ปีศาจจอมยั่วเสน่ห์ในรถ
ใบหน้าแสนเย็นชาของซือเหยี่ยน สายตาเย็นยะเยือกกวาดมองพวกเขาแวบหนึ่ง รังสีความเย็นสะท้านแผ่กระจายออกมาชัดเจน คนที่โหวกเหวกโวยวายทันใดก็ไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก
ถึงอย่างไรฐานะของซือเหยี่ยนในถานโจวล้วนไม่ใช่อะไรที่คนธรรมดาทั่วไปจะมาเทียบได้ จะมากจะน้อยก็ยังชวนให้คนหวาดกลัวอยู่ดี
พอเห็นไม่มีใครกล้าขัดขวางแล้ว ซือเหยี่ยนจึงอุ้มเจียงมู่เฉินออกไปข้างนอก
“ประธานซือไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยเหรอ จะพาอีธานออกไปทั้งแบบนี้เลยเหรอ อีธานยังไม่ได้บอกตกลงจะไปกับนายสักหน่อย” จู่ๆ ก็มีคนข้างหลังพูดประโยคนี้ขึ้นมา
ซือเหยี่ยนหยุดการกระทำทุกอย่าง เขาโน้มตัวลงมองคนในอ้อมกอด เสียงอ่อนโยนเอ่ยถามขึ้น “คุณอยากจะไปกับผมไหม”
ในไนต์คลับเงียนงันอีกครั้ง ทุกสายตาจดจ้องมาที่ซือเหยี่ยนกันเป็นจุดเดียว แค่เห็นเขายกมุมปากเบาๆ ก็โอบคอของซือเหยี่ยน เอ่ยตอบกลับ “ได้สิ ไปกับนาย”
ทุกคนตกใจจนลูกตาแทบจะหลุดออกมา คาดไม่ถึงว่าอีธานจะยอมตกลงแล้ว
กว่าพวกเขาจะมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมา ซือเหยี่ยนก็อุ้มเจียงมู่เฉินออกไปเรียบร้อยแล้ว
รถของเขาจอดไว้ข้างนอก ซือเหยี่ยนวางเจียงมู่เฉินลงตรงที่นั่งข้างคนขับ ส่วนตัวเองเดินอ้อมมานั่งฝั่งคนขับ
รถยังไม่ทันได้สตาร์ท เจียงมู่เฉินก็ขยับตัวเบียดกันอย่างไม่สบายตัว เขาเบิกตากว้างมองซือเหยี่ยนด้วยแววตาน่าสงสาร บอกเสียงต่ำว่า “หนาว”
ซือเหยี่ยนเปิดแอร์ในรถ เพียงไม่นานอุณหภูมิในรถก็อบอุ่นขึ้น
เจียงมู่เฉินกลับยังเป็นเหมือนเดิมอยู่ “ยังหนาวอยู่”
ซือเหยี่ยนโน้มตัวลงมอง ก็เห็นเพียงแค่เจียงมู่เฉินเอามือไต่บนคอของซือเหยี่ยน “นายอยากจะกอดฉันไหม”
เส้นเลือดบนหน้าผากของซือเหยี่ยนอดจะกระตุกขึ้นมาไม่ได้ ในรถมีปีศาจทรงเสน่ห์ แถมยังเป็นฝ่ายอ่อยเขาอีก…
เขากดเก็บอารมณ์ไว้ ไม่แสดงสีหน้า พาตัวคนกลับที่เดิม “เด็กดี กลับบ้านค่อยกอดนะ”
สิ้นเสียง รถถูกสตาร์ททันที รถจากัวร์คันสีดำขับด้วยความเร็วราวกับจะบินพุ่งขึ้นไปตามถนน มุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ของซือเหยี่ยน
