บทที่ 157 อาจารย์เย่ ผมจะเป็นสุนัขรับใช้คุณเอง(1)
ได้ยินเซียวฉางควนพูดถึงจุดนี้ คนอื่นๆ ก็มีใบหน้าไม่เชื่อ
หม่าหลันก็ถามอย่างตกใจว่า “คุณบอกว่ามีคนยอมจ่ายให้สามแสนเพื่อซื้อไอ้ของบ้านี่นะหรือ? ของพวกนี้เนี่ยนะ ฉันว่า50หยวน ก็ขายไม่ออกหรอก”
เซียวฉางควนพูดอย่างภูมิใจว่า “ผมจะหลอกคุณทำไมกัน? ถ้าไม่เชื่อก็ดูที่ผมคุยกับเขาแล้วกัน！”
พูดไป เขาก็เปิดข้อความในวีแชทที่คุยกัน คนหนึ่งชื่อว่าเอ้อเหมา ครั้งก่อนส่งคลิปเสียงมาให้เขา
เซียวฉางควนเปิดคลิปเสียง เสียงของจางเอ้อเหมาก็ดังออกมาว่า “คุณอาเซียวครับ แจกันใส่พู่กันอันนี้ของคุณอา ดีมากเลยครับ ผมดูแล้ว มันเป็นของราชวงศ์ชิงครับ เอาอย่างนี้ครับ ผมให้ราคา3แสน คุณอามาขายให้ผมเลย”
หม่าหลันได้ยินดังนั้นก็พูดอย่างดีใจว่า “โห จริงหรือนี่！ คุณก็ไม่เบาเลยนะเนี่ย เก่งแล้วนี่ ซื้อมา5พัน ขายได้3แสน ถ้าทำได้หลายๆ ครั้ง บ้านเราก็รวยแล้ว”
เซียวฉางควนก็หัวเราะ ถามอย่างใบหน้าได้ใจความว่า “ยอมหรือยังละ? คุณยอมผมหรือยัง?”
“ยอมแล้วๆ ！” เดิมทีหม่าหลันก็เป็นคนเห็นเงินแล้วตาโต เงินเหมือนดั่งพระเจ้า พอได้ยินว่าจะขายได้3แสน ก็ลืมสิ่งที่
ตนเองพูดไปเมื่อครู่นี้เลย แล้วก็ยิ้มแฉ่งพูดว่า “สามีฉันเก่งแล้ว เก่งจริงๆ เลย ดูเหมือนว่าบ้านเรานี้ ไม่เอาไหนที่สุดก็ยังคงเป็น เย่เฉินสินะ”
เย่เฉินก็หน้าเสีย นี่มันเกี่ยวอะไรกูวะเนี่ย? ตอนนี้แล้ว ยังจะเอากูไปว่าได้อีก? จะรู้ไหมว่ายาที่ไปปั่นราคาขายไปนั้น มันเป็นฝีมือกูเอง?
ดูเหมือนว่า จะต้องหาโอกาสถามจางเอ้อเหมาเสียหน่อยแล้ว ว่าผิดปกติตรงไหน? นี่มันไม่ได้เอาเงินมาให้พ่อตากูฟรีๆ เลยหรือนี่?
ตอนนี้ เซียวฉางควนก็ยื่นแจกันใส่พู่กันมาให้เย่เฉินอย่างภูมิใจ พูดว่า “เย่เฉิน วันพรุ่งนี้ แกเอาแจกันใส่พู่กันนี่ ไปหาจางเอ้อเหมาที่ถนนขายของโบราณ เขาจะเตรียมเงิน3แสนให้แกเอง แล้วแกก็เอาเงินมาให้พ่อ”
เย่เฉินก็รีบพยักหน้า “ผมทราบแล้วครับพ่อ”
เซียวฉางควนพูดอย่างพอใจว่า “แกนี่นะ วันหลังก็เข้าไปอยู่กับพวกคนขายของโบราณแบบพ่อ ดีไม่ดีจะได้เป็นแบบพ่อ ฝึกสายตาอันเฉียบคม พอถึงตอนนั้น เราก็ออกไปรับของมาขาย ที่นี้เราจะยังกลัวว่าบ้านเราจะไม่รวยอีกหรือ?”
เย่เฉินก็ได้แต่รับปากไป แต่ในใจคิดว่า วันๆ ไม่เห็นจะทำอะไร แค่เรื่องของโบราณนี้ก็นำปัญหามามากมาย ยังจะให้กูไปเรียนรู้ อีกหรือ? ทำไมมึงถึงไม่คิดนะ ว่าตอนนั้นที่จี๋ชิ่งถัง มึงไปทำแจกันของเขาแตก ถ้าไม่ได้กูเป็นคนซ่อมไว้ มึงถูกเขาแจ้งความไปนอนคุกนานแล้ว ยังไม่รู้จักจำอีก?
แต่พอกลับมาคิดดู พ่อตาตนเองนี้ ก็เป็นเหมือนเฒ่าทารก วันๆ ทำอะไรก็ทำเอาจริงเอาจัง แต่ทำอะไรไม่ได้เรื่องสักอย่าง จะว่าก็ไร้ผล ให้เขาคิดว่าตนเองเก่งต่อไปแล้วกัน
……
เช้าวันต่อมา เซียวฉางควนก็มาเรียกเย่เฉิน แล้วพูดว่า “เย่เฉินเอ้ย รีบเอาแจกันใส่พู่กันนี้ไปหาจางเอ้อเหมา เขาเตรียมเงินสดไว้เรียบร้อยแล้ว！”
เย่เฉินก็ได้แต่พยักหน้า แล้วถามว่า “พ่อครับ พ่อไม่ไปด้วยหรือ?”
เซียวฉางควนตอบ “ตอนเช้าพ่อจะไปสมาคมศิลปะจีนเสียหน่อย พวกเขาเชิญพ่อไปประชุม ให้พ่อเข้าร่วมด้วย พอเข้าร่วมแล้ว ก็จะมีข้อมูลที่ดีๆ เกี่ยวกับการประมูลรูปภาพ มีช่องทางหากินได้มากเลย！”
เย่เฉินก็พูดอย่างทำอะไรไม่ได้ว่า “ก็ได้ครับ เดี๋ยวผมจะไปหาจางเอ้อเหมาเอง”
ในเมื่อพ่อตามอบหมายให้แล้ว เย่เฉินก็เตรียมตัวออกไปหาจางเอ้อเหมาที่ตลาดของโบราณ
พอดีว่าวันนี้เซียวชูหรันจะพักผ่อน ก็ว่างมากจนน่าเบื่อ ก็เลยพูดว่า “เย่เฉิน วันนี้ฉันไปด้วยแล้วกัน”
เย่เฉินหยักหน้า พูดว่า “ดีเลย ขับรถของคุณไปแล้วกัน”
เซียวชูหรันพูดว่า “คุณขับเถอะ ฉันไม่อยากขับรถ”