ตอนที่ 880 หักหน้าซึ้งกันและกัน
นามิก้มศีรษะลง ลูบท้องที่นูนขึ้นเล็กน้อยใบหน้าเต็มไปด้วยความรัก ดูเหมือนเธอจะไม่ได้สัมผัสถึงความผิดปกติในน้ำเสียงของทานิกาวะ
” ใช่ ลูก ลูกที่แสนจะน่ารักของเรา ” นามิพูดพึมพำ
ทานิกาวะมองหน้านามิ ” ลูกน่ารักมาก ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นเด็กผู้ชายหรือเด็กผู้หญิงกันนะ ? “
รอยยิ้มบนใบหน้าของนามิยิ่งสดใสขึ้น “ ต้องเป็นเด็กผู้ชายแน่นอน มีเพียงเด็กผู้ชายเท่านั้นที่จะสืบทอดกิจการของคุณได้ ! ”
“ สืบทอดกิจการของผม ? ” ใบหน้าของทานิกาวะเงียบขรึม
ดูเหมือนว่าเพราะเป็นช่วงกลางคืนที่มืดสลัว นามิจึงมองไม่เห็นใบหน้าของทานิกาวะเธอยิ้มเบาๆ และพูดว่า “ ใช่ ถ้าเป็นเด็กผู้ชายก็สามารถสืบทอดกิจการได้ โดยที่ไม่ต้องหาลูกเขย เป็นเรื่องที่ดีออก ! ”
ทานิกาวะค่อนข้างลังเล ผ่านไปนานก่อนที่เขาจะเอ่ยปากพูดขึ้นว่า ” เป็นเพราะเหตุนี้ใช่ไหม ? ”
ทานิกาวะจ้องมองนามิ ตอนที่นามิแต่งงานกับเขา เธอไม่ได้เต็มใจ ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อของเธอบีบบังคับ บางทีเธออาจมีชีวิตอีกแบบหนึ่ง ช่วงสองสามปีแรกที่ทานิกาวะแต่งงานเพราะเมาเหล้าจึงนอกใจเธอไปครั้งหนึ่ง ต่อมาผู้หญิงคนนั้นก็ให้กำเนิดลูกชายคนหนึ่ง และลูกสาวคนหนึ่งติดต่อกัน แต่เขาก็เริ่มละทิ้งความคิดไปอย่างช้าๆ !
เพราะความสัมพันธ์ของเขากับนามิที่ค่อยๆดีขึ้นและกลับเข้าสู่สภาวะปกติ แต่ไม่รู้ทำไม
หลายปีมานี้ไม่ว่าพวกเขาจะพยายามกันหนักแค่ไหน ก็ไม่เคยให้กำเนิดทายาทเลย
นี้จึงกลายเป็นความทุกข์ใจของนามิ !
นามิอยากได้ลูกชายสักคน อยากได้ลูกชายที่สามารถสืบทอดกิจการของครอบครัวได้
นี่จึงเป็นปมที่ฝังอยู่ในใจของเธอมาตลอด 20 ปี !
” ใช่ ! ” นามิเอ่ยปากพูด ” ฉันไม่อยากคลอดลูกสาวเพื่อจะได้หาลูกเขยแต่งเข้าบ้าน ! “
ทานิกาวะจ้องมองนามิอยู่นานก่อนที่เขาจะเอ่ยปากพูดว่า ” ทานากะเด็กคนนี้ มาอยู่กับผมสามปีแล้วใช่ไหม ! “
ทันใดนั้นนามิก็เงยหน้าขึ้นมองทานิกาวะใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่เชื่อเธอจ้องมองทานิกาวะและพูดอย่างเชื่องช้าว่า ” ใช่ สามปีแล้ว “
ทานิกาวะมองออกไปด้านนอก ตอนนี้งานเลี้ยงเต้นรำข้างนอกยังคงดำเนินอยู่ เสียงหัวเราะพูดคุยต่อกระซิบกัน เขาส่ายหน้าช้าๆ “ พวกคุณคบกันมานานแค่ไหนแล้ว ? ”
นามิมองหน้าทานิกาวะ ” คุณกำลังพูดเรื่องอะไร ? ฉันฟังไม่รู้เรื่อง “
ทานิกาวะส่ายหน้า ” เด็กเป็นลูกของเขาใช่ไหม ? “
” คุณกำลังพยายามจะพูดอะไร ? ” นามิย้อนถาม
