เธอเป็นเพียงแค่ความรับผิดชอบของเขาเท่านั้นหรือ
“จื่อเฉิน ฉันรู้สึกว่าไม่ว่าฉันจะทำอะไรคุณก็ทำเหมือนว่าฉันไม่มีตัวตน ไม่ว่าฉันจะพยายามแค่ไหนก็ดูเหมือนว่าฉันจะหาที่ว่างในใจคุณไม่ได้เลย”
เชียนหลานนอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนแรง หากแต่ความเจ็บปวดตามร่างกายของเธอเทียบไม่ได้กับคำพูดเย็นชาจากโม่จื่อเฉินแม้แต่น้อย
เชียนหลานไม่อาจเข้าใจเขา เขาให้ความหวังกับเธอชั่ววินาทีและปัดมันทิ้งในขณะต่อมา และเมื่อเธอหมดสิ้นความหวัง อยู่ๆ เขากลับปรากฏตัวขึ้นและมอบความอบอุ่นให้เธอ
มันชวนให้เชียนหลานท้อแท้เต็มที
“หลับอีกนิดเถอะครับ ยาสลบเพิ่งจะหมดฤทธิ์ อีกเดี๋ยวคุณน่าจะรู้สึกเจ็บมาก”
“กลับบ้านไปก่อนเถอะค่ะ คุณมาอย่างนี้ยิ่งทำให้ฉันเจ็บ” เชียนหลานเอ่ย
“ดีแล้วที่คุณรู้จักเจ็บปวดครับ” โม่จื่อเฉินเมินเฉยคำขอของเธอขณะที่ไปเก็บสัมภาระและเตรียมอ่างน้ำให้เธอล้างหน้า
เชียนหลานไม่มีเรี่ยวแรงจะเถียงกับเขา เธอทำได้แต่หลับตาลงอย่างจนปัญญา แต่ผู้ชายคนนั้นยังเอาแต่เดินไปมาต่อหน้าเธออย่างนี้ เธอจะหลับลงได้อย่างไร
ไม่นานนายทหารใหม่ก็มาถึงโรงพยาบาลด้วยความรู้สึกผิด
เมื่อโม่จื่อเฉินเห็นพวกเขาก็บอกทันที “มาเยี่ยมเธอทีหลังครับ เธอเพิ่งหลับไปเมื่อกี้นี้เอง”
“ฉันไม่เป็นไร เข้ามาเถอะ” เชียนหลานพลิกไปมาอยู่ครู่หนึ่งเพราะนอนไม่หลับ ในเมื่อเธอมีคนมาเยี่ยม เธอจึงตัดสินใจว่าจะไม่นอน
นายทหารใหม่เข้ามาหาเชียนหลานอย่างรู้สึกผิดและโค้งให้เธอ “ผู้บัญชาการเชียน เราไม่ได้ตั้งใจนะครับ เราไม่ได้คิดว่าจะเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น ได้โปรดยกโทษให้เราด้วยครับ”
“ฉันไม่โทษพวกนายหรอก” เธอตอบ “ตอนฉันเป็นนายทหารใหม่แรกๆ ก็ทำเรื่องผิดพลาดเหมือนกัน”
“ผู้บัญชาการเชียนครับ ต่อไปนี้เราจะเชื่อฟังและไม่ก่อเรื่องอีกครับ”
“ใช่ครับ ผู้บัญชาการเชียน ผมขอโทษจริงๆ นะครับ”
“ถ้าผมเป็นพวกคุณผมคงถูกลงโทษแทนที่จะมาร้องไห้ต่อหน้าเชียนหลานแล้ว” โม่จื่อเฉินเอ่ยหลังแน่ใจว่าเจ้าพวกนี้ทำให้เชียนหลานได้รับบาดเจ็บ
“เจ้าหน้าที่ทหารทุกคนควรปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด เพราะความผิดพลาดของพวกเขากระทบถึงชีวิตของตัวเองและเพื่อนร่วมงาน และอาจชี้เป็นชี้ตายในภารกิจได้ ในเมื่อพวกคุณทำความผิดก็ควรที่ต้องถูกลงโทษ…
…เชียนหลานเป็นทหารมาห้าปีและไม่ได้ตายในสนามรบระหว่างปกป้องประเทศชาติ แต่สุดท้ายเธอต้องมาเกือบตายเพราะคนไร้หัวคิดอย่างพวกคุณ อย่าอ้างว่าพวกคุณมาใหม่ พวกคุณทุกคนโตเป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว รับผิดชอบการกระทำของตัวเองด้วยครับ!”
