ตอนที่ 2064 อวิ่นรั่วสุ่ยและอู๋เหยียน (6)
“สุ่ยเอ๋อร์ ข้ามาบอกลาเจ้า อีกไม่นานข้าจะออกเดินทางไปกับญาติผู้พี่ของเจ้า”
อวิ๋นรั่วสุ่ยเม้มปากแน่น แล้วดวงตาสดใสของนางก็คล้ายมีเมฆหมอกบดบัง “ท่านพี่อู๋เหยียน ท่านจะกลับมาเมื่อไหร่เจ้าคะ”
“ข้าจะกลับมาให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้” อู๋เหยียนยื่นมือออกมาลูบศีรษะของเสี่ยวรั่วสุ่ยขณะที่เผยรอยยิ้มอ่อนโยน “รอข้าอยู่ที่นี่นะ”
เสี่ยวรั่วสุ่ยยิ้ม รอยยิ้มของนางสดใสมากราวกับดวงอาทิตย์ในหัวใจ
“ท่านพี่อู๋เหยียน ท่านต้องกลับมาเร็วๆ นะเจ้าคะ สุ่ยเอ๋อร์จะรอท่านอยู่ที่บ้าน”
เมื่อเห็นเด็กหญิงตัวน้อย อู๋เหยียนก็รู้สึกไม่อยากแยกจาก แต่เขาก็รู้ดีว่าไม่ว่าเขาจะไม่เต็มใจขนาดไหน เขาก็ต้องไป! ยิ่งไปกว่านั้นเขาต้องแข็งแกร่งขึ้น! มีแต่ต้องแข็งแกร่งให้พอเท่านั้น เขาถึงจะกลายเป็นเสาหลักในการสนับสนุนนาง!
อู๋เหยียนกดความรู้สึกไม่เต็มใจเอาไว้แล้วเดินออกมา เขาไม่ได้หันกลับไปมองอวิ๋นรั่วสุ่ยเพราะกลัวว่าถ้าเขาเห็นนางแล้ว เขาจะไม่อยากจากมา…
…
ขณะที่อู๋เหยียนไปบอกลาอวิ๋นรั่วสุ่ย อวิ๋นลั่วเฟิงก็กล่าวอำลากับตระกูลอวิ๋นเสร็จแล้ว นางก็เดินออกจากประตูจวนจวินท่ามกลางสายตาอาวรณ์ หลังจากก้าวออกมาแล้ว นางก็หันหลังไปมองตระกูลจวินจากนั้นเลื่อนสายตาไปยังครอบครัวของนางที่เดินตามออกมา นางถอนหายใจเบาๆ แล้วหันไปหาอวิ๋นเซียว “อวิ๋นเซียว พวกเราไปที่เมืองบูรพากันก่อนเถอะ”
“ได้สิ” พูดจบเขาก็โอบเอวอวิ๋นลั่วเฟิง แล้วไม่นานร่างของเขาก็กระโจนหายไปบนท้องฟ้า…
ภายในจวนเจ้าเมืองบูรพา
ตั้งแต่การจากไปของหงหลวน ทั่วทั้งจวนก็ถูกปกคลุมด้วยความโศกเศร้า ทุกคนต่างตกอยู่ในความเศร้าจนซึมเซากันไปหมด
แม้แต่ท้องถนนก็ไม่ได้อึกทึกเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ตอนนี้อวิ๋นลั่วเฟิงกำลังยืนอยู่ด้านนนอกจวนเจ้าเมือง เมื่อเห็นผ้าไหมสีขาวยังไม่ถูกถอดออก ดวงตาของนางก็ปรากฏความรู้สึกผิด
“ถ้าข้ากลับมาเร็วกว่านี้ บางที…หงหลวนคงไม่ตาย!”
สุดท้ายนางก็ยังมาช้าไป…
“อย่าโทษตัวเองเลย” อวิ๋นเซียวดึงอวิ๋นลั่วเฟิงเข้ามากอด “ถึงแม้ว่านางจะตายแล้ว แต่การจะฟื้นคืนชีพนางก็ไม่ใช่จะเป็นไปไม่ได้ไม่ใช่หรือ แทนที่ท่านจะโทษตัวเอง เหตุใดพวกเราไม่คิดหาวิธีช่วยนางล่ะ”
อวิ๋นลั่วเฟิงยิ้มบาง “ท่านพูดถูก ไม่ว่าเส้นทางในอนาคตจะยากลำบากสักแค่ไหน ข้าก็จะไม่มีวันยอมแพ้! โลกใบนี้จะขาดหงหลวนไม่ได้!”
