999 แผนการลับ ทางเหนือ
“การมีเส้นสายอยู่ทางนั้นจะทําให้ขั้นตอนทุกอย่างง่ายขึ้นมาก” เจิ้งเหว่ยจวินพูด “ยิ่งไปกว่านั้นสมัยนี้การขนส่งก็ง่ายขึ้นมากการเดินทางไปกลับจากทางนั้นไม่ใช่เรื่องยากเลย”
เขาตั้งใจที่จะสร้างแหล่งเพาะปลูกสมุนไพรป่าขนาดใหญ่ขึ้นที่จังหวัดฉีแต่เขาไม่คุ้นเคยกับพื้นที่แถบนี้มากนักการทําในจังหวัดฉีใช้เงินลงทุนสูงกว่าในมณฑลอานฮุยและเขายังไม่มีเงินมากพอที่จะทําแบบนั้น
“ผมวางแผนที่จะสร้างแหล่งเพาะปลูกสมุนไพรขึ้นในพื้นที่ใกล้ๆกับจังหวัดฉีที่อยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของเขต”
“ดี เรื่องนี้ผมคงไม่เข้าไปยุ่งด้วย”หวังเย้าพูด“ความต้องการยังเหมือนเดิม ต้องรักษาระดับของคุณภาพสมุนไพรเอาไว้คงเดิม”
“เรื่องนั้นไม่จําเป็นต้องห่วงครับ”เจิ้งเหว่ยจวินยิ้มและพูด“ผมรับรองว่าจะไม่มีปัญหาเกิดขึ้นแน่นอน”
เจิ้งเหว่ยจวินอยู่ที่คลินิกได้ไม่นานก็ขอตัวกลับ
ภายในวิลล่าที่หายชิว
“คุณชายเรียกหาผมเหรอครับ?”เสวี่ยซินหยวนถาม
“เรื่องที่ยูนนานใต้จัดการเรียบร้อยแล้ว”กั๋วเจิ้งเหอพูดแล้วรินชาให้กับเสวี่ยซินหยวน“เราจะเริ่มเข้าสู่ขั้นที่สองของแผนการ
“เร็วขนาดนั้นเลยเหรอครับ?”
“ยิ่งเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น เพราะอะไรก็ไม่แน่นอน”กั๋วเจิ้งเหอพูดแล้วยกชาขึ้นจิบ
“ได้ครับ ผมจะลงมือทันที” เสวี่ยซินหยวนพูด
เมื่อเสวี่ยซินหยวนเดินไปถึงประตูกั๋วเจิ้งเหอก็เอ่ยเรียกเขา“ลุงเสวี่ย”
“มีอะไรเหรอครับ คุณชาย?”
“ระวังตัวด้วยล่ะ”กั๋วเจิ้งเหอพูด“ลุงไม่จําเป็นต้องทําทุกอย่างด้วยตัวเองหรอกนะ”
“คุณชายวางใจได้เลยครับ”เสวี่ยซินหยวนพูดแล้วเดินออกประตูไป
มันได้เริ่มขึ้นแล้ว!กั๋วเจิ้งเหอลุกขึ้นยืนและมองทะเลที่อยู่ด้านนอกหน้าต่าง
เขาไม่ได้กลับไปที่เขตเหอเกือบสองอาทิตย์แล้ว
เมื่อเราได้ข้อมูลทุกอย่างมาแล้วที่นั่นก็จะจบสิ้นสักที
บนเนินเขาหนานชานที่ตั้งอยู่ทางทิศเหนือของหมู่บ้าน
ตานเชิน, หวูเว่ยจื้อ, ชื่อหู, ตงฉงเซี่ย,หลินจือ,โสมซานซี…
หวังเย้ากําลังพยายามคิดค้นยาที่มีสรรพคุณในการกระตุ้นการไหลเวียนโลหิตและบํารุงหัวใจโดยเน้นไปที่เรื่องของโรคหัวใจเป็นหลักประสิทธิภาพของตัวยานั้นจะดียิ่งขึ้นเมื่อใส่จื้อหยูกับหญ้าว่านเหนียนชิงลงไปด้วยแต่หากต้องการผลิตในปริมาณมากนั้นมันเกินกําลังของเขา
จริงด้วยอยู่ๆเขาก็คิดอะไรขึ้นมาได้และหยิบมือถือขึ้นมากดโทรหาเจิ้งเหว่ยจวิน
