บัญชามังกรเดือด บทที่ 502 ในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่
“อ๊า ผี!”
“อ๊า มีผี!”
เมื่ออากุ้ยได้สติขึ้นมา ก็กรีดร้องด้วยความตกใจ กลัวจนฉี่ราด และเขาก็ลุกขึ้นมาจากพื้น และหนีไปอย่างทุลักทุเล
เพิ่งพุ่งตัวออกมา เสียงอึกทึกครึกโครมเหมือนกับชนกับก้อนหินแข็ง จนล้มหงายอีกครั้ง
“อย่าฆ่าฉันเลย!”
“อย่า!”เขาตื่นตระหนกอย่างสุดขีด และคิดว่าปีศาจร้ายใต้พื้นนั้นจะพุ่งออกมาฆ่าเขากิน
“ตกลงยนายมาทำอะไรที่นี่?” เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างเย็นชา
เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นๆ อากุ้ยถึงจะลืมตาขึ้น
เห็นเพียงคนเดียวที่ยืนตระหง่านภายใต้แสงจันทร์ ร่างกายของเขาเหมือนกับเสาหิน ใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ราวกับรูปปั้นทองเหลือง
อากุ้ยถอนหายใจหนึ่งครั้ง แล้วรีบพูดขึ้นว่า:”ถงเหริน เร็วเข้า รีบไปช่วยคุณชายเร็ว!”
“ในห้องมีผี!”
“คุณชายหายไปแล้ว!”
เพราะการฝึกวิทยายุทธแบบพิเศษชนิดหนึ่ง จึงทำให้ผิวหนังทั้งตัวของถงเหรินเหมือนกับทองเหลือง
เขาเป็นบอดี้การ์ดคนสนิท เหมือนเหงาตามตัวของลิเหลียง
เมื่อเห็นถงเหรินเพ่งมองมาที่ตนโดยไม่พูดอะไร อากุ้ยจึงดึงสติกลับมา และพูดขึ้นด้วยความสงสัย:”เมื่อกี้นายไปไหนมา?”
“คุณชายเล่ะ?”
ตามหลักแล้ว ถงเหรินจะต้องเฝ้าอยู่หน้าห้องถึงจะถูก และเขาไม่สามารถเข้าไปในห้องของลิเหลียงได้ง่ายๆ แบบนี้
ใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกของถงเหริน ริมฝีปากขยับเล็กน้อย ราวกับสวิตช์เปิดปิดเครื่องจักร
“นายมองเห็นอะไรบ้าง?”
“ฉัน———”อากุ้ยอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นเขาพลางอ่านเจตนาที่จะฆ่าอย่างเยือกเย็นจากสายตาของเขาออก
เขาตกใจและพูดด้วยความหวาดกลัว:”นายจะทำอะไร?”
ใบหน้าเรียบเฉยของถงเหริน ย่างก้าวมาข้างหน้า และลากคอของเขาทันทีที่ยื่นมือออกมา
“ช่วยด้วย——”อากุ้ยตะโกนร้องเสียงดังลั่นหนึ่งครั้ง และไม่สามารถส่งเสียงใดๆ ออกมาได้อีก เพราะเขาถูกถงเหรินลากคอไว้และยกขึ้นแล้ว
มือทั้งคู่ของเขาพยายามคว้าแขนอย่างกับโลหะของถงเหรินอย่างสุดชีวิต ดวงตาทั้งคู่เบิกโพลง และเท้าทั้งคู่เตะอย่างรุนแรง
โดยกำลังจะตายอยู่ตรงหน้า
“ปล่อยเขาไปเถอะ”ในเวลานี้เอง ก็มีเสียงอ่อนโยนดังมาจากทางด้านหลัง
ขณะเดียวกัน ไฟก็เปิดสว่างไสว และขับไล่ความมืดไป
ถงเหรินลังเลครู่หนึ่ง แล้วจึงปล่อยมือออก และคุกเข่าลงข้างหนึ่ง พูดขึ้นด้วยความรู้สึกผิด:”คุณชาย เป็นความผิดพลาดของผมเอง”
ลิเหลียงแต่งกายด้วยชุดลำลองธรรมดา สีหน้าซีดขาวราวกับผ่านการต่อสู้ที่เสียกำลังมหาศาลมาอย่างไรอย่างนั้น
รอยยิ้มของเขาอ่อนโยนอย่างผิดปกติ โดยพูดกับอากุ้ยว่า:”ลุงมองเห็นอะไรบ้าง?”
