“อย่างนั้นเหรอ？อย่างนั้นผมคงบุ่มบ่ามเอง”
“ขออภัย” ได้ยินที่ลิฉุนบอก ฉินเทียนหัวเราะแล้วก็ปล่อยมือ
ขณะเดียวกันก็รู้สึกผิดหวัง
ข้างนอกลือกันว่า ลิเหลียงเป็นแค่คุณชายทีอ่อนโยน แต่ฉินเทียนไม่เชื่อ
คุณชายที่อ่อนโยน ทำไมถึงวางหมากได้เช่นนี้ อีกอย่าง เขารู้สึกถึงพลังล้ำลึกที่ไม่สามารถคะเนได้จากร่างกายของลิเหลียง
ดังนั้นจึงอดทดสอบเสียหน่อยไม่ได้
แต่ว่า กลับไม่ได้ผลลัพธ์ที่เขาต้องการ ดูผิวเผินแล้วลิเหลียงเหมือนไม่มีแรงแม้แต่จะมัดไก่ด้วยมือจริง ๆ
หรือว่า ตัวเองจะมองผิด？
หรืออีกฝ่ายซ่อนไว้ได้อย่างล้ำลึก？
ลิเหลียงยิ้มจาง ๆ เอ่ยว่า： “คุณฉินเป็นยอดฝีมือสมคำร่ำลือจริง ๆ”
“ถึงผมจะไม่รู้เรื่องการฝึกวรยุทธ แต่คุณฉินไม่ต้องรีบร้อน ไม่นาน คุณต้องได้เห็นยอดฝีมืออีกมากมายแน่”
ฉินเทียนจึงหัวเราะขึ้น
“ผมรอวันนี้มานานแล้ว”
“หวังว่าพอถึงเวลานั้นคุณชายลิจะไม่ทำให้ผมผิดหวัง”
ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างสันติ ดูแล้วเหมือนเพื่อนเก่าที่ไม่ได้พบกันนาน
แต่ว่า ได้รู้สถานะของอีกฝ่ายต่อกันแล้ว ระหว่างพูดคุย มีเพียงคนที่รู้เรื่องภายในเท่านั้นที่รู้ว่าคลื่นใต้น้ำปั่นป่วนแค่ไหน
เถียหนิงซวงกำด้ามกระบี่ไว้แน่นตั้งแต่แรก คิดจะชักกระบี่ออกมาอยู่หลายครั้ง
ทว่า เธอถูกออร่าของถงเหรินสยบเอาไว้ เธอรู้ว่า ตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของถงเหริน
อีกทั้ง ลิฉุนไม่รู้อะไรเลย ดูท่าทางฉินเทียนกับลิเหลียง ก็เตรียมปิดบังเธอไว้
ดังนั้น เถียหนิงซวงก็ได้แต่กล้ำกลืนอดทนต่อไป แต่ก็มีความอยากรู้ถาโถมอยู่ในใจ
คนที่อยู่ตรงหน้า เป็นถึงตัวเอกที่จะร่วมรับมือกับฉินเทียนในการประชุมแกนนำรวมพลังเจ็ดเมืองทางใต้！
“พวกคุณรู้จักกันเหรอ？”
“พวกคุณกำลังพูดอะไรกัน？ทำไมฉันไม่เข้าใจเลย” ลิฉุนอดสงสัยไม่ได้
“ไม่มีอะไร”
“พี่สาว รีบขึ้นรถเถอะ พวกเรากลับบ้านกัน”
“พี่ไม่กลับมานานขนาดนี้ แม้ว่าท่านพ่อจะไม่ว่า แต่ผมดูออกว่าเขาคิดถึงพี่มาก”
การเผชิญกับคำเชื้อเชิญของลิเหลียง ทำให้จิตใจของลิฉุนสั่นไหวไปชั่วขณะ รอยยิ้มบนใบหน้ากลับค่อย ๆ หายไป
“เขาเกลียดพี่ขนาดนั้น จะคิดถึงพี่ได้ยังไง
“น้องชาย ที่พี่กลับมาครั้งนี้มีธุระต้องทำ เสร็จธุระแล้วก็จะไปทันที”
“นายอย่าไปบอกเขา……”
พูดเสร็จ ก็ทำหน้าขรึมขึ้นรถฉินเทียนไป
ลิเหลียงดูเหมือนไม่แปลกใจต่อปฏิกิริยาของลิฉุน
เขามองฉินเทียนแล้วแสยะยิ้มเอ่ยว่า： “คนแซ่ฉิน ดีกับพี่สาวฉันด้วยนะ”
