ตอนที่ 1905
“หืมม?!”
ในขณะที่เชี่ยปิงกําลังคิดหาทางเคลื่อนย้ายผืนดินอําพันออกไป ต้นไม้โลกที่หยั่งรากอยู่ในส่วนลึกของจิตวิญญาณของเขาก็สั่นสะเทือนอย่างกะทันหัน
ทันใดนั้นออร่าพลังชีวิตและออร่าของโลกที่อุดมสมบูรณ์ก็แผ่ออกมาจากร่างกายของเขาห่อหุ้มไปทั่วทั้งดินแดนสีเหลืองนี้อย่างกะทันหัน แทรกซึมเข้าไปในทุกที่
นี่คือออร่าระดับสุดยอดของต้นไม้และพืชทั้งปวง!
เดิมที่ต้นทารกน้อยทั้งเก้าที่กําลังหลับใหลอยู่ในส่วนลึกของสวนผลไม้นั้น ทันใดนั้นพวกมันก็ตื่นขึ้นมาทันทีลําต้นขนาดใหญ่สั่นสะเทือนเล็กน้อย กิ่งก้านยืดออกไป ใบไม้จํานวนนับไม่ถ้วนกําลังสั่นไหว เหมือนกับว่ากําลังตื่นเต้นอยู่
ท่าทางเช่นนี้ ราวกับเป็นการพบปะกับบรรพบุรุษเก่าแก่ของต้นไม้ เหมือนกับการที่ชาวบ้านได้พบปะกับจักรพรรดิอย่างไรอย่างนั้น
อึดใจต่อมา ค่ายกลยับยั้งที่อยู่รอบๆสวนผลไม้แห่งนี้ก็เปิดช่องทางขึ้นมาอย่างกะทันหันมีช่อง ว่างขนาดใหญ่ที่ปรากฏขึ้นมา ดูเหมือนว่าจะต้อนรับให้เซี่ยปิงเข้าไป
วิซ!
ร่างของเซียปิงก็กระพริบหายไปทันที ทันใดนั้นก็ได้เข้ามาในส่วนลึกของสวนผลไม้ เขาก็ค้นพบว่าพืชของทั้งสวนผลไม้นี้แสดงท่าที่ที่เป็นมิตรต่อเขามาก ราวกับกําลังทักทายเขาที่เป็นบรรพบุรุษเก่าแก่ของพืชทั้งปวง
ตึบ!
เขาก็ยื่นมือออกไปโดยสัญชาตญาณ ซื้ออกไปช้าๆและจิ้มบนต้นทารกน้อยต้นหนึ่ง ต้นไม้โลกภายในส่วนลึกของร่างกายก็สั่นไหว ออร่าสีเขียวมรกตเอ่อล้นออกมาอย่างกะทันหันและหลั่งไหลเข้าไปในส่วนลึกของต้นทารกน้อยนี้
ในขณะเดียวกันต้นทารกน้อยอีกแปดต้นก็สั่นสะเทือนเช่นกัน ดูเหมือนจะตื่นเต้นกันอย่างมากกิ่งก้านกวัดแกว่งอย่างต่อเนื่อง ใบไม้สีเหลืองร่วงโรย กระจายไปทั่วพื้นที่ หลั่ว หลั่ว หลั่ว ส่งเสียงดังขึ้นมา
เห็นเพียงแค่ว่าต้นทารกน้อยทั้งเก้าเติบโตขึ้นมาด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ เดิมที่ต้นไม้เหล่านี้ที่ดูเหี่ยวเฉาและมีใบไม้สีเหลือง ในช่วงเวลานี้เหมือนว่าเปลือกไม้ที่สูญเสียความชุ่มชื้นจะกําลังหลุดออกมาอย่างรวดเร็วและสิ่งที่เข้ามาแทนที่คือแปลกไม้ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยพลังชีวิต
กิ่งก้านของพวกมันก็สั่นไหวอย่างรุนแรง ใบไม้สีเหลืองร่วงโรยอย่างรวดเร็ว จากนั้นใบไม้สีเขียวมรกตก็เติบโตขึ้นมาแทนที่อย่างบ้าคลั่ง จํานวนของใบไม้สีเขียวเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล ทั่วทั้งต้นของพวกมันเต็มไปด้วยออร่าพลังชีวิต
รากที่อยู่ใต้ดินก็ยืดขยายออกไปอย่างต่อเนื่อง ราวกับเป็นงูหลามที่คดเคี้ยวไปมาก็ว่าได้ดึงดูดแร่ธาตุในส่วนลึกของแผ่นดิน นี่ดูเหมือนกับเป็นการเกิดใหม่ไม่มีผิด ได้รับพลังชีวิตที่ไร้ที่สิ้นสุดเข้ามา
“นี่มันกําลังฟื้นคืนชีพรี?!”