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ อวิ๋นลั่วเฟิงก็ก้าวไปข้างหน้าแล้วเดินเข้าไปในสวนของจวนเจ้าเมืองบูรพา
เมื่อเห็นใบหน้าอวิ๋นลั่วเฟิงและอวิ๋นเซียว พวกเขาก็เหม่อลอยอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะรีบวิ่งไปรายงานหงหลิง ไม่นานหลงหลิงก็เดินช้าๆ ออกมาจากสวนด้านหน้าโดยมีผู้อาวุโสทั้งหลายของจวนเจ้าเมืองบูรพามาด้วย
ตอนแรกผู้อาวุโสเหล่านี้คัดค้านไม่ให้หงหลวนช่วยตระกูลอวิ๋นเพราะกลัวว่าต้องเจอกับวิกฤติแล้วโดนทำลายล้าง แต่ไม่คาดคิดว่าจะมียอดฝีมือทรงพลังที่สามารถกวาดล้างยอดฝีมือของตระกูลฉินได้อยู่ภายใต้อำนาจของอวิ๋นลั่วเฟิง
ยิ่งไปกว่านั้น…ยังมีอัสนีสวรรค์จำนวนมากอยู่เหนือตระกูลจวินที่ผ่าลงมาติดต่อกันถึงสามวันจนดึงดูดความสนใจคนทั่วทั้งแคว้น ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะไม่รู้เรื่องนี้
ตอนนี้ผู้อาวุโสทั้งหมดดีใจมาก ถ้าไม่ใช่เพราะความแน่วแน่ของหงหลวน พวกเขาก็อาจจะไปยั่วยุอวิ๋นลั่วเฟิงเหมือนกับเมืองทักษิณ
หงหลิงจะไม่รู้ความคิดของพวกเขาได้อย่างไร เขาเผลอยิ้มเยาะออกมา เขายังไม่ลืมว่าเมื่อตอนนั้นผู้อาวุโสพวกนี้คัดค้านหงหลวนที่ตั้งใจจะปกป้องตระกูลอวิ๋นหัวชนฝาขนาดไหน!
ตอนนี้เมื่อเห็นความแข็งแกร่งของอวิ๋นลั่วเฟิง พวกเขาทั้งหมดก็ต้องการจะประจบนางแทนแล้วงั้นหรือ สรุปก็คือไม่มีใครในจวนนี้ที่หัวใจแตกสลายเพราะการตายของหงหลวนนอกจากเขาแล้วใช่หรือไม่
ตอนที่ 2065 แผ่นดินเทพวิญญาณ (1)
เขาไม่คิดจะเหลือบสายตาไปมองผู้อาวุโสพวกนี้แล้วหันไปหาอวิ๋นลั่วเฟิง “แม่นางอวิ๋น มีเรื่องสำคัญอะไรหรือเจ้าถึงมาที่นี่ด้วยตัวเอง”
อวิ๋นลั่วเฟิงพยักหน้าแล้วสะบัดมือ จากนั้นผลไม้สีแดงชาดก็ปรากฏขึ้น
“สิ่งนี้คือ…” หงหลิงเหม่อมองอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามเมื่อไม่เข้าใจวัตถุประสงค์ของนาง
เมื่อนางเห็นสีหน้าสงสัยของเขา อวิ๋นลั่วเฟิงก็ยิ้ม “ท่านคงได้ยินเรื่องสายฟ้าที่ผ่าลงมาที่ตระกูลจวินเมื่อสองสามวันก่อนแล้วใช่หรือไม่”
ร่องรอยประหลาดใจพาดผ่านดวงตาของหงหลิงขณะที่มองรอยยิ้มของอวิ๋นลั่วเฟิงด้วยความตะลึง “เจ้าหมายถึงว่าพวกเขาผ่านด่านเป็นเซียนอาวุโสเพราะผลไม้นี้งั้นหรือ”
เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นในตระกูลจวิน เมื่อเขาได้ยินที่นางพูด เขาก็เชื่อมโยงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับของที่อยู่ในมือเขาทันที แล้วหัวใจของเขาสั่นสะท้าน
ผู้อาวุโสทุกคนจ้องผลเขฬะมังกรตาไม่กะพริบ พวกเขามีสีหน้าอยากกระหาย และบางคนยังอดกลืนน้ำลายไม่ได้แทบอยากกระโจนเข้าไปแล้วขโมยผลไม้มา
