เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 484
ลู่ฝานจิตใจวูบไหว หลินซันต้องมีพละกำลังแข็งแกร่งแน่นอน อย่างน้อยต้องอยู่ในแดนปราณชีวิต
ให้ตายเถอะ ทำไมมาถึงก็เจอกับยอดฝีมือแบบนี้แล้ว อย่าบอกนะว่าในเมืองตงหวา มียอดฝีมือแดนปราณชีวิตอยู่มากมาย
ลู่ฝานเกิดความรู้สึกประหลาดในใจ คุณชายและคุณหนูที่อยู่รอบๆ โดนสายตาของหลินซันจ้องจนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา
หลินซันหันมาพยักหน้าให้ลู่ฝานเบาๆ ทันใดนั้นลู่ฝานได้ยินเสียงดังขึ้นข้างหู
“นายรอสักครู่ ผมเข้าไปแจ้งหัวหน้าก่อน”
พูดจบ หลินซันเดินเข้าผ่านประตูบานใหญ่ เข้าไปในห้องชั้นยอด ยามเฝ้าประตู ปิดประตูลงด้วยสายตาไม่แยแส
ศิษย์พี่หานเฟิงพูดขึ้นข้างๆ ว่า “ศิษย์น้องลู่ฝาน เกิดอะไรขึ้น ทำไมเขาไปแล้วล่ะ เราต้องรออยู่ที่นี่เหรอ”
ลู่ฝานหันมามองหานเฟิงอย่างสงสัย “ศิษย์พี่หานเฟิง พี่พาผมมาที่นี่ ทำไมพี่ถึงเอาแต่ถามผมล่ะ พี่ไม่เคยมาเหรอ”
หานเฟิงลูบจมูกแล้วพูดว่า “ฉันก็มาเป็นครั้งแรกเหมือนกัน แต่ก่อนตอนอยู่บ้าน ได้ยินพวกพี่ใหญ่โม้ตลอดเวลาว่าสวนหอมปาฟางดีขนาดไหน ฉันก็อยากสัมผัสดูสักครั้ง ใครจะไปรู้ว่าที่นี่ต้องการบัตรผลึกหิน ยังมีกฎเยอะแยะไปหมด ศิษย์น้องลู่ฝานเอาบัตรผลึกหินมาจากไหน ฉันจะไปทำสักใบ”
ลู่ฝานพูดอย่างราบเรียบว่า “คนอื่นให้มา รอที่นี่เถอะ เขาให้พวกเรารอที่นี่ เขาเข้าไปบอกหัวหน้า เราน่าจะเข้าไปได้”
ลู่ฝานเพิ่งพูดจบ คุณเมี่ยวหยู่ที่เพิ่งพูดเมื่อกี้ หัวเราะขึ้นมาแล้วพูดว่า “พวกบ้านนอกสองคน กล้าพูดว่าตัวเองเข้าไปในห้องชั้นยอดได้ น่าขำชะมัด เคยเห็นคนขี้โม้นะ แต่ไม่เคยเห็นคนขี้โม้ขนาดนี้”
เมี่ยวหยู่มองลู่ฝานกับหานเฟิงด้วยแววตาดูหมิ่น จนแทบจะทะลุออกจากตา
พวกคุณชายที่อยู่ข้างๆ ก็หัวเราะออกมา หัวเราะเยาะความอวดดีของลู่ฝาน
ลู่ฝานขี้เกียจสนใจพวกเขา แค่มองเมี่ยวหยู่อย่างดูหมิ่น
คนที่ตัวเองเข้าไม่ได้ แล้วก็ไม่อยากคนอื่นเข้าไม่ได้เหมือนกัน เขาเห็นมาเยอะแล้ว คนต่ำตมก็นิสัยแบบนี้ ลู่ฝานขี้เกียจถือสาเอาความคนแบบนี้
แต่หานเฟิงทนฟังไม่ไหวแล้ว พูดเสียงดังว่า “ขำอะไร มีอะไรน่าขำ พวกนายเข้าไปไม่ได้ คนอื่นก็เข้าไม่ได้งั้นเหรอ พวกตาต่ำมองคนอื่นต่ำต้อย พวกตาบอดตาต่ำ”
คำพูดของหานเฟิงล่วงเกินพวกคุณชายที่อยู่ที่นี่
“นายพูดอะไร กล้าก็พูดอีกรอบสิ”
คุณชายหม่าจิ่นที่กำลังโมโหหลินซันเมื่อครู่ เดินออกมาจ้องหานเฟิงแล้วพูดขึ้น
คุณเมี่ยวหยู่ก็เหมือนแมวโดนเหยียบหาง พูดเสียงสูงว่า “ไอ้บ้านนอก แกว่าใคร”
ถ้าพูดเรื่องทะเลาะ หานเฟิงไม่เคยกลัวใคร เขาเดินเข้ามาชี้หน้าคุณชายหม่าจิ่นแล้วพูดว่า “ฉันว่าพวกนายตาต่ำ ตาต่ำ ตาต่ำ……”
หานเฟิงพูดติดต่อกันสิบกว่าครั้ง จนน้ำลายจะกระเด็นใส่หน้าคุณชายหม่าจิ่นแล้วพูดต่อ “ไม่เคยเห็นใครมีความต้องการแบบนี้มาก่อน โดนคนด่าแล้วสบายใจเหรอ”
คุณชายหม่าจิ่นโมโหจนแทบจะระเบิดแล้ว คุณเมี่ยวหยู่ดึงกระบี่ออกมาจากเอว ที่แท้เธอมีสิ่งของอากาศธาตุ
ลู่ฝานกับหานเฟิงก็มีอาวุธอยู่ในมือเหมือนกัน ลู่ฝานสีหน้าหมดคำจะพูด
ทำไมจะทะเลาะกันอีกแล้ว ศิษย์พี่หานเฟิงของเขาไปที่ไหนมีแต่เรื่องจริงๆ
เมี่ยวหยู่ดึงกระบี่แล้วพุ่งเข้ามา กระบี่พุ่งมาตรงปากของหานเฟิง
“ฉันจะจัดการปากสุนัขของนายก่อน”
หานเฟิงมองกระบี่อ่อนยวบของเมี่ยวหยู่ จากนั้นเตะออกมา เข้าที่ท้องของเมี่ยวหยู่พอดี
“ให้ตายเถอะ ไอ้เลวเอ๊ย!”