สุขบ้างทุกข์บ้าง
หลังจากผ่านความปั่นป่วนของหุ้นมา ราคาหุ้นของบริษัทแซ่เฉินไม่เพียงไม่ลดลง กลับกันกลับทรงตัวอยู่ที่ประมาณ70หยวน สูงกว่าตอนแรกถึง4หยวน
นอกจากนี้ คุณหนูใหญ่เฉินยังทำกำไรได้เกือบพันล้าน และมีการสร้างบริษัทก่อสร้างเพิ่มเติมด้วย！
ข่าวนี้ทำเอาเฉินหวั่นชิงและพนักงานทุกคนที่ที่อยู่ที่นี่ตื่นเต้นอย่างไม่ต้องสงสัยเลย
เพียงแต่น่าเสียดาย เมื่อเฉินหวั่นชิงกลับมาจากกลุ่มผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างมีความสุข เย่เทียนก็หายไปแล้ว
สำหรับลูกศิษย์ที่เป็นเพื่อนตั้งแต่ชาติก่อนคนนี้ เย่เทียนจึงไม่ได้ทำให้เขาลำบากนัก หลังจากรักษาสัญญาว่าชดเชยเงินที่ติดค้างให้หมดเสร็จ ก็เหยียบคันเร่งรถแล้วบึ่งออกไปทันที！
พระอาทิตย์ตกดินทางทิศตะวันตก ถนนใหญ่ที่พลุกพล่านค่อยๆสว่างขึ้นด้วยแสงไฟนีออน
เอี๊ยด！
เย่เทียนขับรถ จอดสะบัดท้ายบนถนนใหญ่หน้าประตูทางเข้าเรดซันบาร์อย่างสวยงาม！
เสียงเบรกทีดังระงมเรียกความสนใจจากผู้คนที่เดินไปมาได้มากมาย
เย่เทียนเดินคิ้วขมวดลงมาจากรถ เดินเข้าเรดซันบาร์ที่เพิ่งเปิดกิจการไปอย่างไม่ลังเล
มุ่งตรงไปข้างหน้า พนักงานบริการภายในบาร์ไม่มีใครกล้าขวางเขาแม้แต่คนเดียว ปล่อยให้เย่เทียนขึ้นไปห้องทำงานชั้นบนสุดของบาร์
ไม่มีเขา เรดซันบาร์แห่งนี้เป็นเขตอิทธิพลของแก๊งไผ่เขียว！
ภายในห้องทำงาน หลิวชิงยกแก้วไวน์ราคาแพงที่มีประวัติอันยาวนานขึ้นชิมอย่างพิถีพิถัน เมื่อสายตาเห็นเย่เทียนปรากฏ ก็รีบวางแก้วไวน์ลงทันที เดินไปต้อนรับด้วยท่าทีเคารพ
“คุณชายเย่ คุณมาแล้วเหรอ？”
เย่เทียนพยักหน้าเบาๆ นั่งลงบนโซฟานุ่มๆด้านข้างอย่างไม่เกรงใจ“ว่ามาสิ มีเรื่องอะไรถึงรีบร้อนจะเจอผมขนาดนี้？”
ถูกต้อง！ที่เย่เทียนรีบร้อนออกมาจากบริษัทแซ่เฉิน เพราะได้รับข่าวจากหลิวชิง บอกให้เขารีบมาพบ
“คุณชายเย่ ดื่มหน่อยไหม？”
หลิวชิงพูดอย่างไม่รีบร้อน เพียงชี้ไปยังไวน์ราคาแพงขวดนั้น “เจอLafiteปี1982ของแท้ ที่ค่ายใหญ่แก๊งมังกรเมื่อคืน”
“ตอนแรกมีครึ่งลัง เสียดายที่เชิ่งหู่เจ้าซื่อบื้อนั่นไม่ระวังทำแตก เลยเหลือแค่ขวดนี้”
ตอนแรกเย่เทียนอยากจะปฏิเสธ แต่พอนึกถึงความสำเร็จช่วงสองสามวันมานี้ จึงพยักหน้าพลางพูด：“งั้นรินให้ผมหน่อย！”
หลิวชิงรีบรินให้เย่เทียนไปแก้วหนึ่งอย่างนอบน้อม
หลังจากแกว่งไปมาอย่างมีท่วงที เย่เทียนจึงค่อยๆจิบแล้วพูดชม：“ไม่เลว สมกับเป็นไวน์ที่ฮิตติดตลาด”