“ถ้านายกล้าทำร้ายเธอแม้แต่นิดเดียว ฉันสาบานว่าจะทำให้นายต้องเสียใจที่มาเกิดในโลกนี้”
ฉินเทียนแสยะยิ้มเอ่ยว่า： “นายชอบเจี่ยงเถียนเถียนจริงเหรอ？”
สีหน้าลิเหลียงขรึมลง เอ่ยด้วยเสียงเย็นชาว่า： “หมายความว่าอะไร？”
ฉินเทียนขี้เกียจพูดเยอะ แสยะยิ้มแล้วเอ่ยว่า： “ไว้พรุ่งนี้เจอกันก็แล้วกัน”
“ออกรถ”
“ค่ะ！”
เถียหนิงซวงสตาร์ทรถอย่างรวดเร็ว ทะยานจนท้ายปัด พุ่งไปทางด้านนอก
“คุณชาย ขอโทษด้วย”
“ผมไม่สามารถยับยั้งให้คุณหนูใหญ่กลับมาได้สำเร็จ” สีหน้าถงเหรินหวาดกลัว
เห็นลิเหลียงไม่พูดจา เขาก็อดถามอย่างระมัดระวังไม่ได้ว่า： “คุณหนูใหญ่อยู่กับฉินเทียนคงไม่เกิดเรื่องกระมัง？”
“ผมหมายความว่า ฉินเทียนคงไม่ใช้สถานะของคุณหนูใหญ่มาข่มขู่พวกเราหรอกนะ？”
อารมณ์ลิเหลียงเปลี่ยนไป อึมครึมเหมือนเมฆดำปกคลุมทั่วท้องฟ้า
นานสักพักเขาจึงกัดฟันเอ่ยเสียงคล้อยต่ำว่า： “พวกเราลำบากวางแผนกันนานขนาดนี้ พรุ่งนี้เป็นวันที่ต้องเก็บเกี่ยว”
“ฉันจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำลายแผนการ！”
“ข่าวการกลับมาของลิฉุน อย่าให้ลิเว่ยจงรู้”
“รับทราบ”
……
ระหว่างทาง เห็นลิฉุนทำหน้าขรึมไม่พูดจา อารมณ์ที่มีความสุขก่อนหน้าไม่เหลือในฉับพลัน ฉินเทียนก็รู้จักกาละที่จะไม่ถาม
ตอนนี้ เขาเหมือนจะเข้าใจเรื่องบางเรื่อง
ลิฉุนไปอยู่ไกลต่างประเทศเพราะทะเลาะกับวงศ์ตระกูล ตอนนี้เหมือนว่าความสัมพันธ์ของเธอที่เป็นพี่สาวกับลิเหลียงที่เป็นน้องชายถือว่ายังดี
คนที่ทำให้เธอแสลงใจน่าจะเป็นพ่อของเธอ ลิเว่ยจง
ฉินเทียนอดประหลาดใจกับลิเว่ยจงคนนี้ไม่ได้
จากที่ก่อนหน้าเขาได้ข่าวมา ลิเว่ยจงเป็นคนมีความสามารถ！
อายุน้อยแค่นี้ ก็สร้างทรัพย์สินให้ตระกูลได้ถึงห้าแสนล้าน ทรงอิทธิพลใน 7 เมืองทางใต้ ไม่มีใครเทียบได้
แต่ว่า ไม่กี่ปีก่อน ลิเว่ยจงที่กำลังอยู่ในจุดสูงสุด อยู่ ๆ ก็ประกาศว่าเนื่องจากปัญหาสุขภาพ จึงถอนตัวไปอยู่เบื้องหลัง
เรื่องทุกอย่างในตระกูลมอบให้บุตรชายลิเหลียงจัดการ
นับจากนั้นเป็นต้นมา ลิเว่ยจงก็หายไปจากสายตาสาธารณชน ข่าวที่แพร่สู่ภายนอกคือ เขากำลังรักษาตัวอยู่เงียบ ๆ
ส่วนจะป่วยเป็นอะไร อาการเป็นยังไง โลกภายนอกไม่อาจรู้ได้
สองสามปีมานี้ที่ลิเว่ยจงถอนตัวหลบอย่างเงียบ ๆ ลิเหลียงก็มีชื่อเสียงขึ้น ในนามบุตรชายคนที่หนึ่ง กลายเป็นผู้อยู่เหนือ 7 หัวเมืองทางใต้
ด้วยเหตุนี้ เมื่อเอ่ยถึงตระกูลลิ ผู้คนจึงไม่ค่อยนึกถึงลิเว่ยจง
คนแรกที่จะนึกถึง ก็คือลิเหลียง