” ทานากะถูกผมจับตัวเอาไว้แล้ว เขาได้สารภาพทุกอย่างออกมาหมดแล้ว ! ” ทานิกาวะพูด
นามิจ้องหน้าทานิกาวะด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่เชื่อและตะโกนว่าให้ ” เป็นไปไม่ได้ ! “
ทานิกาวะส่ายหน้าเบาๆ โดยไม่พูดอะไรมาก
นามิยืนขึ้น ใบหน้าดูค่อนข้างบึ้งตึง ในเวลานี้ใบหน้าที่สวยงามดูแก่ไปมาก เธอจ้องหน้าทานิกาวะตาเขม็ง ” ทานิกาวะคุณต้องการอะไรกันแน่ ? คุณทำลายความสุขทั้งชีวิตของฉัน สรุปแล้วคุณต้องการทำอะไรกันแน่ ? “
ทานิกาวะจ้องหน้านามมิ ” ผมทำลายความสุขของคุณ คุณก็บอกผมมาสิ 20กว่าปีผมทุ่มเทให้คุณไปมากแค่ไหน ผมทำเพื่อคุณมากแค่ไหน ผมหดหัวอยู่แต่ในชนบทที่ห่างไกลความเจริญ ก็เพื่ออยู่เป็นเพื่อนคุณ ! แต่คุณทำอะไร ? คุณบอกผมมาว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ? “
” นามิ ผมรู้ดีว่าตอนนั้นคุณไม่เต็มใจแต่งงานกับผมแค่ไหน เมื่อพ่อของคุณขอให้คุณแต่งงานกับผม แม้ว่าผมจะเคยทำผิดพลาดไป แต่ผมก็สำนึกผิดไปแล้ว ผมสำนึกผิดเพื่อคุณ แต่คุณให้อะไรตอบกลับผม ? คุณกลับมาทรยศผมแบบนี้ ! “
ทานิกาวะจ้องหน้านามิด้วยสีหน้าที่ดุดัน “ ทำไมคุณทำแบบนี้ ? 20 กว่าปี แค่คุณบอกผมมาคำเดียว แค่บอกมาว่าไม่อยากอยู่กับผมแล้ว ผมยินยอมที่จะหย่าให้ได้ พวกเราเลิกกันได้ แต่คุณไม่ได้บอกผม ! คุณทนมา 20 กว่าปีก็เพื่อที่จะสวมเขาให้ผมใช่ไหม ? ”
นามิน้ำตาไหลรินแต่ไม่มีเสียงร้องไห้ออกมา เธอจ้องหน้าทานิกาวะ ” คุณทำอะไรทานากะ ?
คุณทำร้ายเขาไม่ได้ ! “
ทานิกาวะลุกขึ้นยืนและตบเสื้อผ้า ” พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล “
พอพูดจบ ทานิกาวะก็หันตัวเดินออกไปข้างนอก !
หยางโปหลบอยู่ด้านข้างและมองอย่างตกตะลึงอ้าปากค้าง เดิมทีเขาคิดว่ามันจะเป็นการฉีกหน้ากันครั้งใหญ่ แต่คิดไม่ถึงว่าทานิกาวะจะเป็นคนริเริ่มที่จะลงมือก่อน จัดการกับทานากะจนอยู่หมัด แบบนี้จึงเหลือเพียงนามิคนเดียว มันจึงง่ายต่อการจัดการมากกว่า !
ลัวย่าวหัวนั่งยองๆอยู่ด้านข้าง ฟังบทสนทนาของพวกเขาไม่เข้าใจเลย เขารู้สึกกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก แต่หยางโปกลับไม่แปลให้เขารู้อีก เขาจึงทำได้เพียงแค่มองท่าทีของสองคนนั้น
จึงทำได้เพียงสร้างภาพและจินตนาการบทสนทนาระหว่างพวกเขา !
เมื่อเห็นทานิกาวะแก้ไขปัญหาอย่างรวดเร็วและง่ายดาย หยางโปก็ชื่นชมเขาจริงๆ แต่เขาก็รีบถอยหลังออกไป เพราะกลัวว่าทานิกาวะจะหันมาเห็นพวกเขา เพราะยังไงซะมันก็เป็นเรื่องภายในครอบครัว ถ้าถูกพวกเขาเห็นเข้า ทานิกาวะจะโกรธเคืองเอาได้ !
