ตอนที่ 228 อย่างไรก็เจอกันช้าไป
เฝิงเยี่ยไป๋เพิ่งออกไป ข้างหลังก็มีน่าอวี้โผล่ออกมา นางเห็นเขาเดินไกลออกไป ความรู้สึกนั้นช่างยากจะอธิบายนัก ราวกับภรรยาเห็นสามีจากไปมิปาน ก็ไม่รู้ว่าความคิดชั่วร้ายผุดขึ้นมาได้อย่างไร นางรู้สึกว่าชายผู้นี้ควรจะเป็นของตน คนมักมีความโลภ นางหัวเราะเยาะ มองเข้าไปข้างในประตูที่เขาเพิ่งจากไปแล้วแสร้งทำเป็นเคาะประตู ข้างในไม่มีใครตอบอะไรอย่างที่คิดไว้จริงๆ
เฉินยางนอนฟุบอยู่บนเตียง เพิ่งจะดื่มเหล้าไป ตอนนี้ฤทธิ์เหล้าเริ่มมา จึงหลับไปเสียสนิท น่าอวี้เห็นนางนอนคว่ำ ก็เดาว่าแผลคงอยู่ข้างหลัง จึงสั่งให้อวี๋เอ๋อร์ไปเลิกผ้าห่ม
อวี๋เอ๋อร์ลังเล “คุณหนู ไฉนพวกเราถึงไม่ส่งยามาต่อหน้า แต่จะต้องรอให้ท่านอ๋องไปแล้วถึงมาเล่าเจ้าคะ”
สาวใช้นี้ไม่รู้เล่ห์เหลี่ยม ไม่ว่าจะทำอะไรก็ต้องอธิบายให้นางฟัง ไม่เช่นนั้นนางจะไม่สบายใจ ดูท่าแล้วคงหวังพึ่งนางไม่ได้ น่าอวี้จึงได้แต่ลงมือเอง “ตกลงข้าทำกรรมอะไรไว้ในชาติที่แล้ว ชาตินี้ถึงได้มีสาวใช้เช่นเจ้า”
อวี๋เอ๋อร์แลบลิ้นทะเล้นแล้วเข้าไปช่วยนาง “คุณหนูฉลาด อวี๋เอ๋อร์โง่นัก ต้องขอให้คุณหนูชี้แนะแล้วเจ้าค่ะ”
น่าอวี้ถอนใจด้วยความเหนื่อยใจว่า “เจ้าก็ติดตามข้ามานาน ไฉนถึงไม่ฉลาดขึ้นมาบ้างเลย” พูดจบก็กล่าวอีกว่า “ความดีที่จงใจแสร้งทำออกมาแม้จะง่ายต่อการซื้อใจคน แต่เฝิงเยี่ยไป๋ไม่เหมือนกัน สายตาของเขานั้นคมกริบ วิธีปกติใช้กับเขาไม่ได้ ก็ย่อมต้องหาวิธีอื่น พวกเราตอบแทนบุญคุณโดยไม่ให้เขารู้สึกตัว วันหลังเจอกันอีกก็จะได้ไม่ต้องอึดอัดใจนัก เขาออกไปหายาแล้ว ไม่นานก็จะกลับมา เจ้าว่าหากเขาเห็นเข้า ในใจจะคิดเช่นไร”
คำถามนี้ทำเอาอวี๋เอ๋อร์คิดไม่ออกเลย เริ่มเอียงศีรษะครุ่นคิดขึ้นมา น่าอวี้จึงได้ความสงบคืนมาชั่วคราว ก่อนหน้านี้ตอนที่เฉินยางเมาแล้วเล่าความทุกข์ออกมา นางชี้ไปที่หลังตัวเองแล้วบอกว่าบนตัวมีแผล ตอนนี้เปิดเสื้อของนางออกมาดู สวรรค์! ช่างน่าตกใจเสียจริง ไทเฮาช่างวางแผนดีนัก ด้านหนึ่งก็กลัวว่าลูกชายจะหาเรื่องตัวเองเพื่อภรรยาคนนี้ อีกด้านก็ไม่ถูกชะตาอยากจะลงมือ มักจะได้ยินว่าไทเฮาเป็นผู้มีจิตใจเมตตา นึกไม่ถึงว่าเวลาลงมือจะเ**้ยมโหดเช่นนี้
ดูเหมือนว่าตั้งแต่ที่เข้าวังไป การลงโทษทั้งหมดล้วนลงที่เดียวหมดเลย หมัวมัวในวังสั่งสอนนางกำนัล มักจะไม่ให้เห็นเลือด หนึ่งคือไม่น่าดู สองคือกลัวเวลาปรนนิบัติเจ้านายจะทำให้เจ้านายตกใจได้ ฉะนั้นเวลาตีจึงตีที่จุดที่มองไม่เห็น เช่นหลัง แขนขาและสะโพก ทุกส่วนนี้จึงกลายเป็นที่ที่รับการตีได้มากที่สุด ไม้ลงโทษในวังที่ใช้หนาประมาณสองนิ้วมือได้ เวลาฟาดลงบนตัวจะเห็นเพียงรอยแดง ไม่เห็นเลือด และไม่ทิ้งรอยแผล แถมยังเจ็บมากจนทำให้จำขึ้นใจได้อีก ช่างร้ายกาจยิ่งนัก
ความเจ็บปวดนี้มากมายเพียงใด นางก็ยังอดทนได้ น่าอวี้เห็นแล้วก็รู้สึกสงสาร ปลายนิ้วเรียวยาวแตะยาแล้วทาบางๆ ที่หลังของนางอย่างแผ่วเบา หลังจากนี้อากาศจะยิ่งร้อนขึ้นเรื่อยๆ หากยังปิดไว้อีก ผื่นจะต้องขึ้นอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้นเนื้อหนังก็เน่าเปื่อยแล้ว อย่าว่าแต่จะดีขึ้นเลย ชีวิตก็ทิ้งไปแล้วเกือบครึ่ง
นางมองเห็นเช่นนี้ก็รู้สึกอดสงสารไม่ได้ เรียกอวี๋เอ๋อร์ที่ยังจมอยู่ในความคิดมาทายาให้นาง ตัวเองเดินไปที่หน้าต่างสูดอากาศแล้วก็ถอนหายใจ “อย่างไรก็เจอกันช้าไปอยู่ดี!”
อวี๋เอ๋อร์ยิ่งไม่เข้าใจ “คุณหนู ท่านบ่นอะไรหรือ อะไรที่เจอกันช้าไป”
น่าอวี้หันหน้ามา แค่นยิ้มเจื่อน “เจ้าเด็กนี่ยังเป็นเด็กอยู่เลย ข้าทำร้ายนางไม่ลง”