ผู้อาวุโสโม่ไม่พอใจกับผลที่ออกมานัก ทว่าไม่นานเจ้าหน้าที่ตำรวจก็มาถึง
เพราะข้อมูลที่หนานกงเฉวียนบอก ตำรวจจึงมาที่นี่เพื่อสอบสวนผู้อาวุโสหนานกง หากแต่เมื่อพวกเขามาถึงชายแก่กลับยื่นมือออกมาก่อนเอ่ย “ฉันเป็นคนลักพาตัวพวกเขาเอง จับฉันไปเลยสิ”
ความจริงแล้วผู้อาวุโสโม่ซ่อนแผลของเขาไว้เพื่อให้ผู้อาวุโสหนานกงบอกปัดเรื่องนี้ไปได้ง่ายๆ
แต่เขาไม่หาทางรอดให้ตัวเอง กลับเปิดเผยทุกอย่างโดยละเอียดกับตำรวจ “ไม่ใช่แค่ลักพาตัวแฝดโม่แต่ยังบงการเบื้องหลังการตายของชิวจิ้น ระเบิดที่ไห่รุ่ย และส่งคนไปวางยาหลานชายตัวเองด้วย”
“คุณ…”
ตำรวจหยิบกุญแจมือออกมาคล้องมือชายแก่ไว้ ตอนนี้เองที่ผู้อาวุโสหนานกงหัวเราะออกมา “อย่างที่คิดไว้เลย ของอย่างนี้มันเหมาะกับฉันมากกว่า พูดตามตรงนะคนในคุกยังเหมือนครอบครัวมากกว่าเลย”
หลังจากนั้นเสี่ยวต้านเขอวิ่งออกมาพร้อมกับฝาแฝด เด็กทั้งสามคนปลอดภัยดี
“คุณทวด” โม่จื่อซีร้องไห้พลางโผไปหาผุ้อาวุโสโม่
“เหลนไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม” ผู้อาวุโสโม่ถาม
ทั้งโม่จื่อซีและเสี่ยวต้านเขอส่ายหน้า มีเพียงโม่จื่อเฉินที่มองไปทางผู้อาวุโสหนานกง
“จื่อเฉินล่ะ”
“แล้วผมจะไปเยี่ยมคุณนะครับ” โม่จื่อเฉินว่าขึ้นขณะมองผู้อาวุโสหนานกงจากไป
ไม่มีใครเข้าใจว่าคำพูดของเขาหมายความว่าอะไร แต่เขาพูดเช่นนั้นจริงๆ ดูเหมือนว่าจะมีบางอย่างเกิดขึ้นอย่างลับๆ ระหว่างโม่จื่อเฉินกับผู้อาวุโสหนานกง
ไม่นานโม่ถิงกับคนอื่นๆ ก็ได้รับข่าวว่าเจอตัวเด็กๆ แล้ว
พวกเขารีบมาที่บ้านของผู้อาวุโสหนานกง ทันทีที่เห็นลูกชาย ถังหนิงก็ยื่นแขนออกไปกอดพวกเขาไว้ “โชคดีที่พวกลูกไม่เป็นอะไร โชคดีจัง…”
“แม่ครับ…” โม่จื่อซีท้วง “แม่กอดแน่นไปแล้วนะ”
“ขอโทษค่ะ แม่ดีใจไปหน่อย” ถังหนิงคลายกอดทันที คู่รักโม่ต่างอุ้มลูกไว้ในอ้อมแขนหนึ่งคน ในขณะที่เสี่ยวต้านเขอวิ่งเข้าหาอ้อมกอดของหนานกงเฉวียน
“เกิดอะไรขึ้นครับ” โม่ถิงถามหลังจากเห็นผู้อาวุโสโม่อยู่ในบ้านของผู้อาวุโสหนานกงพร้อมแผลที่หลังมือ
“ทุกอย่างเป็นแค่ความแค้นของคนรุ่นเก่า ต่อไปนี้แกคงไม่ถูกคุกคามอีกแล้ว” ผู้อาวุโสโม่ว่าขึ้นอย่างไม่ทุกข์ร้อน
พูดจบชายสูงวัยก็จากไปพร้อมกับมือที่บาดเจ็บ