อากุ้ยมองเห็นใบหน้าอ่อนโยนที่คุ้นเคยนี้แล้ว สมองของเขาก็ว่างเปล่าไปหมด
ผ่านไปครู่ใหญ่ถึงดึงสติกลับมาได้ และพูดขึ้นด้วยความหวาดกลัว:”คุณชาย ท่านไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?”
“เมื่อครู่ผมได้ยินเสียงมาจากพื้นด้านล่างในห้องของคุณ!”
“ผม……ผมคิดว่ามีปีศาจอะไรอยู่”
หลู่เหลี่ยงพูดด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน:”ลุงอากุ้ย นี่มันสมัยไหนแล้ว ยังพูดเรื่องไสยศาสตร์เหล่านี้อีก”
“ท่านไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นใช่ไหม? ที่จริงแล้ว เมื่อครู่ผมตั้งใจซ่อนตัวไว้ และส่งเสียงเพื่อข่มขู่ถงเหรินเท่านั้น”
“ไม่คิดว่า ลุงจะมาเจอเข้า”
“เป็นฉันเองที่ไร้สาระเกินไป ต่อไปฉันจะไม่เล่นมุกน่าเบื่อแบบนี้อีก”
“ทำให้ลุงอากุ้ยตกใจ ผมจะให้พ่อบ้านเพิ่มโบนัสให้เพื่อเป็นการชดเชย”
“ขอบคุณคุณชายมากครับ!” อากุ้ยปลาบปลื้มเป็นอย่างมาก ตอนนี้เชื่อแล้วว่า เขาตื่นตระหนกไปเอง และนี่เป็นการกลั่นแกล้งของลิเหลียงเอง
นึกไม่ถึงว่าคุณชายที่สุภาพเรียบร้อยขนาดนี้ จะมีด้านล้อเลียนด้วย แต่แบบนี้ทำให้เขารู้สึกว่า หลู่เลียนยิ่งเป็นตัวเองและเป็นกันเองมากขึ้น
เขากล่าวขึ้นอย่างมีความสุขว่า:”คุณชาย คุณหนูเจี่ยงมาครับ”
“เธอบอกว่า มีเรื่องสำคัญเกี่ยวกับการเลือกตั้งผู้นำพัธมิตรในอีกสิบวันข้างหน้าจะบอกคุณครับ”
“เธออยู่ข้างนอก จะเขาเธอเข้ามาหรือไม่ครับ?”
ลิเหลียงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า:”ลุงอากุ้ย มีคำกล่าวที่ว่าหญิงชายไม่ควรถูกเนื้อต้องตัวกัน บวกกับตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว”
“ลุงคิดว่า มันเหมาะสมหรือไม่ที่ผมไปเจอเถียนเถียน?”
“แล้วถ้าหากมีคนว่ากล่าวนินทา ซึ่งผมไม่เป็นไรอยู่แล้ว แต่จะไม่ยุติธรรมสำหรับผู้หญิงคนหนึ่งอย่างเธอ”
“ดังนั้น ท่านให้เขามาพรุ่งนี้เถอะ”
อากุ้ยพูดด้วยความยิ้มน้อยยิ้มใหญ่:”คุณชายผมขอพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดสักคำนะครับ——ท่านรักนวลสงวนตัวเกินไปแล้ว”
“ศิลธรรมอันดีงามนี้ ถึงจะเป็นสิ่งที่ดีก็ตาม แต่ตอนนี้เป็นยุคสมัยไหนแล้ว?”
“อีกอย่าง มิตรภาพที่คุณหนูเถียนเถียนมีต่อท่าน ใครๆ ก็ดูออก และท่านก็ยังไม่โสด เธอก็ยังไม่แต่งงาน จะกลัวคำนินทาอะไรล่ะครับ?”
