ท่านสวินส่ายหน้าพูดว่า “ฉันอดทนมานานแล้ว สองสามวันนี้ เฮ่าหรานมาหาฉัน ลู่หาวก็มาหาฉันเหมือนกัน ลู่หมิงก็มาด้วย ฉันสั่งทุกคนเอาไว้แล้ว เดิมทีคิดจะไม่บอกนาย นายเป็นเจ้าบ้าน มีเรื่องยุ่งมากมาย ไม่จำเป็นต้องมากังวลกับคนแก่อย่างฉัน แต่ใครจะคิดว่านายก็ยังมา”
ลู่ฝานกัดฟันพูดว่า “ผมควรมาอยู่แล้ว ท่านสวินทำเพื่อตระกูลมาทั้งชีวิต จะจบแบบนี้ไม่ได้”
ท่านสวินหัวเราะแล้วพูดว่า “งั้นควรจบแบบไหนล่ะ คนเราต้องตาย แต่ในเมื่อนายมาแล้ว คงเป็นโชคชะตา ฉันจะบอกอะไรให้ มาใกล้ๆ ฉัน ตอนนี้แค่ฉันพูดดังก็เหนื่อยมากแล้ว”
ลู่ฝานเดินเข้ามาด้านหน้า ท่านสวินชี้แหวนบนมือลู่ฝานแล้วพูดว่า “แหวนเจ้าบ้าน เฮ่าหรานบอกนายแล้วใช่ไหมว่ามันมายังไง”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “บอกแล้วครับ เก็บหินประหลาดมาได้ จากนั้นเอามันมาทำเป็นแหวน”
ท่านสวินพยักหน้า “ถูกต้องแล้ว แต่อันที่จริงเฮ่าหรานก็ไม่รู้เหมือนกัน เกี่ยวกับหินที่เอามาทำเป็นแหวน อันที่จริงที่มาไม่ธรรมดา ตอนเก็บแหวนวงนี้ ฉันอยู่ในเหตุการณ์ด้วย สิบลี้นอกพื้นที่ที่พวกเขาเก็บแหวนได้ มียอดฝีมือตายไปสองคน ต่อมาฉันสืบดู ถึงกับเกือบช็อก หนึ่งในนั้นคือเซียนบู๊หยูยินของประเทศอู่อาน ส่วนอีกคนคืออริยปราชญ์หวั่นหยางแห่งประเทศเป่ยเสิน”
ลู่ฝานจิตใจวูบไหว พูดว่า “อย่าบอกนะว่าพวกเขาตายเพื่อหินก้อนนี้”
ท่านสวินส่ายหน้าพูดว่า “ไม่รู้ ไม่มีใครรู้เรื่องจริง เพราะหลังจากสองคนนี้ตายไป เกือบทำให้เกิดสงครามใหญ่ระหว่างประเทศอู่อานกับประเทศเป่ยเสิน เรื่องนี้ฉันไม่ได้บอกลู่เฮ่าหราน นายก็รู้นิสัยปู่นาย โหวกเหวกโวยวาย เก็บเรื่องไว้ไม่ได้หรอก แต่มีสิ่งหนึ่งที่ยืนยันได้ แหวนบนมือนาย ต้องไม่ธรรมดา อาจเป็นสิ่งที่ผู้แข็งแกร่งเซียนบู๊หรืออริยปราชญ์ทิ้งไว้ หรือไม่ก็เพราะพวกเขาอยากได้ ต่อไปถ้ามีโอกาส นายไปสืบที่มาของหินก้อนนี้ได้ ไม่แน่นายอาจจะเจอเรืองดีก็ได้”
ลู่ฝานพยักหน้าอย่างเข้าใจ
ท่านสวินพูดว่า “โอเค พูดเยอะขนาดนี้แล้ว ฉันเหนื่อยแล้วเหมือนกัน ลู่ฝาน นายไปทำธุระเถอะ เพียงครู่เดียวฉันไม่ตายหรอก ให้ฉันนั่งตรงนี้สักพัก ฉันชอบมองพระอาทิตย์ด้านนอก”
ลู่ฝานเงียบอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเดินออกไปช้าๆ
ตอนเดินมาถึงประตู ลู่ฝานโค้งคำนับท่านสวิน
ท่านสวินยิ้มแล้วมองลู่ฝาน จากนั้นจึงหลับตาลง
ลู่ฝานออกจากเรือนเก็บหนังสือ แล้วถอนหายใจออกมา
เดินได้ไม่ไกล ลู่ฝานเห็นลู่หาวยืนมองเขาอยู่ข้างนอก
“นายมาแล้วเหรอ”
ลู่หาวพูดอย่างราบเรียบ
ลู่ฝานพูดว่า “พ่อควรบอกผม”
ลู่หาวส่ายหน้าพูดว่า “นี่เป็นสิ่งที่ท่านสวินเลือกเอง นายกับฉันต้องเคารพเขา วางใจเถอะ เวลาที่เหลือฉันจะดูแลท่านสวินอย่างดี ลู่ฝาน นายจัดการเรื่องของตัวเองเถอะ ไม่ต้องกังวลเรื่องในตระกูล”
ลู่ฝานพยักหน้า แล้วเดินไปข้างหน้า
ตอนลู่ฝานเดินผ่าน จู่ๆ ลู่หาวจับไหล่ลู่ฝานแล้วพูดว่า “เดี๋ยวก่อน”
ลู่ฝานมองลู่หาวอย่างงุนงง
จู่ๆ ลู่หาวเอาบัตรใบหนึ่งออกมาจากอก
นั่นเป็นบัตรเหรียญทองที่ลู่ฝานให้ลูหาวไปหาเหล็ก เมื่อเพ่งมองลู่ฝานพบว่า เงินของเขาไม่ได้หายไป อีกทั้งยังเพิ่มขึ้นอีกด้วย
ลู่ฝานมองลู่หาวด้วยสีหน้าตกใจ
ลู่หาวเอาบัตรยัดใส่มือลู่ฝานแล้วพูดว่า “เงินในบัตรนายเก็บไว้ ตอนนี้ตระกูลใช้จ่ายเยอะ ให้ได้ไม่มาก มีเพียงแค่นี้ ทั้งหมด 3282 เหรียญทอง นี่เป็นทั้งหมดที่ฉันหาได้ นายไปเมืองตงหวา ต้องใช้จ่ายไม่น้อย เมื่อถึงในเมืองตงหวา จะเป็นเจ้าหน้าที่ ก็ต้องทักทายทำความรู้จัก มีเงินเยอะหน่อย ก็มีความมั่นใจเพิ่มขึ้น เอาไปใช้เถอะ