ปฏิบัติการ ตามล่า อำนาจ ของ ฮาร์วีย์ ยอร์ก บทที่ 471
ณ ลานซิลเวอร์นิมบัส
ในห้องวีไอพีชั้นสอง
ร่างเป็นเงาดำยืนอยู่ข้างหลังเธอ เธอที่กำลังจ้องไปที่ชายที่อยู่ด้านล่างที่อยู่ท่ามกลางฝูงชน ดวงตาที่สวยงามของเธอฉายแววความสุข
ไม่ไกลจากเธอ ชายคนหนึ่งยืนเล่นหมากรุกยืนอยู่ข้าง ๆ เธอ
เขาเองก็เช่นกันมองไปยังชายที่ดูนิ่งเฉยเมยที่ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน แววตาของเขาดูซับซ้อน
สักพักเขาก็พูดขึ้นมา
“ควีนนี่ นั่นใช่พี่ใหญ่ของเธอใช่ไหม ไม่เข้าไปทักทายเขาหน่อยเหรอ?”
“เธอทุ่มเททั้งกายและใจสำหรับงานเลี้ยงครั้งนี้ไม่ใช่เหรอ”
เมื่อเขาพูดจบเขาก็จ้องมองเธอ
ควินตัน ยอร์ก เขาได้รับการยอมรับจากตระกูลยอร์ก เป็นหนึ่งในนายน้อยแห่งยอร์ก
ผู้หญิงตรงหน้าเขาคือควีนนี่ ยอร์ก
การแสดงออกของควีนนี่ยังคงปกติ แต่คำพูดของควินตันแฝงด้วยความหมายลึกซึ่งกว่านั้น เขาพูดราวกับว่าเขากำลังล้อเลียนและทดสอบเธอในเวลาเดียวกัน
เธอทำเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด และเพ่งมองไปที่ห้องโถงใหญ่ต่อไป
“สามปีแล้ว แม้ว่าเขาจะดูด้อยอำนาจลงมาก แต่ความเย่อหยิ่งของเขายังคงอยู่ น่าเสียดายที่คนทั่ว ๆ ไปมองไม่เห็นค่าในตัวเขา และยังปฏิบัติต่อเขาเหมือนขยะโสโครก ช่างน่าขำสิ้นดี”
ควินตันพูดอย่างใจเย็นว่า “ไม่ใช่ว่าเขาปลอมตัวอยู่เหรอ ถ้าเขาไม่ได้มาเป็นลูกเขยกาฝากในตระกูลเล็ก ๆ เมื่อสามปีที่แล้ว และเราเติบโตอย่างหยิ่งจองหอง เขาคงไม่มีสิทธิ์มาอยู่ที่นี่ในวันนี้แน่นอน”
“พี่คิดว่าจะกำจัดเขาได้จริง ๆ ถ้าได้ลองทำอะไรเมื่อสามปีก่อนงั้นเหรอ?”
ควีนนี่หันไปถามควินตันพร้อมรอยยิ้มจาง ๆ
“ผู้ชายคนนี้คาดเดาไม่ได้เลย แม้ว่าเราจะรวมพลังกันมากแค่ไหน พวกเราสี่คนก็จะจัดการเขาได้งั้นเหรอ”
“ถ้าเธอไม่มั่นใจ ฉันเองก็…”
ควินตันขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่สงบสติอารมณ์ลง
“ไม่ว่าเธอจะบอกว่าเขาเป็นคนพิเศษแค่ไหน เขาจะกล้าประกาศให้โลกรู้หรือว่าเขาคือเจ้าชายยอร์ก? เขาคงจะไม่…”
“ไม่ใช่ว่าเขาไม่กล้า แต่เขาไม่จำเป็นต้องทำ” ควีนนี่ตอบอย่างใจเย็น “นั่นเพราะความเย่อหยิ่งของเขา เขาจะไม่ประกาศมันให้โลกรู้จนกว่าเขาจะเอาทุกสิ่งทุกอย่างที่ถูกแย่งชิงไปจากเขากลับคืนมาได้เสียก่อนต่างหาก”
“พี่ชาย กลัวเหรอ?”
“ทำไมฉันต้องกลัวด้วย?”
ควินตันทำเหมือนไม่แยแสใด ๆ
“การที่เขามาที่บัควู้ดเป็นแผนของฉันอยู่แล้ว”
“นั่นมันกำลังหมายความว่าพี่กำลังกลัวอยู่!” ควีนนี่พูดกลับไป
“กลัวสิ่งที่ไม่สามารถคาดการณ์ได้ พี่กลัวว่าเขาจะเปลี่ยนไปมากเกินไป พี่เลยทำทุกอย่างเพื่อให้เขาแสดงตัวต่อหน้าเรา…”
“ฉันตื่นเต้นอดใจไม่ไหวกับสิ่งที่พี่ได้เตรียมให้พี่ใหญ่ของเรา”
ควินตันยิ้มเจ้าเล่ห์
“ทำไมต้องรีบร้อนด้วยล่ะ? เราควรเล่นเกมนี้ช้า ๆ ให้สิงโตออกล่าเหยื่ออย่างเต็มกำลังไปก่อน แต่ถ้าเขาผ่านด่านแรกไปไม่ได้ ฉันจะต้องทุ่มสุดตัวไปเพื่ออะไร?”
ควินตันหันหลังเดินจากไป
เมื่อไม่มีใครจับจ้องมองเขาอยู่ เขากำมืออย่างโกรธเกรี้ยว เล็บของเขาเกือบจะแทงทะลุผิวหนัง
‘ฉันเป็นคนลิขิตโชคชะตาของตัวเอง ฉัน ควินตัน ยอร์ก สามารถกอบกุมดวงอาทิตย์ไว้ได้ด้วยมือของฉันเอง’
ทว่าการต่อต้านคน ๆ นั้น… ควินตันกอาจเป็นหนึ่งในนายน้อยแห่งยอร์ก แต่เขากล้าคิดทดสอบชายคนนั้นเพียงเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น
ไอ้ขยะโสโครกลูกเขยกาฝากนั้นเคยเป็นสิ่งที่ควินตันกลัวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต
ควีนนี่จ้องไปที่เงาราง ๆ ของควินตัน แววตาของเธอเปลี่ยนไป
สายตาของเธอดูเย็นชาน่ากลัว
เพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น สีหน้าของควีนนี่ที่เย็นยะเยือกกลายเป็นสีแดงราวกับดอกกุหลาบ
เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อเรียกสติคืนกลับมา
หลังจากนั้นเธอก็หันหลังเดินจากไปเช่นกัน
คืนนี้เป็นงานเลี้ยงเพื่อชายคนนั้น และยังเป็นจุดเริ่มต้นของสงครามอีกด้วย
การนองเลือดเพื่ออำนาจเงินและการต่อสู้เพื่ออำนาจในตระกูล… เรื่องพวกนี้มันช่างน่ากลัวกว่าสงครามอื่น ๆ ที่ไร้ซึ่งขอบเขต
ในห้องโถงใหญ่บริเวณลานบ้าน ผู้เฒ่าของตระกูลคลาวน์ยกยิ้ม
“มิสซาเวียร์ ผมขอถามได้ไหมว่าเจ้าชายแห่งยอร์กจะมาถึงเมื่อไหร่?”