เชี่ยปิงกระพริบตา ในที่สุดเขาก็รู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เดิมที่ต้นทารกน้อยทั้งเก้าก็เก่าแก่อย่างมากดํารงอยู่มาตั้งแต่สมัยโบราณ ไม่รู้ว่ามีชีวิตอยู่มานานแค่ไหน เรียกได้ว่าเป็นวัตถุโบราณที่แท้จริง
แม้แต่อายุขัยของดาวเคราะห์ทั่วๆไปก็ไม่ได้มากเท่านี้
ต่อให้พืชจะมีอายุขัยที่ยาวนานกว่าสิ่งมีชีวิตอื่นๆไม่รู้กี่เท่า ทว่าหากไม่ได้พัฒนากลายเป็นเซนต์นั้นสุดท้ายอายุขัยของพวกมันก็ต้องมีวันหมดลง
เห็นได้ชัดว่าการที่มีชีวิตอยู่จนถึงปัจจุบันนี้ อายุขัยของพวกมันก็ใกล้ที่จะหมดลงเต็มที่
ทว่าตอนนี้เมื่อได้พบกับต้นไม้โลก ได้รับแหล่งพลังงานมาจากต้นไม้โลกนั้น ทันใดนั้นพวกมันก็เหมือนได้เกิดใหม่ ได้มีชีวิตใหม่อีกครั้ง ฟื้นฟูตนเองจนกลับไปสู่สภาวะเยาว์วัย
นี่ก็เป็นหนึ่งในความสามารถพิเศษของต้นไม้โลก สามารถที่จะฟื้นคืนชีพพืชได้ สามารถดลบันดาลพืช เปลี่ยนสิ่งเน่าเสียให้กลายเป็นสิ่งสดใหม่ ดังนั้นต้นทารกน้อยทั้งเก้าจึงตื่นเต้นกันอย่างมาก
ทว่าหลังจากที่ได้รับแหล่งพลังงานจากต้นไม้โลก ต้นทารกน้อยทั้งเก้านี้ก็เหมือนจะมีความเชื่อมโยงทางจิตใจกับเชียปิง เหมือนกับว่าต้นไม้เหล่านี้ได้ทําพันธสัญญาทางจิตวิญญาณร่วมกับต้นไม้โลกกลายเป็นบริวารของต้นไม้โลก
ดังนั้นในตอนนี้ เพียงแค่เขาเคลื่อนไหวความคิด จากนั้นก็จะสามารถควบคุมต้น ทารกน้อยทั้งเก้าได้อย่างอิสระ
ในขณะเดียวค่ายกลยับยั้งของดินแดนสีเหลืองแห่งนี้ก็อยู่ในการควบคุมของเขาเช่นกันราวกับเป็นการควบคุมสิ่งประดิษฐ์เวทมนตร์ก็ว่าได้ ไม่ได้มีความเป็นปรปักษ์กับตัวเขาอีก
“เยี่ยมมาก ในที่สุดทุกๆอย่างก็สําเร็จผล”
เซี่ยงก็มีความสุขอย่างมาก เขาก็ไม่ได้ลังเลอีก ทันใดนั้นก็โบกมือออกไป นําดินแดนสีเหลืองแห่งนี้ไปไว้ในพื้นที่ของลูกปัดพิภพทันที ทําให้ดินแดนแห่งนี้หายไปในพริบตา
ทว่าการที่จู่ๆดินแดนก็หายไปในพริบตานั้น ทันใดนั้นก็ดึงดูดความสนใจของกลุ่มเดม่อนที่กําลังต่อสู้กับบรรดายอดฝีมือเหล่านี้อยู่ เพราะว่าถึงอย่างไรดินแดนขนาดใหญ่นี้ก็เป็นสถานที่ที่ปีดผนึกพวกมันเดม่อนไว้ พวกมันก็ย่อมที่จะให้ความสนใจอยู่ตลอดเวลา
“นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น? เหตุใดดินแดนสีเหลืองนั่นถึงได้หายไปเช่นนี้?”
