กลลวง นายสุดเท่ห์ ชาร์ลี เวธ บทที่ 618

ใบหน้าของคริสโตเฟอร์มีความไม่แน่ใจและสงสัยเล็กน้อย เขาเกือบจะเชื่อแล้วว่าภรรยาของเขาหนีไปพร้อมกับเงิน!

ไม่มีคำอธิบายใดที่ดีไปกว่านี้แล้ว!

คนสี่คนสามารถหายตัวไปในอากาศแบบนี้ได้อย่างไรกัน?

แม้ว่าพวกเขาจะทำอย่างนั้น มันก็ต้องมีเบาะแสหรือร่องรอยบางอย่างทิ้งไว้บ้างใช่ไหมล่ะ?

ยิ่งเขาคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งมั่นใจว่าฮันนาห์อาจจะทรยศเขามากขึ้นเท่านั้น! ซึ่งตอนนี้เธอคงจะรวยมากด้วยเงินที่ชนะพนันมาและเงินสดสิบห้าล้านของพวกเขา

เขาหอบและกัดริมฝีปากด้วยความปวดร้าว จากนั้นกล่าวว่า “ไม่ ผมไม่สามารถอยู่เฉยที่นี่ได้อีกแล้ว ผมจะไปหาเอเลน และถามเธอด้วยตัวเอง!”

คุณท่านวิลสันหงุดหงิดจนตีคริสโตเฟอร์ด้วยไม้เท้าและด่าว่า “แกควรได้รับคำตอบจากเธอและไปหาฮันนาห์ซะ! แม้ว่าแกจะหาเธอไม่พบ แต่จงเอาเงิน 15 ล้านคืนมาให้ฉัน! แกไม่จำเป็นต้องกลับมาถ้าหาเงินไม่ได้ ฉันจะถือว่าฉันมีลูกชายเพียงคนเดียว!”

คริสโตเฟอร์พยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ “โอเค ๆ ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ!”

ทันใดนั้น คุณท่นวิลสันก็พูดว่า “เดี๋ยวก่อน! ฉันจะไปกับแกด้วย!”

“ทำไม? แม่ครับ แม่จะสร้างปัญหามากขึ้นถ้าแม่ไป!”

“แกจะบอกว่าฉันจะสร้างปัญหามากขึ้นเหรอ?!” คุณท่านวิลสันด่าต่อว่า “หลังจากเสียเงินทั้งหมดไป แกยังกล้าพูดว่าฉันเป็นคนสร้างปัญหาอีกงั้นเหรอ?! ฉันจะไป ไม่มีอะไรที่แกสามารถหยุดฉันได้! ถ้าแกไม่แก้ไขเรื่องนี้ ฉันจะเลิกยุ่งกับแกและไปอยู่กับจาค็อบแทน!”

คริสโตเฟอร์รู้สึกหงุดหงิดและไม่พอใจ เขาพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจและพูดว่า “ก็ได้ งั้นเราไปกันเถอะ!”

พวกเขารีบเรียกแท็กซี่และตรงไปที่บ้านของเอเลน

ชาร์ลีและจาค็อบกำลังนั่งดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่น ในขณะที่เอเลนอยู่คนเดียวในห้องพลางร้องไห้คร่ำครวญอยู่ใต้ผ้าห่มเพราะเงินสองล้านเหรียญและกำไลหยกที่เธอเสียมันไป

ในขณะนั้นก็มีเสียงเคาะประตูอย่างกะทันหัน

ชาร์ลีเดินไปเปิดประตูและขมวดคิ้วเมื่อเห็นคุณท่านวิลสัน และคริสโตเฟอร์ยืนอยู่ที่ประตู เขาถามด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร “พวกคุณมาทำอะไรที่นี่?”

ความปั่นป่วนในจิตใจที่ยุ่งเหยิงของคุณท่านวิลสันเพิ่มขึ้นในนาทีที่เธอเห็นชาร์ลี เธอสาปแช่งขณะที่พยายามผลักชาร์ลีออกไป “หลีกไปให้พ้นทางฉัน ไอ้คนขี้แพ้! ฉันต้องการเจอเอเลน!”

ชาร์ลียิ่งขมวดคิ้วมากขึ้น น้ำเสียงเย็นชาของเขายังคงยืนกราน “คุณท่าน ทางเราไม่เกี่ยวข้องกับคุณอีกต่อไปแล้ว และไม่ต้อนรับคุณที่นี่!”

“เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ!” คุณท่านวิลสันคำรามอย่างโกรธจัด “กล้าดียังไง! ระวังลิ้นของแกไว้เถอะ ไอ้ขี้ขลาด!”

“คุณคิดว่าคุณยังเป็นหัวหน้าตระกูลวิลสันอยู่หรือเปล่า? คุณคิดว่าสิ่งที่คุณมียังคงใช้ได้ผลไม่ว่าคุณจะไปที่ไหนอีกงั้นเหรอ? ให้บอกอีกครั้งนะ ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ ดังนั้น ออกไปให้พ้น!”

ชาร์ลีต้องการปิดประตูเมื่อจาค็อบวิ่งเข้ามาหลังจากได้ยินความวุ่นวายที่เกิดขึ้น

เขาขมวดคิ้วเช่นกันเมื่อเห็นคนสองคนยืนอยู่ที่ประตูและถามว่า “พวกคุณมาทำอะไรที่นี่?”

คุณท่านวิลสัน พ่นลมหายใจ ฃและถามด้วยอารมณ์ว่า “จาค็อบ! ยังเห็นแม่เป็นแม่อยู่ไหม?”

จาค็อบสะดุ้ง แต่เขาตอบอย่างแน่วแน่ว่า “ก็แม่เองนั่นแหละที่อยากจะตัดสัมพันธ์กับผม แม่ควรถามตัวเองว่าแม่เห็นผมเป็นลูกของแม่อยู่หรือเปล่า?”

ใบหน้าของคุณท่านวิลสันบิดเบี้ยวด้วยความอับอาย เธอโพล่งว่า “เลือดข้นกว่าน้ำ! ฉันเป็นแม่ของแกเสมอไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น!”

จาค็อบถอนหายใจด้วยความรำคาญ เขาเบื่อกับการถูกแม่ดูถูกเหยียดหยาม เขาจึงพูดด้วยความโมโหว่า “แม่ไล่ผมออกจากบ้านและตัดสัมพันธ์กับผมเมื่อแม่อยากเฉดหัวผม แต่แม่กลับมาเรียกตัวเองว่าแมในตอนที่แม่ต้องการผม ถามจริงเถอะ? ผมขอโทษนะ แต่ผมไม่ต้องการแม่แบบนี้!”

จาค็อบวกกลับเข้าไปข้างในทันที

ชาร์ลียิ้มให้แขกที่ไม่อยากต้อนรับและพูดว่า “คุณได้ยินที่พ่อตาของผมพูดแล้วสินะ งั้นก็ช่วยกลับไปซะ!”