บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 549
เมื่อเขาเรียกชื่อเธอ ความอ่อนโยนในดวงตาที่สวยงามของเมเดลีนก็หายไปทันทีและถูกแทนที่ด้วยสายตาของหนามแหลม
“เป็นนายเองเหรอ?” เธอมองเจเรมี่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและไม่แน่ใจในสายตาของเธอ “ที่นี่ที่ไหน? ทำไมนายถึงพาฉันมาที่นี่?”
เมื่อเจเรมี่ได้ยินสิ่งที่เธอพูด เขาเข้าใจทันทีว่าเมเดลีนได้เปลี่ยนตัวตนของเธอไปเป็นอีกคนหนึ่งแล้ว ตัวตนที่ไม่อยากมีเขาอยู่ในความทรงจำของเธอ
เห็นได้ชัดว่าตัวตนของเธอคนนี้ไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับตัวตนเดิมของเธอแล้ว ไม่อย่างนั้น เธอคงจะไม่มองเขาอย่างเย็นชาแบบนี้
ถ้าเธอมีความทรงจำที่ดีนั้น เธอจะจำได้ว่าพวกเขาเข้ากันได้ดีมากในช่วงสองวันที่ผ่านมา
ความสุขสั้น ๆ ของเจเรมี่เหมือนกับดอกไม้ไฟที่เบ่งบานบนท้องฟ้า หลังจากเสียงปะทุนั้น ก็หลงเหลือเพียงความเย็นยะเยือก
ในความงุนงง เมเดลีนปล่อยมือออกจากเขา เธอเดินหันหลังและจากไป
เจเรมี่กลับมามีสติอีกครั้งและรีบเดินตามเธอไป “ลินนี่ จะไปไหน?”
“อย่าเรียกฉันอย่างนั้น เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น” เมเดลีนตอบอย่างเฉยเมยโดยไม่หันกลับมามอง
สถานที่นั้นแออัดมากและเจเรมี่กลัวว่าเขาจะสูญเสียเมเดลีนไปอีกครั้ง ดังนั้นเขาจึงดึงเธอกลับมาทันที “ลินนี่ อย่าไปเลยนะ”
เมเดลีนซึ่งถูกเขารั้งไว้ เธอหันกลับไปจ้องที่เจเรมี่ด้วยความไม่พอใจ “ถ้าเฟลิเป้ยังเป็นลุงของนายอยู่ล่ะก็ นายควรจะเคารพฉันในฐานะป้าของนายน่ะ”
เมื่อเธอพูดถึงเรื่องนี้ ความอ่อนโยนในดวงตาของเจเรมี่ก็กลายเป็นความต้องการแสดงความเป็นเจ้าของเธอ “เธอไม่ใช่ป้าของฉัน เธอคือภรรยาของฉัน เธอคือผู้หญิงของฉัน”
“ฮะ” เมเดลีนหัวเราะคิกคัก “นายนี่มันตลกจริง ๆ ฉันไม่เห็นรู้ตัวเลย”
เธอปัดมือเขาออกอีกครั้งด้วยความรำคาญ
อย่างไรก็ตาม เมื่อเมเดลีนมองไปรอบ ๆ เธอก็ดูเป็นกังวล
‘ที่นี่ที่ไหน?’
เธอดูราวกับว่า เธอไม่เคยมาที่นี่มาก่อน
เมเดลีนต้องการโทรหาเฟลิเป้ เธอเอื้อมมือไปคลำกระเป๋าตัวเองแต่ไม่พบโทรศัพท์ของเธอ เธอรู้สึกได้ถึงความเย็นชาเท่านั้น
เมื่อเธอหยิบบางอย่างออกมา มันคือที่คั่นหนังสือที่ทำจากใบไม้
เมื่อเจเรมี่เข้ามาหาเธอและเห็นเมเดลีนจ้องไปที่ที่คั่นหนังสือด้วยความงุนงง หัวใจของเขาก็เต้นแรงเล็กน้อย รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา
“ลินนี่ ถ้าเธอยังเก็บที่คั่นหนังสือนี้ไว้ แสดงว่าเธอยังห่วงใยฉันอยู่ลึก ๆ ในใจ”
เมื่อเมเดลีนได้ยินคำพูดของเจเรมี่ เธอก็ยิ่งไม่พอใจมากขึ้นไปอีก “ฉันมีเพียงเฟลิเป้ในใจเท่านั้น”
เจเรมี่ขมวดคิ้ว ดวงตาของเขาดูเคร่งขรึมขึ้น “ลินนี่ ฟังฉันนะ เธอไม่มีเฟลิเป้อยู่ในใจ เธอไม่ได้รักผู้ชายคนนั้นเลย”
“นายไม่คิดเหรอว่านี่เป็นคำพูดเสียมารยาทของนาย ที่ทำให้คู่หมั้นของฉันสับสนน่ะ?” จู่ ๆ เฟลิเป้ก็ปรากฏตัวขึ้น น้ำเสียงที่ดูใจเย็นของเขาล่องลอยผ่านเข้ามาท่ามกลางฝูงชนและทำให้ได้ยินอย่างชัดเจน
เมื่อเมเดลีนได้ยินเสียงนั่น เธอยิ้มออกมาทันที “เฟลิเป้! ฉันดีใจมากที่ได้เจอคุณ”
เธอวิ่งไปหาเขาด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าของเธอ
ด้วยความรู้สึกเหมือนกับว่าเฟลิเป้เป็นผู้ช่วยชีวิตเธอ เป็นคนที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย
เจเรมี่มองไปที่เขา สายตาของเขาสบกับเฟลิเป้ที่ดูอ่อนโยนและยิ้มแย้มออกมาตลอด “คุณคงจะรู้ดีว่าสิ่งที่ผมพูดไปเป็นความจริงหรือเปล่า ลินนี่จะฟื้นความทรงจำและค้นพบความจริงในวันหนึ่ง”
“ความจริง?” เฟลิเป้หัวเราะคิกคัก “ความจริงก็คือนายได้ทำร้ายเธอด้วยความโหดร้าย ความจริงก็คือเธอเกลียดนายน่ะสิ”
สองอย่างที่เฟลิเป้พูดเป็นความจริงอย่างเห็นได้ชัด และเจเรมี่ไม่ได้ปฏิเสธมัน
แต่ทว่า เมื่อเขาเห็นที่คั่นหนังสือในตอนนี้ เขาก็มั่นใจได้ว่าเมเดลีนยังคงห่วงใยเขาอยู่ลึก ๆ
ไม่อย่างนั้น เธอคงจะทิ้งที่คั่นหนังสือไปนานแล้ว เพื่อที่เธอจะได้ตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดกับเขาไป
“วีล่า เราไปกันเถอะ” เฟลิเป้หันกลับมาจับมือเมเดลีน “คุณหายไปสองวันและพ่อแม่ของคุณก็เป็นห่วงคุณมากด้วย”
‘สองวันเลยเหรอ?’