“หลี่บี๋เฟิง?” ซูเฟิงประหลาดใจ ตัวเขาตกอยู่ในวงล้อมของซอมบี้โดยไม่สามารถฝ่าออกไปได้ เขาต้องการออกไปช่วยหลี่บี๋เฟิง
ในเวลาเดียวกัน ความวิตกกังวลก่อตัวขึ้นในใจซูเฟิง หลี่บี๋เฟิงไม่มีอาวุธ และพลังในการต่อสู้ก็ลดลงอย่างมาก ประกอบกับความโกรธและเดือดดาลของซอมบี้และความเร็วที่พุ่งเข้ามาอย่างเต็มที่ของซอมบี้ระยะ 5 มันอันตรายมาก หลี่บี๋เฟิงกำลังตกอยู่ในอันตราย!
ชูฮันเองก็เห็นภาพนั่นเหมือนกัน แววตาของชูฮันเปลี่ยนจากกังวลเป็นร้อนแรง อาวุธ อาวุธ! อาวุธธรรมดาไม่เพียงพอที่จะรับมือกับซอมบี้ระยะสูงจำนวนมาก และการต่อสู้อันหนักหน่วงยาวนานก็ทำให้ทุกคนมาถึงขีดจำกัด อีกทั้งสถานการณ์ที่อาวุธถูกทำลายแบบนี้อีก
หุบเขาหยินหยาง!
เขาต้องเดินทางไปหุบเขาหยินหยาง!
และในขณะที่ทั้งซูเฟิงและชูฮันกำลังแสดงสีหน้าเป็นกังวล—-
“กูจะสู้! อ๊าก!” จู่ๆหลี่บี๋เฟิงก็แหกปากร้องออกมาและใช้ดาบยาวที่เหลือในมือแทงออกไป!
พัฟ!
ดาบยาวในมือที่ใบมีดหักไปครึ่งหนึ่งแทงเข้าใส่อกของซอมบี้ตรงหน้า ซอมบี้ที่กำลังยิ่งคลั่งกว่าเดิมดึงดาบออกจากอกมันคำรามอย่างรุนแรงและพุ่งเข้าใส่หลี่บี๋เฟิงอีกครั้ง
“เข้ามา!” หลี่บี๋เฟิงไม่ถอย ใช้มือของตัวเองสู้และฟาดอย่างรุนแรงใส่หัวซอมบี้
ปัก!
เลือดสีดำและของเหลวในสมองของซอมบี้พุ่งกระฉูดออกมา กลิ่นเหม็นเน่าคลุ้งไปทั่วและทำให้เนื้อตัวหลี่บี๋เฟิงเปรอะเปื้อนไปหมด
หลี่บี๋เฟิงไม่มีปฏิกิริยาใดๆทั้งนั้น เขาฟาดใส่ซอมบี้ต่อ เตะต่อยใส่มันไม่หยุดและวิ่งเข้าไปจัดการกับซอมบี้ระยะ 5 ตัวอื่นต่อ
เขาใช้มือฉีกซอมบี้ออกเป้นชิ้นๆ
“ฆ่า!”
“เข้ามาสิ!”
ซูเฟิงที่รีบฝ่าวงล้อมออกมา เขากวาดตามองไปรอบๆและวิ่งเข้าไปหาชูฮัน
ซอมบี้ระยะ 5 ในตอนนี้เหลือน้อยกว่าสามสิบตัว และหลี่บี๋เฟิง…ก็พึ่งยกระดับขึ้น!
ชูฮันเองก็ตกอยู่ในอาการเหนื่อยล้า หากหัวใจของเขาพลันเต้นรัวทันทีเมื่อได้เห็นภาพนี้ เจ้าหลี่บี๋เฟิงนี่!
พรึบ!
