บัญชามังกรเดือด บทที่ 524 ยาแรง
หลังจากได้ยินคำพูดของฉินเทียน จี้ซิงตะลึงสักพัก สีหน้าเปลี่ยนอย่างมาก
“คุณหมายความว่า ต่อให้คุณไม่ฆ่าผม อีกฝ่ายก็จะคิดหาวิธีอย่างเต็มที่ที่จะฆ่าผม หลังจากนั้นใส่ร้ายป้ายสีคุณ”
“ถึงเวลานั้น ตระกูลจี้ของพวกเรากับคุณ ก็จะกลายเป็นศัตรูที่ไม่รู้จบ!”
ฉินเทียนพยักหน้า : “ใช่แล้ว”
“ดังนั้น คุณคิดดีหรือยังว่าจะตายยังไง?”
จี้ซิงพูดไม่ออก จู่ๆเขาก็พบว่า เรื่องต่างๆร้ายแรงและซับซ้อนกว่าที่เขาจินตนาการเอาไว้
ตั้งแต่วินาทีที่เขาก้าวเท้าเข้าสู่เมืองจิ่นหู ก็เดินเข้าไปในร่างเหของอีกฝ่ายแล้ว
อีกฝ่ายไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะสามารถฆ่าฉินเทียนได้
และไม่ได้คาดหวังว่า ฉินเทียนจะสามารถฆ่าเขาโดยตรง
สิ่งเหล่านี้ล้วนไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไปแล้ว
ตามสคริปต์ของอีกฝ่าย เขาควรจะจากไปอย่างบาดเจ็บสาหัส ถูกลอบสังหารระหว่างทาง หลังจากนั้น “เสียชีวิตด้วยน้ำมือของฉินเทียน”
เขามองออกไปนอกหน้าต่างหนึ่งที ท้องฟ้ามืดมิด
ราวกับว่าเขามองเห็นฉากราตรีอันไกลโพ้น นักฆ่าที่ซุ่มโจมตีอยู่กำลังแยกเขี้ยว
เขาไม่กลัวตาย
แต่ว่าการตายแบบนี้ มันรู้สึกหดหู่ใจเกินไปหรือเปล่า?
นี่ไม่ใช่ว่าพาทั้งตระกูลมาลงหลุมด้วยกันเหรอ!
อึ้งอยู่เป็นเวลานาน เขาค่อยพูดด้วยความอึดอัด : “แล้วตอนนี้ควรจะทำยังไง?”
ฉินเทียนดื่มชาอย่างสบายๆ : “โอกาสเดียวของคุณที่จะอยู่รอดในขณะนี้ ก็คือปกป้องตระกูลจี้ของคุณทั้งหมด วิธีเดียวที่จะไม่มีส่วนร่วมในการต่อสู้ครั้งนี้”
“นั่นก็คือ…..”
“ให้ผมฆ่าคุณ”
ระหว่างที่ฉินเทียนพูด โจมตีอย่างกะทันหัน หนึ่งฝ่ามือโจมตีไปที่หน้าอกของจี้ซิง
จี้ซิงไม่ทันตั้งตัว ไม่มีเวลาให้หลบหลีกเลยด้วยซ้ำ กรีดร้องหนึ่งที กระอักเลือดออกมา ร่างกายก็ลอยขึ้นเช่นกัน
ตุบหนึ่งที ชนกับกระจกนิรภัยที่อยู่ตรงระเบียงอย่างแรง บินออกไปข้างนอก
ทุกคนที่อยู่ข้างนอก กำลังรอด้วยสภาพจิตใจที่แตกต่างกัน
หยางหยวนชิ่ง เฉินเถิง หลินตงและเหยียนซิว แน่นอนว่าหวังว่า จี้ซิงและฉินเทียนต่อสู้กัน เป็นการดีที่สุดคือการฆ่าฉินเทียน
ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ให้ฉินเทีนยฆ่าจี้ซิงทิ้งสะ
ด้วยประการนี้ ตระกูลจี้จะใช้ความสามารถทั้งหมด มาต่อกรฉินเทียน ถึงเวลานั้น ฉินเทียนจะยิ่งแย่ลงอย่างแน่นอน
หม่าจั๋วชุนโกรธบนพื้นผิว ภายในใจกลับแอบมีความหวังอย่างลับๆ ฉินเทียนต้องฆ่าจี้ซิงอย่างแน่นอน
หลังจากนั้น ดีที่สุดคือสามารถทำลายตระกูลจี้ ถึงเวลานั้น ทั่วทั้งเจ็ดเมืองทางใต้ ก็ไม่มีใครสามารถเป็นศัตรูกับฉินเทียนได้อีกแล้ว
ฉินเทียนกลายเป็นเจ้าแห่งวงการของเจ็ดเมืองทางใต้ พันธมิตรอย่างเขาคนนี้ ก็จะส่องประกายตามเช่นกัน
หลินหลงกลับเต็มไปด้วยความกังวล เธอไม่คาดหวังให้ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งได้รับบาดเจ็บ
หวังว่าทั้งสองคนจะสามารถหารือและอธิบาย ชี้แจงความเข้าใจผิด จากศัตรูกลายเป็นเพื่อน จับมือกันแล้วรับมือกับมือมืดที่แท้จริง
หวังเยว่ หวงพานและจี้ตู อารมณ์ของยอดฝีมือของตระกูลจี้ทั้งสามคน ยิ่งไม่ต้องพูดถึง
แน่นอนว่าเป็นการฆ่าฉินเทียน!
