มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 478
“งาน…? วันนี้คุณยังไม่ได้บอกฉันเลยว่าทำไมคุณถึงมาหาคุณปู่ของฉัน!” ซินดี้กล่าว ความอยากรู้อยากเห็นของเธอเพิ่มขึ้น
“ไม่มีอะไรร้ายแรง ผมแค่มาเพื่อขอความช่วยเหลือ ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” เจอรัลด์ตอบ
“อ๋อเหรอ… โอ้! ในเมื่อคุณอยู่ที่นี่แล้ว ทำไมไม่เข้ามาล่ะ? ฉันจะชงชาให้คุณ!”
“ไว้โอกาสหน้าผมจะกลับมาเร็ว ๆ นี้ ตอนนี้ผมกำลังจะไปที่ธนาคารเพื่อถอนเงิน” เจอรัลด์ตอบขณะยิ้ม
“บังเอิญจัง! ฉันก็จะไปที่ธนาคารเหมือนกัน ฉันจะเอาโทรศัพท์ไปให้คุณแม่ ไปด้วยกันสิ!” ซินดี้พูดขณะเดินออกจากร้านและยืนข้างเจอรัลด์
เจอรัลด์ทำได้เพียงพยักหน้าอย่างเชื่องช้า
ที่เขาต้องการจะทำคือจากไปอย่างเงียบ ๆ หลังจากทิ้งจี้หยกไว้ให้แมทธิววิเคราะห์ และจะไปถอนเงินของเขา เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะเจอซินดี้ที่นี่ในวันนี้
“แล้วแม่คุณลืมเอาโทรศัพท์ไปด้วยเหรอ” เจอรัลด์เอ่ยถามเพื่อทำลายความเงียบ ขณะเดินไปที่ธนาคาร
“อืม ใช่แล้ว แม่ของฉันมีโทรศัพท์หลายเครื่อง ธนาคารที่แม่ทำงานด้วยต้องการดึงดูดเงินทุนและนักลงทุนอย่างเร่งด่วน เนื่องจากแม่ของฉันเป็นรองผู้อำนวยการและแม่ต้องการบรรลุเป้าหมาย แม่จึงต้องใช้โทรศัพท์หลายเครื่องเพื่อโทรหาลูกค้าที่แตกต่างกัน แม่ยุ่งตลอดเวลาจริง ๆ!” ซินดี้ตอบ
ทั้งสองมาถึงธนาคารในเวลาต่อมาไม่นาน
“แม่คะ หนูเอาโทรศัพท์มาให้แล้ว!” ซินดี้เรียกหญิงวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะรอใครสักคน
เมื่อได้ยินเสียงของซินดี้ เธอจึงหันไปมองเจอรัลด์และลูกสาวของเธอ
“ขอบใจนะลูกรัก และผู้ชายคนนี้คือ?” แม่ของซินดี้ถาม
“เพื่อนค่ะ ชื่อเจอรัลด์ หนูคิดว่าหนูจะพูดถึงเขากับแม่เป็นครั้งสุดท้าย! เขาเป็นคนที่ชวนหนูไปทานอาหารฝรั่งเศสที่ร้านอาหารตะวันตก ฮี่ฮี่… มันเกิดขึ้นตอนที่เราพบกันในขณะที่เราทั้งคู่กำลังเดินทางไปธนาคาร! เขามาที่นี่เพื่อถอนเงิน!” ซินดี้ตอบด้วยรอยยิ้ม
“โอ้? นี่คือชายหนุ่มคนนั้น ไม่เลวนะ ค่อนข้างดูดีด้วย! ทั้งคู่จะนัดเจอกันในคราวหน้าหรือเปล่า?” แม่ของซินดี้ถาม
เจอรัลด์ไม่จำเป็นต้องเป็นนักวิทยาศาสตร์จรวด เขาก็พอจะรู้ว่าแม่ของซินดี้คงคิดว่าเขาเป็นแฟนของซินดี้ในขณะนั้น
“ไม่ครับ! ผมมาเพื่อถอนเงินจ่ายค่าบ้านเสร็จ ผมก็จะไปครับ!”