บางคนที่รู้สึกประหลาดใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“บัดซบ ไอ้สารเลวอู่ที่นั่นได้ขโมยทั้งผืนดินแดนไปแล้ว ทั่วทั้งดินแดนนั่นถูกเขาเคลื่อนย้ายออกไปไม่มีสิ่งใดเหลืออยู่” ผู้อาวุโสของนิกายหมื่นพิษก็กัดฟันพูดออกมา เขาเป็นผู้ที่จับจ้องเจ้าอู่ที่อยู่ตลอดเวลา รู้ทุกการเคลื่อนไหวของเจ้าเด็กนั่นอย่างชัดเจน เขาก็กําลังมองหาโอกาสที่จะสังหารเจ้าบัดซบที่ไร้ยางอายนั่นเช่นกัน ดังนั้นจึงได้สังเกตการเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้ามอยู่ในตลอดเวลา
“อะไรนะ? ดินแดนทั้งผืนถูกเขาเคลื่อนย้ายออกไปรึ? นี่มันตลกสิ้นดี ดินแดนแห่งนี้มีสมบัติระดับสุดยอดซ่อนอยู่ ควบแน่นขึ้นมาจากผืนดินอําพัน หากครอบครองไปได้ จะสามารถสร้างสวนสมุนไพรวิญญาณได้ในทันที ปลูกสมุนไพรวิญญาณได้นับไม่ถ้วน นี่เขาคิดจะแย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่างไปจากพวกเรารึ?”
ผู้อาวุโสของนิกายหยวนหมิงก็กระวนกระวายใจอย่างมาก ในความเป็นจริงทันทีที่ดินแดนแห่งนั้นปรากฏขึ้นมา เขาก็รู้ได้ทันทีว่านั่นคือผืนดินอําพันที่เลื่องลือของจักรวาล เป็นผืนดินที่ล้ําค่าและหายาก
สําหรับนักกลั่นกรองเม็ดยานั้น นั่นคือสมบัติหายากระดับสุดยอด ไม่มีสมบัติใดที่จะแทนที่มันได้แม้แต่คําว่าประเมินค่าไม่ได้ก็ไม่สามารถอธิบายถึงมูลค่าของผืนดินอําพันนี้
เดิมทีเขาก็ต้องการที่จะทําลายกลุ่มของเดม่อนเหล่านี้ให้หมดสิ้น จากนั้นก็เข้าไปขุดผืนดินในดินแดนแห่งนั้นกลับไป ใครจะไปคิดกันว่าไม่ทันได้รอให้เขาลงมือ ทั่วทั้งดินแดนจะถูกเจ้าบัดซบอู่ที่นั่นปล้นชิงไปไม่หลงเหลือแม้แต่เส้นขนด้วยซ้ํา
“ไม่มีทาง ทั่วทั้งดินแดนที่เป็นผืนดินอําพัน นั่นหมายความว่าพวกเราพลาดสมบัติระดับสุดยอดไปหรือ? ท้ายที่สุดแล้วมันมีมูลค่ามากแค่ไหนกัน?” บางคนที่รู้สึกจุกเสียดที่หน้าอก รู้สึกเสียดายอย่างมาก หากพวกเขาล่วงรู้ก่อนหน้านี้ พวกเขาก็คงจะทําทุกวิถีทางเพื่อขัดขวางเจ้าอู่ตีไว้การที่ผืนดินอําพันถูกปล้นชิงไปทั้งหมด พวกเขาก็จะไม่ได้รับผลประโยชน์ใดๆเลย
