บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 557
เฟลิเป้ยังคงอยู่ในชุดเจ้าบ่าวที่ทำขึ้นสำหรับวันนั้นโดยเฉพาะ
เขากำลังถือร่มในขณะที่ฝนเริ่มตกหนักขึ้น เขายังคงดูสง่างามเหมือนเคย แต่ไม่เห็นความอบอุ่นในดวงตาของเขาอีกแล้ว
เมเดลีนจ้องไปที่เฟลิเป้ซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ขณะที่จิตใจของเธอผุดวาบด้วยบางความทรงจำ ที่บอกกับเธอว่าเธอรู้จักชายผู้นี้มาก่อน
เวลาผ่านไปในขณะที่ฝนยังคงตกหนัก และเฟลิเป้ยังคงถือร่มขณะสวมชุดทักซิโดสีดำ เขากำลังเดินมาหาเธอ
“เฟลิเป้ คุณมาที่นี่ทำไม?” เสียงของเจเรมี่ทำให้เมเดลีนหลุดออกจากภวังค์
เธอเงยหน้าขึ้นและบังเอิญเห็นริมฝีปากของเฟลิเป้เผยอขึ้น
“ฉันไม่ได้มาที่นี่เพราะนาย” เฟลิเป้จ้องมองไปที่ใบหน้าของเมเดลีน ซึ่งทำให้เขารู้สึกใจเย็นขึ้นมาก “เมเดลีน คุณคงแปลกใจมากใช่ไหม ว่าทำไมคุณถึงแต่งงานกับผมในพิธีแต่งงานวันนี้ นั่นก็เพราะ…”
“เฟลิเป้ วิทแมน!” เจเรมี่ขัดจังหวะ เขายืนอยู่ข้างหน้าและปกป้องเมเดลีนไว้ข้างหลังด้วยท่าทางเคร่งขรึม “หยุดกระตุ้นภรรยาของผม ด้วยความทรงจำที่ไม่ใช่ของเธอได้แล้ว”
เฟลิเป้ยิ้มออกมาเล็กน้อย “ฉันคิดว่านายต่างหาก ที่เป็นคนป้อนความทรงจำปลอม ๆ ให้เธอ นายคิดว่านายจะจับมือเธอได้งั้นเหรอ ถ้าไม่ใช่เพราะความจำของเธอหายไป?”
“เธอคงไม่แต่งงานกับคุณเหมือนกัน ถ้าเธอไม่ลืมความทรงจำนั่น” เจเรมี่โต้กลับด้วยความมั่นใจเต็มที่ จากนั้นเขาก็กางร่มออกและพาเมเดลีนเข้าไปในรถ
เขาเหยียบคันเร่งเต็มที่ เมเดลีน ซึ่งนั่งอยู่ที่เบาะผู้โดยสารด้านหน้า เงยหน้าขึ้นเพื่อมองไปที่กระจกมองหลัง
เฟลิเป้และรอยยิ้มบนใบหน้าอันน่าทึ่งของเขาได้ค่อย ๆ เลือนหายไปจากสายตาของเธอ
เอโลอิสและฌอนไม่เคยคาดคิดว่าเจเรมี่จะมาส่งเมเดลีนกลับมาที่คฤหาสน์มอนต์โกเมอรี
หลังจากได้ยินสิ่งที่เจเรมี่ได้บอกอย่างละเอียดแล้ว เมเดลีนก็ได้รู้ว่าทั้งเอโลอิสและฌอนเป็นพ่อแม่แท้ ๆ ของเธอ
เธอรู้สึกประหลาดใจมากที่ได้รับรู้เรื่องราวดังกล่าว แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของทั้งคู่ต่อหน้าเธอ
“คุณแม่… คุณแม่ครับ”
ในขณะนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงที่ไร้เดียงสาและสดใสแข็งแรง
เมเดลีนมองขึ้นไปที่ต้นเสียง และเห็นใบหน้าเล็ก ๆ ละเอียดอ่อนโผล่ออกมา
แจ็คสันวิ่งไปหาเธอและกอดขาเธอไว้แน่น “คุณแม่ครับ ผ่านมาหลายวันแล้วที่แจ็คได้เจอคุณแม่ เป็นครั้งสุดท้าย แจ็คคิดถึงคุณแม่จริง ๆ…”
“แจ็ค?” เมเดลีนคุกเข่าลงช้า ๆ และก่อนที่เธอจะรู้ตัว เธอก็สัมผัสใบหน้าที่เหมือนตุ๊กตานั่น
เธอจ้องไปที่ดวงตาคู่หนึ่งที่ดูเหมือนเจเรมี่ ความร้อนสะสมอยู่ด้านหลังดวงตาของเธอ ขณะที่เธอกอดเด็กน้อยอย่างสุดซึ้งและพูดว่า “โอ้ แจ็ค แม่ก็คิดถึงหนูเหมือนกัน”
“ผมรู้ว่าแม่จะคิดถึงผม” แจ็คสันพูดอย่างภาคภูมิใจในขณะที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของเมเดลีน และทำท่าทางออดอ้อน
เอโลอิสและฌอนรู้สึกถึงความร้อนผ่าวในดวงตาของพวกเขาเช่นกัน หลังจากได้เห็นฉากนั้น พวกเขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “เอวลีนได้ผ่านความทุกข์ทรมานมามากมาย”
“ตราบใดที่ผมยังอยู่บนโลกนี้ ผมจะไม่ปล่อยให้ลินนี่ต้องทนทุกข์อีกแม้แต่วันเดียว” เจเรมี่มอบคำพูดที่ซื่อสัตย์ของเขา
“ด้วยสถานการณ์ปัจจุบันของเธอ ฉันสงสัยว่าเราควรทำยังไงกันดี” เอโลอิสกล่าวอย่างกังวล “ทำไมเอวลีนถึงต้องป่วยด้วยโรคสองบุคลิกนี่ด้วย?”
“ทั้งหมดเป็นเพราะผมเอง” เจเรมี่พูดโทษตัวเอง
เขายังคงจำได้แม่นในวันที่เมเดลีนประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ เธอย้ำว่าเธอไม่เคยผลักเมเรดิธ ทั้ง ๆ ที่เธอหมดสติไปแล้ว
ลึกลงไปในก้นบึ้งของหัวใจ เธอยังคงจำช่วงเวลาหลายปีแห่งความทุกข์ทรมานจากการถูกรังแกได้
“เจเรมี่ วิทแมน!”
“ไอ้เลวเอ๊ย!”
จู่ ๆ แดเนียลกับเอวาก็เข้ามา