คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 608
แอ๊บบี้พยักหน้าและจ้องมองไปที่ตระกูลลินดันอย่างเย็นชา “ใครคืนคนที่ซัดหน้าเขา? โผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้”
“ฉันเองที่ซัดหน้าเขา”
น้ำเสียงเย็นชาก็ดังขึ้นมาก่อนที่พวกเขาจะเห็นว่าแดร์ริลปรากฏตัวออกมาจากห้องทางเดิน
เชลลียืนอยู่ข้างเขา ทั้งคู่สนทนากันถึงสภาพอาการของลิลี่ในห้องสำนักงานผู้อำนวยการในตอนที่พวกเขาได้ยินเสียงโวกเวกโวยวายจากด้านนอก
เมื่อแอ๊บบี้เห็นว่าเป็นแดร์ริล เธอก็ตกตะลึงและตื่นเต้น
แอ๊บบี้ต้องการที่จะพบกับแดร์ริลอีกครั้งนับตั้งแต่ที่เขาได้มอบเม็ดยาเทวะให้กับเธอ เธออยากจะเป็นลูกศิษย์เขา แต่แดร์ริลได้ปฏิเสธที่จะยอมรับเธอ
แม่ชีแห่งโชคชะตาได้ทำร้ายแดร์ริลจนได้รับบาดเจ็บแสนสาหัส เธอคิดไปว่าคงจะไม่มีโอกาสได้พบกับเขาอีกแล้ว แต่ในเมื่อตอนนี้เธอได้มาพบกับแดร์ริล เธอก็อยากที่จะพยายามสุดความสามารถของเธอเพื่อที่จะให้เขายอมรับเป็นลูกศิษย์!
คุณย่าลินดันรีบเดินเข้าไปหาเธอพร้อมกับไม้ค้ำยันและกล่าว “มิสกาย มันคือฝีมือของแดร์ริล เขาเป็นคนทำ เขาไม่ได้มีส่วนเกี่ยวของอะไรกับตระกูลของฉัน”
วิลเลียมและคนอื่น ๆ ต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วย
“ใช่ มันไม่ใช่ฝีมือของพวกเรา แดร์ริลต่างหากที่เป็นคนซัดหน้าดอน”
“คุณอยากจะทำอะไรกับไอ้ลูกเขยบ้านคนอื่นคนนี้ก็เชิญได้เลยตามสบาย เราจะไม่ห้ามคุณ”
ตระกูลลินดันปฏิเสธความสัมพันธ์ที่มีกับแดร์ริลในทันที
ไอ้คนไร้ประโยชน์กำลังตกอยู่ในปัญหาอีกแล้ว ทำไมตระกูลลินดันถึงอยากจะไปมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อลิลี่เองก็ยังจดจำเขาไม่ได้ด้วยซ้ำ?
เชลลีนั้นเป็นกังวลเธอกระตุกเสื้อแดร์ริลและกล่าวเบา ๆ “แดร์ริล นายควรกลับไปก่อน”
พวกเขามีมากกว่าตั้งยี่สิบคน แดร์ริลจะเอาชนะพวกเขาได้อย่างไร?
เชลลีถึงกับหมดคำพูด ตระกูลลินดันนั้นไร้หัวใจเกินไปที่พวกเขาตัดขาดความสัมพันธ์กับแดร์ริลในทันที
วิลเลียมกรอกสายตามองไปที่เชลลีและกล่าว “ท่านผู้อำนวยการเชลลี คุณไม่ควรจะมายุ่งกับเรื่องนี้”
แดร์ริลสมควรที่ต้องถูกสั่งสอนเพราะว่าเขาคือคนที่ทำร้ายดอน เขาสมควรตาย! ถ้าหากแดร์ริลไม่ได้อยู่ที่นี่ ดอนคงจะกล่าวโทษตระกูลลินดัน
“คนนี้ไง!” ดอนชี้ไปที่แดร์ริลอย่างเกรี้ยวกราดและกล่าว “พี่แอ๊บบี้ ฉันอยากให้เขานั่งรถเข็นไปตลอดชีวิต!”
ดอนโวยวาย ดวงตาของเขาเป็นสีแดงเถือก
“เขาคือคนที่ซัดนายงั้นเหรอ?” ในที่สุดแอ๊บบี้ก็รวบรวมสติของเธอกลับมา
ดอนพยักหน้า “ใช่แล้ว เขาไงล่ะ เขาคือคนที่ต่อยฉัน!”
“ฉันช่วยนายเรื่องนี้ไม่ได้” แอ๊บบี้กล่าวอย่างเย็นชา จากนั้นเธอก็เดินไปหาเขาด้วยความตื่นเต้นและจับแขนของแดร์ริล เธอยิ้มและทักทาย “ท่านอาจารย์!”
อะไร?
ทุกคนต่างตกตะลึง พวกเขาไม่สามารถจะทำใจเชื่อได้กับสิ่งที่พวกเขาได้ยิน
มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมแอ๊บบี้ถึงเรียกแดร์ริลว่าอาจารย์?
ทั้งชั้นก็เงียบสงัดในทันที
เชลลีเองก็ตำตะลึง เธอมองไปที่แดร์ริลและสงสัยเกี่ยวกับเบื้องหลังอันลึกลับของเขา
แดร์ริลมองไปที่แอ๊บบี้และกล่าวตอบ “ฉันบอกเธอไว้ว่ายังไง? เธอจะมาเรียกฉันว่าท่านอาจารย์ไม่ได้ เพราะฉันยังไม่ได้รับเธอเป็นลูกศิษย์”
แอ๊บบี้ต้องการที่จะเรียนรู้วิธีการกลั่นโอสถอย่างสิ้นหวัง เธอขบริมฝีปากขณะแกว่งไกวแขนของแดร์ริล “ท่านอาจารย์ ได้โปรดยอมรับฉันในฐานะลูกศิษย์ด้วย ขอร้อง…”
ว้าว!
อันธพาลที่พร้อมกับแอ๊บบี้ต่างก็ประหลาดใจเช่นเดียวกัน พวกเขาไม่เข้าใจ แอ๊บบี้มีบุคคลิกที่แข็งกร้าวและดุดันมาโดยตลอด ทุกคนในเมืองตงไห่ต่างเคารพนับถือเธอ พวกเขาไม่เคยเห็นเธอในลักษณะที่อ่อนโยนเยี่ยงนี้มาก่อน เธอดูน่ารักน่าชังเป็นอย่างมาก
พวกเขาทุกคนต่างไม่กล้าที่จะสบสายตามองดูเรื่องราวต่อไป