“รอเดี๋ยวนะครับครับใช่ครับผมจะลองคิดดูและจะตอบกลับไปนะครับ”เจิ้งเหว่ยจวินที่อยู่ปลายสายให้ความสนใจกับเรื่องนี้มาก
หวังเย้าเขียนชื่อสมุนไพรที่เขาเลือกเอาไว้แต่ปริมาณที่ใช้นั้นยังไม่แน่นอน
เราสามารถผลิตยาตัวนี้ออกมาในจํานวนจํากัด
หวังเย้าใช้เวลาตลอดทั้งเช้าเพื่อเลือก,อบ,บด, และคัดแยกสมุนไพรคลินิกยังคงเปิดรับคนไข้ในตอนกลางวัน
มีคนไข้หลายคนที่มาในวันนี้พวกเขามาด้วยโรคทั่วไปอย่างปวดหลังหรือเป็นไข้
เมื่อถึงตอนเย็น จงหลิวชวนเจี๋ยจื้อจาย และหูเหมยก็มาที่คลินิก
“เชียนเชิง”
“เป็นยังไงกันบ้าง?”หวังเย้าถาม
“ดีมากครับ” เจี๋ยจื้อจายพูด“ความจริงมันดีสุดเลยล่ะครับ”
ทั้งสามได้กินยาต่อเนื่องมาหลายวันแล้วพวกเขากินยาไปแล้วเจ็ดโดสซึ่งเป็นยาที่ช่วยเสริมความแข็งแกร่งให้กับร่างกายพวกเขารู้สึกว่าร่างกายของตัวเองเต็มเปี่ยมไปด้วยพละกําลังพวกเขาไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยและกระปรี้กระเปร่าอยู่เสมอ
“มา ผมขอตรวจดูหน่อย”
หวังเย้าจับดูชีพจรของพวกเขา
“อืม ประสิทธิภาพของตัวยาลดลง” เขาพูด
ยิ่งพวกเขากินต่อเนื่องมากเท่าไหร่ประสิทธิภาพของตัวยาก็ลดลงมากเท่านั้นมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่ตัวยาจะคงประสิทธิภาพเดิมเอาไว้ได้ถ้าเป็นแบบนั้นพวกเขาก็คงจะกลายเป็นยอดมนุษย์ที่ฟันแทงไม่เข้า
“ตอนนี้เราจะหยุดกินยาไปก่อน”
“ได้ครับ/ค่ะ”
ทั้งสี่ดื่มชาและพูดคุยกันอยู่ภายในคลินิกหลังจากนั้นไม่นาน เจิ้งเหว่ยจวินก็รีบร้อนมาที่คลินิกเขาชอบมาในเวลาแบบนี้เสมอ
“เชียนเชิง ผมคิดเรื่องที่เชียนเชิงพูดไว้แล้วนะครับ”เขาพูด“มันไม่มีปัญหาเลยครับ” ช่วงเช้าที่หวังเย้าได้โทรไปหาอีกฝ่ายนั้นเขาได้พูดถึงเรื่องของการผลิตยาคุณภาพสูงสําหรับ
บริษัทหนานชานเภสัช คล้ายกับการแบ่งแยกระดับของลูกค้าธรรมดากับลูกค้าวีไอพียิ่งไปกว่านั้นจํานวนของยาที่จะผลิตออกมานั้นมีปริมาณจํากัดพวกมันมีสมุนไพรวิเศษเป็นตัวหลักซึ่งเป็น สมุนไพรที่หาได้บนเนินเขาหนานชานเท่านั้น
“แล้วจะมีปัญหาเรื่องขั้นตอนทางกฎหมายไหม?”หวังเย้าถาม
“ไม่มีครับ” เจิ้งเหว่ยจวินพูด “ผมคิดเรื่องนั้นเอาไว้แล้ว”
“ถ้าแบบนั้นก็ดี”หวังเย้าพูด“ถ้าอย่างนั้นเอาชื่อของบริษัทตั้งต้น และใส่ชื่อคลินิกหนานชานไว้ข้างบนผมจะให้คุณดูแลเรื่องบรรจุภัณฑ์ส่วนเรื่องยาผมจะรับผิดชอบเองผมจะผลิตยาล็อตแรก ออกมาด้วยตัวเอง”
“ดีๆ” เจิ้งเหว่ยจวินรีบพูด
เจิ้งเหว่ยจวินกลับออกไปจากคลินิกด้วยอารมณ์ที่ดีมาก
