางกั๋วอีกด้วย ฉากเหล่านั้นมันคุ้นเคยเกินไป !
หยางโปโทรหาตาอ้วนหลิว อีกฝ่ายได้ติดต่ออวี่เหวินไปแล้ว หยางโปถึงโล่งใจขึ้นมานิดหน่อย เมื่อรู้ตารางเวลาของพวกเขา ตาอ้วนหลิว ก็รีบวางแผนการเดินทางทันที !