“ว่ามาสิ มีเรื่องอะไรถึงให้ผมรีบมาขนาดนี้？”
หลิวชิงหุบยิ้มทันใด แล้วพูดอย่างจริงจัง：“คุณชายเย่ ที่ให้คุณรีบมาขนาดนี้ เป็นเพราะเรื่องของเซิ่งเหอเซิ่ง”
“ขอแบบเนื้อๆ”เย่เทียนเลิกคิ้ว
“ลูกน้องจากในเมืองเอกของผมนำข่าวมาบอกผม ว่าเมื่อเช้านี้จูยิ่วถิงรีบร้อนหารือกับให้จอมพลต่างๆของเซิ่งเหอเซิ่ง ให้โจมตีเมืองเจียงหนันของพวกเรา”
“งั้นก็ให้พวกเขาหารือกันไปสิ คิดมากทำไม”
เย่เทียนเบะปาก ไม่ใส่ใจ“ยังไม่ต้องพูดถึงที่พวกเขาไม่มีที่ยืนใยเจียงหนันเลย แม้แต่เบื้องบนก็ไม่ยอมให้มีการต่อสู้ข้ามเมือง”
“คุณชายเย่ ถ้าเป็นอย่างที่คุณพูดจริงๆ ผมคงไม่รบกวนคุณหรอก”
หลิวชิงเงยหน้ามองเย่เทียนอย่างระมัดระวัง พลางพูดอย่างอ่อนแอ：“เพียงแต่ว่าจูยิ่วถิงเลวทรามกว่าที่พวกเราคิด”
“จากข่าวจากลูกน้องผม บอกว่าจูยิ่วถิงเตรียมส่งจอมพลสามคนของเซิ่งเหอเซิ่ง ไปจับตัวคนจำนวนหนึ่ง”
เย่เทียนพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ：“คุณอยากบอกอะไรกันแน่？”
“พวกเขาจะจับตัวฉินโล่หยิน คุณหนูใหญ่ตระกูลฉิน เฉินหวั่นชิง ประธานบริษัทแซ่เฉิน และเหลียงเยว่หรู ลูกหัวแก้วหัวแหวนของตระกูลเหลียง”
หลิวชิงพูดเสียงเบามาก ราวกับไปยั่วโทสะเย่เทียนอย่างไรอย่างนั้น “จูยิ่วถิงรู้ว่าพวกเขาไม่อาจมาเจียงหนันได้ จึงใช้โอกาสนี้ล่อให้คุณไปเมืองเอก”
ปัง！
เย่เทียนที่นั่งพักบนโซฟาก็ลุกขึ้นทันใด พลางตบลงบนโต๊ะน้ำชาตรงหน้าอย่างจังด้วยสีหน้าเคร่งขรึมดั่งสายน้ำ
โครม！
โต๊ะน้ำชาอันแข็งแรงที่ทำจากหินอ่อนแท้แตกออกจากเป็นชิ้นๆกันเพราะแรงตบของเย่เทียน
ไม่เพียงเท่านั้น บนตัวเย่เทียนยังมีความเย็นยะเยือกแผ่ตลบอบอวลออกมา ทำเอาผู้คนสั่นสะท้าน
มันคือรังสีอำมหิต！
ในห้องสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตอันเยือกเย็นเต็มไปหมด แม้รู้ทั้งรู้ว่าเย่เทียนไม่ได้พุ่งเป้ามาที่ตน แต่หลิวชิงก็ยังตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้
“เย่ คุณชายเย่……”
หลิวชิงรีบพูดออกมาเสียงสั่น กลัวเย่เทียนเห็นตนเป็นจูยิ่วถิงแล้วจัดการไปเสียก่อน
เย่เทียนได้สติกลับมา ฉุกคิดได้ แล้วเก็บรังสีอำมหิตรอบๆตัวกลับไป
มังกรมีเกล็ดใต้คอมังกร ล้ำเส้นต้องตาย！
ส่วนเกล็ดใต้คอของเย่เทียน คือคนที่เขาติดค้างเมื่อชาติก่อน ตลอดจนคนที่ซื่อสัตย์จริงใจต่อเขาเหล่านั้นอย่างไม่ต้องสงสัย
