แดนนิรมิตเทพ บทที่ 620
เดิมทีเฉินโม่ไม่อยากปิดบังเพื่อนพวกนี้ แต่จางเฉียงกับเจิ้งซิ่วลี่กดดันอย่างต่อเนื่อง ทำให้เขาเกิดความคิดอย่างกะทันหันว่าจะหยอกล้อสองคนนั้น
“ขอโทษด้วย ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ!” เฉินโม่กล่าวขอโทษ
ใบแจ้งผลการสอบวนไปหนึ่งรอบ สุดท้ายก็ถูกส่งกลับมาที่ผู้อำนวยการ
ผู้อำนวยการมองเจิ้งซิ่วลี่ที่ขวัญหนีดีฝ่ออย่างเงียบ ๆ และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ตอนนี้เธอเชื่อแล้วใช่ไหม?”
ดวงตาของเจิ้งซิ่วลี่ว่างเปล่า และตะโกนว่า “เชื่อแล้ว เชื่อแล้ว!”
เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว เจิ้งซิ่วลี่จะไม่เชื่อได้อย่างไร? ถึงแม้ว่าผู้อำนวยการจะบอกว่าเป็นเรื่องเท็จ แต่นักข่าวเหล่านั้นคงไม่โกหก และถึงแม้ว่านักข่าวเหล่านั้นจะถูกหลอก ตัวแทนของฝ่ายรับสมัครนักศึกษาของมหาวิทยาลัยคงไม่ถูกหลอกแน่นอน
เจิ้งซิ่วลี่นั่งอึ้งด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก ถ้าจะบอกว่าเธอเป็นศพที่เดินได้มันก็ไม่เกินไป ตอนนี้เธอพแพ้ให้แก่เฉินโม่อย่างสิ้นเชิง เธอใช้ชีวิตอยู่ภายใต้เงามืดของเฉินโม่ไปตลอดชีวิต ไม่สามารถมีความคิดที่จะต่อต้านได้อีกต่อไปแล้ว
ผู้อำนวยการสังเกตเห็นอาการของเจิ้งซิ่วลี่ แต่ทั้งหมดนี้เธอเป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับคนอื่น กล่าวอีกอย่างหนึ่งคือเธอสมควรได้รับมันแล้ว
ไม่มีใครสนใจเจิ้งซิ่วลี่ ตอนนี้แม้แต่จางเฉียงยังก็แสดงท่าทางอยากจะหลีกเลี่ยงเธอ
ผู้อำนวยการมองเฉินโม่ และกล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนว่า “เฉินโม่ วันนี้มีหลายมหาวิทยาลัยมาเชิญนายไปเรียน ไม่รู้ว่านายจะเลือกมหาวิทยาลัยไหน?”
หลังจากกล่าวประโยคนี้ออกมา ตัวแทนฝ่ายรับสมัครนักศึกษาของมหาวิทยาลัยชื่อดังที่มาตามภารกิจ ต่างมองเฉินโม่ด้วยสายตาที่คาดหวัง ราวกับกำลังพูดว่า เลือกฉัน เลือกฉัน
พวกนักเรียนมองเฉินโม่ด้วยสีหน้าคาดหวังเช่นกัน และไม่รู้ว่าสุดท้ายเฉินโม่จะเลือกมหาวิทยาลัยไหน
เฉินโม่กวาดมองทุกคนด้วยสีหน้าราบเรียบ
ถึงแม้ว่ามหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงจะค่อนข้างดี แต่ไม่ใช่ที่สำหรับเขา เพราะที่นั่นไม่มีคนที่เขากำลังรอ และไม่มีอะไรให้เขาทำ
“ความจริงผมเลือกมหาลัยไว้นานแล้ว ไม่รบกวนพวกคุณครับ”
ใบหน้าของตัวแทนเต็มไปด้วยความผิดหวัง เพราะการที่เฉินโม่ไม่บอกชื่อมหาวิทยาลัยออกมา เห็นได้ชัดว่ามหาวิทยาลัยที่เขาเลือกไม่ได้อยู่ในมหาวิทยาลัยที่มาในวันนี้
ถึงแม้จะเผชิญกับตัวแทนฝ่ายรับสมัครนักศึกษาของมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงเหล่านี้ เฉินโม่ยังคงสงบ เพียงแต่ผู้อำนวยการไม่อยากละเลยตัวแทนเหล่านี้
“ทุกท่าน ในเมื่อเฉินโม่มีมหาวิทยาลัยอยู่ในใจแล้ว พวกคุณลองพิจารณานักเรียนคนอื่น ๆ โรงเรียนตี้ยีแห่งอู่โจวมีนักเรียนเก่งมากมาย พวกคุณสามารถเลือกได้ตามต้องการ!”
เพียงแต่ผู้แทนไม่มีอารมณ์สนใจแม้แต่น้อย นอกจากเฉินโม่แล้ว ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่สนใจนักเรียนคนอื่นอีก
ตัวแทนของมหาวิทยาลัยยานจิงรู้สึกไม่เต็มใจ มองเฉินโม่แล้วถามว่า “เฉินโม่ ขออภัยที่ละลาบละล้วง ผมอยากรู้จริง ๆ ว่ามหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงแห่งใดที่สามารถดึงดูดคุณได้สำเร็จ?”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ ดวงตาของตัวแทนและนักข่าวทุกคนเป็นประกาย มองไปที่เฉินโม่พร้อมกัน พวกเขาอยากรู้เช่นกัน
ผู้อำนวยการและกลุ่มครู รวมถึงนักเรียนทุกคนต่างมองเฉินโม่ด้วยความอยากรู้เช่นกัน เฉินโม่ไม่สนใจแม้แต่มหาวิทยาลัยยานจิงกับชิงหัว แล้วเขาเลือกมหาวิทยาลัยไหนล่ะ?
เฉินโม่มองตัวแทนของมหาวิทยาลัยยานจิง และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “มหาวิทยาลัยหัวหนาน!”
หัวหนาน?
ไม่เคยได้ยินมาก่อน! หัวเซี่ยมีมหาวิทยาลัยนี้ด้วยเหรอ?
กลุ่มตัวแทนตกตะลึงเล็กน้อย ผู้อำนวยการกับครูตกตะลึง นักข่าวก็ตกตะลึงเช่นกัน
มีนักเรียนบางคนที่ผลการเรียนไม่ดีจะรู้จักมหาวิทยาลัยหัวหนาน แต่พวกเขาไม่เชื่อว่ามหาวิทยาลัยหัวหนานที่เฉินโม่กล่าวถึง จะเป็นมหาวิทยาลัยเดียวกับมหาวิทยาลัยหัวหนานที่พวกเขาคิด
“ฉันรู้จักมหาวิทยาลัยหัวหนานแต่เป็นมหาวิทยาลัยธรรมดาแห่งหนึ่ง ปกติแล้วมีแต่นักเรียนที่เรียนไม่เก่งเท่านั้น ที่ไปสมัครสอบที่มหาวิทยาลัยนั้น”
นักเรียนคนหนึ่งที่ผลการเรียนรั้งท้ายในชั้นเรียน กล่าวประโยคนี้ออกมาด้วยความสงสัย