แดนนิรมิตเทพ บทที่ 578
“บางทีเจ้าคนโชคร้ายสองคนนี้อาจจะคิดเช่นนี้เหมือนกัน พวกมันคิดว่าจัดการฉันได้แน่ ฉะนั้นจึงยังมีเวลาแก่งแย่งตำแหน่งกันต่อหน้าศัตรู!” มองดูโจนส์และชาร์ลที่ถกเถียงกันหน้าดำหน้าแดง เฉินโม่ลูบคางสีหน้าแปลกประหลาด
“นายคิดว่าฉันไม่สามารถฆ่าพวกมันได้จริงๆงั้นหรอ?”
“ที่จริงฉันก็แค่มีความสนใจต่อผู้บำเพ็ญของทางฝั่งตะวันตกเท่านั้น คิดอยากจะสำรวจดูสักหน่อย ในเมื่อนายไม่เชื่อฉัน อย่างนั้นฉันจะฆ่าพวกมันเดี๋ยวนี้แหละ!”
เฉินโม่พูด แล้วเก็บกระจกโบราณ
ชายวัยกลางคนร้อนรนอย่างหนัก “เจ้าหนุ่มน้อย อย่าได้อวดดีเด็ดขาด ภารกิจสำคัญ นั่นเกี่ยวข้องกับความปลอดภัยของทั้งประเทศหัวเซี่ย!”
เฉินโม่ไม่ได้สนใจเขา ชี้นิ้วออกไป ความเร็วของกระบี่สับสวรรค์เร็วกว่าเดิมมากถึงสิบเท่า เพียงชั่วพริบตาก็ได้กลายเป็นเพียงแสงสีทองพุ่งแทงทะลุหัวใจของชาร์ล
ชาร์ลที่กำลังถกเถียงอยู่กับโจนส์ จู่ๆก็นิ่งงัน มองดูหน้าอกของตัวเองอย่างไม่กล้าเชื่อสายตา
“แม่งเอ้ย แกกล้าทำร้ายร่างกายของฉัน!” ชาร์ลคำรามเสียงแหบใส่เฉินโม่
“โอ้ ชาร์ลที่รัก นายคงไม่ได้กำลังจะตายหรอกนะ?” โจนส์ยิ้มเยาะ เหมือนว่าไม่เป็นห่วงเลยสักนิด
“ฉันเป็นถึงข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์ที่สุดของเทพแห่งความมืด ร่างกายของฉันได้รับพรร่างกายอมตะจากเทพแห่งความมืดมานานแล้ว เขาฆ่าฉันไม่ตายหรอก!”
ชาร์ลพูดจบ คิดอยากจะใช้พลังแห่งความมืดรักษาบาดแผลที่หัวใจ แต่ทันใดนั้นเขาก็นิ่งอึ้ง
ไม่ว่าเขาจะเคลื่อนไหวพลังแห่งความมืดมากเท่าไหร่ บาดแผลที่หัวใจก็ไม่สามารถรักษาให้หายได้
“ให้ตายเถอะ นี่มันพลังอะไรกัน? ทำไมบาดแผลของฉันถึงไม่สามารถรักษาได้!” ดวงตาของชาร์ลที่อยู่นอกเพ้าดำส่องแสงสีเขียวมองไปยังเฉินโม่ ในน้ำเสียงแหบแห้งมีความหวาดกลัวแฝงอยู่
โจนส์เองก็รู้สึกกลัวขึ้นมาแล้ว แม้ว่าทั้งสองคนจะทะเลาะกันบ่อย แต่ก็เป็นทีมที่สมบูรณ์แบบ เขาไม่ได้อยากให้ชาร์ลเป็นอะไรไปจริงๆ
“ชาร์ล นายเป็นยังไงบ้าง อย่าแกล้งฉันสิ! นายเป็นพ่อมดแห่งความชั่วร้ายเชียวนะ นอกจากพวกสารเลวในศาลพวกนั้น ไม่มีใครสามารถฆ่านายให้ตายได้อีก!”
