ตอนที่ 2038 โทสะ (2)
พูดจบหนานกงอวิ๋นอี้ก็เดินออกไปด้วยท่าทางองอาจแล้วหายไปจากสวน…
หงหลวนรอข้าก่อน…หลังจากที่ข้าแก้แค้นให้เจ้าแล้ว แม้ว่าจะต้องไปยังสุดขอบโลก สวรรค์หรือนรก ข้าจะไปอยู่เคียงข้างเจ้าตลอดไปไม่มีวันแยกจาก!
หงหลิงอ้าปากแต่สุดท้ายก็ไม่ได้บอกให้หนานกงอวิ๋นอี้อยู่ต่อ เขาหันไปมองใบหน้าสงบนิ่งของหงหลวนขณะที่กุมมือเย็นชืดของนางอย่างอ่อนโยน
“หลวนเอ๋อร์ หนานกงอวิ๋นอี้เป็นเด็กดีนะ น่าเสียดายที่พวกเจ้าทั้งคู่ไม่ได้มีชะตาคู่กัน…
…ข้าอยากรู้ว่าเจ้าจะหาตัวมารดาของเจ้าในปรโลกเจอหรือไม่ ถ้าพวกเจ้ามีชะตาต้องกันก็คงได้พบกันอีก…แต่แล้วทำไมพวกเจ้าถึงใจร้ายแล้วทิ้งข้าไว้ที่โลกนี้คนเดียวล่ะ…
…ถึงอย่างนั้นข้าก็ไม่โทษเจ้า เจ้ารักษาสัญญาและข้าก็ภาคภูมิใจในตัวเจ้า…”
หงหลวนไม่ได้ยินคำพูดของหงหลิง ใบหน้าของนางสงบนิ่งไม่แสดงถึงความเจ็บปวดหรือทรมานเลยแม้แต่น้อยราวกับว่านางแค่นอนหลับอยู่บนเตียงเฉยๆ คนอื่นไม่มีทางรู้ว่านางได้จากไปแล้ว…
…
ภายในเมืองบูรพา
ไม่แน่อาจจะเป็นเพราะอวิ๋นลั่วเฟิงสัมผัสได้ถึงบรรยากาศแปลกๆ นางจึงหยุดและขมวดคิ้ว “อวิ๋นเซียว ท่านรู้สึกถึงอะไรแปลกๆ บ้างหรือไม่”
อวิ๋นเซียวยังคงยืนอยู่ด้านข้างด้วยสีหน้าเฉยชาไร้ความรู้สึก ชุดคลุมยาวสีดำของเขาปลิวไปตามสายลมเบาๆ แล้วดึงดูดความสนใจของสตรีมากมาย
“ข้าไม่แน่ใจ” ตั้งแต่ที่เข้ามาที่เมืองบูรพา นางสังเกตเห็นว่าที่นี่ไม่ได้ครื้นเครงเหมือนเดิม แต่กลับดูเงียบเหงาลงมาก…
อวิ๋นลั่วเฟิงไม่รู้ว่าทำไมแต่นางรู้สึกไม่สบายใจ นางมองจวนเจ้าเมืองบูรพาแล้วพูดว่า “อวิ๋นเซียว ท่านแม่ พวกเรามุ่งหน้าไปที่จวนเจ้าเมืองบูรพาเพื่อดูสักหน่อยเถอะ”
หลังจากที่ออกจากแคว้นเฟิงอวิ๋น สถานที่ที่นางโผล่มาก็คือด้านนอกเมืองบูรพา ดังนั้นถ้านางอยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น วิธีที่เร็วที่สุดก็คือตามหาหงหลวน…
เมื่อคิดได้อย่างนั้น อวิ๋นลั่วเฟิงก็เร่งฝีเท้าแล้วรีบพุ่งไปที่จวนเจ้าเมืองบูรพา
จวนเจ้าเมืองถูกประดับไปด้วยผ้าสีขาว และทุกคนที่เข้าออกก็ทำสีหน้าเศร้าสร้อย
ทันใดนั้นหัวใจของอวิ๋นลั่วเฟิงก็บีบรัดแน่น หรือว่ามีใครบางคนในจวนเจ้าเมืองบูรพาเสียชีวิตงั้นหรือ
“ท่านอา!” จู่ๆ อวิ๋นลั่วเฟิงก็เห็นร่างที่คุ้นเคยแล้วรีบตะโกนเรียก
เมื่อได้ยินเสียงของนาง อวิ๋นชิงหย่าก็ตัวแข็งทื่อแล้วหันหน้ามาด้วยความไม่เชื่อ ทันใดนั้นร่างงดงามของหญิงสาวผู้หนึ่งก็สะท้อนเข้าสู่สายตาเขาอย่างชัดเจน
