แดนนิรมิตเทพ บทที่ 580
หยกแขวนคุ้มกายที่เฉินโม่เคยให้ไว้กับหลี่ซู่เฟินและเวินฉิง เฉินโม่สร้างค่ายกลสัมผัสไว้ด้วยตัวเอง แต่ตอนนี้ค่ายกลสัมผัสกลับระเบิดออก แสดงว่าค่ายกลปกป้องของหยกแขวนคุ้มกายที่หลี่ซู่เฟินและเวินฉิง ได้ถูกโจมตีเสียแล้ว!
ทั้งสองคนต้องได้รับอันตรายร้ายแรงอยู่แน่นอน ตอนนี้อาจจะกำลังเสี่ยงชีวิตอยู่ก็ได้!
เฉินโม่ไม่ว่างที่จะหารถต่อไปอีกแล้ว และไม่ว่างพอที่จะสนใจความตกใจของมนุษย์โลก เพียงก้าวเดียว มีระยะห่างไกลมากถึงสิบฟุต
สถานที่ที่เฉินโม่ผ่าน คนทั่วไปรู้สึกเพียงแค่ว่าสายตาเบลอ ตรงลำคอรู้สึกถึงไอเย็น ส่วนร่างกายของเฉินโม่ได้ปรากฏอยู่ที่ห่างไกลกว่าหลายกิโลเมตรแล้ว
ถนนวงแหวนชายแดนเมืองฮ่านหยาง รถธุรกิจตราเบนซ์สีดำคันหนึ่ง ถูกรถบรรทุกขนาดใหญ่ชนเข้าจนแหลกกระจาย
คนขับรถบรรทุกขับชนแล้วหนี คนขับรถธุรกิจเบนซ์ตายคาที่ ผู้โดยสารหญิงสองคนด้านหลัง กระเด็นลอยออกมากว่าสิบเมตร แล้วลอยกลางอากาศไปหลายตลบ สุดท้ายหล่นลงที่ดงหญ้าข้างทาง
หลี่ซู่เฟินและเวินฉิงนวดหัวที่ถูกกระแทกจนรู้สึกมึน แล้วมองกันและกันอย่างไม่กล้าเชื่อสายตา “เสี่ยวฉิง พวกเรายังมีชีวิตอยู่?”
แม้ว่าเวินฉิงจะไม่เชื่อว่าอุบัติเหตุที่ร้ายแรงมากขนาดนี้ พวกเธอนอกจากแค่รู้สึกมึนหัวแล้ว ทั่วทั้งร่างกายกลับไม่เป็นอะไรใดๆเลย! แต่เวินฉิงมั่นใจว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่
“ท่านประธานคะ พวกเรายังมีชีวิตอยู่จริงๆค่ะ!”
หลี่ซู่เฟินรีบภาวนาต่อท้องฟ้า “พรเจ้าคุ้มครองจริงๆ! ขอบคุณพระเจ้า!”
เวินฉิงมองดูเชือกเปล่าที่ห้อยอยู่ตรงคอของหลี่ซู่เฟิน ที่นั่นเดิมทีควรจะมีหยกแขวนอยู่ชิ้นหนึ่ง
เหมือนว่านึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ แล้วเวินฉิงก็รีบมองดูหยกแขวนตรงคอของตัวเอง พบว่าเหลือเพียงแค่เชือกเปล่าเช่นกัน
เธอไม่เป็นอันตรายใดๆ และหยกแขวนก็แขวนอยู่กับตัวตลอด ไม่มีทางที่จะแตกแน่นอน
เหตุผลมีเพียงหนึ่งเดียว!
“ท่านประธานคะ ไม่ใช่พระเจ้าปกป้องพวกเรา แต่เป็นหยกแขวนของเฉินโม่ที่ช่วยพวกเราไว้ค่ะ!” เวินฉิงถอดเอาเชือกเปล่าออกมา แล้วส่ายไปมาตรงหน้าหลี่ซู่เฟิน
หลี่ซู่เฟินรีบไปจับหยกแขวนที่ตัวใส่ไว้ พบว่าว่างเปล่า จึงถอดเชือกเปล่าออกมาไว้ในมือ หันไปมองเวินฉิงแล้วถามอย่างสงสัยว่า “ความหมายของเธอคือ หยกแขวนที่เฉินโม่ให้มา ช่วยพวกเราขวางแรงปะทะของอุบัติเหตุงั้นหรอ!”
