ตอนที่ 1552 เด็กนี่ไม่เลว (2)
“ใช่ๆๆ เจ้าเด็กจวินอู๋นั่นไม่เลวเลย” เทียนเจ๋อรีบเห็นด้วย
ตอนที่ซูหย่าเอ่ยถึงจวินอู๋เสีย น้ำเสียงของนางดีขึ้นเล็กน้อย ตอนแรกนางไม่คิดจะสอนอะไรจริงๆ นางหมดใจจะสอนไปแล้ว ดังนั้นในตอนแรกนางจึงจงใจทำให้จวินอู๋เสียลำบาก และสั่งให้เด็กนั่นทำหลายอย่างที่เขาไม่ควรทำ
ถ้าเป็นเด็กคนอื่นคงหมดความอดทนเพราะความหยิ่งผยองและจากไปนานแล้ว แต่ไม่ว่าความต้องการของซูหย่าจะไร้เหตุผลเพียงใด จวินอู๋เสียก็ปฏิบัติตามคำสั่งของนางอย่างเงียบๆซึ่งเป็นเรื่องที่เกินความคาดหมายของซูหย่าจริงๆ
เด็กคนนี้ไม่พูดมาก และยังไม่เคยประจบสอพลอทำท่าอวดเก่ง เป็นแค่เจ้าโง่ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน
ซูหย่าเฝ้ามองจวินอู๋เสียทรหดอดทนทำงานหนักทุกวัน ใจที่เป็นน้ำแข็งมานานก็ค่อยๆละลายอย่างช้าๆ
“เจ้ากลับไปบอกอาจารย์ว่า ข้า ซูหย่า จะรับเด็กคนนี้เอาไว้ หนึ่งปีต่อจากนี้ ข้าจะคืนอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้กลับไปให้ ถ้าเจ้าเด็กนี่ไม่เหนือกว่าศิษย์ทุกคนที่มีพวกหัวทึบเป็นครูล่ะก็ อย่ามาเรียกข้าว่าซูหย่า!” ซูหย่าประกาศกร้าวอย่างมั่นใจ
เทียนเจ๋อพยักหน้ารัวๆ ในใจรู้สึกดีใจแทนจวินอู๋เสีย
คำพูดของซูหย่าแรงมากก็จริง แต่ในฐานะศิษย์น้องของซูหย่า เทียนเจ๋อรู้ว่าซูหย่าเป็นเพียงคนเดียวในสำนักธาราเมฆที่สามารถทำคำพูดบ้าๆนั่นให้กลายเป็นจริงได้
ในช่วงเวลาหนึ่งปี จะทำให้จวินอู๋เสียกลายเป็นอัจฉริยะที่สามารถเอาชนะศิษย์ทุกคนในสำนักธาราเมฆได้ นั่นคือคำสัญญาของซูหย่า!
ซูหย่าไม่ได้ยอมทำอะไรง่ายนัก แต่เมื่อไรที่นางยอมทำแล้วล่ะก็ ไม่มีอะไรที่นางทำไม่ได้
“เอาล่ะ เจ้าไสหัวไปได้แล้ว ข้าเห็นหน้าหงอยๆของเจ้าแล้วอารมณ์เสีย ไป ไป ไป๊! ถ้าไม่มีอะไรก็อย่ามาเกะกะข้าที่นี่!” หลังจากซูหย่าให้ความมั่นใจกับเทียนเจ๋อแล้ว นางก็ออกคำสั่งขับไล่เขาอย่างไม่ไยดี
เทียนเจ๋อรีบออกไปโดยไม่กล้าอยู่ต่อแม้แต่วินาทีเดียว ตอนออกไปก็ปิดประตูให้อย่างดี
ซูหย่านั่งอยู่บนโซฟา มองประตูที่ปิดลง แล้วถอนหายใจเบาๆ นางก้มมองมือทั้งสองข้างของตัวเอง ใบหน้าที่มีร่องรอยความมึนเมาปรากฏความเหงาเศร้าอย่างที่ไม่สมกับเป็นนางในยามปกติ
“ให้ตายซิ รู้สึกเหมือนโดนหลอกอีกแล้ว”
สุดท้ายนางก็ยังทำสิ่งที่นางเคยไม่อยากทำ
หวังว่าครั้งนี้ทุกอย่างจะแตกต่างออกไป
ที่ชั้นใต้ดิน จวินอู๋เสียกำลังเช็ดถังเหล้า ตอนแรกนางไม่ชินกับกลิ่นเหล้าที่รุนแรงในห้องเก็บเหล้า สองสามวันแรกต้องดมกลิ่นมากเกินไปจนถึงกับเวียนหัว แต่หลังจากนั้นไม่นานก็เริ่มชิน ตอนนี้เมื่อได้กลิ่นเหล้า นางก็รู้สึกว่าเส้นเอ็นและหลอดเลือดทั่วร่างของนางโล่งสบายมากขึ้น
ในฐานะหมออัจฉริยะ จวินอู๋เสียจึงมีสัมผัสที่ไวต่อการเปลี่ยนแปลงทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับร่างกายของนางเอง
นางอยู่ในห้องเก็บเหล้าที่ชั้นใต้ดินแค่ครึ่งเดือน แต่เส้นเอ็นและหลอดเลือดของนางขยายตัวขึ้นไม่น้อย ต้องรู้ว่าเส้นเอ็นและหลอดเลือดของนางได้รับการบำรุงจากยาที่นางปรุงขึ้นเอง ทำให้มีความแข็งแกร่งมากกว่าคนทั่วไปอยู่แล้ว แต่ความแข็งแกร่งที่เพิ่มเข้ามาในตอนนี้ทำให้จวินอู๋เสียประหลาดใจจริงๆ
ทันใดนั้น ประตูห้องเก็บเหล้าก็เปิดออก ซูหย่าเดินลงมาสองสามก้าวก่อนจะบังคับตัวเองให้มองไปที่จวินอู๋เสียซึ่งกำลังเช็ดไหเหล้าอยู่ แล้วรอยยิ้มก็ปรากฏในแววตาของนาง แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของนางกลับมาดูเฉยเมยอีกครั้ง
“จวินอู๋” ซูหย่าเอ่ยปาก
จวินอู๋เสียลุกขึ้นมองซูหย่าด้วยแววตาสงสัย
“ขึ้นมา” พูดจบนางก็หันกลับและเดินออกไปจากห้องเก็บเหล้า จวินอู๋เสียก็เดินตามนางออกไป
เมื่อปิดประตูห้องเก็บเหล้า จวินอู๋เสียก็ไปยืนอยู่ตรงหน้าซูหย่า ไม่รู้ว่าราชินีที่รักเหล้ายิ่งชีพคนนี้จะทรมานอะไรนางอีก