นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น ตอนที่ 598 ของกินก็กระตือรือร้นขนาดนั้น
เนื่องจากหวางเฉิงพูดถึงเรื่องอาหาร หลิวเสี่ยวหนิงจึงทานอาหารอย่างสบายใจ โดยที่ไม่ได้พูดถึงเรื่องงาน
อย่างไรก็ตามพอถึงเวลาชำระเงิน หวางเฉิงก็ยังไม่ได้พูดถึงอะไรเกี่ยวกับตัวละครในภาพยนตร์เลย
“ไม่เลวเลยจริงๆ คราวหน้าฉันจะพาเพื่อนมาด้วย” หวางเฉิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ที่จริงฉันแนะนำร้านฝั่งตรงข้ามให้ได้นะคะ ถึงแม้จะเล็ก แต่ก็มีของอร่อยเพียบ”
เมื่อพูดถึงเรื่องอาหารหลิวเสี่ยวหนิงก็เริ่มสนใจและได้แบ่งปันประสบการณ์ของเขาให้กับหวางเฉิงอย่างตื่นเต้น หวางเฉิงถือได้ว่าเป็นคนใจกว้างและทั้งสองได้พูดคุยกันอย่างจริงจัง
ความรอบคอบของการเจอกันครั้งแรกหายไป
ซูฉิงมองจากด้านข้างและส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
จนถึงเวลาที่พวกเขาจะแยกจากกัน เมื่อหลิวเสี่ยวหนิงขึ้นรถพี่เลี้ยง การแสดงออกของเธอก็ยังดูจะไม่จบ
“ฉันไม่ได้คาดหวังว่าผู้กำกับหวางเฉิงจะจริงจังอย่างที่มีใครบอกไว้ แต่ฉันคิดว่าเขาเข้าถึงได้ง่ายมาก”
เมื่อได้ยินหลิวเสี่ยวหนิงพูดเช่นนี้ ซูฉิงก็ไม่ได้อ้าปากพูดอะไร แค่มองเธอด้วยท่าทางกอดอก
เมื่อสังเกตเห็นการจ้องมองของซูฉิง หลิวเสี่ยวหนิงก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และทันใดนั้นเธอก็ตบที่ต้นขาของเธอและทันใดนั้นก็จำสิ่งที่สำคัญกว่าได้ นั่นคือจุดประสงค์ของการมาเจอกับหวางเฉิงในวันนี้
“พี่เสี่ยวฉิง นี่หรือว่าฉันจบเห่แล้วเหรอ?” หลิวเสี่ยวหนิงกระพริบตาที่ซูฉิง
อย่างไรก็ตาม ท่าทางของอีกคนนั้นดูไม่แยแสเลย “เกิดอะไรขึ้น อาหารไม่อร่อยเหรอ?
ใบหน้าของหลิวเสี่ยวหนิงทรุดลงอย่างกะทันหัน เธอมองไปที่ซูฉิงอย่างไม่พอใจ เอื้อมมือออกไปและบีบที่มุมเสื้อผ้าของเธอเบา ๆ แล้วเขย่า
“พี่เสี่ยวฉิง ฉันคิดว่าฉันเหมือนเป็นคนโง่คนหนึ่งเลย พอเห็นของกินก็กระตือรือร้นขนาดนั้นแล้วเหรอนี่?”
ตอนนี้หลิวเสี่ยวหนิงเสียใจมาก ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นโอกาสที่สำคัญมาก แต่ตอนนี้เธอกำลังบินห่างออกไปเพราะอาหาร
หลิวเสี่ยวหนิงตั้งใจที่จะชกตัวเองอย่างหนัก แอบสาบานว่าจะลดน้ำหนักและลดน้ำหนักในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
เมื่อเห็นการแสดงออกที่ทำอะไรไม่ถูกของหลิวเสี่ยวหนิง ซูฉิงรู้สึกหมดหนทาง เธอเอื้อมมือไปจิ้มหน้าผากของหลิวเสี่ยวหนิง
“เพิ่งจะจำได้ตอนนี้เหรอว่าเธอมาที่นี่เพื่ออะไร? ฉันคิดว่าเธอมีแค่ร้านอาหารในหัวของเธอซะอีก”
หลิวเสี่ยวหนิงเงยหน้าขึ้นมองซูฉิง “ฉันควรทำอย่างไรดีคะพี่เสี่ยวฉิง? นี่ฉันจะไม่ได้รับบทบาทนี้แล้วใช่ไหมคะ”
“ก่อนหน้านี้ดูเธอฉลาดมาก ทำไมตอนนี้เธอถึงซื่อบื้อแบบนี้ล่ะ? เธอคิดว่าถ้าผู้กำกับหวางเฉิงไม่ชอบเธอและไม่ต้องการมอบบทบาทนี้ให้กับเธอ เขาจะยังคุยกับเธอดีๆ แบบนี้อีกได้ไหม? ”
“เอ๋?” หลิวเสี่ยวหนิงตกตะลึงครู่หนึ่ง “เขาไม่ได้คุยกับฉันเพราะเรื่องกินเหรอ?”