ที่บังเอิญมากๆ คือ3คนที่จูยิ่วถิงเล็งไว้ว่าจะจับตัวล้วนเป็นคนสำคัญของเย่เทียน จะไม่ให้เขาโกรธมากได้ยังไง？
ฟู่ๆ！
หลิวชิงหายใจสูดอากาศคำโต เหงื่อไหลพลั่กไปทั้งตัวอย่างควบคุมไม่ได้ ราวกับเพิ่งขึ้นจากน้ำ
“จูยิ่วถิงใช่ไหม？ฉันไม่ไปหาเขาก็นับว่าดีเท่าไหร่แล้ว นี่เขากลับกล้ามาก่อกวนฉัน！”
เย่เทียนค่อยๆหรี่ดวงตาสีดำลง จับจ้องไปที่หลิวชิง “คุณมีเบอร์ของจูยิ่วถิงไหม？ผมอยากคุยกับเขา”
“มีๆๆ！”หลิวชิงเดินกลับไปหลังโต๊ะทำงาน หยิบโทรศัพท์อีกเครื่องออกมา หาเบอร์ของจูยิ่วถิงแล้วกดโทรออก
เขากำลังจะยื่นโทรศัพท์ให้เย่เทียน แต่กลับได้ยินเสียงที่เต็มไปด้วยความโมโหของเย่เทียนดังขึ้นเสียก่อน
“เปิดลำโพง”
แน่นอนว่าหลิวชิงไม่คัดค้านใดๆ รีบกดเปิดลำโพงทันที
“จุ๊ๆ นี่ใช่พี่ใหญ่หลิว หลิวชิงแห่งเจียงหนันของเราใช่หรือเปล่าเนี่ย ？ทำไมจู่ๆถึงโทรมาหาผมได้？”
สายเรียกไม่นานก็มีคนรับ แล้วเสียงจอมปลอมของจูยิ่วถิงดังขึ้น
เย่เทียนเลิกคิ้วเบาๆ ไม่พูดอะไร แต่บอกเป็นนัยๆให้หลิวชิงพูด
แน่นอนว่าหลิวชิงไม่คัดค้าน พูดออกไป：“พี่จูพวกเราเป็นอันธพาลล้วนเพื่อหาเงินก็เท่านั้น ทำไมต้อง……”
“หาเงิน？ฉันไปขอเงินแกเหรอ！”
เพียงแต่ไม่รอให้หลิวชิงพูดจบ จูยิ่วถิงก็พูดขัดทันที “ไอ้หลิว แกอย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”
“แกกับไอ้ชั่วเชิ่งหู่จะเก็บกวาดแก๊งมังกรฉันไม่ว่า แต่พวกแกไม่ควรตัดแขนกับขาลูกน้องฉันอย่างละข้าง！”
จูยิ่วถิงไม่รู้ว่าหลิวชิงโทรมามีจุดประสงค์อะไร แต่เขาก็ไม่สนใจแม้แต่น้อย！
บางทีหลิวชิงอาจเป็นคนมีอำนาจอย่างไม่มีอะไรให้ละอายใจในเจียงหนัน แล้วยังไง？
เขาเป็นถึงหัวหน้าใหญ่แห่งโลกใต้ดินในเมืองเอก！แค่เขาจามก็สั่นสะเทือนไปทั้งเมืองเอกแล้ว！
แม้ยังไม่ต้องพูดถึงที่ว่าเมืองเอกเจริญกว่าเจียงหนัน หลิวชิงมีอิทธิพลแค่ครึ่งหนึ่งของเจียงหนันก็เท่านั้น สถานะของทั้งคู่ไม่ใช่ระดับเดียวกันเลย จะให้จูยิ่วถิงปฏิบัติกับหลิวชิเหมือนคนสถานะเดียวกันได้ยังไง
คำพูดที่แฝงไปด้วยความดูถูกของจูยิ่วถิง ทำเอาหลิวชิงโมโหขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ “งั้นไม่มีอะไรต้องคุยแล้ว？”
“แกอยากคุยใช่ไหม？”
จูยิ่วถิงยิ้มเยาะพลางพูด：“อย่าหาว่าฉันไม่ให้โอกาสแก แกไปจับตัวไอ้คนที่ชื่อเย่เทียนนั่นแล้วค่อยมาหาฉัน！”
จูยิ่วถิงพูดจบก็ตัดสายไปทันที ไม่เปิดโอกาสให้หลิวชิงพูดเลยแม้แต่น้อย……