“ถ้าเธอเป็นลูกชายของโม่ถิงกับถังหนิง ทำไมไม่เปิดเผยตัวออกมาตั้งแต่แรกล่ะ แล้ว…ถ้าเธอเป็นลูกชายของพวกเขา ทำไมเธอมาเป็นครูฟิสิกส์อยู่ในโรงเรียนซอมซ่ออย่างนี้” คุณพ่อเชียนยังคงสงสัยในตัวตนของโม่จื่อเฉิน
“ไม่มีใครรู้ว่าเชียนหลานเป็นใครที่โรงเรียนเหมือนกันครับ ผมเองก็กลัวแบบเดียวกับที่คุณลุงกลัวนั่นแหละครับ” โม่จื่อเฉินตอบอย่างลื่นไหล “ส่วนทำไมผมถึงมาเป็นครูฟิสิกส์ เพราะพ่อผมหวังให้พี่ชายกับผมได้ประสบการณ์จากโลกภายนอกมากกว่าน่ะครับ พี่ชายของผมเลยอยู่ในกองทัพในขณะที่ผมมาเป็นครูที่นี่”
ความจริงแล้วแค่ดูการวางตัวสุขุมของโม่จื่อเฉิน ก็ดูออกไม่ยากว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา
มันยิ่งทำให้คุณพ่อเชียนพูดไม่ออก
“เชียนหลานเป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของฉัน ฉันไม่อยากให้เธอเจ็บช้ำ เธออาจจะรู้สึกเหมือนถูกบงการเกินไป แต่เธอต้องเข้าใจว่าตำแหน่งของฉันในองค์กรมันอันตรายแค่ไหน
“ไม่ใช่ว่าฉันเหยียดพื้นเพของคนอื่นหรอกนะ ฉันแค่หวังว่าพอฉันก้าวลงจากตำแหน่งในสักวันหนึ่ง ลูกเขยของฉันจะสามารถปกป้องลูกสาวไม่ให้ลำบากได้
“ก็ได้ ในเมื่อเธออธิบายทุกอย่างกับฉัน ฉันก็ไม่มีเหตุผลต้องกีดกันความสัมพันธ์ของพวกเธอ เธอตัดสินใจเอาเองแล้วกัน ฉันจะกลับไปทำงาน!” คุณพ่อเชียนเอ่ยขณะลุกขึ้น มองนาฬิกาและรีบกลับไปสำนักงาน
จากนั้นเชียนหลานมองโม่จื่อเฉินราวกับเป็นคนแปลกหน้า “ฉันคิดว่า…คุณเป็นแค่ครูฟิสิกส์ธรรมดาซะอีก”
“ต่อไปนี้ผมจะเป็นแค่ครูฟิสิกส์ธรรมดาครับ วันนี้ผมรู้สึกแย่ที่ใช้ชื่อของพ่อแม่ ไม่อยากจะเชื่อว่าผมต้องใช้ชาติตระกูลในการหาแฟนสักคน” โม่จื่อเฉินส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย
“แล้วผู้หญิงสวยๆ ที่มาหาคุณเมื่อวาน…”
“พี่สาวคนหนึ่งที่โตมาด้วยกันน่ะครับ เธอบังเอิญผ่านมาเฉยๆ” โม่จื่อเฉินอธิบาย
“อยู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนฝันเลยนะคะ!” เชียนหลานบอกขณะมองหน้าโม่จื่อเฉิน “แล้วคุณจะเข้าวงการบันเทิงและกลายเป็นดาราดังไหมคะ”
“ไม่หรอกครับ ผมถูกลิขิตมาให้เป็นครูสอนฟิสิกส์ที่ไม่มีใครรู้จัก…ผมชอบใช้ชีวิตเรียบง่ายน่ะครับ” หลังจากว่าเช่นนี้ โม่จื่อเฉินเอื้อมมือออกไปไล้ตามเรือนผมยาวของเชียนหลาน “คุณยังจะชอบผมต่อไปไหมครับ”
