“หรอค่ะ?!”
ได้ยินคำว่าแผนหยุดยาวหยูซานก็รู้สึกปีติยินดี อย่างกับตัวเองถูกหวย นั้นทำให้เธอพยักหน้ารัวๆ
“แน่นอน!อย่างไงๆ เราก็ไม่ได้พักมานานแล้ว ถ้าทุกอย่างเป็นไปได้อย่างราบลื่น เราก็จะใช้เวลที่เหลือไปกับการพักผ่อน!”
หลินเฉิงยืนขึ้นหลังจากสวมรองเท้าแล้วและยิ้มให้กับหยูซาน“ยังไงซะตอนนี้เราก็ต้องทุ่มสุดตัวให้กับแผนของเราในวันนี้ก่อน ห้ามพลาดเป็นอันขาดเลยนะ!”
หลังจากนั้นเขาก็ดูเวลาเขาหยุดพูดไร้สาระแล้วเปิดประตูออกไปอย่างรีบร้อน
… เมื่อมาถึงศูนย์ทดสอบหลินเฉิงก็มองไปยังผู้คนที่สันจรไปมา ก่อนที่จะขมวดคิ้ว เขาส่ายหน้าไล่ความสงสัยออกไป พร้อมกับเดินเข้าไปในตึก
“สวัสดีมีอะไรให้ฉันช่วยไหม?”
เมื่อมาถึงห้องทดสอบที่ชั้น10 หลินเฉิงก็พลักประตูกระจกเข้าไป เซี่ยวหงที่อยู่ในห้องรับรองก็ทักขึ้นมาทันที ในขณะที่กำลังแคะเล็บอยู่
เธอขมวดคิ้วทันทีที่เห็นหน้าหลินเฉิงแต่ก็ยังคงรักษาความสุภาพไว้
“ฉันจะไป…”
เห็นผู้หญิงคนนี้เหมือนจะลืมเขาไปแล้วหลินเฉิงก็ได้แต่ตามน้ำไป “ฉันมาหาผู้เฒ่าเหลียง! เหลาเหลียง? เอาเถอะจะเรียกว่าอะไรก็ช่าง พอดีฉันมีธุระกับเขาหนะ!”
“อ…โอเคค่ะ!”
เห็นเหตุผลในการมาของเขาฟังดูไม่ธรรมดาเอามากๆเธอก็สงสัยและลังเลอยู่สักพัก ก่อนที่จับยกหูขึ้นมาติดต่อ
“ผู้เฒ่าเหลียงเซี่ยวหงจากห้องรับรองค่ะ คุณหลินเฉิงบอกว่ามีนัดกับผู้เฒ่าค่ะ ผู้เฒ่าว่า….”
ขณะที่รอรับสายเธอก็มองมายังหลินเฉิงอีกครั้งตอนที่เธอกำลังคุยกับปลายสาย ปลายสายก็รีบพูดขึ้นมาขัดก่อนเลย
“ให้เขาเข้ามาแล้วช่วยยกเลิกนัดวันนี้ทั้งหมดก่อนเลยนะ บอกว่าฉันป่วยก็ได้!”
เสียงของเขาดังมากหลินเฉิงที่ยืนอยู่ห่างออกไปก็ยังได้ยิน เธอวางสายอย่างนอบน้อมก่อนที่จะหันมาหาหลินเฉิง “ต้องขอโทษที่ให้รอนะค่ะ เชิญเข้าไปได้เนค่ะ!”
“อ่าขอบใจมาก”
เห็นสีหน้าของเซี่ยวหงหลินเฉิงก็อดขำอยู่ในใจไม่ได้ เขาเปิดประตูเข้าไปทันที
“ให้ตายสิในที่สุดก็ยอมมาแล้วสินะ?”
หลังจากที่เขาไปหลินเฉิงก็ควรที่จะเห็นคนที่กำลังรอรับการทดสอบอยู่เต็มไปหมดแต่มันกลับว่างเปล่า มีแต่ผู้เฒ่ากำลังสูบไปพ์อยู่บนเก้าอี้บัลลัง
“ยอมหรอ?ไม่ขนาดนั้นมั้ง?”