เขาใช้ความเร็วมากกว่าเวลาปกติเป็นเท่าตัวในการขับรถพาเจียงมู่เฉินกลับคฤหาสน์ เมื่อรถจอดสนิทก็ห่อตัวคนมิดชิดอุ้มออกมาจากรถ
อากาศในห้องอบอุ่นมาก ซือเหยี่ยนอุ้มเจียงมู่เฉินตรงขึ้นไปชั้นสอง เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถาม “อยากจะอาบน้ำก่อนไหม ผมจะไปรินน้ำร้อนมาให้”
เจียงมู่เฉินดึงคอเสื้อของซือเหยี่ยนเข้าหาตัว “ฉันอยากให้นายช่วยฉันอาบ”
ซือเหยี่ยนชะงักมือไป ผ่านสักพักหนึ่งยังไม่รู้ว่าจะตอบกลับอย่างไรดี
เจียงมู่เฉินยังดึงไว้ไม่ปล่อย ในแววตาสะท้อนความเศร้าเสียใจ “เมื่อกี้นายยังพูดว่าอยากจะขอโทษฉันอยู่เลยนะ”
ซือเหยี่ยนเกร็งไปทั้งตัว พยักหน้ารับปาก “ได้ ผมจะไปเปิดน้ำให้คุณ”
หลังจากเข้าห้องน้ำไป เจียงมู่เฉินผู้นั่งอยู่บนเตียงแววตาเป็นประกายขึ้นมา กล้าทำให้คุณชายผิดใจ คืนนี้ฉันจะเอาคืนนายทบต้นทบดอกเลย
เขายอมกลับมากับซือเหยี่ยน ไม่ได้แปลว่าเขาจะไม่คิดเล็กคิดน้อยซือเหยี่ยน
เจียงมู่เฉินนอนอยู่เฉยๆ บนเตียง เพียงแต่ว่าเขาคิดได้แล้วว่าวิธีไหนทรมานซือเหยี่ยนได้ดีกว่าการเต้นเปลื้องผ้า
เขารับรองว่าจะทำให้ซือเหยี่ยนจำเอาไว้ คนที่เขาเจียงมู่เฉินชอบ จะจับปลาสองมือไม่ได้ ไม่มีวันที่จะอยู่กับเขาแล้วยังยักคิ้วหลิ่วตาส่งผ่านความรักให้คนอื่นได้ เว้นเสียแต่ว่าเขาจะไม่ชอบแล้วเท่านั้น
ข้างในห้องน้ำ ซือเหยี่ยนปรับน้ำอุ่นเรียบร้อย เติมน้ำลงอ่างเสร็จถึงได้ออกมา เขาเห็นเจียงมู่เฉินเอนกายพิงเตียง ผิวขาวผ่องใต้แสงไฟยิ่งสว่างตา เขามองหลบไปทางอื่นเล็กน้อย “น้ำเรียบร้อยแล้ว ไปอาบน้ำกันเถอะ”
เจียงมู่เฉินเห็นท่าทีของเขาก็ยิ้มเบาๆ คำพูดที่พูดออกมากลับดูซื่อๆ มาก “เพิ่งจะเต้นมาเหนื่อยๆ อยากได้อุ้ม”
สันกรามซือเหยี่ยนอดจะเกร็งไม่ได้ เขามองเจียงมู่เฉินแวบหนึ่ง สบตาเข้ากับแววตาน้อยใจของอีกฝ่ายพอดี คิดไปคิดมาสุดท้ายก็เดินเข้าไปหา
เขาประคองอุ้มเจียงมู่เฉินขึ้นมาอย่างนิ่มนวล ค่อยๆ เดินเข้าไปในห้องน้ำ
ในห้องน้ำปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายของน้ำร้อน ซือเหยี่ยนอุ้มเจียงมู่เฉินเดินไปทางอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่มากๆ ข้างในมีหมอกและควันจางๆ คาดไม่ถึงว่าจะมีกลิ่นอายของห้วงความรักขึ้นมาทีละนิด