มีทั้งยาธรรมดาและยาคุณภาพสูงเขาเชื่อมั่นอย่างแรงกล้าในอนาคตข้างหน้าของบริษัทหนานชานเภสัช
หุบเขาพันโอสถในยูนนานใต้ที่ห่างออกไปหลายพันไมล์…
เมี่ยวซีเหอมองออกไปด้านนอกอย่างเงียบเชียบ
คนที่เขาไว้ใจหลายคนยืนอยู่ข้างๆพวกเขาเป็นคนที่ซื่อสัตย์กับเขาอย่างแท้จริง
เกิดเรื่องขึ้นในหุบเขาอีกครั้งหนึ่งในคนของพวกเขาเสียชีวิตคนหนึ่งคือคนของหุบเขาและอีกคนเป็นพวกติดอาวุธครบมือ
“เป็นเจ้าหน้าที่ปราบปรามยาเสพติดเหรอ?”เมี่ยวซีเหอถาม
“ใช่ครับ เขากําลังล่าตัวพ่อค้ายาอยู่”เดี่ยวชิงเฟิงพูด
“มีใครในนี้ที่เชื่อเรื่องนี้บ้าง?”เมี่ยวซีเหอถาม
“เท่าที่ผมรู้ไม่มีพ่อค้ายาคนไหนที่กล้าใช้เส้นทางนี้มานานกว่าสามสิบปีแล้วครับความจริงไม่เคยมีคนนอกผ่านเข้ามาทางนี้ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพวกค้ายาเลย”
“ใช่ พวกเรารู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นภายในป่าบ้างถ้าใครเข้าไปในนั้นไม่มีทางมีชีวิตรอดกลับออกไปได้แน่แล้วคนพวกนั้นก็มักจะมีเส้นทางที่ใช้กันเป็นประจําอยู่แล้วไม่มีทางที่พวกเขาจะยอมเปลี่ยนเส้นทางง่ายๆหรอกครับ”
“จากข้อมูลที่เราพอจะหามาได้คนพวกนั้นได้มีการอ้อมไป ถึงมันจะเสี่ยงมากกว่าแต่พวกเขาก็ไม่มีทางเปิดเส้นทางใหม่เพื่อผ่านมาทางนี้แน่”
แต่เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้วพ่อค้ายาแอบเข้ามาในหุบเขาและทิ้งของผิดกฎหมายเอาไว้เป็นจํานวนมากแล้วคนของพวกเขายังมาตายไปอีกด้วย
ไม่ว่าจะตากฝนหรือตกลงไปในสระน้ำก็ล้วนแล้วแต่ต้องเปียกปอนไม่ต่างกัน
มันไม่มีทางที่จะสลัดออกไปได้ แล้วก็จะมีปัญหาอื่นตามมาไม่หยุดหย่อน
เมื่อพูดถึงปัญหา ปัญหาก็ดาหน้าเข้ามาทันที
เจ้าหน้าที่ตํารวจได้เข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ พวกเขาปรากฏตัวขึ้นในหุบเขาเพื่อสืบเรื่องที่
เกิดขึ้น เพราะเรื่องนี้ถือเป็นคดีใหญ่
“ฉันคงต้องออกไปข้างนอกสักหน่อย” เมี่ยวซีเหอพูด
“ผมจะไปกับผู้นําเองครับ” เมี่ยวชิงเฟิงรีบพูด
“อืม”
พวกเขาออกเดินทางไปตามสถานที่ต่างๆด้วยความรีบเร่ง แล้วพวกเขาก็กลับมาที่หุบเขาใน
อีกสองวันต่อมา
เมี่ยวซีเหอมีสีหน้าวิตกกังวลและย่ําแย่ เขาไม่ได้ทําสีหน้าแบบนี้มานานหลายปีแล้ว เขาได้รับ ข่าวร้ายมากๆ พ่อค้ายาสารภาพว่า พวกเขาใช้หุบเขาแห่งนี้เป็นสถานที่แลกเปลี่ยนสินค้า การใช้หุบเขาเป็นสถานที่แลกเปลี่ยนสินค้า ก็หมายความว่าพวกเขาได้เข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้อง
กับคดีนี้ด้วย