“เฟิงเอ๋อร์ เจ้า…เจ้ากลับมาแล้วหรือ” มุมปากของอวิ๋นชิงหย่ายกขึ้น แต่ว่าเมื่อนึกได้ถึงการตายของหงหลวน ความรู้สึกผิดและเสียใจก็เข้ามาครอบงำความสุขของเขา
แต่วินาทีต่อมาใบหน้าของเขาก็แข็งค้าง…
“พี่สะใภ้?” เขาจ้องไป๋หลิงที่ยืนอยู่ข้างอวิ๋นลั่งเฟิงโดยไม่กะพริบตา ใบหน้าของเขาแสดงความแปลกใจ “เฟิงเอ๋อร์ สตรีผู้นี้เป็นใครกัน เหตุใดนางถึงได้หน้าตาเหมือนพี่สะใภ้ขนาดนี้”
“น้องรอง” ไป๋หลิงมองสีหน้าของอวิ๋นชิงหย่าแล้วยิ้มบาง “เหตุใดเจ้าถึงไม่ดีใจที่ข้ากลับมาล่ะ”
น้ำเสียงของสตรีผู้นี้คุ้นหูมากจนทำให้อวิ๋นชิงหย่าชะงัก ขณะที่น้ำตาค่อยๆ ไหลจากดวงตาของเขา
“ท่านเป็นพี่สะใภ้จริงๆ ใช่หรือไม่ ท่านยังไม่ตายงั้นหรือ”
พี่สะใภ้ยังมีชีวิตอยู่! นางยังมีชีวิตอยู่จริงๆ…
อวิ๋นชิงหย่ากำลังสับสนกับความรู้สึกในตอนนี้ของตัวเอง ถ้าไม่ใช่เพราะการตายของหงหลวน ไม่แน่เขาอาจจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจไปแล้ว แต่โชคร้ายที่การตายของหงหลวนทำให้เขาเสียใจมากจนไม่อาจมีความสุขได้
…………………………………..
ตอนที่ 2039 โทสะ (3)
“ท่านอา เรื่องมันยาว อ้อ จริงสิ เกิดอะไรขึ้นในจวนเจ้าเมืองบูรพางั้นหรือเจ้าคะ มีใครเสียชีวิตงั้นหรือ”
อวิ๋นชิงหย่าก้มหน้า “เป็นหงหลวน หงหลวน…นางตายแล้ว”
ตูม!
คำพูดของอวิ๋นชิงหย่าคล้ายกับฟ้าผ่าลงมาอย่างฉับพลันจนทำให้อวิ๋นลั่วเฟิงตะลึง
“ท่านอา เรื่องตลกนี้ไม่ขำเลย ท่านช่วยเลิกล้อข้าเล่นแบบนี้ได้หรือไม่เจ้าคะ”
“เฟิงเอ๋อร์ ข้าพูดความจริง หงหลวนตายแล้วจริงๆ เพื่อที่จะปกป้องพวกเรา นางเสียชีวิตภายใต้น้ำมือของตระกูลฉินจากแผ่นดินเทพวิญญาณ”
อวิ๋นลั่วเฟิงเริ่มเดินไปข้างหน้าอย่างไม่รู้ตัว ขาของนางสั่นเทิ้มก้าวไม่ออกจนแทบล้มลง โชคดีที่อวิ๋นเซียวพยุงนางไว้ได้ทัน
“เฟิงเอ๋อร์…” อวิ๋นเซียวกอดอวิ๋นลั่วเฟิงด้วยความเจ็บปวดใจสีหน้าวิตกกังวล
อวิ๋นลั่วเฟิงกำหมัดแน่น “ข้าไม่เชื่อ! อวิ๋นเซียว พาข้าไปที่โถงจัดงานศพ ข้าไม่เชื่อว่าหงหลวนตายแล้ว”
นางไม่มีแม้แต่แรงจะยกเท้าและไม่สามารถเดินไปที่ห้องโถงได้ด้วยตัวเอง…
“ได้” อวิ๋นเซียวอุ้มอวิ๋นลั่วเฟิงในท่าอุ้มเจ้าหญิงแล้วเดินตรงไปที่โถงจัดงานศพ
สีหน้าของไป๋หลิงดูไม่ได้เล็กน้อยแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าซึมว่า “น้องรอง เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ข้าฟังสิ!”