ลิเหลียงคิดอยู่ครู่หนึ่ง จึงพูดอย่างอ่อนโยนว่า:”ในเมื่อเป็นเช่นนี้ รบกวนลุงอากุ้ยเชิญเธอเข้ามาเถอะ”
“ครับ！”อากุ้ยตอบกลับหนึ่งคำ และเดินออกไปข้างนอกอย่างมีความสุข
หลังจากผ่านเหตุการณ์”ผีหลอก”เขารู้สึกว่าลิเหลียงเป็นมิตรกับตัวเองมากขึ้น การเรียก”ลุงอากุ้ย”ไม่กี่คำ ทำให้จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความสุข
เป็น”ความโชคดีในความโชคร้าย”จริงๆ
เมื่อเห็นอากุ้ยเดินลับสายตาไป ถงเหรินก็พูดเสียงต่ำอีกครั้งว่า:”เจ้าสำนัก เขาได้ยินในสิ่งที่ไม่ควรได้ยิน ผมคิดว่า ฆ่าเขาน่าจะดีกว่านะครับ”
รอยยิ้มบนใบหน้าของลิเหลียงค่อยๆ หายไป
จากคุณชายที่อ่อนโยนมีเมตตา เปลี่ยนเป็นงูที่อำมหิต
เขามองมายังถงเหรินที่คุกเข่าอยู่แวบหนึ่ง แล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า:”บอกกี่รอบแล้วอย่าเรียกฉันว่าเจ้าสำนัก”
“ครับ คุณชาย”ถงเหรินรีบก้มหน้าลง เดิมเป็นคนหนึ่งที่เต็มไปด้วยพลังแห่งการสังหาร ตอนนี้ ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวราวกับเด็กที่ทำความผิด
ดูเหมือนว่าร่างกายที่อ่อนแอของลิเหลียง ก็มีพลังที่ทำให้เขากลัวมากเช่นเดียวกัน
“ครั้งนี้ เป็นความสะเพร่าของผมเอง ผมไม่ควรออกไป จนทำให้คนอื่นเข้ามาใกล้ได้ ขอให้คุณชายลงโทษเถอะครับ!”
ลิเหลียงพูดพึมพำขึ้น:”เมื่อก่อนนายไม่เคยทำพลาดในเรื่องง่ายๆ แบบนี้เลย”
“พูดมา ตกลงมันเรื่องอะไร”
ถงเหรินพูดเสียงต่ำว่า:”ผมเห็นยอดฝีมือบุกเข้ามาในคฤหาสน์ จึงตามออกไป”
“อีกฝ่ายมีวิทยายุทธที่แปลกประหลาดมาก ผมจึงตามไม่ทัน”
ลิเหลียงดูเหมือนจะไม่แปลกใจเลย โดยพูดอย่างเรียบๆ ว่า:”คนที่สามารถทำให้นายตามไม่ทันได้ ยังถือว่ามีความสามารถอยู่บ้าง แล้วสามารถยืนยันตนว่าเป็นใครได้หรือยัง?”
ถงเหรินตอบเสียงเบาว่า:”ถ้าไม่มีอะไรผิดคาด น่าจะมาจากทางตะวันออก”
“และเป็นไปได้สูงว่า เป็นคนที่ออกมาจากเกาะนั้น”
ลิเหลียงพูดพึมพำขึ้นว่า:”เกาะอีสต์ซีคิง”
“ดูเหมือนว่าเกมหมากรุกรอบนี้ของทิศใต้ได้เริ่มขึ้นแล้ว ดังนั้นพวกเสือสิงห์กระทิงแรดต่างๆ ต่างออกมากันแล้ว”
ถงเหรินพูดเสียงเบาในลำคอว่า:”คนของตงไห่อยากจะวางหมากมาทางใต้ ต้องเป็นทางผู้โฆษกสนับสนุนอย่างแน่นอน”
“คุณชาย จะให้ผมไปสืบหน่อยไหมครับ?”
ลิเหลียงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็มีเสียงหวานส่งมาจากระยะไกล
“พี่หลู่ ท่านยังไม่นอนอีกหรือ?”
“ฉันมีเรื่องสำคัญ อยากบอกกับพี่”
ร่างงามอ่อนช้อยเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว
ลิเหลียงยิ้มเบาๆ อย่างเย็นชา ไม่ต้องสืบแล้ว ฉันรู้กลอุบายของพวกมันดี ก็แค่เจี่ยงเส้าเอง”
“นายออกไปเถอะ”
“ครับ”ถงเหรินตอบ และลุกยืน จากนั้นหายไปในพริบตา
“เถียนเถียน ดึกขนาดนี้แล้ว เธอยังวิ่งมาที่นี่อีก”
“มีเรื่องอะไร ที่พูดพรุ่งนี้ไม่ได้” ลิเหลียงทักทายขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส และกลับไปเป็นนักปราชญ์ที่อ่อนโยนคนนั้น
ใบหน้าของเจี่ยงเถียนเถียนแดงก่ำราวกับดื่มแอลกอฮอล์มา
เดิมทีเธอเตรียมคำพูดไว้มากมาย แต่พอเจอลิเหลียง จู่ๆ หัวใจก็สับสนไปหมด ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดจากตรงไหน
เธอก้มหัวลง แม้กระทั่งไม่กล้าสบตากับลิเหลียง
“พี่ลิเหลียง พี่ไม่เชิญฉันเข้าไปนั่งในห้องหน่อยหรือ?”เธอพูดเสียงเบา