“ระเบิด!”
เฉินโม่มองชาร์ล แล้วชี้นิ้วออกไป
ปัง!
ร่างกายของชาร์ลกลายเป็นลูกไฟในทันที เหมือนดั่งไม้ที่ติดไฟ ส่งเสียงดังแกร๊กๆออกมา
“จัดการกับมนุษย์ที่ละทิ้งเลือดเนื้อและวิญญาณของตัวเองเช่นนี้ วิธีที่ดีที่สุดก็คือการใช้พลังชี่แท้ธาตุไฟ ทำลายร่างกายของมันทิ้งซะ!”
เฉินโม่มองชายวัยกลางคน แล้วพูดอย่างเรียบเฉย
ชายวัยกลางคนตกตะลึงอย่างมาก มองดูเฉินโม่ด้วยสีหน้าไม่กล้าเชื่อสายตา หากไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง แม้แต่ฝันเขาคงไม่คาดคิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้ สามารถฆ่าพ่อมดแห่งความชั่วร้ายขั้นหกได้อย่างง่ายดาย
สิ่งนี้เทียบได้กับความมีตัวตนอยู่ของปรมาจารย์แดนดั่งเทพ!
“เจ้า……”
ชายวัยกลางคนหยุดนิ่ง แล้วรีบเปลี่ยนคำเรียกในทันที “ขอบคุณผู้อาวุโสที่ชี้แนะครับ!”
เฉินโม่ไม่ได้สนใจเขา แต่หันไปมองโจนส์ที่มีสีหน้าหวาดกลัว แล้วพูดนิ่งๆว่า “ชนเผ่าแวมไพร์ใช่มั้ย? ถึงตานายแล้ว!”
สีหน้าตกตะลึงของโจนส์หายไปในทันที แต่เปลี่ยนเป็นการคำรามอย่างโหดร้าย “เจ้าหนุ่มเอเชีย แกฆ่าชาร์ล แกกล้าฆ่าชาร์ล!นั่นเป็นคู่หูที่ดีที่สุดของฉัน ฉันจะดูดเลือดแกจนแห้ง ฉันจะทำให้แกกลายมาเป็นทาสของฉัน เป็นทาสไปชั่วกัปชั่วกัลป์!”
“อย่าเอาแต่พูดอวดดี นายกังวลว่าตัวเองจะรอดชีวิตได้หรือเปล่าก่อนซะเถอะ!”
เฉินโม่ยิ้มเยาะ ชี้นิ้วออกมา กระบี่สับสวรรค์กลายเป็นแสงสีทองอีกครั้ง ฟันไปทางโจนส์
พรึ่บ!
แขนที่เพิ่งงอกออกมาของโจนส์ ถูกตัดขาดอีกครั้ง
แต่เหมือนว่าโจนส์ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดเลยสักนิด กรีดร้องอย่างตกตะลึงว่า “ทำไมกระบี่ฟ้าของนายถึงเร็วกว่าเมื่อกี้นับสิบเท่า! ความรวดเร็วควรจะเป็นสิ่งได้เปรียบของชนเผ่าแวมไพร์อย่างพวกเราไม่ใช่งั้นหรอ?”
“หึ ใครบอกนายว่าความเร็วเป็นสิ่งได้เปรียบของชนเผ่าแวมไพร์อย่างพวกนาย?” เฉินโม่พูดด้วยสีหน้าหยอกล้อ
โจนส์ลอยตัวอยู่อากาศ ฉีกยิ้มชั่วร้าย “เจ้าหนุ่มเอเชียมหัศจรรย์ ถึงแม้กระบี่ฟ้าของนายจะรวดเร็วอย่างมาก แต่นายฆ่าฉันไม่ตายหรอก ฉันไม่ใช่พ่อมดแห่งความชั่วร้าย ฉันคือแวมไพร์อมตะ!”