ซูเฟิงที่เข้ามากลางวงล้อม เขาเข้ามาอยู่ด้านข้างของชูฮันทันที ปืนไรเฟิลด้ามยาวในมือยิงใส่ระเบิดหัวของซอมบี้ที่พยายามเข้ามาใกล้ด้วยความเร็วสูง
“ท่านจะทำอย่างไรต่อไป?” ซูเฟิงและชูฮันหันหลังขนกัน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความกังวล ซูเฟิงสัมผัสได้ถึงร่างที่ติดกับเขาอยู่ เลือดอุ่นๆที่ไกลไม่หยุดจากบาดแผลของชูฮัน แผลเก่ายังไม่ทันหายแผลใหม่ก็เพิ่มมาอีกไม่หยุด
ขูฮันที่ในที่สุดก็เริ่มหายใจได้คล่องขึ้นก็ปาดเลือดที่เปรอะหน้าออก หลังยืดตรงอย่างแสดงความภาคภูมิ หน้าหยิ่งยโสที่ไม่เคยหายไปแสดงถึงความเย่อหยิ่งของเขา
“ใครฆ่าได้มากกว่ากัน?”
“ปัง!”
ขวานซิ่วโหลสั่นไหวและลำแสงสีดำระเบิดออกมาอีกครั้ง ตามมาด้วยร่างของชูฮันที่พุ่งเข้าใส่ฝูงซอมบี้ เขาวาดขวานในมือเพียงหนึ่งครั้ง รัศมีทำลายล้างของขวานซิ่วโหลก็สามารถจัดการซอมจำนวนมากได้ล้มตายทั้งยืนทันที
คิ้วของซูเฟิงขมวดเข้าด้วยกัน และเดินตามชูฮันเข้าไปกลางดงซอมบี้พร้อมกับความรู้สึกแปลกๆและประหลาดในใจ เขาสัมผัสได้ว่าชูฮันอยู่ในระยะสูงสุดของวิวัฒนาการระยะ 4 และมันมีครั้งนับไม่ถ้วนที่ซูเฟิงคิดว่าชูฮันจะต้องได้ยกระดับ แต่ทำไมชูฮันถึงยังอยู่ระยะ 4 ที่อยู่ในภาวะขั้นสุดแบบนี้มากกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้ว?
ถึงแม้ว่าขั้นสูงสุดของระยะ 4 ของชูฮันจะเทียบเท่ากับวิวัฒนาการระยะ 5 แต่ถึงอย่างไรมันก็คือระยะ 4 อยู่ดีซึ่งมีขีดจำกัดและข้อบกพร่อง
ทำไมถึงไม่ยกระดับ?
พัฟ! พัฟ!
ขวานซิ่วโหลยักษ์ฆ่าอย่างดุเดือด ทุกครั้งเต็มไปด้วยพลังมหาศาล มันระเบิดหัวของซอมบี้จำนวนมากในคราวเดียว พร้อมกับลำแสงสีดำที่ระเบิดพร่างครั้งแล้วครั้งเล่า ชูฮันขึ้นไปถึงขั้นสุดครั้งแล้วครั้งเล่าแต่เหมือนกับโดนยั้งไว้
ทำไมไม่ยกระดับ?
เขาไม่สามารถ!
เศษชิ้นส่วนที่สามของล่มสลายอยู่ในมือเขา เขาต้องการนำมันกลับไปที่ค่ายเขี้ยวหมาป่าเพื่อช่วยแม่เขา ชิ้นส่วนที่สี่ก็ยังหาไม่เจอ ถ้าครั้งนี้เขาใช้มันเพื่อยกระดับขึ้นอีกครั้ง จากคะแนนสะสมที่เขามีอยู่และการที่เขาไม่ยอมยกระดับขึ้นหลายครั้ง เขาจะกระโดดพรวดเดียวขึ้นไปถึงระยะ 7
แต่เขาทำไม่ได้!
การประเมิณของระยะ 5,6 และ 7 ล้วนอยู่ในเสาหินที่ห่างไกลและไม่มีใครรู้ว่าพวกมันตั้งอยู่ที่ไหน ถ้าพวกมันไม่ได้ตั้งอยู่ในจีน หรือว่าไปปรากฏอยู่อีกฟากของโลก แล้วเขายอมละทิ้งเศษชิ้นส่วนไปอีกในครั้งนี้เพื่อยกระดับขึ้นไปที่ระยะ 5?
แม่ของเขาจะตกอยู่ในวิกฤตอีกครั้ง!
เวลาไม่เคยรอใคร เขาจำเป็นต้องพึ่งความสามารถของวิวัฒนาการระยะ 4 ฝ่าวิกฤตครั้งนี้ไปให้ได้ ไม่มีใครสามารถหยุดยั้งเขาได้ ไม่มีใครเปลี่ยนความคิดเขาได้
เขาต้องช่วยชีวิตแม่ เขาต้องชนะในสงครามครั้งนี้!