ถึงจะยังหาหลักฐานเป็นชิ้นเป็นอันไม่ได้ แต่ก็มีการยืนยันได้ในระดับหนึ่งแล้ว
“ผู้นํา นี่มันเป็นการจัดฉากชัดๆ”
“ใช่” เมี่ยวซีเหอพูด ใครที่มีสมองก็สามารถมองออกได้ว่า พวกเขาถูกจัดฉากอยู่และยัง
เป็นการพุ่งเป้ามาที่หุบเขาของพวกเขาโดยตรงด้วย ถ้าพูดให้ชัดกว่านี้ก็คือ เป็นการพุ่งเป้ามาที่ตัว
เขาต่างหาก
เส้นสายที่พวกเขาสร้างขึ้นมาด้วยความยากลําบากกลับกลายเป็นเรื่องไร้ประโยชน์ คนที่เขา
ติดต่อด้วยต่างหวาดกลัวกับผลลัพธ์ที่จะตามมา และเลือกที่จะหลีกเลี่ยงปัญหา ทําให้ไม่มีใคร
ยอมช่วยพวกเขาเลย เมื่อเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกลับไม่สามารถพึ่งพาใครได้เลย
“พวกเขาก็เป็นได้แค่จอกแหนที่ไร้ราก” เมี่ยวซีเหอถอนหายใจ
“ผู้นํา เราได้เรื่องมาแล้วครับ”
“เป็นฝีมือของตระกูลถั่วสินะ” เมี่ยวซีเหอพูด
“ใช่ครับ เป็นพวกเขา”
“แล้วตอนนี้คุณกั่วอยู่ที่ไหน?” “ยังอยู่ที่จ่ายชิวครับ”
“เขายังอยู่ที่นั่นเหรอ?”
“ครับ พ่อของเขาก็อยู่ที่จังหวัดฉี” เมี่ยวชิงเฟิงพูด
“นายหาที่อยู่ของเขาได้ไหม?”
“ได้ครับ”
“ฉันอยากจะไปพบคุณกั่วสักหน่อย”
เมี่ยวซีเหอเก็บของและมุ่งหน้าไปทางเหนือในวันต่อมา
หวังเย้ากําลังหายาอยู่บนเนินเขาหนานชาน
เขาเตรียมวัตถุดิบต่างๆ
พวกมันถูกแยกเอาไว้เป็นหมวดหมู่เรียบร้อย
สมุนไพรที่ถูกบดเป็นผงถูกเทลงไป
ตามมาด้วยราดน้ำสกัดจากสมุนไพรลงไป
แล้วยาที่ได้ก็วางอยู่บนถาดไม้ไผ่
ขั้นตอนเหล่านี้ถูกทําซ้ำๆหลายครั้งแล้วเม็ดยาก็เริ่มขยายใหญ่ขึ้นจนมีขนาดเท่ากับเมล็ดข้าวโพดเขาคิดชื่อสําหรับยาตัวนี้และตัดสินใจตั้งชื่อมันว่าเม็ดยาสงบใจยาถูกแบ่งออกเป็นสองส่วน
ส่วนหนึ่งเป็นยาแบบธรรมดา
มันเป็นยาที่มีส่วนผสมของจื้อหยูและหญ้าว่านเหนียนชิงที่ถูกใส่ลงไปในตอนที่ตัวยาได้ที่แล้วและนั่นก็คืออีกส่วนที่จะถูกนําไปขายภายใต้ชื่อของคลินิกหนานชาน
หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ท่ายาออกมาได้หลายขวดเจิ้งเหว่ยจวินมารับยาไปในตอนกลางวัน
เพื่อนําไปผ่านขั้นตอนกระบวนการทางกฎหมายและการทดสอบ
เมี่ยวซีเหอมาถึงหายชิวในตอนเย็น
“คุณชายครับ เมี่ยวซีเหอมาถึงห่ายชิวแล้ว”เสวี่ยซินหยวนพูด
“อืมขอบใจมากลุงเสวี่ย”“มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ”เสวี่ยซินหยวนพูด
“ลุงคิดว่า เขามาถึงห่ายชิวแล้วเขาจะไปที่ไหนได้บ้าง?”
“เขาอาจจะไปหาหมอหวังที่หมู่บ้านนั้นก็ได้ครับ”
“อืม หลังจากนั้นเขาก็จะหาทางตามตัวผมให้เจอสินะ?”“เป็นไปได้ครับ”