โม่ถิงและคนอื่นๆ มองหน้ากันคล้ายไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างชายแก่ทั้งสอง ทำไมอยู่ๆ ผู้อาวุโสหนานกงถึงได้ปล่อยทุกคนไปกัน
เป็นเวลาที่สื่อมวลชนได้ล้อมบ้านเอาไว้ ทันทีที่โม่ถิงกับคนอื่นๆ ก้าวออกมาสื่อจึงแตกตื่นกัน เด็กๆ ถูกพบตัวแล้วและพวกเขาปลอดภัยดี
คู่รักโม่ใช้เวลาทั้งวันทั้งคืนด้วยความกลัว เมื่อเผชิญหน้ากับกล้อง พวกเขาจึงไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ ทำเพียงอุ้มลุกออกไปจากสถานการณ์วุ่นวาย
ทุกคนกำลังรอคอยการชี้แจง แต่คู่รักโม่ตัดสินใจพาลูกๆ กลับบ้านก่อน
หลังจากกลับมาที่ไฮแอทรีเจนซี ถังหนิงอาบบน้ำให้ลูกๆ และสำรวจดูว่าพวกเขาไม่ได้บาดเจ็บตรงไหน ดูท่าแล้วผู้อาวุโสหนานกงคงไม่ได้ทำร้ายพวกเขาจริงๆ หากแต่ถังหนิงไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆ ชายแก่ถึงได้ยอมแพ้ ในเมื่อเขามุ่งมั่นที่จะแก้แค้นเสียขนาดนั้น ความจริงเขายอมรับทุกความผิดด้วยซ้ำ
“แม่ครับ คุณปู่หนวดเฟิ้มคนนั้นจะต้องเข้าคุกเหรอ” โม่จื่อเฉินพลันถามขึ้นระหว่างแต่งตัว
ถังหนิงชะงักไปเล็กน้อยกับคำถามที่ตรงไปตรงมาจากเด็กเล็ก
แต่เธอเข้าใจว่าโม่จื่อเฉินเข้าใจจริงๆ ว่าคุกคืออะไร เธอจึงถามเขากลับ “ลูกไม่อยากให้เขาเข้าคุกเหรอคะ”
โม่จื่อเฉินส่ายหน้า “เขาไม่เคยทำร้ายผม เขาเลยไม่ควรเข้าคุกครับ”
“ลูกจ๋า แม่ถามได้ไหมคะว่าทำไมลูกถึงใจดีกับคนที่ลักพาตัวลูกล่ะ” ถังหนิงถามอย่างสงสัย
“ชายแก่แปลกๆ คนนั้นพูดเรื่องแปลกๆ กับผมและจื่อซีเยอะเลยครับ
“เขาอาจจะคิดว่าเราไม่เข้าใจ แต่ผมเข้าใจ
“เขาบอกว่าที่เมื่อก่อนเขาเกลียดนักแสดงหญิงคนนั้น เพราะว่าเธอทำให้ภรรยาของเขาตาย เขาบอกอย่างนั้นครับ” คำอธิบายของโม่จื่อเฉินทำให้ถังหนิงอึ้งไปเล็กน้อย
“จื่อเฉิน ปกติลูกไม่พูดกับแม่เยอะขนาดนี้เลยนะ โดยเฉพาะไม่อธิบายละเอียดแล้วก็ชัดเจนมากขนาดนี้ด้วย”
“เขานั่งมองรูปหลายใบอยู่ในห้องตัวเองทั้งคืนด้วยครับ…”
คงเป็นรูปของภรรยาของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย
“ผมคิดว่าเขาโดดเดี่ยวแล้วก็น่าสงสารครับ”