ด้วยความช่วยเหลือเพิ่มจากซูเฟิง สนามรบที่สองที่มีซอมบี้ระยะ 3 มากกว่าพันตัวและซอมบี้ระยะ 4 อีกห้าร้อยตัว ส่งผลให้สถานการณ์พลิกผันไปอย่างรวดเร็ว จำนวนของซอมบี้เริ่มลดน้อยลงขึ้นเรื่อยๆ
ซูเฟิว วิวัฒนาการระยะ 6 ที่ยังไม่ได้ถึงขีดจำกัด เขายังมีพละกำลังเหลือพอที่จะควบคุมสถานการณ์โดยรวมได้ ไม่มีซอมบี้ตัวไหนสามารถผ่านพ้นเขาไปได้
และถึงแม้ซูเฟิงจะยังคงรู้สึกกลัว แต่ตัวเขาก็ยังคงตรึงกำลังเส้นแบ่งเอาไว้และได้เห็นชูฮันไล่ฆ่าซอมบี้ตรงหน้าไม่หยุด เขาคิดว่าชูฮันจะหมดพลังและคิดว่าจะล้มลงในวินาทีข้างหน้า คิดว่าชูฮันไม่เหลือแรงอะไรอีกแล้ว
แต่ไม่เลย!
ชูฮันรักษาสถานะของความรุนแรงไว้ได้อยู่เสมอและยังรักษาจำนวนซอมบี้ที่ตายในแต่ละครั้งของการโจมตีไว้ได้เสมอ ถึงแม้เนื้อตัวจะชุ่มไปด้วยเลือด แต่ชูฮันก็ยังไม่ล้มลง แม้จะมีความช่วยเหลือของซูเฟิง เขาก็ยังคงไม่ยอมวางมือ
ชูฮันยังคงยืนอยู่กลางสามรบพร้อมกับขวานยักษ์ในมือและฆ่าซอมบี้ต่อไปไม่หยุด!
ในตอนนั้นเมื่อจำนวนของซอมบี้ที่สนามรบที่สองลดลงอย่างรวดเร็ว หลี่บี๋เฟิงที่อยู่ในสนามรบที่สามเองก็เริ่มตกอยู่ในสภาวะรุนแรงและบ้าคลั่ง เมื่อเทียบกับการฆ่าอย่างแม่นยำและอุตสาหะของชูฮันแล้ว หลี่บี๋เฟิงนั้นเหมือนเป็นบ้าไปแล้วอย่างสิ้นเชิง
เขาพึ่งยกระดับขึ้นไปที่ระยะ 6 แต่กลับไล่ฆ่าซอมบี้ไม่หยุดหย่อนอย่างป่าเถื่อน สภาพศพซอมบี้ระยะ 5 ที่ล้มตายที่พื้นนั่นสยดสยองจนดูไม่ได้และหลี่บี๋เฟิงใช้เพียงแค่กำปั้นของตัวเองเท่านั้น ร่างของซอมบี้ทั้งหลายถูกฉีกขาดด้วยมือของหลี่บี๋เฟิงล้วนๆ
คนคลั่งที่แท้จริง!
เมื่อพลังการต่อสู้ของหลี่บี๋เฟิงระเบิดออกมา จำนวนของซอมบี้ระยะ 5 ก็ลดลงอย่างฮวบฮาบ แม้แต่ซอมบี้ระยะ 5 บางตัวก็เกิดความรู้สึกกลัวต่อหลี่บี๋เฟิงและอยากจะหันหลังวิ่งหนีกลับไป แต่มันก็ถูกหลี่บี๋เฟิงขวางเอาไว้
จำนวนของซอมบี้ทั้งสนามรบลดลงอย่างเห็นได้ชัดและต่อเนื่อง ด้วยความคลั่งและความุมานะของทุกคน ทำให้ตอนนี้เหลือซอมบี้ทั้งหมดแค่ไม่กี่ร้อยตัวเท่านั้น
เกือบแล้ว
ชูฮันมีแววตาตื่นเต้น ในฐานะที่เป็นคนเดียวที่มีสติมากที่สุด เขาออกคำสั่งทันที “หยุด! หยุดต่อสู้กับฝูงซอมบี้และเคลื่อนย้ายไปที่สนามรบหลัก!”