“กิน กิน และกิน” ซูฉิงมองที่หลิวเสี่ยวหนิงด้วยท่าทางที่สอนไม่ได้แล้ว
หลิวเสี่ยวหนิงทำหน้าบึ้งและดูว่างเปล่า โดยไม่สนใจสิ่งที่ซูฉิงพูดเลย “พี่เสี่ยวฉิง อย่าว่าฉันอีกเลย สรุปแล้วผู้กำกับหวางเฉิงกำลังคิดอะไรอยู่อย่างนั้งเหรอคะ?
“ฉันคิดว่าหลังจากอยู่ในวงการบันเทิงมาเป็นเวลานาน เธอก็คงจะรู้ถึงความซับซ้อนของโลกบ้าง แต่ไม่คิดว่าจะไร้เดียงสาขนาดนี้” ซูฉิงส่ายหัว
“เธอควรรู้จุดประสงค์ของการเลือกแผงขายอาหารของผู้กำกับหวางเฉิงใช่ไหม?” เมื่อได้ยินเช่นนี้ หลิวเสี่ยวหนิงก็พยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า
“แน่นอน เขาแค่พยายามจะทดสอบฉัน ถ้าฉันยังทนกับเรื่องพวกนี้ไม่ได้ ฉันจะไปถ่ายหนังกับเขาบนภูเขาได้ยังไง?”
“เมื่อเธอรู้เรื่องนี้แล้ว เธอเดาไม่ออกหรือว่าผู้กำกับหวางเฉิงต้องการมอบบทบาทนี้ให้เธอหรือเปล่า? ”
ในระหว่างมื้ออาหารนี้ ซูฉิงสังเกตเห็นการแสดงออกของหวางเฉิง บางทีสำหรับหวางเฉิง หลิวเสี่ยวหนิงมีคุณสมบัติมากมายที่เขาต้องการมาโดยตลอด ดังนั้น เขาจึงได้พูดคุยกับหลิวเสี่ยวหนิงว่าเขาชอบอะไร
ทั้งสองคนเข้ากันได้ง่ายมาก ถ้าหวางเฉิงไม่พอใจหลิวเสี่ยวหนิง ด้วยอารมณ์ของเขาซูฉิงสามารถเดาได้เลยว่าอาหารมื้อนี้น่าจะจะไม่นานขนาดนี้
นอกจากนี้ ด้วยความแข็งแกร่งของซูฉิง เธอจะได้รับบทบาทนี้สำหรับหลิวเสี่ยวหนิงไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“พี่เสี่ยวฉิง คุณกำลังพูดว่าผู้กำกับหวางเฉิงจะมอบบทบาทให้ฉันอย่างแน่นอนงั้นเหรอคะ?” ปากของหลิวเสี่ยวหนิงยิ้มออกมาอีกครั้ง
เมื่อเห็นซูฉิงพยักหน้า หลิวเสี่ยวหนิงก็รู้สึกตื่นเต้น จนเกือบลืมไปว่าเขาอยู่ในรถแล้ว และเกือบจะกระโดดขึ้นอย่างแรง
“ใจเย็นๆ เธอเป็นเด็กหรือไงกัน? ซูฉิงผงะและรีบพูดขึ้น เธอดูมีความสุขเกินไป และเกาแก้มของเธอราวกับว่าเธอกำลังเขินอาย
พูดตามตรงหลิวเสี่ยวหนิงชอบผู้กำกับหวางเฉิงคนนี้มาก เขาไม่ได้ออกอากาศเหมือนคนอื่นๆ แต่กลับทำให้ผู้คนรู้สึกว่าเข้าถึงได้ง่าย หลิวเสี่ยวหนิงรู้สึกว่าถ้ายังมีโอกาสเธอจะเชิญผู้กำกับหวางเฉิง ไปทานอาหารค่ำอย่างแน่นอน “ใช้เวลาไม่กี่วัน ผู้กำกับน่าติดต่อเธอมา ถึงตอนนั้นดูให้ดีด้วย” ซูฉิงสั่ง
