นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 567 ฉันไม่กลัวฮ่อหยุนเฉิงหรอก
ดูเหมือนว่าเนื่องจากเสียงการเสียดสีของรถที่แรงเกินไป เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในที่จอดรถจึงถูกดึงดูดด้วยเสียงนั้น
เมื่อรถเห็นสิ่งนี้ก็รีบเลี้ยวหัวมุมและกำลังจะหนีจากที่เกิดเหตุ ส่วนหลิวเสี่ยวหนิงก็วิ่งไปที่จินจิ่นหรานด้วยสีหน้าหวาดกลัว
“จิ่นหราน! คุณเป็นยังไงบ้าง!”
ขณะคุกเข่าต่อหน้าจินจิ่นหราน เสียงร้องของหลิวเสี่ยวหนิงก็ดังออกมา เธอยื่นมือออกไปแล้วกดลงบนแขนของจินจิ่นหราน
จินจิ่นหรานคลุมด้านหลังศีรษะและยืนขึ้น ส่ายหัวไปทางหลิวเสี่ยวหนิง: “ฉันไม่เป็นไร”
รปภ.ในลานจอดรถอีกฝั่งรีบวิ่งเข้ามาถามว่า “เกิดอะไรขึ้นครับ?”
หลิวเสี่ยวหนิงกังวลเกี่ยวกับจินจิ่นหราน และเธอก็ประหม่ามากจนไม่พูดอะไร
เมื่อเห็นสิ่งนี้ จินจิ่นหรานก็กอดไหล่ของเธอเพื่อความสบายใจ จากนั้นจึงหันไปหา รปภ. แล้วพูดว่า “เมื่อกี้ มีรถบังเอิญจะชนเราสองคน โปรดไปดูที่กล้องวงจรปิดตอนนี้เพื่อดูป้ายทะเบียนหรือเช็คดูใครเป็นเจ้าของด้วย”
เมื่อได้ยิน ดังนั้น รปภ.ก็ทำหน้าดูลำบากใจ “โอเคครับ จะจัดการให้ทันทีครับ”
“พวกเราไปโรงพยาบาลกันก่อน” หลิวเสี่ยวหนิงไม่กล้ารอช้า และขับรถพาจินจิ่นหรานไปที่โรงพยาบาล
……
“มันน่ากลัวมากเลยนะ ตอนที่รถกำลังมุ่งหน้าตรงมาที่เรา”
หลิววเสี่ยวหนิงคิดว่าคนนี้น่าจะเป็นหนึ่งในสองคนที่เขาได้ยินในขณะนั้น และรีบโทรหาซูฉิงขณะที่จินจิ่นหรานกำลังตรวจสอบ
“โอเค บริษัทได้ตรวจสอบแล้ว และฉันจะไม่ปล่อยให้สองคนนี้หนีรอดไปได้แน่นอน”
ซูฉิงเคยพบเบาะแสมาก่อนนี้แล้ว แต่เธอก็ยังสงสัยอยู่ ตอนนี้มีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นที่ฝั่งของหลิวเสี่ยวหนิง แต่ในการปลอมตัวนี้ ผู้ต้องสงสัยถูกล็อคไว้จริงๆแล้ว
คำพูดเหล่านี้ดูเหมือนจะให้ความมั่นใจกับหลิวเสี่ยวหนิงและเธอก็ตอบเบา ๆ ว่า “พี่ฉิง ถ้าคุณจับคนคนนั้นได้คุณต้องบอกฉันด้วยนะคะ”
กล้าที่จะทำร้ายจินจิ่นหราน หลิวเสี่ยวหนิงก็จะไม่ยอมให้อภัยสองคนนี้อย่างง่ายดายแน่นอน
“แล้วจินจิ่นหรานล่ะ?” ซูฉิงถาม
“กำลังตรวจอยู่คะ แต่เขาดันไปโดนเสา ฉันกังวลมากจริงๆ” หลิวเสี่ยวหนิงเม้มริมฝีปากของเธอ การแสดงออกของเธอก็กังวลเล็กน้อยเช่นกัน
ในขณะนี้ ประตูห้องคลินิกก็เปิดออก และหลิวเสี่ยวหนิงก็วางสายไป
“เป็นอย่างไรบ้าง? ปวดหัวไหม? บาดแผลร้ายแรงไหม?”