“คุณเป็นใครครับ ทำไมถึงมาต่อว่าเรากัน”
กลุ่มนายทหารใหม่ไม่พอใจที่ถูกโม่จื่อเฉินตำหนิ หนึ่งในพวกเขาจึงโพล่งถามขึ้นมา หากแต่ทันทีที่นายทหารคนนั้นออกปาก เขาก็ถูกผลักออกไปจากห้องทันที ไม่มีใครสังเกตว่าโม่จื่อเฉินขยับตัวด้วยซ้ำ แม้แต่เชียนหลานเอง
“อีกไม่นานผมจะเป็นสามีของเชียนหลาน”
เมื่อพวกเขาได้ยินเช่นนี้ก็ถึงกับอึ้งไป
ไม่น่าล่ะเขาถึงได้โกรธนัก…
“นายยังไม่ขอโทษอีกเหรอ เราเกือบทำให้ผู้บัญชาการเชียนเสียชีวิต สามีของเธอมีสิทธิ์ที่จะโกรธขนาดนี้นะ”
พวกเขารีบโค้งให้โม่จื่อเฉินก่อนหายไปจากห้องในไม่ช้า มันทำให้เชียนหลานหัวเราะออกมา “ปกติเวลาที่ฉันพยายามดุพวกเขามันต้องพยายามมากเลยนะคะ ไม่รู้มาก่อนว่าคุณจะน่าเกรงขามขนาดนี้”
“ผมจะไปใช้ครัวของโรงพยาบาลทำอาหารให้คุณ”
“จื่อเฉิน…” อยู่ๆ เธอก็เรียกรั้งเขาไว้ “คุณยอมเป็นสามีของฉันจริงๆ เหรอคะ”
“ไม่ว่าผมจะยอมหรือไม่ เราก็เป็นอย่างนี้กันแล้วไม่ใช่เหรอครับ” เขาบอกขณะเดินออกจากห้องไป
เชียนหลานระบายยิ้มแต่สุดท้ายกลับร้องไห้ออกมา โม่จื่อเฉินมักทำให้เธอรู้สึกสับอยู่เสมออย่างอธิบายไม่ถูก
ตกดึกโม่จื่อเฉินยังคงอยู่ที่ห้องคนไช้ เมื่อเห็นเขาเอนศีรษะนอนบนเตียง เธอรีบเรียกเขาก่อนเอ่ย “มีนางพยาบาลอยู่ค่ะ คุณกลับบ้านไปพักเถอะ”
เธอเป็นห่วงว่าเขาอาจต้องออกไปกลางดึก
“นอนเถอะครับ อีกเดี๋ยวผมจะออกไปเอง” เขาตอบเสียงเรียบ
“จริงๆ แล้วฉันปวดตัวมากจนนอนไม่หลับน่ะค่ะ” เชียนหลานขยับไปมาอย่างไม่สบายตัว “ตัวฉันแข็งไปหมดเพราะนอนบนนี้”
หลังได้ยินเช่นนี้ เขาดึงเก้าอี้มาใกล้เตียงและเริ่มนวดกล้ามเนื้อให้เธอ
“คุณจะดีกับฉันแค่ตอนที่ฉันเจ็บตัวเหรอคะ”
“คุณจะทำร้ายตัวเองเพียงเพราะจะได้ถูกดูแลอย่างนี้เหรอครับ” โม่จื่อเฉินถามกลับ
“ฉันจะพยายาม…”
เขาถอนหายใจก่อนวางแขนเธอลงขณะห่มผ้าให้เธอ
“เดี๋ยวอีกไม่กี่วันคุณจะต้องผ่าตัดอีกครั้ง แต่แผลที่หลังของคุณก็รุนแรงจนมันต้องทิ้งรอยแผลเป็นไว้แน่ๆ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หลังของฉันจะได้เหมือนคุณไง”
“ผมไม่คิดว่าจะมีใครหน้าทนเท่าคุณแล้วนะ”
เธอไม่ได้พูดอะไรขณะพยายามจับมือเขาไว้
