บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 501
ด้วยหัวใจของเขาที่กำลังแหลกสลาย เจเรมี่รู้สึกว่าเศษชิ้นส่วนซึ่งบาดลึกอยู่ภายในตัวเขาได้ทิ้งบาดแผลที่เปื้อนเลือดเอาไว้
เขาหยิบปากกาขึ้นมาและจ้องไปที่ใบหน้าอันมีเสน่ห์ของเมเดลีนในขณะที่รู้สึกเหมือนอึดอัดใจ
“เกลียดฉันขนาดนั้นเลยเหรอ?” เขาถามอย่างอ่อนแรง ความหวังในหัวใจของเขาแตกสลายไปหมดแล้ว
ทว่าการตอบสนองของเมเดลีนก็ยังเด็ดขาดอยู่เหมือนเดิม “ใช่ ฉันเกลียดนาย มาก ๆ ด้วย”
ริมฝีปากของเจเรมี่งอลงเล็กน้อยขณะที่เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ
เขาหยิบเอกสารและเอามาอ่านผ่าน ๆ
เธอไม่ต้องการอะไร ไม่มีข้อตกลงเกี่ยวกับทรัพย์สินหรือเงินของเขา ขอแค่อำนาจการดูแลเด็ก
เจเรมี่วางปากกาลง “เอาล่ะ ฉันเห็นด้วยกับการหย่านี้ แต่ฉันจะไม่ปล่อยแจ็คไปด้วยข้อตกลงของเธอ”
การแสดงออกที่สงบของเมเดลีนแตกร้าวทันที “นายมีสิทธิ์อะไรมาต่อสู้เรื่องการดูแลของแจ็ค เจเรมี่? มีสิทธิ์อะไรถึงจะเป็นพ่อของแจ็ค?”
เจเรมี่เพียงแค่ยิ้ม เขาไม่ทักท้วงหรือตอบโต้ใด ๆ
เขารู้ว่านี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เธออยู่ในชีวิตของเขาได้
เมเดลีนโกรธมากที่เจเรมี่นิ่งเงียบไป “บอกมาสิ เจเรมี่ วิทแมน นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่?”
“ฉันต้องการให้เธออยู่กับฉัน และฉันต้องการให้เราทั้งสี่คน เป็นครอบครัวอีกครั้ง” เจเรมี่พูดความปรารถนาอย่างสุดซึ้งของเขาออกมาโดยไม่ต้องคิดอะไรให้มากอีก
เมเดลีนเลิกคิ้วด้วยความรู้สึกขบขัน “ฉันต้องบอกนายอีกกี่ครั้งเพื่อให้นายเชื่อว่า ลิเลียนไม่ใช่ลูกสาวของนาย? นายเป็นคนบอกเองว่าไม่ต้องการฉันตั้งแต่แรก แล้วทำไมนายถึงแสร้งทำเป็นว่ารักฉันในตอนนี้ล่ะ? เพียงเพราะนายต้องการยืนยันความเหมือน 70% งั้นเหรอ?”
เจเรมี่ส่ายหัว เขาเจาะจงสายตาที่เร่าร้อนของเขาไปยังเมเดลีน
“เชื่อฉันสักครั้งเถอะ ลินนี่ ฉันรักเธอจริง ๆ”
“เชื่อสักครั้งเหรอ? ทำไมกัน? ทำไมฉันต้องเชื่อนายด้วย ในเมื่อที่ผ่านมานายไม่เคยเชื่อฉัน นายเคยเชื่อฉันบ้างไหม เจเรมี่ วิทแมน?”
“ลินนี่…”
“อย่าเรียกฉันแบบนั้น ฉันไม่อยากได้ยินมัน” เมเดลีนผลักชายคนนั้นออกไปขณะที่เขาโน้มตัวเองเข้าไปหาเธอ “เราจะหย่ากันก็ได้ แต่ฉันจะไม่ให้สิทธิ์การดูแลแจ็คกับเธอ!”
ด้วยเหตุนี้ เมเดลีนจึงเดินไปที่หน้าประตูห้อง และเปิดประตูอพาร์ตเมนต์ “ออกไปซะ”
เธอสั่ง เจเรมี่ทำได้เพียงแค่กอดเธอแน่นขณะที่เธอหันหลังกลับ
เธอพยายามจะเดินหนี แต่เจเรมี่เอนตัวไปใกล้เพื่อสัมผัสกับริมฝีปากของเธอ
โดยที่เขาไม่ต้องการให้เธอดิ้นและวิ่งหนีไปจากตัวเขา มือผอมบางก็ลากผ่านกลุ่มเส้นผมนุ่มของเธอและจับศีรษะของเธอไว้ในที่ที่เหมาะสม
“นายกำลังทำอะไร เจเรมี่ วิทแมน? ปล่อย อื้อ…”
เจเรมี่กลืนคำพูดอู้อี้ของเมเดลีนเข้าไป
รสชาติหวานของริมฝีปากเธอทำให้เขาเกือบจะสูญเสียการควบคุม
เมเดลีนไม่สามารถต่อสู้กับความแข็งแกร่งของเจเรมี่ได้ เธอเลยทำได้เพียงกัดปาก ผลัก และทุบตีเขา แต่นั่นก็ไม่สามารถขัดขวางเขาที่ยังจูบเธอต่อไปได้
จมูกของเธออบอวลไปด้วยกลิ่นมิ้นต์ของเขาขณะที่ปากของเธอได้ลิ้มรสความรู้สึกอื่น ๆ ที่ไม่ใช่ตัวเขาอีกด้วย
แก้มของเธอร้อนผ่าวเมื่อจิตใจของเธอส่งมอบความทรงจำที่หลากหลายเกี่ยวกับทุกสิ่งที่เขาเคยทำกับเธออย่างใกล้ชิด กลิ่นและการสัมผัสของเขามันกำลังครอบงำเธอ
“ฉันรักเธอจริง ๆ ลินนี่ ฉันไม่เคยรักเมเรดิธเลย และไม่เคยทำสิ่งนี้กับหล่อนด้วย มีเพียงเธอเท่านั้นที่ได้สัมผัสมัน เธอต้องเชื่อฉัน เชื่อฉัน…”
เจเรมี่พูดพึมพำเบา ๆ ราวกับว่าเขากำลังเมา และคำพูดก็ลอยเข้ามาในหูของเธอ
เมเดลีนขมวดคิ้ว “ปล่อยฉันนะ เจเรมี่ อย่าแตะต้องตัวฉัน…”
“อย่าปฏิเสธฉันเลย ลินนี่ อย่าผลักไสฉันออกไป มันเจ็บปวดนะ ได้โปรด ให้โอกาสฉันแก้ตัวเถอะนะ ฉันไม่อยากสูญเสียเธอไปอีก ฉันทำไม่ได้…”
“ปล่อยฉันเถอะ เจเรมี่ นายหายบ้าแล้วหรือยัง?”
“ลินนี่…”
“เพียะ!”
“…”
ท่ามกลางความรู้สึกสับสนวุ่นวายนี้ เมเดลีนยกมือขึ้นตบหน้าของเจเรมี่
เขาตกตะลึงหยุดการเคลื่อนไหวทั้งหมดลงทันที ทั้งสองต่างหายใจเข้าออกลึก ๆ อย่างควบคุมไม่ได้ท่ามกลางความเงียบสงบของอากาศรอบตัว