บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 543
เอโลอิสและฌอนฟังการแนะนำของเฟลิเป้ด้วยสายตาที่คาดหวัง
เมเดลีนเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “พ่อแม่แท้ ๆ ของฉันเหรอคะ”
เห็นได้ชัดว่าเธอลืมเกี่ยวกับความสัมพันธ์นี้
เอโลอิสและฌอนยิ้ม ในขณะที่เก็บความเจ็บปวดไว้ “เอวลีน เราเป็นพ่อแม่ที่แท้จริงของลูก”
เมื่อเห็นดวงตาที่เศร้าโศกและเจ็บปวดของทั้งคู่ที่อยู่ตรงหน้าเธออารมณ์ของเมเดลีนก็ค่อย ๆ หนักขึ้น
เธอจำได้เพียงว่าเธอมีญาติเพียงคนเดียวมาตั้งแต่เด็ก และญาติคนนั้นก็คือ คุณปู่เลน
ตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก เธอเคยอิจฉาเด็กคนอื่น ๆ เธอไม่เคยรู้ว่าความรักแบบพ่อและแม่คืออะไร และเธอไม่เคยจินตนาการว่าพ่อแม่ของเธอจะหน้าตาเป็นอย่างไร
และนี่คือลักษณะของพวกเขา
“วีล่า คุณจำพ่อแม่แท้ ๆ ของคุณได้ก่อนเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ ชื่อจริงของคุณคือ เอวลีน มอนต์โกเมอรี” เฟลิเป้อธิบายอย่างจริงจัง
เมเดลีนค่อย ๆ กลับมามีสติอีกครั้ง เธอขมวดคิ้วและพูดว่า “ฉันจำไม่ได้เลย”
เธอกระซิบเบา ๆ และเห็นความรักที่จริงใจในดวงตาของเอโลอิสและฌอน “คุณเป็นพ่อกับแม่ของฉันจริง ๆ เหรอ”
เมื่อเอโลอิสได้ยินสิ่งนี้ เธอรีบเอื้อมมือไปจับมือของเมเดลีนไว้แน่น น้ำตาอุ่น ๆ เอ่อล้นในดวงตาของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ
“เอวลีน ฉันเป็นแม่ของหนูจริง ๆ นะ! ในตอนนั้นพ่อกับแม่ประมาทเลินเล่อเกินไป และเธอก็ถูกพาตัวไปโดยคนเลว ๆ ที่ทำให้เธอต้องทนทุกข์ทรมานมานานหลายปี เอวลีน แม่จะไม่ยอมให้เธอต้องทนทุกข์อีกต่อไป! ลูกรัก … ”
เอโลอิสร้องไห้และกอดเมเดลีน ฌอนสะอื้นและลูบหัวของเมเดลีน
“เอเวอลีน พ่อจะไม่ยอมให้ใครมารังแกลูกอีก แม้ว่าเราจะต้องสู้ด้วยชีวิต แต่พ่อกับแม่จะปกป้องลูกไว้ให้ได้”
เมเดลีนสับสนเล็กน้อยและปล่อยให้ เอโลอิสกอดเธอไว้แน่น
แม้ว่าเธอจำส่วนที่ขาดหายไปจากความทรงจำของเธอไม่ได้จริง ๆ แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นในแบบที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน และเคยอยากรู้สึกถึงมันมากเท่านั้น ความอบอุ่นนี้ทำให้หัวใจและดวงตาของเธอรู้สึกอุ่น
เธอยกมือขึ้นช้า ๆ ขณะที่กอดเอโลอิสตอบอย่างอ่อนโยนพร้อมด้วยรอยยิ้ม “พ่อกับแม่ไม่ต้องเสียใจไป ตอนนี้ฉันสบายดีแล้ว ไม่ต้องร้องไห้นะคะ”
เอโลอิสและฌอนแทบไม่เชื่อในสิ่งที่พวกเขาได้ยินในขณะนี้
เมเดลีนเรียกพวกเขาว่า ‘พ่อ’ และ ‘แม่’ มันฟังดูไพเราะมากเสียจนคำนั้นพุ่งเข้าหูพวกเขาราวกับไม่ใช่เรื่องจริง
หลังจากตกอยู่ในภวังค์ไม่กี่วินาที เอโลอิสก็ปล่อยมือและจ้องมองมาที่เมเดลีนด้วยดวงตาที่เปียกชื้นของเธออย่างตื่นเต้น “เอวลีน เธอเรียกเราว่าอะไรนะ?”