หลิวเสี่ยวหนิงเงยหน้าขึ้นและเห็นผ้าพันแผลบนคิ้วของจินจิ่นหราน และรู้สึกเป็นทุกข์มาก
“มันเป็นแค่รอยขีดข่วน มันไม่ร้ายแรง” จินจิ่นหรานลูบผมของหลิวเสี่ยวหนิงอย่างสบายใจและหัวเราะเบา ๆ
แม้ว่าเขาจะได้ยินจินจิ่นหรานพูดแบบนี้ แต่หลิวเสี่ยวหนิงก็ไม่รู้สึกโล่งใจเลย และรีบเอามือของเขาไปมาเพื่อตรวจดูว่ามีบาดแผลอื่นๆ บนร่างกายของเขาหรือไม่
ปรากฎว่าพบบาดแผลที่ด้านหลังศีรษะของเขา และใบหน้าของเขาก็ทรุดลงทันที
“ชนโดนหัวขนาดนั้น มันจะเป็นแค่รอยขีดข่วนได้ยังไง” หลังจากพูดจบ หลิวเสี่ยวหนิงก็คว้าข้อมือของจินจิ่นหราน และต้องการพาเขาไปตรวจร่างกาย
เมื่อเห็นสิ่งนี้ จินจิ่นหรานก็เอื้อมมือไปกอดหลิวเสี่ยวหนิงและกดเธอลงบนเก้าอี้ในทางเดิน
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง” จินจิ่นหรานนั่งยองๆข้างหน้าหลิวเสี่ยวหนิงมองเธอด้วยรอยยิ้ม
หลิวเสี่ยวหนิงกัดริมฝีปากล่างและดวงตาของเขาแดงเล็กน้อย: “คุณทำให้ฉันตกใจแทบตาย รู้ไหมมันอันตรายแค่ไหน”
“อย่าร้องไห้ เจ้าหญิงน้อยของฉัน” จินจิ่นหรานเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาจากมุมตาของหลิวเสี่ยวหนิง ถูนิ้วบนแก้มของเธอ
เมื่อกดฝ่ามือของจินจิ่นหราน หลิวเสี่ยวหนิงสัมผัสแก้มของเขา และนึกถึงความอบอุ่นของร่างกายของเขา
“บริษัทสืบเจอใครบางคนแล้ว และฉันจะไม่มีวันปล่อยเขาไปอย่างแน่นอน” หลิวเสี่ยวหนิงกล่าวอย่างจริงจัง
……
ซูฉิง วางสายโทรศัพท์ไป ดูข้อมูลวิดีโอบนคอมพิวเตอร์ และดวงตาของเธอก็ดูเย็นชาอย่างมาก
ในขณะนี้ มีคนมาเคาะประตูบริษัท ซูฉิงซ่อนเอกสารและตอบอย่างนุ่มนวลว่า “เชิญเข้ามา”
ทันทีที่เขาพูดจบ ชายหนุ่มคนหนึ่งก็เดินเข้ามาจากนอกประตู เขาลืมตา และการเคลื่อนไหวก็ประหม่าเล็กน้อย: “ประธานซู”
ซูฉิงมองมาที่เขาและกระตุ้นให้เขาอธิบายเหตุผล
“ประธานซูครับ ฉันมาจากแผนกวางแผน นี่คือรายงานสรุปของแผนกของเราในเดือนนี้”
เมื่อชายหนุ่มเข้ามา ดวงตาของเขาก็กวาดไปรอบ ๆ และเขาก็จับตาดูซูฉิง
ขณะที่เขาพูด เขาก็ส่งข้อมูลในมือของเขาให้ซูฉิง
“ทำไมหัวหน้าแผนกของคุณไม่มาด้วยตัวเองล่ะ?” ซูฉิงถามอย่างไม่ใส่ใจ
ดวงตาของชายหนุ่มขยับเล็กน้อย และเขาก็หยุดครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “อ่า… พี่หวังรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยในตอนบ่าย ฉันก็เลยมาส่งแทนครับ”
ปฏิกิริยาทั้งหมดของชายหนุ่มตกอยู่ในสายตาของเธอ แต่ซูฉิงยังคงสงบ เธอพยักหน้า: “โอเค คุณไปเถอะ”
ชายหนุ่มตอบครับ ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดช้าๆว่า “คุณซูครับ คุณต้องการให้ฉันชงกาแฟให้คุณไหมครับ?”