“ค่ะ เข้าใจแล้วค่ะ” หลิวเสี่ยวหนิงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตามหลิวเสี่ยวหนิงถูกส่งกลับไปที่อพาร์ตเมนต์ และมันดึกมากแล้วที่ซูฉิงกลับไปที่วิลล่า
ซูฉิงบอกฮ่อหยุนเฉิงแล้วว่า เธอจะทำอะไรในคืนนี้ ทันทีที่เธอกลับมาที่วิลล่า ซูฉิงก็เห็นฮ่อหยุนเฉิงกำลังทำงานอยู่บนโซฟา เธอโยนกระเป๋าถือทิ้งไปข้าง ๆ และล้มลงไปในอ้อมแขนของฮ่อหยุนเฉิง
“อิ่มจะตายอยู่แล้ว” ซูฉิงเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของฮ่อหยุนเฉิงและมองขึ้นไปที่เขา
ฮ่อหยุนเฉิงวางคอมพิวเตอร์ไว้ข้าง ๆ มองลงไปที่ซูฉิงและเอื้อมมือไปช่วยเธอถูท้อง ดวงตาของเขามีความแตกต่าง อย่างไงซะในธุรกิจบันเทิงแบบนี้ ไม่มีใครสนใจเรื่องกินหรอก
“เธอไปกินอะไรมา?” ฮ่อหยุนเฉิงถาม
ซูฉิงเหล่ดวงตาของเธออย่างเกียจคร้านในอ้อมแขนของฮ่อหยุนเฉิง และฝ่ามืออันอบอุ่นของเขาก็ลูบท้องของซูฉิงช้าๆ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
“แผงขายอาหารขนาดใหญ่” ซูฉิงกล่าวเบาๆ
คาดไม่ถึงว่าจะได้รับคำตอบดังกล่าว ฮ่อหยุนเฉิงหยุดนิ่งไปชั่วขณะ
เมื่อตระหนักถึงปฏิกิริยาของฮ่อหยุนเฉิง ซูฉิงก็ลืมตาอีกครั้งและบอกฮ่อหยุนเฉิงทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้
เมื่อฮ่อหยุนเฉิงได้ยินสิ่งนี้ เขาก็อดหัวเราะไม่ได้อย่างโง่เขลา “ฉันเคยได้ยินชื่อเสียงของหวางเฉิง และเขาก็เป็นคนอารมณ์ร้ายจริงๆ”
ราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ซูฉิงลุกขึ้นนั่งจากแขนของฮ่อหยุนเฉิงแล้วเอาแขนโอบรอบคอของเขา “หยุนเฉิง ถ้าฉันไปที่ภูเขาเพื่อถ่ายทำเป็นเวลาสามเดือน ฉันจะไม่ติดต่อกับคุณเป็นเวลาสามเดือน นายจะทำอย่างไร?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาเหลือบมองที่ซูฉิง และลูบท้องของเธอต่อไป “เป็นไปไม่ได้”
เขาตอบแบบแทบไม่ลังเลเลย
“หือ?” ซูฉิงตอบกลับอย่างสงสัย ซึ่งเธอไม่เข้าใจความหมายของคำพูดของฮ่อหยุนเฉิง
“ฉันไม่เห็นด้วย” ฮ่อหยุนเฉิงพูดอย่างจริงจัง เป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะปล่อยให้ซูฉิงตัดการติดต่อกับเขาเป็นเวลาสามเดือน
“แต่ก่อนฉันคิดว่าเหนื่อยที่จะเป็นหัวหน้าบริษัท แต่ตอนนี้ ฉันเหนื่อยกว่านักแสดงอีก” ซูฉิงพยุงแก้มของเธอ นักแสดงเหล่านั้นสดใสและดูดี แต่ลับหลังกลับกลายเป็นอะไรก็ไม่รู้