เมเดลีนยกริมฝีปากสีชมพูของเธอขึ้นและยิ้ม “แม่และพ่อ”
เธอยิ้มและพูดซ้ำโดยไม่มีความคลุมเครือ
เอโลอิสและฌอนต่างประหลาดใจและมีความสุข น้ำตาของทั้งคู่ตกลงมาราวกับสายฝน
“เอวลีน! แม่รอวันนี้มาตลอด! เอวลีน…” เอโลอิสกอดเมเดลีนแน่นอีกครั้ง ด้วยความสุขและความตื่นตันเกินคำบรรยายในหัวใจของเธอ
ฌอนเองก็หลั่งน้ำตาด้วยความโล่งอก
แม้ว่าการกลับมาพบกันอีกครั้งที่ได้มาอย่างยากลำบากนี้ จะเกิดจากการความจำเสื่อมของเมเดลีน แต่ความปีติยินดีในใจของเธอนั้นยังคงเป็นจริง
เฟลิเป้มองด้วยรอยยิ้มบาง ๆ ขณะที่มีประกายแสงวาบขึ้นในดวงตาของเขา
จากนั้นเอโลอิสก็พาเมเดลีนเข้าไปในบ้าน พวกเขาพาเธอไปรอบ ๆ ในที่สุดเธอก็พาเมเดลีนไปยังห้องนอนที่พวกเขาได้เตรียมไว้สำหรับเธอมานานแล้ว
นี่คือห้องที่เอโลอิสและฌอนจัดเตรียมไว้อย่างดี หลังจากที่รู้ว่าเมเดลีนเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของพวกเขา
โทนสีฟ้าอ่อนดูอ่อนโยนและเป็นเด็กผู้หญิง พวกเขาตั้งตารอที่จะให้เมเดลีนอยู่ที่นี่มาโดยตลอด
ขณะที่ปล่อยให้เมเดลีนดูไปรอบ ๆ ห้อง เอโลอิสและฌอนก็ปรับอารมณ์และเชิญเฟลิเป้ไปที่ห้องนั่งเล่น
“ขอบคุณ คุณวิทแมน ที่พาเอวลีนกลับบ้าน และบอกเธอว่าเราเป็นพ่อแม่แท้ ๆ ของเธอ”
เฟลิเป้จิบชาดำอย่างสง่างาม เผยให้เห็นรอยยิ้มของสุภาพบุรุษ “มันเป็นความจริงที่คุณทั้งคู่เป็นพ่อแม่แท้ ๆ ของวีล่า ผมแค่พูดตามข้อเท็จจริง”
“แม้ว่านี่จะเป็นความจริง แต่…” เอโลอิสลังเลที่จะจบประโยคของเธอ เธอมองฌอนอย่างรู้สึกผิด “ถ้าเอวลีนยังจำอดีตได้ เธอคงไม่อยากจดจำเรา”
“การลืมสิ่งที่ไม่มีความสุขในอดีต อาจเป็นสิ่งที่ดีสำหรับวีล่า ตราบใดที่ในอนาคตวีล่าจะมีความสุข อดีตก็ไม่สำคัญ” เฟลิเป้ยิ้ม “และพวกคุณเองก็เป็นพ่อแม่โดยสายเลือดของวีล่า แม้ว่าเธอจะโกรธคุณจริง ๆ แต่คุณก็ยังคงเป็นครอบครัวเดียวกัน”
เมื่อได้ยินสิ่งที่เฟลิเป้พูด เอโลอิสและฌอนต่างก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ภายในใจพวกเขารู้สึกดีขึ้นมาก