อัจฉริยะแพทย์สาว ข้ามภพรักอ๋องเทพสงคราม บทที่397 ข้าจะพิสูจน์ให้เจ้าดูเอง
พึ่บ……
ทั้งสองอึ้ง มองดูตำรากามสูตรที่พวกเขากำลังแย่งกันอย่างตกตะลึง
นานมาก กู้ชูหน่วนกลืนน้ำลายเอือกๆ แล้วพูดอย่างตะลึงว่า “เจ้าดูตำราสามีภรรยาคู่หยินหยางก็ช่างเถอะ ยังดูตำรากามสูตรด้วยเหรอ ให้ตายสิ……ท่านอ๋อง ดูไม่ออกเลยนะเนี้ย รสนิยมสูงเหมือนกันนะเรา”
เย่จิ่งหานอยากจะบ้าตาย
เขาสาบาน
เขาไม่เคยดูตำรากามสูตรนี้สักหน้าเลย หน้าที่เปิดตอนนี้คือตอนที่แย่งตำรากามสูตรกับกู้ชูหน่วนแล้วไม่ตั้งใจเปิดออก และนี่ก็เป็นหน้าแรกที่เขาเห็นด้วย
เป็นฝีมือของซูมู่คนเดียวเลย
ซูมู่บอกว่าเขากลัวถูกกู้ชูหน่วนรุกครั้งหนึ่งแล้ว ตั้งแต่นี้ไปก็จะไม่รู้สึกกับผู้หญิงอื่นอีก กลัวว่าเขาจะลืมเพศสภาพตัวเอง ไม่รู้ว่าชายต้องรุกหญิงยังไง
ดังนั้นเลยเอาตำรากามสูตรให้กับเขา
ตอนที่เห็นตำรานี้ครั้งแรก เขาก็อยากโยนทิ้งแล้ว
บังเอิญมีข่าวของกู้ชูหน่วนพอดี เขารีบออกไปหากู้ชูหน่วน เลยยัดตำรากามสูตรไว้ใต้หมอน
แต่เขาไม่คิดเลยว่า กู้ชูหน่วนจะมาค้นใต้หมอนของเขา แล้วเจอตำรากามสูตรเล่มนี้เข้า
บนโลกนี้ยังมีเรื่องที่น่าขายหน้าขนาดนี้อีกไหม
เย่จิ่งหานหน้าแดงระเรื่อ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “พูดบ้าอะไรกัน ข้าจะดูของแบบนี้ได้ยังไง”
“เจ้าไม่ดู แล้วทำไมมันถึงอยู่ใต้หมอนเจ้าได้? เจ้าคงไม่ได้เปิดดูทุกคืนหรอกนะ ก็ไม่แปลก ผู้ชายต่างก็มีความคิดด้านนี้อยู่แล้ว ก็เป็นปกติ วางใจได้ ข้างไม่เยาะเย้ยเจ้าหรอก”
กู้ชูหน่วนว่าแล้วก็แย่งตำรากามสูตรไป นางเปิดดูอย่างสนอกสนใจ นางดูจะสนใจตำรากามสูตรมาก
เย่จิ่งหานหน้าบึ้งตึง แย่งตำรากามสูตรกลับไปอีกครั้ง แล้วด่าว่า “เจ้าเป็นผู้หญิงจะดูตำรากามสูตรทำไม ไม่มียางอายเลยหรือไง?”
“เหอะ ห้ามคนอื่น แต่ตัวเองกลับทำได้เหรอ? เจ้าดูได้ ข้าดูไม่ได้หรือไง”
กู้ชูหน่วนเขย่งปลายเท้า อยากแย่งกลับมาอีกครั้ง
แต่เย่จิ่งหานสูงเกินไป เขาชูตำรากามสูตรสูงจนกู้ชูหน่วนไม่อาจเอื้อมถึง
เย่จิ่งหานโกรธ รวบรวมกำลังภายในไปยังฝ่ามือ สร้างก้อนไฟขึ้นมา แล้วเผ่าตำรากามสูตรเป็นจุณ
“เป็นถึงพระชายาหาน เจ้าไม่อาย ข้ายังรู้สึกอายแทน”
“เย่จิ่งหาน เจ้าบ้าไปแล้วหรือไง ป่วยก็รีบไปรักษาสิ สมองโดนม้าเตะมาหรือไง ก็แค่ตำรากามสูตรเล่มเดียว จำเป็นต้องโมโหขนากนี้ไหม?”
พรึ่บ……
อุณหภูมิภายในห้องลดลงจนเหลือศูนย์องศา
ใบหน้าของเย่จิ่งหานลุกเป็นไฟ เหมือนความอดทนของเขาถึงขีดสุดแล้ว พร้อมที่จะระเบิดออกมาได้ตลอดเวลา
กู้ชูหน่วนถอยหลังไปสองสามก้าว หุบปากไม่กล้าถอนหงอกบนหัวเสือ
“ได้ เจ้าดูไปเถอะ ดูให้ดีล่ะ เรียนรู้กระบวนท่าในนั้นให้เยอะๆ ข้าไม่แย่งกับเจ้าแล้วก็ได้”
“ข้าบอกแล้วไง ข้าไม่เคยดูหนังสือพวกนี้” เย่จิ่งหานกัดฟันกรอด อธิบายอีกครั้ง
แต่เขารู้สึกว่า เขาไม่อธิบายยังดี พออธิบายแล้วก็เหมือนกับแก้ตัว
“ใช่ๆๆ เจ้าไม่ดูหนังสือพวกนี้ แต่ท่านอ๋อง ท่านจะอาบน้ำอีกรอบไหม? ข้ายังได้กลิ่นบนตัวท่านอยู่เลย”
กู้ชูหน่วนไม่อยากเถียงกับเขาอีก แค่อยากไล่เขาไปอีกครั้ง
เย่จิ่งหานดมกลิ่นตัวของตัวเอง
ยังมีกลิ่นอีกเหรอ?
ทำไมเขาถึงไม่ได้กลิ่นล่ะ?
เขาอาบน้ำตั้งสามรอบเชียวนะ
ถ้าอาบต่อไป หนังของเขาคงได้ถลอกแน่
“กู้ชูหน่วน เจ้าแกล้งข้าหรือไง?”
“ฟ้าสวรรค์เป็นใจ ข้าจะกล้าแกล้งเจ้าได้ยังไง ข้านับถือและเคารพเจ้ามากกว่า ถ้าเจ้าไม่อยากอาบน้ำก็ไม่เป็นไร ข้าช่วยเจ้าเทน้ำทิ้งแล้วกัน”
“เจ้ากำลังตั้งครรภ์ งานหนักๆพวกนี้เจ้าไม่ต้องทำก็ได้”
“ได้รับใช้ท่านเป็นเกียรติของข้า ท่านแก่แล้วไม่ต้องเกรงใจหรอก”
“ข้ายังไม่แก่”
กู้ชูหน่วนมองไปยังหว่างขาของเขา แล้วทำเสียงจิ๊ๆ “แก่ไม่แก่ เรื่องนี้พูดยากเหมือนกันนะ”
เย่จิ่งหานเส้นเลือดปูดนูน “ในเมื่อเจ้าสงสัยขนาดนั้น งั้นเราลองดูดีไหม ข้าจะพิสูจน์ให้เจ้าดูเอง”