ตอนที่****451 นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นในปีนั้น
คนเพียงคนเดียวที่สามารถบังคับจางหยวนให้ตะโกนเช่นนี้คือฮ่องเต้คนเดียว ตอนนี้ฮ่องเต้ต้องการหนีโดยใช้ข้ออ้าง “เฒ่าเหยากลับมาแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราต้องไปหาเขา ! ”
จางหยวนพยายามตามเขามาอย่างลำบาก ขณะที่กลุ่มทหารตามมาแต่ไม่กล้าก้าวต่อไป ฮ่องเต้เห็นสถานการณ์นี้และไม่มีความสุข “พวกเจ้าทำอะไรอยู่ เจ้ากำลังก่อกบฏหรือ ? ข้าให้พวกเจ้าปกป้องเรา ไม่ใช่เพื่อให้พวกเจ้าชี้หอกมาที่ข้า ! ”
จางหยวนกระทืบเท้าของเขา “ใครกำลังชี้หอกไปที่ฝ่าบาทพะยะค่ะ ? ” หันกลับมา แน่นอนว่ามีทหารองครักษ์สร้างรูปครึ่งวงกลมล้อมรอบพวกเขาและชี้หอกไปที่ฮ่องเต้ เขากลอกตาอย่างโกรธแค้น “ออกไป ! มีใครบ้างที่จะทำสิ่งนี้ เมื่อโน้มน้าวใจของฝ่าบาท เจ้าต้องใช้คำพูด พวกเจ้าทำอะไร ? ลดอาวุธลง”
ทหารองครักษ์บ่นในใจพวกเขาว่าขันทีจาง ท่านได้พยายามเกลี้ยกล่อมฝ่าบาทมานานแล้ว จากด้านในห้องโถงสวรรค์ไปจนถึงห้องโถงสวรรค์ด้านนอก พวกเขาเห็นฮ่องเต้วิ่งผ่านครึ่งหนึ่งของพระราชวัง แต่ดูเหมือนว่าการเกลี้ยกล่อมจะไม่ได้ผล !
แต่คำเหล่านี้เป็นเพียงความคิดเท่านั้น พวกเขาไม่กล้าพูด แม้ว่าจางหยวนเป็นเพียงขันที แต่ขันทีคนนี้ก็น่าทึ่งมาก คนปกติไม่สามารถเปรียบเทียบกับเขาได้
ดังนั้นทหารองครักษ์จึงลดหอกของพวกเขาลง และวางพวกมันลงบนพื้นก่อนที่จะดูจางหยวนเกลี้ยกล่อมฮ่องเต้ต่อ
แต่ในความเป็นจริงจางหยวนพูดไปหมดแล้ว เขาพูดทุกอย่างที่จำเป็นต้องพูดไปแล้ว ฮ่องเต้เข้าใจเหตุผลทั้งหมด แต่เขาก็เดินหน้าต่อไปด้วยความไร้เหตุผล เขาฝ่าฝืนมโนธรรมและกล่าวว่า “เมื่อเฒ่าเหยาถูกส่งออกจากเมืองหลวง เรารู้สึกเสียใจแทนเขา ตอนนี้เขากลับมาแล้ว เราต้องออกไปต้อนรับเขาด้วยตัวเอง เจ้ายังเด็กในเวลานั้น และไม่เข้าใจ เจ้าไม่รู้หรอกว่าเฒ่าเหยาและข้าสนิทกันมากแค่ไหน นั่นคือความจริง”
จางหยวนถามว่า “ข้าจะไม่ถามเมื่อสหายเฒ่า 2 คนสนิทกัน บ่าวรับใช้นี้ดูแลฝ่าบาทมาตั้งแต่อายุ 12 ปีแล้ว มีอะไรที่ข้าไม่รู้พะยะค่ะ ! นอกจากนี้เมื่อตระกูลเหยาถูกลดตำแหน่ง นั่นไม่ใช่ความผิดของฝ่าบาททั้งหมด ฝ่าบาททำได้แค่ปกป้องพวกเขา”
ฮ่องเต้จ้องมอง “ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม ตระกูลนั้นอาศัยอยู่ที่หวางโจวมาหลายปีแล้วและพวกเขาก็ทรมานเล็กน้อย ข้าคิดถึงเขาและต้องออกไปหาเขา”