หยางโปที่กำลังจะล่าถอยไปนั้น จู่ๆ ลัวย่าวหัวก็ผลักเขา “ มีปืน ! ”
หยางโปเงยหน้าขึ้นและเห็นว่านามิยืนอยู่ข้างหลังทานิกาและหยิบปืนออกมาและเล็งไปที่ทานิกาวะ !
” ระวัง ! ” หยางโปตะโกนเสียงดัง ทำให้ดึงดูดความสนใจของคนทั้งสองในที่เกิดเหตุ แต่มืออีกข้างหนึ่งก็หยิบก้อนหินข้างๆตัวขึ้นมาและเขวี้ยงไปที่มือของนามิ !
” ปัง ! “
หยางโปเร็วมาก หินกระแทกเข้ากับมือของนามิ ปืนในมือของเธอก็ร่วงหล่นลงมาด้วยความเจ็บปวด
ทานิกาวะหันมามองหยางโปด้วยสีหน้าที่ตกใจ
หยางโปยืนขึ้นด้วยความละอายใจ และต้องอธิบายไปว่า ” ผมมีเรื่องบางอย่างที่ลืมเตือนคุณไป
จึงอยากจะมาเตือนคุณสักหน่อย “
“ เรื่องอะไร ? ” ทานิกาวะถามอย่างอยากรู้
หยางโปลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ” คุณรู้หมดแล้ว ผมคิดว่าคุณจะไม่รู้เรื่องทานากะซะอีก “
ทานิกาวะพยักหน้า “ ทานากะถือว่าเป็นคนเก่าคนแก่ พ่อของเขาและผมเป็นพี่น้องที่ต่อสู้มาด้วยกันในช่วงเริ่มแรก เขาอายุมากกว่าผมสิบปี แต่พวกเรามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก
ต่อมาผมแต่งงานกับนามิ พ่อของเขาก็กลายมาคนที่ผมไว้ใจที่สุด มีอุบัติเหตุครั้งหนึ่ง เขาได้เอาตัวมาบังกระสุนให้ผม “
” พ่อของเขายังมีชีวิตอยู่ และตอนนี้ก็เป็นผู้อาวุโส แต่ทานากะเติบโตขึ้นมาในสายตาของผม
แต่คิดไม่ถึงว่า จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ ! “
เมื่อทานิกาวะพูดมถึงตรงนี้ คนที่เขาสั่งให้รออยู่ข้างนอกก็รีบพุ่งเข้ามาแล้ว เขาโบกมือ
“ พาคุณผู้หญิงออกไป แล้วดูแลให้ดี ”
หยางโปมองนามิที่ถูกลากตัวออกไป เขานึกว่าจะเกิดการปะทะกันขึ้นแน่นอน คิดไม่ถึงว่ามันจะจบลงเร็วขนาดนี้ มันทำให้เขาทึ้งจริงๆ !
ทานิกาวะหันมายิ้มให้ หยางโปและพูดว่า ” พวกเราไปกันเถอะได้เวลาออกไปดูกันแล้ว “
หยางโปทั้งสามคนเดินออกไปข้างนอก ตอนนี้ด้านนอกดูคึกคักมาก ทุกคนต่างยกแก้วขึ้น
อวยพรซึ่งกันและกัน แม้จะสงสัยว่าทำไมทานิกาวะไม่อยู่ในงาน แต่ก็ไม่มีใครถามอะไรมาก
เมื่อเดินออกมา หยางโปก็เห็นว่าจู่ๆประตูด้านนอกก็เปิดออก จากนั้นก็มีหญิงสาวในชุดราตรีสีขาวเดินเข้ามา
หญิงสาวสวมชุดผ้าโปร่งราตรีสีขาวใบหน้าบอบบางสวยงาม อยู่ภายใต้แสงจันทร์ ยิ่งดูก็ยิ่งเหมือนรูปปั้นหยก บนชุดราตรีประดับประดาไปด้วยเพชรส่องแสงระยิบระยับใต้แสงจันทร์ไปทั้งตัวราวกับเทพธิดาที่เดินออกมาจากเทพนิยาย !
เมื่อเธอเดินออกมาอย่างช้าๆ จู่ๆเสียงในงานก็เงียบลง ทุกคนต่างก็เพ่งสายตามองไป !
อู่อี ! นี่คืออู่อี !
หยางโปจ้องไปที่ตัวของอู่อี มันยากมากสำหรับเขาที่จะจินตนาการได้ว่าอู่อีจะออกไปแต่งหน้าและเดินกลับเข้ามาใหม่อีกครั้งแบบนี้ !