เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 1284 ความตายของหม่าหงหยุน
แปลโดย iPAT
นี่เป็นสถานการณ์ที่น่าขันมาก
ทั้งสามฝ่ายยื่นข้อเสนอที่น่าสนใจให้กับฟางหยวน
หากฟางหยวนประสบความสำเร็จในความพยายามครั้งนี้ ไม่ว่าเขาจะเข้าร่วมกับฝ่ายใด เขาก็จะได้รับผลประโยชน์มหาศาล
อย่างไรก็ตามฟางหยวนกลับไม่ตอบสนอง
เขาไม่เหลือพลังงานมากพอที่จะพูดไร้สาระ
เขายืนขึ้นและเดินไปข้างหน้า
เขารู้ว่าการพูดคุยไร้ประโยชน์ มีเพียงการจับตัวหม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุนเท่านั้นที่จะทำให้เขามีคุณสมบัติที่จะสร้างเงื่อนไขและเจรจากับทั้งสามกองกำลัง
ระยะทางลดลงเรื่อยๆ
ผู้คนนอกแม่น้ำหวนคืนเฝ้ามองการเคลื่อนไหวของฟางหยวนและพยายามยื่นข้อเสนอ
แต่มีบางอย่างที่ค่อนข้างแปลก
ไม่มีผู้ใดข่มขู่ฟางหยวน
เพราะทุกคนรู้จักตัวตนของหลิวกวนซื่อที่สามารถสังหารเย่หลิวชุนซิง เขามีพลังการต่อสู้ที่โดดเด่นและกล้ารุกรานเผ่าหลิว เขาเป็นคนดุร้ายและไร้กฎเกณฑ์ การข่มขู่บุคคลเช่นนี้จะเกิดผลในแง่ลบเท่านั้น
‘ข้าต้องรอด ข้าอยากอยู่กับหงหยุน!’ จ้าวเหลียนหยุนสะอื้นและกรีดร้องอยู่ในใจ ทุกย่างก้าวยากลำบากมากสำหรับนาง
“ข้าอยู่ที่นี่ คุณหนูเสี่ยวหยุนอย่ากังวล ข้าจะปกป้องท่าน…” หม่าหงหยุนกล่าวด้วยใบหน้าซีดขาว เขาจับแขนของจ้าวเหลียนหยุนเอาไว้ ทุกย่างก้าวทำให้เขาวิงเวียนศีรษะอย่างรุนแรงและรู้สึกว่าตนเองสามารถล้มลงได้ทุกเมื่อ
“พวกเจ้าจะไปที่ใด?” เสียงของฟางหยวนดังมาจากด้านหลังหม่าหงหยุน
ร่างกายของหม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุนสั่นสะท้านขึ้น ทั้งสองหันหลังกลับเพียงเพื่อพบว่ามือของฟางหยวนวางอยู่บนไหล่ของพวกเขาเรียบร้อยแล้ว
“ไม่!” หม่าหงหยุนตะโกนเสียงดังและผลักจ้าวเหลียนหยุนออกไป ขณะเดียวกันเขาก็พุ่งเข้าโจมตีฟางหยวน
แต่ฟางหยวนจะปล่อยให้หม่าหงหยุนประสบความสำเร็จได้อย่างไร?
ก่อนหน้านี้เขาล้มเหลวในการกำจัดอิงอู๋เซี่ยและราชันภูเขาม่วง ตอนนี้ฟางหยวนกำลังโกรธมาก การจัดการหม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุนซึ่งเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับมนุษย์และผู้อมตะเทียม มันง่ายดายมาก
ทั้งสองถูกฟางหยวนกำหราบอย่างง่ายดาย พวกเขาถูกอุ้มไว้ในแขนแต่ละข้างของฟางหยวน
หม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุนพยายามดิ้นรนแต่ในเวลานี้เสียงที่เย็นชาของฟางหยวนก็ดังขึ้นอีกครั้ง “หากคนใดขยับ ข้าจะฆ่าคนที่เจ้ารัก!”
