บทที่159 ทำเสียเรื่องหมด(1)
เห็นจางเอ้อเหมาพูดเช่นนั้น เย่เฉินก็พยักหน้าอย่างพอใจ
จางเอ้อเหมาคนนี้ฉลาดมาก สมองดี เส้นสายก็เยอะ วันข้างหน้าตนเองทำงานอะไร ก็จะช่วยได้เยอะ
จากนั้นเขาก็บอกกับจางเอ้อเหมาว่า “วันหลังก็ตั้งใจทำงาน ผมจะตอบแทนคุณอย่างงาม”
จางเอ้อเหมาก็รีบกำมือคำนับ “อาจารย์เย่วางใจเถอะครับ เอ้อเหมาจะฟังคำสั่งของคุณเอง！”
เย่เฉินเห็นเขาประจบสอพลอเช่นนี้ ก็ส่ายหน้าพูดว่า “คุณนี่มันหน้าด้านจริงๆ คงจะอยากโดนตีนเสียแล้วมั้ง”
จางเอ้อเหมาหัวเราะ พูดว่า “อาจารย์เย่ครับ ใบหน้าผมอาจจะดูไม่น่ามอง แต่เงินมันน่ามองนะครับ”
พูดไป เขาก็เอากล่องสีดำออกมาจากเก้าอี้ที่นั่ง แล้วยื่นให้กับเย่เฉิน พูดว่า “อาจารย์เย่ นี่คือเงินสดสามแสน คุณดูเอาเลย”
เย่เฉินก็โบกมือปฏิเสธ พูดว่า “ไม่ดูแล้ว ผมกลับก่อน”
จางเอ้อเหมาถาม “คุณจะไม่เดินเล่นที่ตลาดของโบราณหน่อยหรือครับ?”
“ไม่ละ” เย่เฉินกล่าว “ของหมื่นชิ้น มีเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าชิ้นที่เป็นของปลอม มีอะไรให้น่าเดินดูอีกละ?”
จางเอ้อเหมาพยักหน้าพูดว่า “เช่นนั้นก็กลับดีๆ นะครับ ผมเองก็จะเก็บร้านแล้ว”
เย่เฉินก็ถามอย่างสงสัยว่า “คุณจะเก็บร้านไปไหน?”
จางเอ้อเหมาตอบ “ผมจะไปเอาของที่ตลาดสินค้าโภคภัณฑ์ ตอนนี้หยกปลอมไม่มีใครซื้อแล้ว ไปชอบซื้อเหรียญทองเหลืองกัน ที่ตลาดสินค้าโภคภัณฑ์มันขายของสมัยฮ่องเต้คังซี ขายส่งเหรียญละ0.1หยวน เอากลับมาทำให้เก่า แล้วขายอันละพันสองพัน”
เซียวชูหรันได้ยินดังนั้น ก็พูดอย่างตกใจว่า “ของชิ้นละ0.1 แต่ขายได้พันสองพันงั้นหรือ? มันจะเอาโหดไปหน่อยมั้ง?”
จางเอ้อเหมาส่ายหน้า “คุณยังไม่ทราบสินะครับ ที่ตลาดของโบราณขายกันแบบนี้ทั้งนั้น ถ้าผมขายหยวนเดียว พวกพ่อค้าที่ตลาดของโบราณ ก็คงกระทืบผมตาย”
เย่เฉินพูดอย่างผ่านๆ ว่า “คุณทำการค้าขายที่ไม่หลอกลวงใครได้ไหมละ?”
จางเอ้อเหมาพูดหน้าแหย “อาจารย์เย่ ที่ตลาดของโบราณนี้ ถ้าไม่หลอกคน ก็จะไม่มีกินนะครับ！”
ย่เฉินพูดอย่างผ่านๆ ว่า “เอาเถอะ คุณจัดการเองแล้วกัน”
พูดไป ก็นึกขึ้นได้ว่าตลาดสินค้าโภคภัณฑ์ อยู่ระหว่างทางกลับบ้านพอดี ก็เลยบอกกับเขาว่า “คุณไปกับผมเลย เดี๋ยวผมไปส่งคุณ”
จางเอ้อเหมานึกไม่ถึงว่าอาจารย์เย่จะยอมไปส่งตนเอง ก็เลยรีบพูดอย่างตื่นเต้นว่า “อาจารย์เย่ครับ คุณให้เกียรติน้องชายคนนี้มาก ขอบคุณมากครับ ขอบคุณจริงๆ ！”
เย่เฉินโบกปัด “พอแล้ว อย่าพูดมาก ขึ้นรถ！”
……
รถขับออกไปจากตลาดของโบราณ ฟ้าก็เริ่มมืดครึ้ม พอฟ้าร้องลั่น ฝนก็ตกเทลงมา
ฤดูร้อนจะมีฝนชุกอยู่แล้ว ช่วงสองวันนี้เดี๋ยวๆ ฝนก็ตกในเมืองก็เริ่มจะมีน้ำท่วมเอ่อล้นแล้ว
ฝนตกหนักมาก ช่องวิทยุการจราจรก็เตือนผู้ขับขี่ ว่าทางด่วนหลักหลายสายมีน้ำท่วมขัง และได้ปิดเส้นทางแล้ว
ดังนั้น เย่เฉินก็ได้แต่เลือกเส้นทางอ้อมไปรอบนอกเอา
ระหว่างทาง จางเอ้อเหมาในใจก็ตื่นเต้น เขานั่งเบาะหลัง แอบถ่ายภาพเย่เฉินขับรถในมุมข้างไว้ แล้วก็โพสต์หน้าวีแชทตนเอง บอกว่า “มีวาสนาจริงๆ ที่ได้นั่งรถของอาจารย์เย่”
ด้านล่างก็มีคนมากมายมาคอมเมนต์ เนื้อความก็เป็นการบอกว่า เอ็งนี่มันไม่ธรรมดาเลยนะ แม้แต่อาจารย์เย่ก็ยังไปทำความรู้จักได้ วันหน้ารวยแล้วก็อย่าลืมพาพี่น้องไปด้วยแล้วกัน
จางเอ้อเหมาก็หัวใจพองโตในทันใด
เย่เฉินขับรถไม่เร็ว ตอนที่ขับผ่านถนนที่เงียบสงัดนั้น สายตาก็มองเห็นรถที่จอดอยู่ข้างทางคันหนึ่ง
รถคันนั้นเป็นรถเบ๊นสีดำรุ่นเก่า จอดเอียงๆ อยู่ข้างทาง ในรถมีผู้หญิงรีบเดินลงมาจากรถ
เห็นล้อหน้าของรถแบนเรียบ น่าจะรั่วก็เลยจอดรถ
เดิมที่เย่เฉินก็ไม่อยากเข้าไปยุ่ง อยากจะขับผ่านไป ไม่นึกว่าในตอนนั้นเอง เซียวชูหรันก็หันไปเห็นรถเบนซ์ทางด้านนอก แล้วก็ผู้หญิงที่เดินลงจากรถคันนั้น แล้วก็อึ้งไป แล้วก็รีบเรียกขึ้นว่า “เย่เฉิน นั่นรั่งหลินไม่ใช่หรือ หยุดรถก่อนค่ะ”
เย่เฉินก็เลยหยุดรถ