จางหยวนโกรธและพยายามสร้างความแตกแยก “ฝ่าบาทตรัสว่าทั้งสองเป็นสหายที่ดีต่อกัน แล้วทำไมเขาถึงไม่คิดจะมาหาฝ่าบาทพะยะค่ะ ? ฝ่าบาทคือฮ่องเต้ เหตุผลก็คือฝ่าบาทควรรออยู่ในห้องโถงเพื่อให้เขามาพบฝ่าบาท ฝ่าบาทกำลังเร่งรีบเพื่ออะไร ฝ่าบาทรอก่อนขอรับ”
“มีอะไรที่จะสงวนไว้ให้ได้บ้าง ! ” ฮ่องเต้เริ่มโกรธ “เหยาเซียนมีนิสัยดื้อรั้นเช่นเดียวกับหลานสาวของเขา ในเวลานั้นเขาแอบส่งจดหมายถึงข้าโดยบอกว่าหากข้าไม่พบวิธีที่จะพาบุตรสาวและหลานของเขากลับมา เราจะไม่เป็นสหายกันอีกต่อไปหรือ ฮะ ! ในท้ายที่สุดข้ายังไม่สามารถช่วยเหลือในเรื่องดังกล่าวได้ ข้ากลัวว่าเขาจะโกรธจริง ๆ ! ”
จางหยวนพูดอย่างไร้ประโยชน์ “ฝ่าบาททรงมีเหตุผลสักหน่อยพะยะค่ะ ? ถ้าเขาโกรธจริง ๆ ทำไมเขากลับมา ? เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นเช่นเดียวกับฝ่าบาท และไม่เต็มใจที่จะมีส่วนร่วมกับความรู้สึกเหล่านี้ นั่นเป็นสาเหตุที่ฝ่าบาทควรรอเขาอยู่ในพระราชวังอย่างอดทน ใต้เท้าเหยาจะมาหาในไม่ช้าพะยะค่ะ”
“เจ้าหมายถึงอะไร ในไม่ช้า ? เห็นได้ชัดว่าเขาสามารถเข้ามาหาได้ ทำไมเขาต้องรอนาน ตอนนี้เขาก็ยังไม่เข้ามา”
“เขารักษาผู้ลี้ภัยอยู่ไม่ใช่หรือพะยะค่ะ ? ” จางหยวนกำลังจะหมดเรื่องที่จะพูดว่า “มีเหตุผลพอใช่หรือไม่พะยะค่ะ ? เขาเป็นหมอเทวดา มีผู้ลี้ภัยจำนวนมากนอกเมือง เขาสามารถเลือกที่จะไม่ปฏิบัติต่อพวกเขาได้หรือไม่พะยะค่ะ ? เป็นไปได้หรือไม่ที่เขาจะทนดูหลานสาวของเขาตายเพราะความอ่อนเพลีย ขณะที่เขาเข้าไปในพระราชวังราวกับว่าไม่มีอะไรผิดปกติหรือพะยะค่ะ ? ใช่แล้ว แพทย์หลวงบอกว่าฝ่าบาทห้ามดื่มเหล้า ไม่ว่าเมื่อไรที่ใต้เท้ามาถึงฝ่าบาทและเขาสองคนสามารถทำอะไรก็ได้ที่ฝ่าบาทต้องการ แต่ฝ่าบาทห้ามดื่มพะยะค่ะ ! ถ้าฝ่าบาทดื่ม ข้าจะบอกฮองเฮา ข้าจะจัดให้พระสนมทุกคนมาเยี่ยมที่ห้องโถงสวรรค์ทุกวันเพื่อดูแลฝ่าบาท จากนั้นข้าจะเปิดเผยเรื่องนี้ต่อพระชายาหยุนว่า…”
“พอแล้ว ! ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว ! ” ฮ่องเต้ยอมรับความพ่ายแพ้ ขันทีคนนี้ก็มีทักษะมากขึ้นด้วยคำพูดของเขา หากสิ่งนี้ยังคงดำเนินต่อไป เขาจะไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้ ไม่ถูกต้อง… ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้ !