เธอสบตามองเขาและพยักหน้าให้ รู้สึกราวกับเขาเป็นเพียงคนเดียวที่เข้าใจเธอเพราะพวกเขาเป็นคนประเภทเดียวกัน
“ผมคุยกับอาจารย์ใหญ่แล้วครับ คุณสอนหนังสือต่อไปได้ ไม่มีใครมาแทรกแซงหน้าที่การงานของคุณได้อีกแล้ว”
“ถ้าแม่ฉันยังจะคอยบงการเราล่ะคะ”
“ผมเก่งเรื่องโน้มน้าวคนแก่นะครับ คุณอยากจะลองเหรอ” โม่จื่อเฉินขยิบตาให้ “กลับไปที่โรงเรียนกันเถอะครับ เลิกพเนจรไร้ทิศทางได้แล้ว คุณจะทำให้ผมเป็นห่วงคุณนะ แล้วก็เลิกดื่มเหล้าด้วยครับ…”
“โอเคค่ะ”
คู่รักกลับมาที่โรงเรียน อย่างไรก็ตามไม่มีใครพูดถึงคุณนายเชียนแต่อย่างใด
…
เมื่อสวีฉุนเฮ่าคว้าน้ำเหลวในการพาตัวเชียนหลานกลับบ้านมากับเขา จริงๆ แล้วเขาเจ็บปวดอยู่ในใจ เขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่ายังมีใจให้เชียนหลาน หากแต่เขาแต่งงานกับพี่สาวของเธอไปแล้ว
ที่แย่ที่สุดคือตอนนี้เชียนหลานตกหลุมรักกับผู้ชายจนๆ คนหนึ่ง เขาจะมอบความสุขอะไรให้เธอได้กัน
สวีฉุนเฮ่าเจอกับภรรยาในห้องนั่งเล่นเมื่อกลับมาถึงบ้าน “คุณไปไหนมาคะ”
“ผมไปตามหาเชียนหลานครับ เธอกับแม่ทะเลาะกันใหญ่โตเมื่อเช้านี้”
“ฉุนเฮ่า คุณไม่คิดว่าในฐานะพี่เขยคุณเป็นห่วงมากเกินไปหน่อยเหรอคะ” เชียนฮุ่ยขึ้นเสียงถาม
“เชียนฮุ่ย ลูกพยายามจะพูดอะไรกัน” คุณนายเชียนรับรู้ถึงน้ำเสียงในบทสนทนาของพวกเขา จึงเริ่มถามลูกสาวตัวเอง “ฉุนเฮ่าจะเป็นห่วงน้องภรรยาบ้างแล้วยังไงเหรอ”
“แม่คะ มีบางอย่างที่แม่ไม่รู้ค่ะ”
“ถ้าแม่ไม่รู้ก็บอกมาให้รู้สิ” คุณนายเชียนตอบ “ฟังจากน้ำเสียงของลูก ลูกกำลังจะบอกว่ามีบางอย่างระหว่างฉุนเฮ่ากับเชียนหลานเหรอ”
“หนูไม่ได้พูดอะไรนะคะ หนูจะกลับห้องของหนูแล้วค่ะ” เชียนฮุ่ยเก็บซ่อนอารมณ์โกรธและฝืนความอยากเปิดเผยความลับไว้ เธอรีบกลับไปที่ห้องตัวเองพลางกลั้นน้ำตาไว้
ในขณะที่สวีฉุนเฮ่าถูกไล่ต้อนจนถึงขีดจำกัดด้วยอารมณ์โกรธของเชียนฮุ่ย
เชียนฮุ่ยเป็นคนบอกให้เขาดูแลเชียนหลาน แต่ตอนนี้คนที่สงสัยเขากลับเป็นเธอซะเอง
“ฉุนเฮ่า ทำไมไม่พาเชียนหลานกลับมาล่ะ”
“เธอขึ้นรถผู้ชายคนหนึ่งไปครับ” สวีฉุนเฮ่าตอบ “พวกเขาสองคนดูสนิทสนมกันมาก!”