เรียกได้ว่า ลิเหลียงได้กลายเป็นตัวแทนตระกูลลิในระดับหนึ่งอย่างสิ้นเชิงแล้ว
สิ่งที่ทำให้ฉินเทียนคิดไม่ตกคือ ระหว่างพ่อกับลูกสาว จะมีปัญหาขัดแย้งอะไรกัน？ ถึงขั้นทำให้ลิฉุนไปอยู่ต่างประเทศหลายปีไม่กลับ
ว่าตามหลักแล้ว ลูกสาวเป็นเสมือนเสื้อนวมที่ให้ความอบอุ่นของพ่อไม่ใช่เหรอ？
แล้วยิ่งเป็นเสื้อนวมที่โดดเด่นอย่างลิฉุน
เป็นเรื่องปัญหาของครอบครัวจริง ๆ ไม่ว่ายังไงก็ตาม ดูจากปฏิกิริยาของลิฉุน ฉินเทียนรู้ว่า นั่นต้องเป็นรอยแผลในใจที่ไม่อาจผสานได้ของเธอ
ในเรื่องนี้เขาเข้าใจดี
เขาก็แตกหักกับวงศ์ตระกูลเพราะเรื่องบางเรื่องเหมือนกัน จนไม่ได้พบกับพ่อหลายปีแล้วไม่ใช่เหรอ？
พอนึกถึงตรงนี้ เขาก็จงใจหาเรื่องคุยสบาย ๆ มาหยอกเย้าลิฉุนให้สบายใจ
ไม่นาน ลิฉุนก็เหมือนลืมเรื่องไม่มีความสุขเหล่านั้นแล้ว เปลี่ยนเป็นร่าเริงขึ้นมา ยังไงก็ตามแม้ไม่ได้กลับมาหลายปี พอเห็นทิวทัศน์ของบ้านเกิดก็ยังมีความรู้สึกผูกพันอยู่
เธอเสนอว่า ไปที่ทะเลสาบหรูอี้ดูหน่อย
ฉินเทียนให้เถียซวงหนิงเปลี่ยนเส้นทาง พอมาถึงทะเลสาบหรูอี้ ลิฉุนยืนอยู่ริมฝั่ง ลมเอื่อย ๆ พัดกระโปรงและเส้นผมของเธอ รูปร่างที่เพรียวบางราวกับหงส์ขาวที่โตเต็มวัย
“ตรงนั้นมีเรือนี่”
“เราไปนั่งเรือกันเถอะ” เธอด้วยความตื่นเต้นเหมือนเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ
ฉินเทียนไม่อยากขัดอารมณ์ของเธอจึงเช่าเรือหนึ่งลำ
ลมเอื่อย ๆ พัดมา น้ำกระเพื่อมเป็นระลอก
เรือน้อยค่อย ๆ ล่องไปบนผิวทะเลสาบสีน้ำเงิน
ไปตามเวลาที่ไหลไป รอยยิ้มบนใบหน้าของลิฉุนค่อย ๆ หายไป ทะเลสาบสะท้อนใบหน้าที่หมดจดของเธอ นัยน์ตาคู่สวยดูว้าเหว่ ขัดแย้งกัน
ฉินเทียนยังเห็นความพะวงที่ตัดไม่ขาดจากส่วนลึกในดวงตาคู่สวยด้วย
เขาถอนใจแล้วเอ่ยด้วยเสียงคล้อยต่ำว่า： “ได้ข่าวว่าพ่อของคุณสุขภาพไม่ดี”
“ถ้าคุณเป็นห่วงเขา ก็กลับไปดูหน่อยเถอะ”
เห็นลิฉุนจะปฏิเสธ เขาจึงกุมมือเธอไว้เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า： “ไม่ต้องกลัว ถ้าคุณต้องการ ผมไปเป็นเพื่อนคุณได้”
เห็นสายตาที่อบอุ่นของฉินเทียน จิตใจของลิฉุนก็หวั่นไหวไปชั่วขณะ ไร้ซึ่งความไม่ปลอดภัยกับความลนลานแล้ว
เธอพยักหน้าเอ่ยว่า： “ฉันจะไปดูสักหน่อยแล้วก็กลับ”
นาทีนี้เอง อยู่ ๆ เธอเก็เหมือนอยากกลับบ้าน อยากเข้าสู่อ้อมกอดญาติ ๆ แต่ก็กังวลว่าญาติ ๆ จะไม่ชอบเด็กผู้หญิงอย่างเธอ
พอเรือน้อยถึงฝั่ง ฉินเทียนก็บอกกับเถียหนิงซวงให้สตาร์ทรถ ขับไปตระกูลลิ