ถึงเวลานั้น ชื่อเสียงของตระกูลจี้ จะเด่นยิ่งขึ้นในเจ็ดเมืองทางใต้
ไม่ว่าอะไรก็ตาม พวกเขาเชื่อว่า ฉินเทียนไม่กล้าทำร้ายจี้ซิงอย่างแน่นอน
แต่ว่า ทำไมหลังจากที่จี้ซิงเข้าไป เงียบไม่มีข่าวคราวใดๆเลย?
ช่วงเวลาที่ทุกคนต่างรู้สึกกังวล จู่ๆก็มีเสียงดังปังหนึ่งที กระจกชั้นสามถูกชนจนแตก พร้อมกับเสียงกรีดร้อง มีคนหนึ่งบินออกมา
ทุกคนต่างตกตะลึง เงยหน้ามอง
“คุณชาย!”
ตอนที่มองเห็นคนที่บินออกมาเป็นจี้ซิง หวังเยว่ราวกับว่าถูกฟ้าผ่า ดวงตามืดมน เกือบจะหมดสติ
ไม่เสียแรงที่เป็นดวงอาทิตย์ดวงจันทร์ของตระกูลจี้ เขาตอบสนองกลับมา ตะโกนแล้วพุ่งออกไป อุ้มจี้ซิงเอาไว้ในอ้อมแขน
“คุณชาย เป็นยังไงบ้าง?”
จี้ซิงมองหวังเยว่หนึ่งที ใช้มือบีบมือของเขา กระอักเลือดออกมาเต็มปาก พูดเสียงดัง : “อาหวัง รีบกลับบ้าน!”
พูดจบ ก็หมดสติไปเลย
ทุกคนตะลึงอยู่กับที่
หวงพานและจี้ตูดวงตาแดงทันที
“ฉินเทียนเลวระยำหมา กล้าทำร้ายคุณชาย สู้กับเขาอย่างสุดชีวิตเลย!”
ทั้งสองคนเป็นเหมือนสิงโตที่บ้าคลั่ง เตรียมจะพุ่งเข้าไป
หวังเยว่ยังตอบสนองกลับมาไม่ได้เล็กน้อย เพียงแต่ สัมผัสได้ถึงมือของตัวเอง ถูกจี้ซิงบีบอีกครั้ง
จิตใจที่สับสนของเขา ราวกับถูกสายฟ้าผ่าออกจากกัน
“อย่าวู่วาม!”
“คุณชายได้รับบาดเจ็บสาหัส รีบถอย!”
ระหว่างที่พูด อุ้มจี้ซิง พุ่งไปทางรถที่อยู่ระยะไกล
หวงพานและจี้ตูต่างตกตะลึงสักพัก จ้องมองหม่าหงเทาและคนอื่นๆที่ขัดขวางอย่างไม่พอใจ กัดฟันแล้ววิ่งตามหวังเยว่
ทั้งสามคนคุ้มกันจี้ซิง ถอยกลับอย่างรวดเร็ว
“เป็นไปได้ยังไง?”
“นี่มันเป็นไปไม่ได้!”
หลังจากที่หลิวชิงเหยาเห็นร่างกายครึ่งหนึ่งของจี้ซิงเปื้อนเลือดสีแดง ก็ตกตะลึงอยู่กับที่ เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง ยากที่จะเชื่อ
“จี้ซิง รอฉันด้วย!”
เมื่อเห็นว่ารถกำลังจะสตาร์ท เธอร้องไห้ออกมา พุ่งออกไป จากนั้นขึ้นรถ
แลนด์โรเวอร์สตาร์ทอย่างรวดเร็ว ส่งเสียงคำรามแล้วหายไปต่อหน้าทุกคน
จนกระทั่งมองไม่เห็นแล้ว ที่เกิดเหตุเงียบ ทุกคนยังตอบสนองกลับมาไม่ได้เล็กน้อย
นี่……ฉินเทียนลงมือกับคุณชายน้อยของตระกูลจี้จริงๆเหรอ?
อาการบาดเจ็บของจี้ซิงมองดูแล้ว ไม่ตายก็ต้องตายไปครึ่งชีวิตแล้ว!
ไม่เพียงเท่านั้น พวกเขาทั้งหมดรู้สึกได้ถึงความเยือกเย็น
ปีศาจฉิน!