ตอนแรกเขาอยากจะดึงมือออกแต่เธอรีบดึงกลับไป เมื่อเห็นดังนั้นจึงเลิกฝืนและปล่อยให้เธอจับมือไว้
เชียนหลานจับมือของเขาแนบแก้มตัวเองอย่างซาบซึ้ง
“ถ้าเจ็บตัวแล้วคุณจะมาสนใจฉัน อย่างนั้นฉันก็ยอมค่ะ”
หลังได้ยินเช่นนั้นเขารู้สึกสั่นไหวในใจไม่น้อย เชียนหลานอาจจะเลิกกับเขาไปเมื่อห้าปีก่อน แต่เธอไม่เคยหักหลังเขาเลยสักครั้ง
ซ้ำเธอยังยอมเขาทุกอย่าง เขายังจะต้องการอะไรอีกกันล่ะ
คนรักของเขากลับมาหาเขาหลังผ่านมาห้าปี เขาต้องผลักไสเธอไปด้วยความคิดอย่างนี้หรือ
โม่จื่อเฉินยังคงอยู่นิ่งขณะที่เชียนหลานกุมมือเขาและค่อยๆ ผล็อยหลับไป…
เช้าวันต่อมามีคนจากกองทัพมาเยี่ยมมากขึ้น พวกเขาทั้งหมดจึงได้รู้ว่าจริงๆ แล้วเชียนหลานที่แข็งกร้าวมีคู่หมั้นหน้าตาหล่อเหลาขนาดนี้ แต่เธอกลับไม่เคยพูดถึงมาก่อน
โม่จื่อเฉินมีสอนระหว่างวัน เขาจึงต้องออกไปครู่หนึ่งและกลับมาที่โรงพยาบาลในภายหลัง นางพยาบาลได้ช่วยมาดูแลเธอในระหว่างที่เขาไม่อยู่
เมื่อเพื่อนร่วมงานที่สนิทที่สุดมาเยี่ยมและรู้สถานการณ์ของเชียนหลาน เธออดไม่ได้ที่จะถาม “ตกลงพวกเธอสองคนคบกันจริงๆ เหรอ ทำไมฉันไม่เคยเห็นพวกเธอติดต่อกันเลยล่ะ”
“ความสัมพันธ์ของพวกเรามันไม่ดีสักเท่าไหร่น่ะ…”
“เธอพูดเรื่องเหลวไหลอะไรกัน ทุกคนที่ฐานทัพได้ยินเรื่องที่คู่หมั้นของเธอสั่งสอนพวกนายทหารใหม่กันหมด อย่าบอกฉันนะว่านั่นไม่ใช่สัญญาณของความเป็นห่วงน่ะ
“ถ้าคนอื่นได้รับบาดเจ็บเขาจะโกรธขนาดนี้ไหม เธอรู้ว่าหนึ่งนายทหารใหม่บาดเจ็บเพราะซี่โครงหักหรือเปล่า”
“แต่ว่าน้ำเสียงของเขาตอนที่พูดกับฉันมันเย็นชามากเลยนะ” เชียนหลานบอกอย่างท้อแท้
“ผู้บัญชาการเชียนที่รักของฉัน เลิกคิดตื้นๆ ไม่ได้เหรอ นอกจากมองหน้าคนเธอต้องดูให้ลึกไปในใจของพวกเขาด้วย แม้แต่คนนอกยังดูออกว่าเขาใส่ใจเธอเลย เธอตีความเจตนาของเขาผิดๆ ไปได้ยังไงกันล่ะเนี่ย
“ถ้าฉันเป็นคู่หมั้นของเธอ ฉันคงหัวเสียไปแล้ว!
“ฉันรู้ว่ามันอาจจะนอกเรื่องไปหน่อย แต่ฉันอยากจะบอกว่าคู่หมั้นของเธอหล่อชะมัดเลยละ!”
จริงหรือ เขาเป็นห่วงเธอด้วยหรือ เชียนหลานนึกสงสัยกับตัวเอง
สิ่งที่เขาทำเพื่อเธอ เขาไม่ได้รู้สึกเกลียดที่ทำอย่างนั้นหรือ