บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 524
‘เขาชอบฉัน?’
เมเดลีนคิดว่ามันเป็นเหตุผลที่ไร้สาระ
แม้ว่าเขาจะบอกรักเธอเป็นบางครั้ง แต่ความทรมานที่เธอได้รับในอดีตอันมืดมนยังคงชัดเจนเสมอ
“ผมจะไปส่งคุณ” ทันใดนั้นเสียงของเจเรมี่ก็ดังขึ้น ทำให้เมเดลีนดึงสติตัวเองกลับมา
เธอมองชายที่อยู่ข้าง ๆ เธอด้วยความสงสัย
‘ไม่เอาน่า เอวลีน มอนต์โกเมอรี อย่าไปหลงกลผู้ชายคนนี้’
‘หากเขามีความรักให้เธอบ้าง เธอคงไม่รู้สึกถึงความเกลียดชังขนาดนี้’
เจเรมี่สังเกตเห็นว่าเมเดลีนกำลังมองมาที่เขาด้วยสายตาแปลก ๆ เขาได้แต่หวังว่าเธอจะหลงเหลือความผูกพันกับเขาบ้าง
น่าเสียดายที่มันเป็นเพียงเรื่องเพ้อฝัน
เมเดลีนโบกแท็กซี่ข้างทางและกลับไปตามลำพัง เขาเฝ้าดูเธอขึ้นแท็กซี่จากไปจนลับสายตาอย่างโดดเดี่ยว ก่อนที่เขาเองก็จากไปเช่นกัน
หลังจากเขาจากไปไม่นาน ร่างหนึ่งก็เข้ามาในบ้านพักคนชราอย่างลับ ๆ ล่อ ๆ
ใครบางคนเดินตรงไปที่แผนกต้อนรับและประกาศก้องว่า “ฉันคือเมเดลีน คอว์ฟอร์ด หลานสะใภ้ของคุณวิทแมน ฉันมีเรื่องสำคัญจะถามเขา”
…
หลังจากกลับถึงบ้าน คำพูดที่ผู้อาวุโสวิทแมนพูดยังคงก้องอยู่ในหัวของเธอ
หลังจากลงนามในใบหย่า เมเดลีนก็ไม่อยากเห็นเจเรมี่อีกเลย แต่วันนี้เธอกลับมาเจอเขาอีกครั้งเพื่อเข้าพบกับผู้อาวุโสวิทแมน
ตอนนี้เมเดลีนกำลังขับรถไปที่วิลล่าด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอไปที่นั่นเพื่อพบแจ็คสัน แต่กลับพบว่าวิลล่าถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิด
เธอรีบกดหมายเลขของเจเรมี่ ทันทีที่เขารับสาย เธอก็ถามเขาว่า “เจเรมี่ คุณอยู่ที่ไหน? แจ็คอยู่ที่ไหน? คุณพาแจ็คไปไหน?”
เจเรมี่ไม่ได้ตอบรับในทันที เขาค่อย ๆ เอ่ยปากและบอกว่า “เขาอยู่ที่นี่ ที่บ้านพ่อแม่ของฉัน”
“พ่อแม่คุณอยู่ที่ไหน?”
“ก็เธอจะพาแจ็คไปเร็ว ๆ นี้ แม้ว่าพ่อแม่ของฉันจะไม่มีคุณสมบัติการเป็นปู่กับย่าที่ดี แต่แจ็คก็ยังเป็นหลานชายของพวกเขา”
เมเดลีนเข้าใจสิ่งที่เขาพูด
เธอไม่ได้ขอให้เขาพาแจ็คกลับมาในทันที จากนั้นเธอจึงตอบรับอย่างเฉยเมยว่า “เดี๋ยวฉันจะขับรถไปที่นั่น คุณช่วยมาพบฉันที่ชั้นล่างที”
เมเดลีนขับรถออกไปหลังจากกดวางสาย
เธอจอดรถไว้นอกเขตที่อยู่อาศัย ขณะที่เธอกำลังจะโทรหาเจเรมี่หลังจากลงจากรถ จู่ ๆ ก็มีคนวิ่งเข้ามาหาเธอจากด้านหลัง ทำให้โทรศัพท์ของเธอตกลงกับพื้น
ตอนแรกเมเดลีนคิดว่าคน ๆ นั้นคงไม่ได้ระวังตัว แต่เมื่อเธอหันศีรษะกลับไปและเห็นใบหน้าที่เย่อหยิ่งของอีวอน เธอก็รับรู้ได้ว่านั่นเป็นความตั้งใจ
“ชิ ดูสิว่าใครมาที่นี่ สะใภ้ลูกพี่ลูกน้องที่ไร้หัวใจ และไร้มนุษยธรรมของฉันนั่นเอง” อีวอนพูดด้วยสายตาหยิ่งทะนง “เธอมาทำอะไรที่นี่? จะมาดูว่าลูกพี่ลูกน้องฉันอาการแย่ขนาดไหนเหรอ? บอกเลยว่าหยุดเพ้อเจ้อ! ตราบใดที่ฉันอยู่เคียงข้างเขา สักวันหนึ่งเขาจะต้องกลับมาเป็นคนเดิมอย่างแน่นอน!”
เมเดลีนไม่รู้ว่าอีวอนเอาความมั่นใจมากมายมาจากที่ไหน แต่เธอไม่อยากจะเสียเวลากับอีวอน ดังนั้นเธอจึงก้มลงหยิบโทรศัพท์ของเธอ
รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของอีวอน เธอยกเท้าขึ้นเตะร่างของเมเดลีน
เมเดลีนที่เห็นการกระทำของอีวอนผ่านกระจกรถ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างรวดเร็วแล้วรีบถอยไปอีกด้านหนึ่ง
อีวอนเหยียบลงไปบนอากาศอย่างแรง ทำให้เธอคะมำ “อ๊า!” เธอร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “เมเดลีน นังสารเลว กล้าดียัง…”
เธอตะเบงเสียงสาปส่ง แต่หลังจากด่าทอไปได้ครึ่งทาง เธอก็เริ่มตีหน้าเศร้า “วีล่า ถึงว่าเธอจะเกลียดคุณป้าที่คุณป้าเคยรังแกเธอ แต่เธอกับฉัน เราไม่มีความโกรธแค้น เธอมาตีฉันได้ยังไง? เธอผลักฉันลงไปกองที่พื้นอย่างไม่ใยดี”