พวกเขามองไปที่หน้าต่างที่แตกบนชั้นสาม ราวกับมีดวงตาปีศาจคู่หนึ่งกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ ตะโกนเสียงดัง รีบหนีไป
“ประธานหลิน ให้ผมไปเถอะ!”
“ผมจะสู้กับคนแซ่นฉินอย่างสุดชีวิตเลย!”
สองเสือของเป่ยเจียง เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
หลินหลงส่ายหน้า เธอเช็ดน้ำตาหนึ่งที เดินไปด้านข้าง โทรศัพท์หนึ่งสาย
“ฉินเทียน จะทำแบบนี้จริงๆเหรอ?” เธอถามอย่างเศร้าใจ
อันที่จริง ฉินเทียนนั่งอยู่หลังมุ้งลวดบนชั้นสาม การกระทำทั้งหมด ล้วนแล้วเห็นอยู่ในสายตา
ถือโทรศัพท์ ฟังคำถามที่โศกเศร้าของหลินหลง มองไปที่ร่างที่โดดเดี่ยวและซีดเซียวของเธอ ฉินเทียนทนไม่ได้จริงๆ
แต่ว่า เรื่องถึงขั้นนี้แล้ว สามารถทำได้แค่แบบนี้
เขาถอนหายใจหนึ่งที พูดเสียงต่ำ : “คุณป้าหลิน ผมก็ทำโดยไม่สมัครใจเหมือนกัน”
“ที่นี่ไม่ปลอดภัย พวกคุณกลับเป่ยเจียงเถอะ”
ในที่สุดหลินหลงก็มองไปที่หน้าต่างบนชั้นสามด้วยสายตาที่สับสน และพูด : “กลับเป่ยเจียง!”
หลังจากพวกเขาจากไป หม่าหงเทาและคนอื่นๆมั่นใจว่าไม่มีศัตรูแล้ว ค่อยกลับเข้าไปในโรงแรม
“พี่เทียน ควรจะเรียกพี่น้องฉานเจี้ยนและหวูฉางมาแล้วใช่ไหม?”
คนที่เหลือ ต่างก็เต็มไปด้วยความกังวลเช่นกัน
เพราะว่าพวกเขารู้ดี ฉินเทียนโจมตีจี้ซิงจนได้รับบาดเจ็บสาหัส ตระกูลจี้จะยกทัพมาในไม่ช้า
ฉินเทียนพูดด้วยรอยยิ้ม : “ไม่ต้อง”
“ทำตามแผนเดิม เก็บตัวต่อไปเลย”
……
ตระกูลลิ
ลิเหลียงได้รับรายงานทันที
“คุณชาย ไม่ทราบว่าจี้ซิงตายหรือไม่ พวกเราต้องไปลอบสังหารระหว่างทางไหม กำจัดต้นตอของภัยพิบัติ?” ถงเหรินขอคำแนะนำ
ลิเหลียงยิ้มอย่างเย็นชาและพูด : “ตามรายงานของสายลับที่อยู่ในที่เกิดเหตุ จี้ซิงถูกฉินเทียนโจมตีจนได้รับบาดเจ็บสาหัส ไม่ตายก็เหลือเพียงครึ่งชีวิต ไม่ต้องกังวลอีกต่อไป”
“ยิ่งกว่านั้น ให้เขาเหลือครึ่งชีวิตกลับไป พูดถึงความโหดร้ายของฉินเทียน ตระกูลจี้จะต้องบ้าคลั่งยิ่งกว่าเดิม”
“คิดไม่ถึงเลยว่า ฉินเทียนจะมีความกล้านี้!”
ถงเหรินยิ้มและพูด : “คุณชายช่างสูงส่งยิ่งนัก”
“แล้วคุณชาย ต่อจากนี้พวกเราควรทำยังไงต่อ?”
ลิเหลียงถาม : “ตอนนี้เจ็ดเมืองทางใต้ ยังมีใครที่ยังไม่เข้าร่วมเกมหมากรุกของพวกเรา?”
ถงเหรินพูดเสียงต่ำ : “ยังมีตระกูลเจี่ยง”
“เจี่ยงเส้ากำลังรอการตอบกลับจากตงไห่ ถ้าหากตงไห่ส่งคนมาอีกครั้ง ก็เป็นปัญหาแล้ว”
“ท่านคิดว่า วางยาให้เจี่ยงเส้าหน่อยดีไหม?”
เปลือกตาของลิเหลียงกระตุก กัดฟัน ราวกับว่าทำการตัดสินใจครั้งสำคัญ
“เจี่ยงเส้าคนคนนี้ เป็นคนเจ้าเล่ห์ ยาทั่วไป มันทำอะไรเขาไม่ได้”
“ถ้าจะวาง ก็ต้องวางยาแรง!”
คิดอะไรบางอย่างออก ในสายตาของเขา ราวกับว่ามีสัตว์ร้ายกระหายเลือดโผล่ออกมา