หม่าหงหยุนและจ้าวเหลียนหยุนมองฟางหยวนด้วยความหวาดกลัว
คำกล่าวของฟางหยวนพุ่งตรงไปยังจุดอ่อนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของพวกเขา
ฟางหยวนสูดหายใจและอุ้มเชลยทั้งสองเดินไปข้างหน้า
ในสถานการณ์อันตราย ในที่สุดฟางหยวนก็พบวิธีเอาตัวรอด
เขามองออกไปนอกแม่น้ำและกล่าว “ตอนนี้เราสามารถเจรจา!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า เด็กน้อย เจ้าเก่งมาก เจ้าเหมือนข้าสมัยยังหนุ่ม เราสามารถพูดคุย!” ปีศาจอมตะเซี่ยหูหัวเราะ
“อย่ารีบร้อน ภาคกลางสามารถตอบสนองความต้องการของเจ้าได้ทุกประการ” เว่ยหลิงหยางเร่งกล่าว
“น่าเบื่อ” เหมาหลี่ชิวนอนอยู่บนพื้นและกระดิกหางอย่างผ่อนคลาย
ผู้อมตะดำเผยรอยยิ้มขมขื่น “หลิวกวนซื่อ เพียงบอกเราว่าเจ้าต้องการสิ่งใด…หือ?”
เป็นเพียงเวลานี้ที่การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้น
หม่าหงหยุนหยุดหายใจอย่างกะทันหัน!
เขาตาย!
ทุกคนตะลึง!
กระทั่งฟางหยวนยังตกตะลึง!
เงียบกริบ!
‘ข้าไม่ได้ออกแรงแม้แต่น้อย โอ้ เดี๋ยว! หม่าหงหยุนเสียชีวิตจากความอ่อนเพลีย! เขาอุ้มจ้าวเหลียนหยุนขณะเดินทางในแม่น้ำ เขาออกแรงมากเกินไป ไม่เพียงเขาจะหมดแรง แต่เขายังสูญเสียพลังจิต หลังจากที่ข้าจับเขา ร่างกายของเขาก็ผ่อนคลายลง นั่นทำให้เขาตายทันที’
ฟางหยวนเข้าใจเหตุผลอย่างรวดเร็ว
การเปลี่ยนแปลงนี้กะทันหันเกินไปและไม่มีผู้ใดคาดคิด
หม่าหงหยุนตายแล้ว!
ทุกคนอ้าปากค้าง
“บัดซบ! หลิวกวนซื่อ เจ้าฆ่าเขาจริงๆ ข้าจะเลาะกระดูกดึงเส้นเอ็นของเจ้าออกมา! ข้าจะทำให้เจ้าตายอย่างน่าสยดสยอง!” ปีศาจอมตะเซี่ยหูโกรธจัด เขากรีดร้องเสียงดังด้วยดวงตาที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด
หม่าหงหยุนเสียชีวิต เรื่องนี้ส่งผลกระทบต่อการหลอมรวมวิญญาณอมตะโชคชะตาท้าทายสวรรค์
มีเพียงหม่าหงหยุนที่มีชีวิตที่สามารถเป็นวัสดุในการหลอมรวม หม่าหงหยุนที่ตายแล้วเป็นเพียงศพของผู้ใช้วิญญาณระดับห้าที่ไร้ค่าเท่านั้น
“หม่าหงหยุน…” หัวใจของไป่เฉินเทียนและเว่ยหลิงหยางจมดิ่งลง
“เจ้าหนอนน้อย เจ้าฆ่าหม่าหงหยุนจริงๆ เจ้าทำให้เขาตาย!” เหมาหลี่ชิวตะโกนเสียงดังยิ่งกว่าปีศาจอมตะเซี่ยหู เส้นขนทั้งร่างของมันพองตัวขึ้นด้วยความโกรธ ตอนนี้มันพร้อมที่จะกระโดดเข้ากัดฟางหยวนทั้งเป็น
‘หม่าหงหยุนเสียชีวิต! ไม่เป็นไร ข้ายังมีจ้าวเหลียนหยุน!’ ฟางหยวนตะลึง
ดวงตาของจ้าวเหลียนหยุนเต็มไปด้วยน้ำตา
‘หงหยุน!’
