บทที่ 787 ถูกสวมเขาแล้ว
สวี่อวี้คิดหาข้ออ้างอย่างสุดกำลัง “เอ่อ…เพราะ…เพราะว่าดอกทานตะวันในสวนบานสวยมาก ช่วงนี้มันเริ่มออกเมล็ดแล้ว คุณหนูสามารถดื่มชาชมดอกไม้ได้ไงครับ!”
“โอ้ แต่ฉันคิดถึงนายท่านของนายนี่นา ฉันรออยู่ที่นี่แหละ อีกนานไหมกว่าเขาจะเสร็จ” เยี่ยหวันหวั่นถาม
สวี่อวี้น้ำตาไหลพราก “ผมก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันครับ แต่ดูท่าน่าจะนาน เพราะงั้นคุณหนูหวันหวั่นไปนั่งพักผ่อนสักหน่อยดีกว่า!”
ตอนแรกคำพูดของสวี่อวี้ไม่มีอะไรน่าสงสัย แต่เยี่ยหวันหวั่นพลันนึกถึงข้อความนั้นของซือเซี่ย
“สวี่อวี้ นายมีอะไรปกปิดฉันหรือเปล่า?” เยี่ยหวันหวั่นถามอีก
สวี่อวี้ตอบ “ไม่มีครับ!”
เห็นสวี่อวี้ตอบอย่างเร็วไว เยี่ยหวันหวั่นหรี่สองตาเล็กน้อย “ข้างในมีอะไร”
แรงกดดันจากสายตาของเยี่ยหวันหวั่นรุนแรงมาก สวี่อวี้ทนไม่ไหวอยู่บ้าง “ไม่มีอะไรทั้งนั้นครับ!”
เยี่ยหวันหวั่นยิ้มน้อยๆ “อา คงม่ใช่ว่ามีผู้หญิงอยู่หรอกนะ”
สวี่อวี้หัวใจกระตุก เอ่ยขึ้นทันควัน “จะไปมีผู้หญิงได้ยังไงกัน! ไม่ใช่…ผมหมายถึงว่า คนที่มารายงานแผนงานเป็นผู้หญิงจริงๆ แต่ไม่ใช่อย่างที่คุณหนูคิดนะครับ!”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “โฮ่ ไหนนายว่ามาซิ ว่าฉันคิดแบบไหน?”
สวี่พูดไม่ออก
จบกันแล้ว ทำไมยิ่งอธิบายยิ่งแย่ล่ะ…
ถ้าอย่างนั้นที่ซือเซี่ยบอกว่าเธอเขียวแล้ว หมายถึงว่าเธอถูกสวมเขาแล้วเองเหรอ?
เยี่ยหวันหวั่นตวัดสายตามองสวี่อวี้ “หลีกไป”
สวี่อวี้รีบร้อนอธิบาย “คุณหนูหวันหวั่นอย่าเข้าใจผิดนะครับ ผู้หญิงข้างในมีปัญหานิดหน่อยจริงๆ ผมกลัวว่าพอคุณเห็นจะเข้าใจผิด เมื่อกี้เลยขวางคุณไว้ แต่คุณน่าจะเชื่อใจคุณชายเก้าว่าเขาไม่มีทางทำเรื่องแบบนั้น…”
เยี่ยหวันหวั่นกล่าวด้วยสีหน้าผ่อนคลาย “ฉันไม่เข้าใจผิดหรอก แค่อยากให้นายเปิดทางให้เท่านั้นเอง นายจะตื่นไปทำไม”
จริงๆ เหรอ?
เห็นสีหน้าเยี่ยหวันหวั่นไม่มีอาการโกรธเคือง สวี่อวี้ลังเลก่อนจะหลีกทางให้
วินาทีถัดมา
เสียง ‘ปัง’ ดังสนั่น
ประตูห้องทำงานถูกเยี่ยหวันหวั่นถีบเปิดตรงๆ…
สวี่อวี้ตะลึงงัน
ไหนบอกว่าไม่เข้าใจผิดไง!
