บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 518
เมื่อเห็นเจเรมี่มองมาที่ตัวเองแบบนั้นและไม่ยอมปล่อยเธอไป เมเดลีนจึงยกมือขึ้นมาและผลักเขาอย่างแรง
ทันทีที่เธอสัมผัสแขนของเขา เจเรมี่ก็ร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด
เมเดลีนเพิ่งนึกออกว่า แขนของเขาได้รับบาดเจ็บ
เธอชะงักด้วยความตกใจ และไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร
ในขณะเดียวกัน แจ็คสันเดินเข้ามา คนตัวเล็กกะพริบตาโต และขมวดคิ้วอย่างงุนงงเมื่อมองไปยังบุคคลสองคนที่อยู่ข้างหน้าเขา
“พ่อกับแม่ ทำอะไรอยู่ครับ?”
“…” เมเดลีนเหลือบมองเจเรมี่เล็กน้อย แล้วยกยิ้ม “แจ็ค แม่ขอไปนอนกับหนูได้ไหม?”
เธอคิดว่าแจ็คสันจะยอม แต่คนตัวเล็กกลับส่ายหัว “พ่อคือคนที่ต้องการการอยู่กับแม่มากที่สุดในวันนี้ แจ็คนอนคนเดียวได้”
“…” เมเดลีนพูดไม่ออก
เจเรมี่ก้มลงลูบหัวของเด็กน้อย “แจ็คใจดีจริง ๆ ไม่ต้องห่วง แม่ของลูกจะอยู่กับพ่อ และแม่จะไม่ไปไหน”
เมเดลีนรู้สึกไม่พอใจ “เจเรมี่”
เจเรมี่ส่งยิ้มที่ไม่เคยมีมาก่อนให้เธอ “ที่รัก อาบน้ำแล้วเข้านอนเร็ว อย่าให้ลูกของเราต้องเป็นห่วงสิ”
“…”
เมเดลีนอยู่ดูแลแจ็คสันต่อ ในขณะที่เจเรมี่สละเตียงให้เธอ และเขาก็ย้ายไปนอนบนโซฟาแทน
กลางดึกที่เงียบสงัด เมเดลีนเอนตัวนอนลงบนเตียง เพียงศีรษะของเธอสัมผัสเข้ากับหมอน ดวงตาของเธอก็ปิดลงอย่างง่ายดาย ฉากชีวิตหลังแต่งงานของเธอกับเจเรมี่ปรากฏขึ้นในจิตใจเธอ รวมถึงฉากที่เขาทรมานเธออย่างทารุณบนเตียงนี้…
หลังจากผ่านค่ำคืนอันแสนยาวนาน เมเดลีนตื่นแต่เช้าขึ้นมาเพื่อทำอาหารเช้าให้แจ็คสัน
เธอมองดูข่าวกำลังพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้
โรสและจอห์นวางแผนจะลักพาตัวแจ็คสัน แต่ทั้งคู่กลับติดอยู่ในกองไฟและพบกับจุดจบที่โชคร้าย
ทั้งสองคนมีแผลไฟไหม้รุนแรงซึ่งส่งผลกระทบต่อร่างกายของพวกเขาถึง 70 เปอร์เซ็นต์ และเป็นเรื่องยากที่พวกเขาจะรักษาบาดแผลนั้นได้
แม้ว่าพวกเขาจะหายดี แต่พวกเขาก็ต้องใช้ชีวิตที่เหลือในคุก
เมเดลีนที่ยืนดูข่าวทางทีวีอยู่ ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากบันได
เธอหันศีรษะไปเห็นเจเรมี่กำลังเดินลงมา เขาสวมเสื้อสเวตเตอร์สีเบจแบบสบาย ๆ ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาดูอบอุ่นเพราะแสงแดดยามเช้า
ทันทีที่เขาสบตากับเมเดลีน เขาก็ยิ้มกว้าง
“ลินนี่ เธอจำตอนที่ฉันชวนเธอไปกินข้าวเช้ากัน แล้วเธอไม่ยอมนั่งลงข้าง ๆ ฉันได้ไหม?”
แน่นอนว่า เมเดลีนไม่เคยลืมช่วงเวลาเหล่านั้นเพราะเจเรมี่ทานอาหารกับเธอเพียงไม่กี่ครั้ง เพียงครั้งเดียว หรือสองครั้งเท่านั้น
อันที่จริง เมเดลีนยังคงไม่เข้าใจพฤติกรรมของเจเรมี่ ในวันนั้นเขาเมินเฉยต่อเมเรดิธที่ทำตัวเหมือนเด็ก และตั้งใจส่งเธอไปทำงานอย่างขยันขันแข็ง
แต่เมเดลีนไม่ต้องการคาดเดาอารมณ์ของเจเรมี่อีกต่อไป
เมื่อนึกถึงเรื่องที่ตัวเองต้องทำต่อ เธอจึงวางอาหารเช้าไว้บนโต๊ะ แล้วหันหลังกลับไปหาแจ็คสันที่ชั้นบน แต่เจเรมี่กลับกอดเธอไว้จากด้านหลัง
เมเดลีนพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอด แต่เจเรมี่กลับยิ่งกอดเธอไว้แน่นขึ้น
“ลินนี่ เธอคงไม่เชื่อว่าฉันรักเธอ และเธอยังคงคิดว่าเมเรดิธคือคนที่ฉันรักมาตลอด”
“ทุกคนคิดว่าเมเรดิธเป็นคนโปรดของฉัน มันเป็นเรื่องน่าตลกที่ฉันแสร้งทำเป็นไม่เห็นตอนที่หล่อนกำลังฆ่า ฉันปล่อยให้หล่อนทำตามใจมาตลอดหลายปีที่ผ่านมาราวกับว่าฉันรักหล่อน แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น”
น้ำเสียงของเขานุ่มนวลขึ้น เขากอดเมเดลีนแน่นขณะที่หลุบขนตาลง “เหตุผลที่ฉันปล่อยให้หล่อนทำตามใจก็เพราะ ฉันรักเธอ”