“โอ้? เธอซื้อบ้านให้ตัวเองแล้ว!” แม่ของซินดี้พูดอย่างมีความสุข
ขณะที่เธอพูดนั้น เธอนึกถึงตอนที่ลูกสาวบอกเธอเกี่ยวกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น เห็นได้ชัดว่าอาหารฝรั่งเศสมีราคาแพงมาก และนี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าอย่างน้อยชายหนุ่มคนนี้มีฐานะการเงินที่ดี
เขาซื้อบ้านให้ตัวเองด้วยซ้ำ
“ใครเป็นคนซื้อบ้าน รองผู้อำนวยการเลซี่?” ถามด้วยเสียงเย้ยหยัน
ในขณะนั้นเอง หญิงวัยกลางคนอีกคนก็เดินไปหาทั้งสามคน
เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจเมื่อในที่สุดเขาก็เห็นว่าใครเป็นคนพูด เขาคือเลอา แม่ของเลลา
เลอาก็ทำงานที่ธนาคารเช่นกัน และเธอก็เป็นรองผู้อำนวยการด้วยเช่นกัน เธอกับแม่ของซินดี้มีตำแหน่งใกล้เคียงกัน
“เธอมาทำอะไรที่นี่เจอรัลด์”
เธอไม่คาดคิดว่าจะได้พบเขาที่นั่น
“ผมมาเพื่อถอนเงิน!” เจอรัลด์พูดโดยไม่แม้แต่จะเรียกเธอว่า ‘ป้าเลอา’
“งั้นเหรอ ไม่คิดจะทักทายกันด้วยชื่อของฉันหน่อยเหรอ? ทำไมต้องอวดดีขนาดนั้นในเมื่อเธอไม่เหลือเงินแล้ว”
“นอกจากนี้ เธอเองยังสามารถเริ่มทำงานที่กรรมแรงงานภายในเดือนนี้ ถ้าเธอเพิ่งจ่ายเงินตามที่ตกลงกันไว้ เธอรู้ไหมว่ามีคนอีกมากมายที่บริจาคมากกว่าที่เธอบริจาค เนื่องจากเธอบริจาคเงินแค่ 70,000 ดอลลาร์ ให้กับลุงจอง เธอจะต้องรออีกหน่อยถึงจะได้งาน!”
เลอาใช้ทุกโอกาสที่เธอทำได้ เพื่อขยายช่องว่างระหว่างสถานะของเจอรัลด์กับเธอ
“รองผู้อำนวยการทอลเบิร์ต คุณกำลังพูดถึงอะไรคะ? ไร้ค่า?” ซินดี้ถาม
“อ้าว เธอไม่รู้เหรอ? นั่นเป็นเหตุผลที่เธอกำลังพูดกับเขา! ฉันเดาว่าซินดี้ผู้น่าสงสารก็ไม่รู้เรื่องนี้เหมือนกัน เห็นไหม เจอรัลด์อยู่ที่นี่แล้ว…”
และด้วยเหตุนี้ เลอาจึงใช้โอกาสนี้เล่าว่าครอบครัวของเจอรัลด์นั้นเคยยากจนมากเพียงใด เธอยังบอกพวกเขาเกี่ยวกับรถที่เขาขายเพื่อซื้อบ้านใหม่ของเขา
และเธอยังเน้นย้ำอีกว่าเจอรัลด์นั้นยากจนแค่ไหนในตอนนี้
อะไรกัน! ฉันเกือบผลักลูกสาวของตัวเองเข้าไปในถ้ำสิงโต!’ แม่ของซินดี้คิดในใจ ขณะที่เธอตัวสั่น
และในตอนนั้นเอง พวกเขาได้ยินเสียงยางรถระเบิดดังกึกก้องขณะที่รถจอดอยู่ด้านนอกธนาคาร เมื่อทั้งสี่คนหันมามอง พวกเขาเห็นชายหลายคนในชุดสูทวิ่งเข้าไปในธนาคาร
“แม่คะ! นี่ค่ะโทรศัพท์! มารับไปสิคะ!”
เลลากับดักลาสและเด็กหญิงอีกสองคนเมื่อวันก่อนเข้าไปในธนาคาร โดยเลลาร้องเรียก ดูเหมือนว่ากลุ่มชายชุดสูทจะออกไปอีกครั้ง
บังเอิญว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อส่งโทรศัพท์ของเลอาให้เธอด้วย
“เจอรัลด์? นายมาทำอะไรที่นี่?” เลลาถามทันทีที่เห็นเขา