ฮ่องเต้อารมณ์เสียมาก
ฉากนี้เห็นโดยเฟิงหยูเฮงและซวนเทียนหมิง ซวนเทียนหมิงพูดอย่างไร้ปัญหา “ข้ากำลังจะบอกว่าเราควรพาท่านตาเข้ามาในพระราชวังก่อน ! ”
คำเหล่านี้ไม่ได้ซ่อนอะไรจากใครเลยและฮ่องเต้ก็ได้ยินคำเหล่านี้ เขาหันกลับมา และเห็นบุตรชายและลูกสะใภ้เดินมาจากทางเล็ก ๆ ที่อยู่อีกด้านหนึ่ง
เมื่อเห็นเฟิงหยูเฮงมาถึง ดวงตาของเขาก็เปล่งแสงออกมาในทางปฏิบัติ วิ่งอย่างมีความสุข เขาจับมือนาง ผลก็คือเมื่อเขาเอื้อมมือออกไป บุตรชายของเขาก็หยุดเขา “ท่านพ่อจะทำอะไร ? พูดมา นี่คือชายาของข้า”
ฮ่องเต้คว้าเขา “ข้ารู้ว่านางเป็นชายาของเจ้า ข้าแค่อยากถามอาเฮงว่าท่านตาของนางอยู่ที่ไหน”
เฟิงหยูเฮงก้าวไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย และคว้าแขนของฮ่องเต้ในขณะที่พาเขาไปที่ห้องโถงสวรรค์ ฮ่องเต้ติดตามนางโดยไม่รู้ตัว และได้ยินนางกล่าวว่า “ท่านตามาถึงเมืองหลวงเมื่อสองสามวันก่อน และท่านตามาเห็นข้ารักษาผู้ลี้ภัย ท่านตาช่วยข้าดูแลผู้ฝ่วย แต่เสด็จพ่อ มันเป็นแบบนี้” นางชี้ไปที่ดวงตาของนางเอง “หลังจากทำงานหนักมาสองสามวันแม้แต่เด็กสาวอย่างอาเฮงก็มีรอยคล้ำใต้ตา ท่านตามีอายุมากแล้วท่านตาจะไม่เป็นได้อย่างไรเพคะ ที่จริงท่านตาถูกส่งไปยังตำหนักหยูเพื่อพักผ่อนเมื่อเข้าสู่เมืองหลวง เสด็จพ่อไม่ต้องรีบร้อนเพคะ ท่านตาจะต้องนอนหลับให้สนิท เมื่อท่านตาตื่นแล้ว ท่านตาจะมาหาเสด็จพ่อเพคะ”
ในขณะที่พูดสิ่งนี้ นางดึงฮ่องเต้ไปทางห้องโถงสวรรค์ เมื่อเห็นว่าฮ่องเต้ไม่ได้คัดค้านอะไร จางหยวนก็เช็ดเหงื่อ เมื่อเขามองที่เฟิงหยูเฮงอีกครั้ง เขาก็รู้สึกขอบคุณ
ฮ่องเต้เปิดกว้างมากในการฟังเฟิงหยูเฮง เมื่อได้ยินว่าเหยาเซียนไปพักผ่อนเพราะความเหนื่อยล้าของเขา เขาถามนางว่า “แล้วท่านตาของเจ้ายังจัดการกับมันได้หรือไม่ ? หวางโจวอยู่ไกล การเดินทางค่อนข้างลำบาก ใช้เวลาสองสามวันในการรักษาผู้คน เขาจะไม่ตายจากความเหนื่อยล้าหรือ ? ”
ซวนเทียนหมิงทำอะไรไม่ถูก “เสด็จพ่อกำลังตรัสอะไร ? ”
ฮ่องเต้รู้ว่าคำพูดของเขานั้นฟังดูแย่ และรีบเปลี่ยนถ้อยคำของเขาอย่างรวดเร็ว “เขาจะไม่ป่วยใช่หรือไม่ ? ”
เฟิงหยูเฮงยิ้มและบอกเขาว่า “ไม่เป็นอะไรเพคะ อาเฮงตรวจแล้ว ท่านตาเหนื่อยมาก ท่านตาจะสบายดีหลังจากที่ได้พัก”
จากนั้นฮ่องเต้จึงผ่อนคลายและตบหลังของมือเฟิงหยูเฮงซ้ำแล้วซ้ำอีก “ถ้าเขาสบายดี ข้าก็สบายใจ” แล้วเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง เขาก็พบว่าเขากลับเข้ามาในห้องโถงสวรรค์แล้ว เขาจ้องมองจางหยวนอย่างแรง เขาถามซวนเทียนหมิงว่า “สถานการณ์นอกเมืองเป็นอย่างไร ? ข้าได้ยินมาว่าเจ้าไม่ได้ประสบกับปัญหาขาดแคลนในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา”