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของบุตรสาว สตรีที่ชื่อหงหลวนต้องมีความสัมพันธ์ที่ดีมากกับนางจนทำให้นางทนรับข่าวนี้ไม่ได้! ในเมื่อเป็นแบบนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องมีตระกูลฉินแห่งแผ่นดินเทพวิญญาณอีกต่อไป!
“พี่สะใภ้ พวกเราไปกันก่อนเถอะ ข้าจะเล่าเรื่องให้ท่านฟังระหว่างทาง…”
ทั่วทั้งจวนเจ้าเมืองบูรพาจมอยู่ในความโศกเศร้า และไม่ได้สังเกตเห็นว่าอวิ๋นลั่วเฟิงเข้ามา
ผู้เฒ่าอวิ๋นเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นหลานสาวของตัวเอง แล้วทันใดนั้นเขาก็เห็นไป๋หลิงที่ไม่นานก็เดินตามนางเข้ามา เขาก็ชะงักไปทันที หลังจากนั้นไม่นานอวิ๋นชิงหย่าก็มาแจ้งเขาว่าสตรีผู้นี้เป็นไป๋หลิงจริงๆ! ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ชายชราก็คงกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ แต่ตอนนี้ถึงแม้ว่าเขาจะเห็นไป๋หลิง เขาก็ไม่สามารถมีความสุขได้แม้แต่น้อย ใบหน้าชราของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจ การตายของหงหลวนมีอิทธิพลต่อทุกคนมาก ไม่ว่าจะกับตระกูลอวิ๋นหรือจวนเจ้าเมือง ทุกคนไม่สามารถก้าวพ้นจากความโศกเศร้าไปได้
อวิ๋นลั่วเฟิงลงมาจากอ้อมกอดของอวิ๋นเซียวแล้วยื่นมือที่สั่นเทาของนางออกไปเปิดผ้าคลุมหน้า ทันใดนั้นใบหน้างดงามไร้ที่ติอันซีดขาวก็สะท้อนเข้าสู่สายตาของนาง
สีหน้าของหญิงสาวสงบมากราวกับว่านางนอนอยู่บนเตียงเงียบๆ ใบหน้าของนางซีดเผือด ทั้งยังแลดูคุ้นเคยจนทำให้หัวใจของอวิ๋นลั่วเฟิงบีบรัดแน่น
นางเอามือกุมหน้าอกแน่นขณะที่หลับตาคล้ายกับว่านางต้องการจะบรรเทาความเจ็บปวด ทว่าความเจ็บปวดไม่หายไป ทั้งยังทวีความรุนแรงขึ้น น้ำตาของนางไหลออกมาราวกับเขื่อนแตกจนท่วมใบหน้า…
“หงหลวน” อวิ๋นลั่วเฟิงลืมตาและมือของนางก็สั่นอย่างหนัก นางพยายามจะจับมือของหงหลวนอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่มีแรงมากพอจะยกขึ้นมา “ข้าขอโทษ ข้ามาช้าเกินไป”
ข้าขอโทษที่ข้าไม่ได้อยู่เคียงข้างเจ้าในตอนที่เจ้าต้องการข้ามากที่สุด อีกทั้งเจ้ายังเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อปกป้องครอบครัวของข้า
“หงหลวน เจ้าจำครั้งแรกที่พวกเราเจอกันได้หรือไม่ ตอนนั้นเจ้ายืนกรานที่จะประลองกับข้าแล้วสุดท้ายพวกเราก็เสมอกัน ไม่แน่เพราะเรื่องนั้นอาจจะทำให้พวกเราเข้าใจซึ่งกันและกันจนทำให้เกิดเป็นมิตรภาพของพวกเราตั้งแต่นั้นมา”
เมื่อนึกถึงสตรีในชุดสีแดงและกลิ่นอายเผด็จการที่ไม่ธรรมดา ใบหน้าของอวิ๋นลั่วเฟิงก็อ่อนลง