‘หงหยุน…’
คนที่นางรักตายต่อหน้านาง
มันเป็นความเจ็บปวดที่ยิ่งกว่าตัวนางเองถูกทำร้าย
แต่นางไม่สามารถกรีดร้อง นางไม่สามารถเปล่งเสียงใดๆออกมา
นางทำได้เพียงกรีดร้องอยู่ในใจ
นางใช้ความพยายามทั้งหมดเพื่อมาถึงจุดนี้ นางพึ่งพบกับหม่าหงหยุนอีกครั้งหลังจากถูกแยกกันมานาน
แล้วตอนนี้นางควรทำอย่างไร?
น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของนางราวกับสายน้ำ ความเจ็บปวดฝังลึกอยู่ในจิตวิญญาณของนาง ความโศกเศร้าอย่างที่สุดทำให้ร่างกายของนางสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
‘โอ้ ไม่’ ฟางหยวนเร่งเคลื่อนไหว
มันเป็นการป้องกันการเสียชีวิตทันทีจากความโศกเศร้าของจ้าวเหลียนหยุน
อย่างไรก็ตามขณะที่ฟางหยวนกำลังจะสับคอจ้าวเหลียนหยุนให้หมดสติ แสงสีฟ้ากลับพุ่งออกมาจากร่างของนาง
วิญญาณแห่งความรัก!
ในช่วงเวลาสำคัญมันแสดงพลังอำนาจออกมาอีกครั้ง
“กลิ่นอายนี้…วิญญาณแห่งความรักระดับเก้า! เดี๋ยว! วิญญาณไม่สามารถใช้ในแม่น้ำหวนคืนมิใช่หรือ?” ผู้อมตะคลื่นสมุทรอุทาน
เหมาหลี่ชิวกลอกตา “เจ้าโง่ มีสิ่งใดที่สมบูรณ์แบบบนโลกใบนี้? แม่น้ำหวนคืนเป็นแดนศักดิ์สิทธิ์ของสวรรค์พิภพ มันเต็มไปด้วร่องรอยของพลังงานแห่งเต๋าที่สามารถผนึกวิญญาณ แต่วิญญาณอมตะระดับเก้าไม่ได้เป็นเพียงร่องรอยอันเปราะบางของพลังงานแห่งเต๋า มันเต็มไปด้วยพลังแห่งเต๋าที่ยิ่งใหญ่ ดังนั้นมันจึงสามารถใช้งานในแม่น้ำหวนคืน”
‘ช่วยเขา ช่วยเขา แม้ข้าต้องตายก็ตาม!’ จ้าวเหลียนหยุนดีใจมากและกรีดร้องอยู่ภายใน
แต่วิญญาณแห่งความรักไม่สามารถควบคุม แสงสีฟ้านำจ้าวเหลียนหยุนบินขึ้นสู่ท้องฟ้าและหลบหนีออกจากแม่น้ำหวนคืน
เว่ยหลิงหยางกับไป่เฉินเทียนตอบสนองอย่างรวดเร็ว
สำหรับศพของหม่าหงหยุน มันยังอยู่กับฟางหยวน
แม้หม่าหงหยุนจะเสียชีวิต แต่ดวงวิญญาณของเขายังอยู่ในร่าง
อย่างไรก็ตามปีศาจอมตะเซี่ยหูหมดความสนใจในศพนี้แล้ว หากซากศพของหม่าหงหยุนสามารถใช้งาน ท่านหญิงหว่านซูคงไม่ใช่วิธีปรับแต่งที่ยากลำบากเช่นนั้น
เหมาหลี่ชิวมองฟางหยวนและพร้อมโจมตี
ฟางหยวนสามารถคว้าโอกาสก่อนหน้านี้ แต่ผู้ใดจะคิดว่าการเปลี่ยนแปลงนี้จะทำให้เขาตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายยิ่งกว่าก่อนหน้า
‘เรื่องเลวร้ายเช่นนี้ มันต้องเป็นเจตจำนงสวรรค์อย่างแน่นอน!’
ฟางหยวนเข้าใจทันที
ตั้งแต่เขาตกลงมาในแม่น้ำหวนคืน เจตจำนงสวรรค์ก็เริ่มแผนการของมันแล้ว
เจตจำนงสวรรค์!