“ค่ะ!” เวินฉิงพยักหน้าอย่างตื่นเต้น “พวกเราสองคนไม่เป็นอะไรใดๆเลย แต่หยกแขวนของเรากลับแตกหลุดหายไปพร้อมกันทั้งคู่ นอกจากนี้แล้ว ยังมีเหตุผลอื่นอีกงั้นรอคะ?”
นึกถึงตอนที่เฉินโม่มอบหยกแขวนให้กับตัวเอง แล้วยังคอยย้ำเตือนอยู่เสมอ ในที่สุดหลี่ซู่เฟินก็เชื่อความจริงเรื่องนี้
“ตอนนั้นฉันก็คิดว่าเป็นเพียงแค่หยกแขวนธรรมดา ไม่คิดเลยว่าจะสามารถช่วยชีวิตเราไว้ได้! เจ้าเด็กเสี่ยวโม่คนนี้ ใส่ใจมากจริงๆ!”
สายตาของเวินฉิงมองดูคนขับรถชื่อเสี่ยวหวางที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น มีสีหน้าเศร้าใจ “แต่น่าเสียดายที่เสี่ยวหวางไม่สามารถรอดพ้นได้!”
สีหน้าของหลี่ซู่เฟินเองก็มีความเศร้าโศกแวบเข้ามา “พวกเราช่วยดูแลครอบครัวของเขาอย่างดีกันเถอะ!”
“เธอรู้สึกมั้ยว่ารถบรรทุกคันนี้มีอะไรผิดปกติ?” หลี่ซู่ฟินถามออกมาเสียงทุ้ม
“ท่านประธานสงสัยเรื่องอุบัติเหตุหรอคะ? ว่าเป็นการจงใจของใครสักคน?” เวินฉิงเข้าใจความคิดของหลี่ซู่เฟินอย่างดี แต่ก็แอบกลัวต่อความคิดนี้เช่นกัน
“ตอนนี้ยังไม่แน่ใจ ต้องผ่านการสืบสวนก่อนถึงจะรู้ พวกเรารออยู่ที่นี่ก่อนอย่าเพิ่งไปไหน เธอรีบแจ้งตำรวจ รอตำรวจมาแล้วพวกเราค่อยลุกขึ้น!” หลี่ซู่เฟินระมัดระวังอย่างมาก หากว่าอุบัติเหตุครั้งนี้เป็นการจงใจก่อเหตุ อย่างนั้นหากว่าผู้อยู่เบื้องหลังเห็นว่าพวกเรายังมีชีวิตรอดอยู่ จะต้องมาลงมือซ้ำอีกแน่นอน
ทั้งสองคนแกล้งนอนอยู่บนพื้น จนกระทั่งตำรวจมาถึงที่ ถึงได้ค่อยๆลุกขึ้น
จากนั้นก็นั่งรถตำรวจไปยังโรงพยาบาลเพื่อตรวจสภาพร่างกาย
ชายแดนตะวันตกเฉียงเหนือห่างไกลจากเมืองฮ่านหยางประมาณสามพันกิโล เฉินโม่ใช้เวลาเพียงครึ่งวัน ก็เดินทางโดยเท้าเปล่าจากเมืองบรัสเซทางชายแดนตะวันตกเฉียงเหนือ กลับมาถึงยังเมืองฮ่านหยาง
โทรศัพท์ของเฉินโม่หายไปในทะเลทราย จึงไม่สามารถติดต่อพวกหลี่ซู่เฟินได้ แต่เฉินโม่สามารถสัมผัสได้ถึงตำแหน่งของหลี่ซู่เฟินและเวินฉิงทั้งสองคนผ่านค่ายกลสัมผัสได้
บทที่ 579
บทที่ 581