เทพสงครามพิทักษ์โลก บทที่ 382
ยากที่จะจินตนาการ
ยากที่จะจินตนาการ!
ก่อนหน้านี้ ตระกูลเหอประสบเรื่องเลวร้ายอะไรมาก่อนกันแน่!
นี่มันเป็นอะไรกันแน่!
ชั่วขณะ
เหอเจียหาวมองไปที่หยางเฟิง
เห็นแต่ หยางเฟิงในเวลานี้ ยืนอยู่ตรงนั้นราวกับภูเขา
มีพลังที่สง่าผ่าเผยทั้งตัวจนคนไม่กล้ารุกราน!
แทบจะทุกคนที่เห็นเขา อดไม่ได้ที่จะนับถือ!
หรือว่าทั้งหมดนี้……
หยางเฟิงเป็นคนทำหรือเปล่า?
และพ่อของเขา เมื่อเหอเซิ่งหงได้ยิน ดวงตาก็เบิกกว้างทันที ใบหน้าขาวซีด
ชั่วขณะ
เขาเข้าใจทุกอย่างแล้ว!
“หยางเฟิง ที่แท้แกวางแผนไว้ดีแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นแผนการของแก……”
เหอเซิ่งหงชี้ไปที่หยางเฟิง ลมหายใจอ่อนลง
เกรงว่า
ตั้งแต่วันแรกที่หยางเฟิงมาเมืองกาสิโน
เขาก็คิดวิธีจัดการกับตระกูลเหอเรียบร้อยแล้ว!
ที่ตลกคือ
เหอเซิ่งหงคิดว่าตัวเองจะสู้กับหยางเฟิงได้สักอีก
แม้กระทั่งยอม ใช้ตัวเองเป็นเหยื่อล่อ
คิดแผนการถ้ำพยัคฆ์หลงถานนี้ รอหยางเฟิงกระโดดเข้ามาคนเดียว
ปรากฏว่าหยางเฟิงไม่เพียงไม่ได้รับบาดเจ็บเลยสักนิด
ส่วนตัวเองกลับได้รับบาดเจ็บสาหัส!
ทั้งตระกูลเหอกำลังจะพังทลาย!
มองย้อนกลับไปในหลายสิบปีที่ผ่านมาของตัวเอง
ที่แท้ทุกอย่างเป็นเพียงแค่ความฝัน!
ตัวเองสร้างทุกอย่างนี้มาสิบกว่าปีอย่างยากลำบาก
ตอนนี้ ทั้งหมดศูนย์เปล่าไปหมด!
หยางเฟิงจ้องไปที่เหอเซิ่งหงด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วพูด “คุณรู้ทุกอย่างในตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว เมื่อกี้ฉันให้โอกาสคุณแล้ว!”
คืนนี้ หยางเฟิงกล้ามาคนเดียว
ก็เตรียมพร้อม จะเหยียบตระกูลเหอให้ตายอยู่แล้ว!
จู่ๆเหอเซิ่งหงก็กัดฟันพูดอย่างหนักแน่น “หยางเฟิง แกปล่อยลูกชายฉันไป! ฉันยินดีจะเอาทรัพย์สินทั้งหมดของฉันให้!”
เรื่องมาถึงตอนนี้แล้ว
เพื่อที่ตระกูลเหอจะไม่จบลงโดยสิ้นเชิง
เหอเซิ่งหงจำใจต้องก้มหัว
ถึงแม้เขาจะมีนางสนมหลายคน แต่เขามีเหอเจียหาวเป็นลูกชายเพียงคนเดียว
หากเหอเจียหาวเกิดอุบัติเหตุ งั้นทั้งตระกูลเหอก็จะจบสิ้นลง!
หยางเฟิงพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย “ขอโทษด้วยนะ ฉันบอกแล้วว่ามันสายเกินไป! คืนนี้ คุณทั้งสองพ่อลูกต้องได้รับผิด!”
คำพื้นบ้านพูดได้ดี ตัดหญ้าไม่ถอนราก ก็จะเติบโตอีกครั้งเมื่อลมฤดูใบไม้ผลิพัดมา
ตราบใดที่เหอเจียหาวยังมีชีวิตอยู่
งั้นตระกูลเหอ ก็ยังคงมีโอกาสที่จะกลับมาอีก
หยางเฟิงไม่มีทางปล่อยเหอเจียหาวไปแน่นอน!
พรึ่บ!
จู่ๆ
เหอเซิ่งหงคุกเข่าลงทั้งสองข้าง
เห็นแต่เขาร้องห่มร้องไห้ขอร้องอ้อนวอนว่า “คุณหยาง ฉันเจ้าพนันไม่เคยคุกเข่าให้ใครในชีวิตนี้! ตอนนี้ฉันคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนคุณ ได้โปรดไว้ชีวิตลูกชายฉันเถอะ! เขาไม่รู้เรื่อง เขาไม่ได้ทำอะไรเลย! ถ้าคุณจะฆ่าก็ฆ่าฉันเถอะ! ทั้งหมดนี้มันเป็นความผิดของฉัน!”
พูดอยู่ๆ
น้ำตาของเหอเซิ่งหงไหลลงมาราวกับแม่น้ำที่ไหลเชี่ยว!
เขาอายุหกสิบกว่าแล้ว
ถึงจะตาย ก็ไม่ถือว่าอายุสั้น
แต่ลูกชายของตัวเองยังอายุน้อยอยู่เลย!
เขาพึ่งอายุยี่สิบกว่า และตอนนี้ก็ยังไม่ได้แต่งงาน
ถ้าเกิดลูกชายของตัวเองตายไป
ทั้งตระกูลเหอก็จะไม่มีทายาทแล้ว!
งั้นถึงเขาจะตายไปแล้ว
ก็ไม่มีหน้าไปเจอบรรพบุรุษของตระกูลเหอ!
“พ่อ พ่อลุกขึ้นมาสิ! พ่ออย่าไปขอร้องเขา! พ่อรีบลุกขึ้นมาสิ!”
เห็นพ่อของตัวเองคุกเข่าลงบนพื้นแล้วขอร้องหยางเฟิง
เหอเจียหาวร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
พ่อของตัวเอง เป็นถึงเจ้าพนันในเมืองกาสิโน นี่เป็นคนที่น่าภูมิใจแค่ไหน?
ตอนนี้กลับยอมคุกเข่าลงให้คนอื่นเพื่อตัวเอง!
ณ ขณะนี้ ถึงแม้จะเป็นคนใจแข็งอย่างกับหินก็จะต้องหวั่นไหว
กับเหอเซิ่งหงที่กำลังแสดงความรักลูกนั้น
บนหน้าหยางเฟิงก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย
แต่ว่า ไม่ช้าเขาก็เปลี่ยนสีหน้าแข็งแกร่งกลับมา
ดวงตาของหยางเฟิงจับจ้องไปที่เหอเซิ่งหง “ถูกก็คือถูก! ผิดก็คือผิด! ไม่ว่าเหอเจียหาวจะตายหรือไม่ตาย ไม่ขึ้นอยู่กับฉัน ปล่อยทุกอย่างให้กฎหมายตัดสินเถอะ!”