ตอนที่ 222 ดื่มจนเมา
เพื่อที่กล่อมให้เฉินยางดื่ม เว่ยหมิ่นจึงตักให้ตัวเองหนึ่งถ้วย จิบไปอึกหนึ่งแล้วเลียปาก อร่อยจนหาที่ติมิได้ “ไม่ได้หลอกเจ้าจริงๆ เจ้าลองชิมดู หวาน เหมือน…เหมือนรสชาติของบัวลอยเหล้าหมัก รับรองว่าถ้าเจ้าดื่มถ้วยหนึ่งแล้วต้องมีอีกถ้วยหนึ่งแน่นอน ”
เว่ยหมิ่นแค่อยากสอนให้เฉินยางดื่มเป็นอย่างบริสุทธิ์ใจ ไม่มีแผนอื่นใดแอบแฝง ให้นางลองชิมดูสักคำ อย่างน้อยก็ได้รู้ความสามารถในการดื่มเหล้าว่าดื่มได้มากน้อยขนาดไหน ไม่ได้มีข้อเสียอะไรเลย แต่สำหรับเฝิงเยี่ยไป๋แล้วนั้นกลับเป็นเรื่องดีที่ทำให้เขาไม่ต้องออกแรงกล่อมนาง เว่ยหมิ่นไม่ต้องบอกอะไรมาก ถ้าเป็นปกติ หากนางกล้าที่จะกล่อมให้เฉินยางดื่มเหล้าอย่างเปิดเผยต่อหน้าเขา ทำให้นางเสียผู้เสียคน เขาคงไม่เต็มใจเท่าไร แต่เวลานี้ไม่เหมือนกัน ให้นางทำไปก่อน นับว่านางช่วยให้เขาได้สมปรารถนาแล้ว
เฉินยางเอาจมูกเข้าไปใกล้แล้วลองดมดู ยกถ้วยขึ้นมาจ่อปาก ถ้วยถึงริมฝีปากแล้ว กระนั้นก็ยังลังเล “ถ้าดื่มแล้วเมาจะทำอย่างไร”
เหลียงอู๋เย่ว์รู้ว่าเฝิงเยี่ยไป๋คิดอะไรอยู่ ลำบากเขาแล้ว อยากนอนห้องเดียวกันกับภรรยาก็ยังต้องทำให้ภรรยาเมาเสียก่อน แต่ว่าตัวเขาเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันสักเท่าไร พอมองไปที่เว่ยหมิ่นแล้ว ใจก็คิดว่าอย่าไปยุ่งเรื่องสามีภรรยาคนอื่นเขาเลย
“มีสามีของเจ้าอยู่ทั้งคน เจ้ายังจะต้องกลัวเมาอีกหรือ” เว่ยหมิ่นชนแก้วกับนาง “มีคนตั้งเยอะแยะ เจ้ายังจะต้องกลัวว่าพวกข้าจะจับเจ้าไปขายอีกหรือ”
นางไม่ได้กลัวว่าจะถูกเอาไปขาย นางกลัวอย่างอื่น…นางนิ่วหน้า มองไปที่เฝิงเยี่ยไป๋อย่างระมัดระวัง ในใจบอกว่า เหล้านี้ถึงแม้จะแรงอย่างไรก็ไม่สามารถดื่มจนเมาได้ในถ้วยเดียว เอาลิ้นแตะๆ ดูก่อนก็แล้วกัน
ไม่ได้มีรสชาติเผ็ดอะไร พอรู้สึกว่าไม่ได้ฝืนใจเท่าไรนักนางก็อ้าปากแล้วดื่มลงไป ลองชิมด้วยตัวเองโดยไม่ได้พูดอะไร นางรู้สึกว่าก็อร่อยดี เหมือนบัวลอยเหล้าหมัก รสชาติไม่ต่างกันมาก ใบหน้าจึงค่อยๆ ผ่อนคลายลง ยิ้มตาหยีออกมาพร้อมกับบอกว่า “ไม่เผ็ดและไม่ฉุน อร่อยดี”
เฝิงเยี่ยไป๋มองเห็นนางยิ้มก็ยิ่งดีใจ คีบอาหารแล้วป้อนเข้าปากนาง “ดื่มเหล้าหมดค่อยทานอาหาร ค่อยๆกิน อย่ามัวแต่คิดว่าอร่อยแล้วก็ตั้งใจดื่ม แม้จะบอกว่าเหล้านี้ดื่มแล้วไม่ปวดหัว แต่ถ้าเมาแล้วอาเจียนออกมาก็ทรมานเจ้าได้เหมือนกัน”
เฉินยางโคลงศีรษะไปมา ตอนที่เคี้ยวอาหาร ไม่ทันระวังก็กัดถูกลิ้นตัวเองเข้า นางปิดปากแล้วร้องว่าเจ็บ เฝิงเยี่ยไป๋จึงกดแก้มนางทั้งสองข้างให้นางอ้าปาก ทว่าเฉินยางไม่ยอมอ้าปาก กลืนอาหารลงไปรวดเดียวหมด ข้างมือไม่มีน้ำ นางถือโอกาสยกถ้วยเหล้ากระดกลงท้องไป ตอนที่ค่อยๆ เอาถ้วยวางนั้นก็คิด เจ้ามันตัวดีนัก ดื่มเหล้าจนหมดแล้ว
เว่ยหมิ่นตกใจ “เจ้าดื่มหมดเลยหรือ ช่างเป็นเด็กดีเสียจริง เจ้าดื่มอย่างนี้ไหวหรือ”
ผู้ชายเองยังไม่กล้าดื่มเช่นนี้เลย นางกลับดื่มจนหมด ท่าทางอย่างนี้ ช่างเหมือนลูกวัวที่เพิ่งคลอดไม่กลัวเสือ ตอนนี้ดื่มจนติดแล้ว ประเดี๋ยวนางได้ทรมานแน่
เฝิงเยี่ยไป๋ไม่รู้จะทำอย่างไรดี คราวนี้พอดีเลย เดิมทีวางแผนว่าให้นางดื่มพอให้รู้ว่าเมาก็พอแล้ว ดื่มมากไปจะทรมาน ตอนอาเจียนจะลำบากเอามาก ถ้าทำลายร่างกายก็คงไม่ดีนัก แต่เขากลับไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ไว้ได้ มือของนางเทไวมาก ยังไม่ทันที่จะเทชาให้นาง นางก็ดื่มจนหมดแก้วอีกแล้ว
เหลียงอู๋เย่ว์ถอนหายใจ “ดูเองเถอะ ไม่นานเดี๋ยวคงได้เซเป็นแน่ คนที่ดื่มเป็นครั้งแรกยังไม่รู้ขีดจำกัดของตัวเอง”
เฉินยางเพิ่งจะสำลัก ไหนเลยจะไปคิดอะไรมากขนาดนั้น มีให้ดื่มก็ดื่มไป นางคิดแค่ว่าดื่มพอให้รู้สึกสบายก็พอแล้ว แต่เมื่อเหล้าลงคอยิ่งดื่มก็ยิ่งหอม อย่างไรเสียดื่มอึกหนึ่งก็คือดื่ม ดื่มสองอึกก็คือดื่มเหมือนกัน ดื่มๆ ให้หมดไปเสียก็สิ้นเรื่อง
หลังจากที่ดื่มจนหมดนางก็เริ่มล่องลอย ภาพตรงหน้าเหมือนโลกหมุน ความรู้สึกนี้ช่างดีจริง แต่นางรู้ตัวว่าตนเองเมาเสียแล้ว