สวี่อวี้เบิกตากว้างมองเยี่ยหวันหวั่นที่สวมเดรสลายดอกไม้กับรองเท้าส้นสูงถีบประตู บานประตูล้มลงส่งเสียงสนั่นหวั่นไหว จากนั้นเธอก็เหยียบลงบนบานประตูที่ล้มลงและเดินเข้าไปอย่างไม่เร็วไม่ช้า
เมื่อประตูถูกถีบล้ม เยี่ยหวันหวั่นก็เห็นสถานการณ์ในห้องทำงานได้เต็มตา
ซือเยี่ยหานนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน กำลังอ่านเอกสารหนาเป็นปึก แต่เมื่อมองอย่างละเอียดจะพบว่าแท้จริงแล้วชายหนุ่มดูใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเล็กน้อย หางตาเหลืองมองเวลาบนผนังบ่อยๆ
ด้านหน้าโต๊ะทำงาน หญิงสาวหน้าตาอ่อนหวานน่ารักยืนห่างออกไปไม่กี่ก้าว กำลังรายงานอะไรสักอย่างกับซือเยี่ยหานด้วยเสียงอ่อนโยน…
หญิงสาวแต่งตัวน่ารักเหมือนเธออย่างกับแกะ แม้แต่บุคลิกท่าทางก็เหมือนเธออย่างยิ่ง
พริบตาที่เยี่ยหวันหวั่นเห็นผู้หญิงคนนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไป
พอได้ยินเสียงดังสนั่นมาจากทางประตู หญิงสาวตกใจจนกรีดร้อง “กรี๊ด…”
“ออกไป” เยี่ยหวันหวั่นไม่ได้มองหญิงสาวคนนั้นสักแวบเดียว หลังจากพูดสองคำนี้ สายตาก็จ้องตรงไปยังซือเยี่ยหาน
“ประธานซือ…คือว่า…” หญิงสาวใช้สายตาเหมือนได้รับความไม่เป็นธรรมมองซือเยี่ยหานอย่างเขินอาย
สวี่อวี้รีบส่งสายตาให้หญิงสาวคนนั้น “เลขาหลิน ยังไม่รีบออกไปอีก ผู้ช่วยพิเศษเยี่ยมีธุระจะคุยกับคุณชายเก้า!”
หญิงสาวคนนั้นจนใจ ได้แต่ถอนตัวออกไปอย่างไม่จำยอม
พริบตาที่ซือเยี่ยหานเห็นเยี่ยหวันหวั่นปรากฏตัวตรงหน้า แววตามืดมนว่างเปล่าก็พลันสว่างวาบราวกับช่วงเวลาที่ดาวตก สายตาพลันจับจ้องบนตัวเธอไม่วางตา “เธอกลับมาแล้ว”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก
ปฏิกิริยาหมอนี่น่าจะแปลกๆ ตรงไหนหรือเปล่า?
ให้ตายเถอะ เธอเพิ่งถีบประตูล้มนะ! ถีบประตูล้มเชียวนะ!
———————————————————————————
บทที่ 788 ตอบโต้กลับ
เธอถีบประตูล้มเชียวนะ!
ตอบสนองได้ใจเย็นขนาดนี้ ไม่รู้หรือไงว่าเธอกำลังโกรธอยู่?
“ไม่ใช่ว่ากลับเที่ยวดึกเหรอ” ซือเยี่ยหานเอ่ยถาม
เยี่ยหวันหวั่นก้าวทีละก้าวมาถึงหน้าโต๊ะทำงานของซือเยี่ยหาน ก่อนจะตบโต๊ะทำงานดัง ‘ปัง’ “ทำไม? ฉันกลับก่อนเวลามาทำลายเรื่องดีๆ ของคุณ คุณผิดหวังมากเหรอ”
ซือเยี่ยหานมีสีหน้าไม่เข้าใจ “อะไร?”
เยี่ยหวันหวั่นพองขน “ยังจะเสแสร้งอยู่อีก! ผู้หญิงคนนั้นใครประเคนให้คุณมา กลางค่ำกลางคืนคุยกันสนุกเลยสินะ!”
นัยน์ตาซือเยี่ยหานดำมืดลงเล็กน้อย “ผู้หญิง?”
เยี่ยหวันหวั่นเห็นเขายังมีท่าทางไม่รู้อะไรสักอย่าง ก็โกรธจนแทบบ้า “ใช่ ก็เลขาสาวคนเมื่อกี้ไง! ผู้หญิงคนนั้นเสื้อผ้าหน้าผมเหมือนฉันอย่างกับแกะ บุคลิกท่าทางก็จงใจเลียนแบบฉัน แม้แต่หน้าตาก็ยังเหมือนฉันตั้งสามสิบเปอร์เซ็นต์ด้วย! อย่าบอกฉันนะว่าคุณดูไม่ออกว่ามีคนจงใจส่งผู้หญิงคนนั้นมาให้คุณ!”