หลินเฉิงมีเป้าหมายที่ชัดเจนอยู่แล้วแต่ก็ยังอยากจะคุยกันก่อน
“ฮึ่ม!”
เห็นหลินเฉิงยังคงวางมาดตาเฒ่าก็พูดขึ้นมาว่า “วันนี้ไม่ใช่วันหยุดของกองพันที่หนึ่งสักหน่อย ถ้าเธอาหาปลาจริงๆ คงมาผิดที่แล้วหละ อย่างคิดนะว่าฉันไม่รู้ว่านายมาทำไม”
“เห้น้อยๆ หน่อย”
ผู้เฒ่าพูดถูกแล้วผมมาเพื่อหาคำตอบ…”
เห็นคนที่หายไปเขาก็ถามขึ้นมาทันที “ฉีเซี่ยวฮันหละ? เธอไปไหน ผมมีอะไรที่ต้องถามเธออยู่”
“นายจะทำอะไรกับเธอหละ?”
ตาเฒ่าเหลียงขมวดคิ้ว“ฉันจะบอกนายให้ แม้ว่าเธอจะเป็นผู้ใหญ่มากแล้วในระดับนึง แต่ก็ยังไกลจากฉันกับนายมาก อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่านายคิดอะไรอยู่ บอกฉันมาเถอว่านายมาที่นี่เพราะเรื่องอะไรกันแน่”
“จะมากไปหน่อยไหม?”
เห็นหลินเฉิงไม่พอใจนัก“ผมได้ติดต่อกับเธอไปบ้างแล้ว ผมไม่เกินเลยกับเธอเลยสักนิด! ชื่อของขบวนการดาบแห่งเหม่ยซู ดาบรัตติการนั้นเธอพูดออกมาเอง”
“ไม่ว่าอย่างไรคุณก็แค่แค่อารมณ์เสียเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นเท่านั้น!”
เห็นการตีความแบบนั้นเหลียงก็ยังไม่อยากที่จะยอมรับความผิดพลาด
“จะว่างั้นก็ได้”
เห็นชายแก่เริ่มพาลไปทั่วหลินเฉิงก็ส่ายห้นาอย่างช่วยไม่ได้ “แน่นอนว่าวันนี้ผมไม่ได้มาเพื่อเถียงกับผู้เฒ่า…”
เห็นหลินเฉิงเริ่มเข้าประเด็นเขาก็เริ่มยิ้ม ก่อนที่จะไอออกมาสองสามครั้ง ตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้วอย่าจะพูดอะไรก็พูด! แต่หลังจากทุกอย่างจบแล้วจะว่าไงก็ว่าตามกัน“ “ตอนนี้ยังไม่สายไปช่างเรื่องนั้นก่อน!”
เห็นหลินเฉิงยังคงส่ายหน้าก่อนที่จะพูดออกมา “ผมอยากจะพูดเรื่องของฉางเหวินฉวน!”
“ฉาง…เดี๋ยวนะ!”
ได้ยินหลินเฉิงพูดถึงชายคนนั้นเขาก็ทำตัวไม่ถูก เขาลุกขึ้นทันที ก่อนที่จะถามไปตรงๆ !
“ฉันได้ยินมาว่าเขาถูกลอบจู่โจมสินะเมื่อวาน?”
“อืม…”
เขาไม่รู้ว่าทำไมผู้เฒ่าถึงถามออกมาแบบนั้นอย่างไรก็ตามผู้เฒ่าก็พยักหน้าให้ก่อนที่จะอธิบายให้ฟังว่า “เพราะว่ามันเป็นแบบนั้น ตอนนี้ระดับเตือนภัยก็ถูกเพิ่มไปอีก 3 ระดับ นายรู้รึเปล่า”
“ไม่นะ?ผมพึ่งจะได้ยินจากปากผู้เฒ่านี่แหละ!”
———————–SC: บทที่ 400 ห้องย้อนยุค