หลังจากได้ยินดังนั้น ถังหนิงยื่นแขนออกไปกอดโม่จื่อเฉิน พวกเขาบอกมาตลอดว่าโม่จื่อซีเป็นเด็กสดใสร่าเริง หากแต่ในความเป็นจริงอารมณ์ของโม่จื่อซียังไม่โตเท่าโม่จื่อเฉิน ไม่เพียงแต่โม่จื่อเฉินจะแสดงอารมณ์ความรู้สึกออกมาได้ดี เขายังสามารถเข้าถึงความรู้สึกนึกคิดของผู้ใหญ่และมองเรื่องต่างๆ จากมุมมองของอีกฝ่ายได้อีกด้วย แม้ว่าเขาจะอายุน้อยขนาดนี้ก็ตาม มันเป็นเรื่องที่น่าทึ่งไม่น้อย
“ลูกก็เลยปลอบเขาเหรอคะ”
“ผมบอกเขาว่าผู้หญิงในรูปสวยครับ…” โม่จื่อเฉินอธิบาย “…แล้วเขาก็เริ่มร้องไห้ออกมา…”
ถังหนิงเข้าใจแล้วว่าผู้อาวุโสหนานกงรู้สึกอย่างไร อีกก้าวเดียวเขาก็จะลงมือแก้แค้น ทว่าเขากลับพลันรู้สึกว่างเปล่าในจิตใจ โดยเฉพาะเมื่อมองเด็กๆ ที่น่ารักทั้งสามคนและรู้ว่าหนึ่งในพวกเขาเข้าใจตัวเขา
ยิ่งไปกว่านั้นเสี่ยวต้านเขอก็เป็นเหลนสาวของเขา ดังนั้น…ความปรารถนาที่จะแก้แค้นของเขาจึงค่อยๆ จางหายไป
ตอนนั้นเองที่ผู้อาวุโสโม่มาเพื่อขอโทษ เขาจึงรู้สึกเป็นอิสระได้ในท้ายที่สุด
การกระทำของผู้อาวุโสหนานกงได้พิสูจน์สิ่งหนึ่ง ในโลกใบนี้ไม่มีสิ่งที่ดีงามและชั่วร้ายไปเสียทั้งหมด
หลังจากมาถึงสถานีตำรวจ ผู้อาวุโสหนานกงปฏิเสธการเข้าเยี่ยมและไม่ยอมใช้สิทธิ์ตั้งทนายความ เพราะหลังจากใช้ชีวิตในคุกมานานหลายปี เขาก็ได้รู้ว่าตัวเองเหมาะกับชีวิตในคุกมากกว่า
คืนนั้นบทสนทนาของถังหนิงกับโม่จื่อเฉินกลายเป็นความลับระหว่างสองคน
ทว่าผู้อาวุโสหนานกงได้ทิ้งปัญหาไว้เบื้องหลังมากมาย อย่างเรื่องของชาวอเมริกันและความยุ่งเหยิงที่ชุนชิวที่ยังค้างคาอยู่
โชคดีที่เขารู้ตัวถึงสิ่งที่ถูกต้องและความเกลียดชังของเขาได้เลือนหายไปในท้ายที่สุด
หลังจากผู้อาวุโสโม่รู้ความจริง เขาเก็บตัวสันโดษมากกว่าแต่ก่อน ความแค้นเมื่อยี่สิบปีก่อนนั้นเพียงพอที่ทำให้เขาเรียนรู้หลายสิ่งและเข้าใจผู้คนในแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ไม่กี่วันต่อมาไห่รุ่ยเปิดเผยทุกอย่างที่ผู้อาวุโสหนานกงทำกับสาธารณชน รวมถึงที่เขาร่วมมือกับชาวอเมริกัน และความตั้งใจที่จะใส่ความว่าไห่รุ่ยลอกเลียนแบบผลงาน
ผู้อาวุโสหนานกงยอมรับว่าวางแผนด้วยตัวเอง หากแต่ชาวอเมริกายังคงปฏิเสธ
แม้ว่าเขาจะเป็นคนเริ่มทุกอย่าง ทว่าเรื่องที่ตามมาในตอนนี้มันเกินกว่าที่เขาจะควบคุมได้เสียแล้ว!