“ใช่แล้ว พวกเขาสามารถผ่านด่านได้ทั้งหมดก็เป็นเพราะผลเขฬะมังกรนี่แหละ ข้าเหลือไว้ให้ท่านสามผลและข้าก็มาที่นี่เพื่อนำมามอบให้ท่านโดยเฉพาะ”
หงหลิงเงียบ ผลลัพธ์ของผลเขฬะมังกรทำให้ผู้คนน้ำลายไหลแต่เทียบกับผลไม้นี้แล้ว เขาอยากได้บุตรสาวกลับมามากกว่า
“แม่นางอวิ๋น เจ้าบอกข้าได้หรือไม่ว่ามีวิธีฟื้นคืนชีพนางหรือไม่” ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหวังและอ้อนวอน เปี่ยมด้วยความรักของบิดา
อวิ๋นลั่วเฟิงมองสายตาขอร้องของหงหลิงแล้วก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “วิธีช่วยนางก็มีอยู่แต่ข้าไม่มั่นใจ…”
ดวงตาของหงหลิงเป็นประกาย ไม่ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงจะมั่นใจหรือไม่ คำพูดของนางก็ทำให้เขามีความหวัง
“ขอบคุณ” เสียงของหงหลิงสำลักไปด้วยอารมณ์และเมื่อเขาหยิบผลไม้ออกไปจากมือนางเพียงผลเดียว เขาก็พูดว่า “ข้าต้องการเพียงผลเดียวเท่านั้น เจ้าเอาที่เหลือกลับไปเถอะ เจ้าเก็บของล้ำค่าแบบนี้ไว้ให้คนข้างตัวเจ้าดีกว่า”
ถึงแม้ว่าอวิ๋นลั่วเฟิงจะตั้งใจให้ผลเขฬะมังกรแก่จวนเจ้าเมืองบูรพาสามผล หลังจากที่เจ้าเมืองเอาไปแล้วหนึ่งผล พวกเขาก็ต้องต่อสู้กันเพื่อให้ได้สิทธิในการครอบครองอีกสองผลที่เหลือ! แต่ว่าเจ้าเมืองกลับผลักไสสมบัติล้ำค่าแบบนี้งั้นหรือ เมื่อคิดถึงตรงนี้ พวกเขาทุกคนก็มองหงหลิงด้วยความเดือดดาล
หงหลิงสังเกตเห็นความไม่พอใจในหัวใจของผู้อาวุโสพวกนี้ แต่เขาก็ไม่สนใจแล้วผลักผลไม้กลับไปให้นาง
“แม่นางอวิ๋น ข้าขอบคุณเจ้ามากจริงๆ ถึงแม้ว่าเจ้าจะมอบความหวังริบหรี่ให้ข้า แต่ก็ทำให้ข้ามีเหตุผลที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ” หงหลิงหลับตาลงช้าๆ
ระหว่างช่วงที่หงหลวนจากไป บุรุษที่เคยเต็มไปด้วยความกล้าหาญก็ดูอายุมากขึ้นหลายปี และแม้แต่แผ่นหลังที่ตั้งตรงของเขาก็ค่อยๆ โค้งงอลง
สำหรับหงหลิงแล้ว จวนเจ้าเมืองบูรพาเป็นสถานที่ที่ครั้งหนึ่งเขาต้องปกป้องด้วยชีวิต! เพื่อจวนเจ้าเมืองบูรพา เขาสูญเสียสตรีที่เขารักและยังบังคับให้บุตรสาวที่รักของเขาต้องไปแต่งงานกับนายน้อยเมืองอุดร
ถ้าไม่ใช่เพราะอวิ๋นลั่วเฟิงปรากฏตัว ไม่แน่เขาอาจจะทำเรื่องที่ให้อภัยไม่ได้ลงไปก็ได้…แต่ว่าหลังจากที่หงหลวนทิ้งเขาไป เขาก็พลันเห็นแสงสว่าง
เมืองบูรพาอะไรกัน คนของส่วนรวมคืออะไร อะไรคือผู้มีอำนาจ ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าครอบครัวของเขา!
ถ้าหงหลวนกลับมาอยู่เคียงข้างเขา เขาก็ยินดีสละทั้งเมืองบูรพาเป็นการแลกเปลี่ยน!