ซวนเทียนหมิงถามเขาว่า “ข้อตกลงได้รับการดูแลมากหรือน้อย เสด็จพ่อต้องการนั่งรถม้าออกไปเยี่ยมชมหรือไม่ ? เสด็จพ่อควรปรากฏตัวในเวลาเช่นนี้”
ฮ่องเต้นั่งบนบัลลังก์จากนั้นโบกมือของเขา “ลืมมัน หากสิ่งนี้เกิดขึ้นเมื่อสิบปีก่อน เราน่าจะทำเช่นนั้น แต่ตอนนี้โลกจะเป็นของเจ้าไม่ช้าก็เร็ว ตราบใดที่ราษฎรคิดถึงพวกเจ้าทั้งสองคนมันก็ดี เราจะไม่ไป”
เขาเป็นฮ่องเต้ที่ไม่ให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์ของเขามากนัก ตราบใดที่มันดีกับคนที่เขาเป็นห่วง เขาก็ดีใจ คำเหล่านี้ถูกพูดอย่างไม่เป็นทางการ อย่างไรก็ตามมันทำให้ทุกคนรู้สึกสำลัก แม้แต่ซวนเทียนหมิงก็หันกลับมามองเขา เขาพูดหลังจากผ่านไปไม่นาน “อย่าบอกว่าเสด็จพ่อไม่ต้องการทำมัน ! ”
ฮ่องเต้กลอกตาและไม่พูดอะไรเลย เขายังคงถามคำถามทุกข้อกับเฟิงหยูเฮง เฟิงหยูเฮงบอกเขาถึงสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา แต่ฮ่องเต้ก็เดินวนเป็นวงกลมทุกคน ถามถึงเหยาเซียน
ในที่สุดเมื่อพวกเขากล่าวลาฮ่องเต้ พวกเขาไม่ได้มีโอกาสไปเยี่ยมพระชายาหยุน พวกเขารีบออกจากพระราชวังอย่างเร่งรีบ
เฟิงหยูเฮงถามซวนเทียนหมิง “ในเวลานั้นทำไมตระกูลเหยาถูกลดตำแหน่งไปอยู่หวางโจว ? พระสนมของฮ่องเต้นั่นถูกฆ่าโดยการรักษาของท่านตาหรือ ? ”
ซวนเทียนหมิงยิ้มอย่างขมขื่น “ข้าคิดว่าเจ้าจะถามเรื่องนี้เมื่อนานมาแล้ว เมื่อเห็นว่าเจ้าไม่เคยถามข้าคิดว่าเจ้ารู้แล้ว หลังจากผ่านไปนานดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่รู้อะไรเลย” เขาบอกนางว่า “ในเวลานั้นพระสนมของฮ่องเต้คนนั้นเสียชีวิตไปนานแล้ว ตระกูลเหยาใช้เรื่องนี้ออกจากเมืองหลวง ในเวลานั้นข้าไม่มีอำนาจทางทหารมาก และรากฐานของข้าก็ไม่มั่นคง ในเวลานั้นพี่สามได้รับชัยชนะและต้องการการสนับสนุนจากเฟิงจินหยวน แต่ตระกูลเหยายังคงเตือนย้ำว่าเฟิงจินหยวนไม่สามารถเข้าร่วมกับพี่สามได้อย่างแน่นอน จากช่วงเวลานั้นพวกเขากลายเป็นเป้าหมาย เสด็จพ่อสามารถปกป้องพวกเขาได้สองสามครั้ง แต่ตระกูลเหยาเป็นตระกูลที่โดดเด่นและมีคนจำนวนมาก จะมีสถานการณ์ที่ไม่สามารถคาดเดาได้เสมอ หลังจากเหตุการณ์ไม่กี่ครั้งหมอเหยาเสนอแนวคิดที่จะออกจากเมืองหลวง แต่คำขอของเขาคือการพาพวกเจ้าทั้งสามคนไปด้วย มารดาของเจ้าแต่งงานเข้าตระกูลเฟิงแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะพาพวกเจ้าไปด้วย ในเวลานั้นชีวิตลุงของเจ้าอยู่ในมือของพี่สาม ไม่มีสิ่งใดที่เสด็จพ่อทำได้ ดังนั้นเสด็จพ่อจึงใช้พระสนมที่เสียชีวิตอย่างกะทันหันเป็นเหตุผล ด้วยการแก้ตัวนี้เขาส่งตระกูลเหยาไปที่หวางโจว เจ้าเคยได้ยินว่าหวางโจวเป็นถิ่นทุรกันดารที่รกร้าง แต่ความจริงก็คือสถานที่นั้นเต็มไปด้วยขุมทรัพย์ อาเฮง ข้าสามารถรับประกันได้ว่าตระกูลเหย้าจะไม่ได้รับความทุกข์ทรมานในช่วงหลายปีที่ผ่านมานี้”