“ทำไมไอ้คนน่าสมเพชนั่นถึงเกาะลูกสาวฉันไม่เลิกนะ” คุณนายเชียนเดือดดาลขึ้นมาอีกครั้ง “ไม่ได้การแล้ว ฉันต้องไปหาเขาที่โรงเรียน!”
“คุณแม่ครับ…ให้ผมไปเถอะ ผู้ชายคุยกันมันง่ายกว่าน่ะครับ” สวีฉุนเฮ่าแนะ “ผมเองก็เป็นห่วงเชียนหลาน ไม่อยากให้เธอหลงเดินทางผิด”
“โอเค งั้นเธอไปเถอะ” คุณนายเชียนไม่รู้ว่าสวีฉุนเฮ่าเคยคบหากับเชียนหลาน
หลังรับคำแม่ยาย สวีฉุนเฮ่าเหลือบมองไปยังชั้นบน เห็นได้ชัดว่ากลัวว่าเชียนฮุ่ยจะโกรธ
คุณนายเชียนเข้าใจก่อนโบกมือให้ “ไปเถอะ ฉันจะไปปลอบเชียนฮุ่ยเอง…”
“โอเคครับ…ขอบคุณนะครับ คุณแม่”
ในฐานะศาสตราจารย์ที่เอ็มไอที เขาคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ที่จะสั่งสอนครูฟิสิกส์ธรรมดา ทว่าเขาจะรู้ถึงเบื้องลึกเบื้องหลังที่น่ายำเกรงและชาญฉลาดของโม่จื่อเฉินได้อย่างไร
ตอนนี้เองที่คุณนายเชียนขึ้นมาชั้นบนเพื่อปลอบใจลูกสาว “เชียนฮุ่ย ลูกเป็นอะไรไปน่ะ ทำไมถึงได้เกรี้ยวกราดใส่สามีอย่างนั้นล่ะ แม้แต่ในฐานะแม่ยายแม่ยังทนไม่ได้เลยนะ”
“แม่คะ มันเป็นเพราะแม่ยังไม่รู้ความจริงต่างหากค่ะ” เชียนฮุ่ยอธิบายพลางปาดน้ำตา
“แล้วแม่จะรู้ได้ยังไงถ้าลูกไม่บอกล่ะ อะไรทำให้ลูกสาวแม่เสียใจขนาดนี้กัน”
“เรื่องจริงก็คือก่อนที่ฉุนเฮ่าจะไปอเมริกา…เขาเคย…เขาเคยเป็นแฟนของเชียนหลานมาก่อนค่ะ” เชียนฮุ่ยฝืนทนไม่ไหวอีกต่อไป ขณะที่เปิดเผยความจริงให้แม่ตัวเองรู้
หลังจากได้ยินเช่นนี้ เธอมองลูกสาวตัวเองด้วยความอึ้ง “ลูกพูดว่าอะไรนะ ไหนลองพูดอีกทีซิ!”
“แม่คะ…”
“ลูกรู้เรื่องนี้มาตั้งแต่แรกเลยเหรอ”
เชียนฮุ่ยพยักหน้า
“เรื่องทั้งหมดนี้มันอะไรกัน รีบอธิบายมาให้ละเอียดเลยนะ!” คุณนายเชียนรู้สึกเหมือนหัวใจจะวาย เหตุใดอยู่ๆ ลูกเขยของเธอถึงได้มาเกี่ยวข้องกับเชียนหลานกัน และฟังจากน้ำเสียงของเชียนฮุ่ย ทำไมมันถึงดูผิดปกตินัก
“แม่คะ ตอนนี้หนูเสียใจที่แต่งงานกับสวีฉุนเฮ่าจริงๆ นะคะ ถึงเขาจะไม่ได้พูดออกมา หนูก็ดูออกว่าเขายังมีใจให้เชียนหลานอยู่ ที่แย่ที่สุดคือพวกเขาอยู่ชายคาเดียวกัน แม่คะ…หนูกลัว…”