“มีมูลค่ามากแค่ไหน? เหอะ ไม่มีทางที่จะประเมินค่าได้ แม้แต่เซนต์เองก็ไม่สามารถตามหาผีนดินอําพันในปริมาณมากเช่นนั้นได้ นี่คือสมบัติระดับโลก ต่อให้จะนําสิ่งประดิษฐ์เซนต์นต่ําไปแลกบางทีก็อาจจะไม่มีใครที่ยินดีแลกเปลี่ยนด้วยซ้ํา”
ผู้อาวุโสของนิกายหยวนหมิงก็กัดฟันพูดออกมา รู้สึกอิจฉาตาร้อน
เมื่อได้ยินคําเหล่านี้ กลุ่มของยอดฝีมือก็รู้สึกเสียดายอย่างที่สุด พวกเขายังมีความรู้และประสบการณ์ไม่เพียงพอ ดังนั้นจึงไม่สามารถมองเห็นได้ว่าผืนดินสีเหลืองนั่นคือผืนดินอําพันที่เลื่องลือและล้ําค่า
ทว่าบุคคลที่ทราบดีอยู่แล้วต่างก็เห็นแก่ตัวกันอย่างมาก ไม่ต้องการที่จะเผยความลับนี้เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงการที่ผู้อื่นจะแย่งชิงผืนดินอําพันไปจนหมด
ทว่ามีที่ไหนที่จะเป็นเช่นนั้น เจ้าอู่ที่ละโมบมาก แม้แต่ดินแดนขนาดใหญ่เช่นนี้ก็สามารถนําออกไปได้ ไม่ปล่อยให้พวกเขาได้ครอบครองผลประโยชน์แม้แต่แดงเดียว!
“ไม่ ดินแดนแห่งนั้นไม่ใช่มีเพียงแค่ผืนดินอําพันเท่านั้น ยังมีสวนผลไม้ที่ล้ําค่าซึ่งเซนต์เทวลิขิตได้ทิ้งเอาไว้” ผู้อาวุโสของนิกายบัญชาสวรรค์ที่กําหมัดขึ้นมา “ก่อนหน้านี้ข้าได้ไหลเวียนเนตรแห่งสวรรค์ของข้า มองทะลุเข้าไปในค่ายกลยับยั้งของดินแดนแห่งนั้นและมองเห็นได้ว่าภายในส่วนลึกของดินแดนมีต้นทารกน้อยที่เติบโตอยู่ถึงเก้าต้นด้วยกัน”
“เจ้าว่าอย่างไร? ต้นทารกน้อย? นั่นมันต้นไม้ในตํานานที่ใช้เวลาหนึ่งหมื่นปีในการออกดอก หนึ่งหมื่นปีในการออกผลและหนึ่งหมื่นปีในการสุกงอมเต็มที่? หลังจากที่กินผลทารกน้อยเข้าไป จะสามารถเพิ่มพลังเวทมนตร์ เพิ่มอายุขัยและเสริมสร้างพลังอํานาจได้เป็นอย่างมาก”
ผู้คนก็กรีดร้องออกมา
“ใช่ เจ้าเข้าใจถูกแล้ว มันคือต้นทารกน้อยในตํานานนั่น”
ผู้อาวุโสของนิกายบัญชาสวรรค์ก็พูดออกมาอย่างโศกเศร้าและขมขึ้น หลังจากที่เขามองเห็นสิ่งที่อยู่ข้างในนั้น เขาก็ต้องการที่จะพุ่งกระโจนเข้าไปในดินแดนแห่งนั้นทันทีและปล้นชิงผลทารกน้อยมาให้หมด
ทว่ากลุ่มเดม่อนที่อยู่รอบๆกลับขัดขวางเขาไว้ เขาจึงไม่มีทางเลือกนอกจา กต้องกําจัดพวกเดม่อนเหล่านี้เสียก่อน