เฟิงหยูเฮงไม่สนใจมากเกี่ยวกับสถานการณ์ของตระกูลเหยา ท้ายที่สุดนางไม่ได้เป็นสายเลือดตระกูลเหยาจริง ๆ นางสับสน เนื่องจากตระกูลเหยาไม่ได้ถูกลดตำแหน่งอย่างแท้จริง และหวางโจวก็ไม่น่ากลัวจริง ๆ ทำไมตระกูลเหยาไม่เคยส่งคนมาทางตะวันตกเฉียงเหนือเพื่อตามหาทั้งสาม
คำถามนี้ถูกนำมาถามเหยาเซียน หลังจากรับประทานอาหารกลางวันสามมื้อที่ตำหนักหยู เหยาเซียนจะกลับไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลเพื่อพักผ่อน เฟิงหยูเฮงจึงนั่งในรถม้าของราชสำนักกลับคฤหาสน์
สำหรับเหตุผลที่พวกเขาไม่ได้ส่งใครไปทางตะวันตกเฉียงเหนือเพื่อตามหาพวกเขา เหยาเซียนเล่าให้นางฟังว่า “ในความเป็นจริงเหยาเซียนเสียชีวิตระหว่างทางไปหวางโจว หลังจากที่ข้ามาที่นี่ ข้ามักจะสงสัยว่าใครบ้างที่ต่อต้านเหยาเซียน หลังจากที่ข้าเข้าใจสภาพแวดล้อมเกี่ยวกับสถานการณ์ของอาณาจักรต้าชุน ข้ารู้สึกว่ามีผู้ต้องสงสัยหลายรายมาก รวมถึงองค์ชายสามและเฟิงจินหยวน เมื่อความทรงจำของข้าหายไป ข้าได้ยินมาว่าเจ้าถูกส่งไปทางตะวันตกเฉียงเหนือและส่งคนไปตามหา แต่อาเฮง เฟิงจินหยวนเป็นคนเลวจริง ๆ ที่จริงเขาส่งคนไปซ่อนตัวในภาคตะวันตกเฉียงเหนือเป็นเวลานาน ตระกูลเหยาได้ลองหลายครั้งเพื่อเข้าใกล้เจ้าแต่ก็ถูกขัดขวาง เขายังบอกอีกอย่างชัดเจนว่าถ้าตระกูลเหยาส่งคนอื่นไปอีก เขาจะฆ่าเจ้า ในเวลานั้นข้าตัดสินใจที่จะลืมมัน ประการแรกข้าไม่ต้องการให้เฟิงจินหยวนฆ่าใคร ประการที่สอง…” เขายิ้มอย่างขมขื่น ณ จุดนี้ “สุดท้านข้าคือเฟิงหยิน ข้าไม่ได้มีความรู้สึกลึกซึ้งมากเกินไปสำหรับตระกูลเหยา”
เฟิงหยูเฮงพยักหน้าแสดงความเข้าใจของนาง นางเหมือนกัน เหตุผลที่นางไม่แสดงความเมตตาใด ๆ เมื่อต้องติดต่อกับใครก็ตามในตระกูลเฟิง ไม่ว่าจะอายุมากหรืออายุน้อยก็เพราะนางไม่ได้มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกับพวกเขา นางไม่สามารถรู้สึกสงสารพวกเขาเลย
รถม้าของราชสำนักตรงไปที่ทางเข้าคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล ก่อนที่พวกเขาจะหยุด พวกเขาได้ยินเสียงอึกทึกดังด้านนอก
วังซวนและหวงซวนนั่งข้างนอกด้วยกันเพื่อขับรถม้า วังซวนและหวงซวนนำรถม้ามาหยุด หวงซวนยกผ้าม่านและกล่าวกับนางว่า “คุณหนู ท่านฮูหยินผู้เฒ่าเฟิงได้เรียกคนจำนวนมาก และพวกเขาทั้งหมดปิดกั้นทางเข้าคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลเจ้าค่ะ ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังเล่าเรื่อง ! ”
———-
ตอนต่อไป อัพวันที่ 25 พ.ย. 61 ค่ะ