ซือเยี่ยหานตอบตรงๆ “มองไม่ออก”
เยี่ยหวันหวั่นโกรธจนหายใจลำบาก ออกแรงตบโต๊ะอีกครั้ง “คนโกหก! ผู้หญิงคนนั้นเสียงสะดีดสะดิ้งขนาดนั้น แถมยังส่งตาหวานเยิ้มให้อีก คุณจะไม่รู้เชียวเหรอว่าเธออ่อยคุณอยู่?”
ซือเยี่ยหานจับจ้องเยี่ยหวันหวั่นที่อยู่ตรงหน้าหลายวินาที
หญิงสาวโกรธจนแก้มแดงเรื่อ ในดวงตาราวกับมีไฟลุกโหม แววตาขยับวับวาว ดูงดงามจนใจเต้นรัว…
และสิ่งที่ทำให้หัวใจเขาปั่นป่วนที่สุดคือ…
เธอกำลัง…โกรธ?
ท่ามกลางสายตาเคืองโกรธของเยี่ยหวันหวั่น ซือเยี่ยหานยื่นมือออกไปประคองท้ายทอยของหญิงสาวช้าๆ จากนั้นจูบลงไปบนริมฝีปากหญิงสาว…
เยี่ยหวันหวั่นที่ถูกจูบกะทันหันเบิกตาโพลง สีหน้างุนงง เธอออกแรงผลักออกไปด้วยความโกรธทันที แต่ว่าผลักไม่ออก ยังถูกกักตัวไว้ตรงแผ่นอกชายหนุ่ม จึงเอ่ยอย่างโมโห “คุณทำอะไรน่ะ?”
พูดให้ชัดเจนอีกที! เธอกำลังโกรธอยู่! จริงจังกว่านี้หน่อยได้หรือเปล่า!
ดวงตาของซือเยี่ยหานวาบแววสลด วินาทีถัดมาเขาก็จูบหญิงสาวอีก เสียงเขาจมหายไปในริมฝีปากของหญิงสาว “เธอยั่วยวนฉัน”
เยี่ยหวันหวั่นตกใจ
ว่ายังไงนะ?
เธอไปยั่วยวนเขาตอนไหน
วงจรสมองของผู้ชายคนนี้ยาวขนาดไหนกันเนี่ย
ยังจะตอบโต้เธอกลับอีก!
เยี่ยหวันหวั่นยืดตัวตรง เอ่ยเถียงต่อ “อย่ามาใช้แผนชายงามกับฉันนะ! ฉันลำบากลำบนออกไปทำงาน แต่คุณกลับสวมเขาให้ฉันซะงั้น! ไม่ละอายใจต่อฉันบ้างเหรอ!”
“ฉันไม่ได้สังเกตว่าเขาสวมอะไร มีบุคลิกท่าทางแบบไหน หรือหน้าตายังไงสักนิด” ซือเยี่ยหานกล่าว
เยี่ยหวันหวั่นกำลังจะพูดว่า ‘คุณตาบอดเหรอ’ แต่ก็ได้ยินซือเยี่ยหานหยุดไป แล้วพูดต่อว่า “ฉันกำลังคิดถึงเธอ”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออกแล้ว
อึก! คำหวานที่มาแบบไม่ทันตั้งตัวนี้…
ถึงเหตุผลนี้จะดูงี่เง่าไปหน่อย แต่อีคิวของซือเยี่ยหานเหมือนจะพูดออกมาได้จริงๆ?
ถ้าอย่างนั้น เลขาสาวคนนั้นที่ผู้อยู่เบื้องหลังลงทุนลงแรงมากมายเพื่อหาแบบนี้มา กลับกลายเป็นว่าซือเยี่ยหานไม่ได้สังเกตคนเขาเลยว่ามีหน้าตาอย่างไร?
หลังจากไตร่ตรองชั่วครู่ เยี่ยหวันหวั่นคิดว่ามีความน่าเชื่อถือสูงมาก
“ก็ได้ วันนี้จะยอมเชื่อคุณสักครั้งแล้วกัน…” เยี่ยหวันหวั่นกระแอมไอเบาๆ จากนั้นประกาศเสียงกร้าว “ถ้าคุณกล้าไปหาผู้หญิงลับหลังฉัน งั้นฉันก็กล้าพาลูกลับๆ กลับมาเหมือนกัน!”
…………………………………………..