ซูฉิงกำลังยุ่งอยู่กับการประมวลผลเอกสารในมือของเธอ และเมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้ เธอก็เพียงตอบรับสั้นๆ ชายหนุ่มยิ้มอย่างมีความสุข และหันหลังกลับทันทีและออกจากห้องไปในทันที
“ฉันก็นึกว่ามันคงจะมีอะไรน่าทึ่งมากกว่านี้ซะอีก” ซูฉิงสูดหายใจเบา ๆ แล้วก็โทรหาใครคนหนึ่ง
“มาดูละครเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”
ไม่นานหลังจากวางสาย เขาก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของซูฉิงเพียงลำพัง
“ทำไมเหรอ คุณหาตัวคนๆนั้นเจอแล้วเหรอ” คนที่มาคือโจเซฟ เขามองไปรอบๆ และเดินไปหาซูฉิง
“ไปชงกาแฟให้ฉันอยู่ อีกสักพักเดี๋ยวก็เข้ามาแล้ว”
ซูฉิงยกแก้มของเธอด้วยความรังเกียจเล็กน้อยบนใบหน้าของเธอ “ฉันไม่ได้เห็นคนที่กล้าเช่นนี้มานานแล้ว”
“ไม่แปลกใจเลยที่คุณขอให้ฉันมาที่บริษัทของคุณวันนี้ ที่แท้ก็เรียกมาดูนักแสดงที่ไม่ได้รับค่าตอบแทนนี่เอง”
โจเซฟพูดเสียงเบา ๆ และมองไปที่ซูฉิงด้วยขาไขว้กัน
“ต่อให้ฉันจะไม่บอกคุณ คุณก็มาที่บริษัทของเราทุกวัน” ซูฉิงยักคิ้วขึ้นแล้วพูด
เมื่อได้ยินเช่นนี้ โจเซฟจึงเดินเข้าไปใกล้โต๊ะของซูฉิงเพียงไม่กี่ก้าว และดวงตาของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม: “ถ้าอย่างนั้น คุณคงไม่คิดที่จะเซ็นสัญญากับฉันในบริษัทของคุณจริงๆ หรือ ฉันยอมรับความรักในบริษัทได้นะ”
เนื่องจากเธอกำลังจะต้องแสดงในอีกสักพัก ซูฉิงจึงไม่ปฏิเสธการเข้าใกล้ของโจเซฟ และเอนหลังพิงเก้าอี้โดยกอดอกไว้
“ช่างมันเถอะ ฉันไม่คิดว่าคุณเป็นนักแสดงที่ดี ดังนั้นฉันจะไปหาคนอื่น”
เมื่อพูดอย่างนั้น มือของซูฉิงก็กดบนโทรศัพท์แล้ว เมื่อเห็นสิ่งนี้ โจเซฟจึงเอนตัวลงอย่างรวดเร็ว เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ก็มองขึ้นไปและเห็นอินเทอร์เฟซการตรวจสอบบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ของซูฉิงทันที
เป็นกล้องที่ประตูบริษัทของเธอ
ตอนนี้ชายหนุ่มยืนถือแก้วกาแฟอย่างระมัดระวังอยู่ที่ประตู
ดวงตาของทั้งสองสบกัน และโจเซฟเห็นสิ่งนี้และพูดอย่างรวดเร็วว่า “ฉันไม่กลัวฮ่อหยุนเฉิงหรอก”
เขาจงใจปล่อยเสียง ให้เพียงพอให้คนนอกบริษัทได้ยิน
ตามที่คาดไว้ ทั้งสองคนเห็นจากกล้องวงจรว่าร่างของชายผู้นั้นหยุดชั่วขณะหนึ่ง และค่อยๆ เอียงหูไปที่ประตู
ซูฉิงลืมตาขึ้นแล้วพูดว่า “คุณจะทำอะไร”
ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา ประตูห้องทำงานก็เปิดออก และโจเซฟก็ใช้โอกาสนี้ยืนอยู่หน้าซูฉิงจากด้านหน้า ทำให้ดูเหมือนทั้งสองกำลังจูบกันอยู่