ฟางหยวนเงยหน้าขึ้น
ตอนนี้เขาติดอยู่ในกับดักอย่างสมบูรณ์
ไม่เพียงปีศาจอมตะเซี่ยหู เหมาหลี่ชิว และผู้อมตะภาคกลางที่ต้องการจัดการเขา แต่เจตจำนงสวรรค์เป็นภัยคุกคามที่อันตรายที่สุด
‘สถานการณ์สิ้นหวัง…ข้าควรทำอย่างไร?’
ฟางหยวนรู้สึกปากแห้ง
เขาไม่สามารถทำสิ่งใด
ยังไม่ต้องกล่าวถึงผู้อมตะคนอื่นๆ
เพียงปีศาจอมตะเซี่ยหูก็เป็นศัตรูที่ฟางหยวนไม่สามารถเผชิญหน้า
พังพอนหางสุนัขผู้รอบรู้เป็นพาหนะของเทพอมตะตะวันเดือด
ฟางหยวนไม่มีทางเลือก เขาทำได้เพียงเคลื่อนที่ต่อไปในแม่น้ำหวนคืนเท่านั้น
เสียงโห่ร้องคำรามจากกลุ่มผู้อมตะยังดำเนินต่อไป
“หลิวกวนซื่อ วันนี้เจ้าไม่สามารถหลบหนีจากความตาย!”
“เจ้าคนชั่ว เจ้าทำตนเองในวันนี้ เจ้าอยู่ในสภาพนี้เพราะการพิพากษาของสวรรค์!”
“ฆ่าเขา เราต้องฆ่าเขา เขาทำลายแผนการของเรา!”
“รู้หรือไม่ว่าเจ้าฆ่าคนที่เจ้าไม่สามารถแตะต้อง วันนี้เจ้าต้องตายอย่างแน่นอน!”
“ฮาว!” พังพอนหางสุนัขกรีดร้องอย่างไม่รู้จบสิ้น หากไม่ใช่เพราะแม่น้ำหวนคืน มันคงโจมตีฟางหยวนไปแล้ว
‘ตอนนี้ข้าไม่มีทางเลือก…หากแม่น้ำหวนคืนกวาดข้าออกไป ด้วยความสามารถในปัจจุบันของข้า มีโอกาสน้อยมากที่ข้าจะสามารถหลบหนี’ ฟางหยวนเงียบและเดินหน้าต่อไป
เขาก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว แต่แม่น้ำหวนคืนยังขยายออกไปทุกครั้ง
แม่น้ำหวนคืนไม่มีจุดสิ้นสุด
นี่คือรูปแบบของความสิ้นหวัง
แต่ฟางหยวนไร้ความรู้สึก
‘ในชีวิตของข้า ข้าพบกับความสิ้นหวังมานับครั้งไม่ถ้วน มันมากเกินไป’ ฟางหยวนลอบถอนหายใจอยู่ภายใน
สายตาของเขายังคมชัดและไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก
‘ในสถานการณ์ปัจจุบัน ข้าทำได้เพียงรอให้ทั้งสามฝ่ายต่อสู้กัน เมื่อเวลานั้นมาถึงข้าจะสามารถหลบหนี ข้าทำได้เพียงอดทนอยู่ในแม่น้ำหวนคืนเท่านั้น’ ฟางหยวนคิด
เมื่อเวลาผ่านไปกลุ่มผู้อมตะยังรอให้ฟางหยวนถูกกวาดออกมาด้วยความหงุดหงิด
“เมื่อใดเขาจะหยุด?”
“เดินหน้าต่อไปในแม่น้ำหวนคืนเป็นเรื่องไร้ประโยชน์ ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็ต้องตาย!”
“ออกมา คนขี้ขลาด! ข้าจะฆ่าเจ้าด้วยการตบเพียงครั้งเดียว!”
“ตอนนี้สิ้นหวังแล้ว หลิวกวนซื่อ การฆ่าตัวตนเป็นวิธีเดียวที่เจ้าจะสามารถรักษาเกียรติของตนเอง!”
ผู้อมตะบางคนหัวเราะ บางคนมองดูอย่างเย็นชา
ในความคิดเห็นของพวกเขา ฟางหยวนกำลังดิ้นรนอย่างไร้ประโยชน์